Π. Αθανάσιος Μυτιληναίος: «Γιατί μερικές φορές αισθανόμαστε τόσο άδειοι και τόσο μοναξιά»

Γέροντας Παΐσιος: «Η χαρά είναι του Χριστού, η λύπη είναι του διαβόλου»

• Από  perivolipanagias.blogspot.gr

Γέροντα, αυτόν τον καιρό, στενοχωριέμαι πολύ.
- Γιατί στενοχωριέσαι; Βούλιαξαν τα καράβια σου; Πού τα έβγαλες και βούλιαξαν ; στον Ατλαντικό; Καλά, βγάζουν τα καράβια με τέτοιο καιρό στον ωκεανό; Πόσα βούλιαξαν;

- Όλα, Γέροντα, βούλιαξαν.
- Ε, τότε είσαι ακτήμων και μπορείς να γίνης καλή μοναχή! Γιατί δεν δοξάζεις διαρκώς τον Θεό; Τί σου λείπει; Να έχη λύπη ένας άνθρωπος που βρίσκεται μακριά από τον Χριστό, το καταλαβαίνω. Αλλά να έχη λύπη ένας που είναι κοντά στο Χριστό, δεν το καταλαβαίνω, γιατί, και πόνο να έχη, ο πόνος του μελώνεται από τον Χριστό.
Όπως έχω καταλάβει, στον άνθρωπο δεν υπάρχει φαρμάκι, γιατί, αν το φαρμάκι ακουμπήσει στον Χριστό, γίνεται γλυκό σιρόπι. Όποιος έχει μέσα του φαρμάκι, σημαίνει ότι δεν ακουμπάει τα προβλήματά του στον Χριστό.
Η χαρά είναι του Χριστού, η λύπη είναι του διαβόλου. Όταν βλέπω μοναχό να είναι σαν ζημιωμένος μπακάλης, ξέρετε πως στενοχωριέμαι; Άλλο η κατά Θεόν λύπη, το χαροποιόν πένθος. Τότε ο άνθρωπος αγάλλεται. Η σιωπή, η συστολή που έχει, στάζουν μέλι στην καρδιά του. Όταν δω έναν τέτοιον άνθρωπο, να του φιλήσω και τα πόδια.
- Γέροντα, από πού θα καταλάβει κανείς αν η λύπη του είναι πράγματι κατά Θεόν;
- Ας υποθέσουμε, κάνει μια αμαρτία ο άνθρωπος και λυπάται. Αν λυπάται από καθαρό φιλότιμο για την πτώση του, γιατί στενοχώρησε τον Χριστό, νιώθει μέσα του έναν γλυκό πόνο, γιατί ο Θεός σκορπά στην ψυχή του γλυκύτητα, την θεία παρηγοριά. Αυτή η λύπη, είναι κατά Θεόν. Ενώ, όταν κανείς νιώθη συνεχή λύπη με άγχος και απελπισία, πρέπει να καταλάβη ότι αυτή η λύπη δεν είναι κατά Θεόν. Η κατά Θεόν λύπη είναι χαρά πνευματική και φέρνει στην ψυχή παρηγοριά, ενώ η λύπη που δεν είναι κατά Θεόν φέρνει άγχος και αδιέξοδο.
- Και όταν ,Γέροντα, ένας πνευματικός άνθρωπος στενοχωριέται, επειδή κάποιος αιρετικός χρησιμοποιεί το όνομά του και κάνει κακό στους ανθρώπους;
- Αυτή η στενοχώρια είναι δικαιολογημένη και πρέπει να στενοχωρηθεί ο άνθρωπος, γιατί βλάπτονται πολλοί. Και σ’ αυτήν όμως την περίπτωση η αντιμετώπιση πρέπει να είναι πνευματική. Αν τοποθετηθή ταπεινά και πη : «Θεέ μου, δεν θέλω να πάθουν κακό οι άνθρωποι φώτισέ τους να καταλάβουν την αλήθεια», αναπαύεται. Ενώ, αν αρχίση να αγωνιά και να λέη: «τί να κάνω; χρησιμοποιούν το όνομά μου και καταστρέφονται ψυχές» κ.λπ., ανάπαυση δεν θα έχη. Πάντως, όταν κανείς δεν έφταιξε και έχη αναπαυμένη την συνείδησή του, ακόμη κι αν οι άλλοι τον πληγώνουν, εκείνος νιώθει μέσα του μεγάλη παρηγοριά.
Από το βιβλίο: Πάθη και αρετές - Λόγοι Ε' - Γέροντος Παϊσίου

Για την χαρά και την λύπη (λόγοι γέροντος Παϊσίου)

“Το ταγκαλάκι θέλει να μας βλέπει λυπημένους”

-Γέροντα, γιατί πέφτω απότομα από την χαρά στην λύπη;

-Το απότομο πέρασμα από την χαρά στην λύπη τις πιο πολλές φορές είναι του πειρασμού. Το ταγκαλάκι (σ. διάβολος) με την κακία του πολεμάει πολύ τον άνθρωπο , ιδίως τον ευαίσθητο και χαρούμενο στην φύση του, που θέλει να ζήσει πνευματική ζωή. Αυτή είναι η δουλειά του: θέλει να μας βλέπει λυπημένους και να χαίρεται.
Γιατί όμως να αφήσουμε το ταγκαλάκι να κάνει την δουλειά του; Η χαρά δεν είναι καλύτερη από την λύπη; Η αγάπη δεν είναι καλύτερη από την κακία;

– Γέροντα, ορισμένες φορές πέφτω σε λύπη , χωρίς να ξέρω την αιτία.
-Το ταγκαλάκι δεν θέλει κανένας να χαίρεται. Και αυτούς που έχουν λόγο να στεναχωρηθούν και αυτούς που δεν έχουν , βρίσκει τρόπους να τους στενοχωρεί. Αυτό ου βλέπω σε εσένα είναι ότι αφορμή ζητάει να σε απογοητεύσει. Σε μπερδεύει όλο και περισσότερο με λεπτές κλωστές. Εάν σε μπέρδευε με σπάγκο, τέλος πάντων, θα έλεγα ότι έχεις λίγο δίκαιο, αλλά εσύ τις λεπτές κλωστές τις βλέπεις για χοντρά σκοινιά και στενοχωριέσαι.
Μη βασανίζεσαι χωρίς λόγο ,γιατί δίνεις χαρά στο ταγκαλάκι και στενοχωρείς τον  Χριστό. Θέλεις να στεναχωριέται ο Χριστός;…
.
από το βιβλίο : Λόγοι γέροντος Παϊσίου, τόμος Ε΄, Πάθη και Αρετές, σ. 142- 143
για την αντιγραφή: ιστολόγιο  “Αντέχουμε…”