ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ

ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ

Γέροντα, έχετε πει ότι πρέπει να αποφεύγουμε κατά την ώρα της προσευχής να φέρνουμε στον νου μας διάφορες εικόνες από την ζωή του Χριστού κ.λπ. Γιατί;

-Για να μη μας πλανέσει ο διάβολος με φαντασίες. Η φαντασία είναι καλή, είναι μεγάλη δύναμη, αν αξιοποιηθεί. Μερικοί άνθρωποι μπορεί λ.χ. να δουν τώρα ένα τοπίο και μετά από έναν χρόνο να το θυμούνται ακριβώς όπως είναι και να το ζωγραφίσουν. Αυτό είναι μια ικανότητα που την δίνει ο Θεός στον άνθρωπο, αλλά ο διάβολος την εκμεταλλεύεται. Εκείνοι που πλανιούνται, ό, τι βλέπουν ή διαβάζουν, το φαντάζονται όπως θέλουν και ύστερα αυτήν την φανταστική εικόνα την πιστεύουν για πραγματικότητα. Για να βοηθηθούν, χρειάζεται πολλή παρακολούθηση οι καημένοι, γιατί συνέχεια τους ξεγελάει ο διάβολος. Για αυτό, όποιος έχει εκ φύσεως φαντασία, πρέπει να προβληματίζονται, όταν του λένε ότι δεν σκέφτεται σωστά, και να βάζει ερωτηματικά στον λογισμό του. Είχα γνωρίσει μια απλή γυναίκα, που προσευχόταν συνέχεια και παρακαλούσε τον Χριστό να Τον δει εδώ σ'; αυτήν την ζωή, μια που δεν θα Τον έβλεπε, καθώς έλεγε, στην άλλη ζωή. Ο Χριστός πράγματι της παρουσιάσθηκε την ώρα της Θείας Κοινωνίας μέσα στο Άγιο Ποτήριο ως βρέφος, με ματωμένα μαλλάκια, και ύστερα χάθηκε, και έτσι μπόρεσε να κοινωνήσει. Μετά από αυτό το γεγονός άρχισε να την δουλεύει ο εχθρός με τον λογισμό ότι κάτι είναι. Από εκεί και πέρα την δούλευε με την φαντασία και της παρουσίαζε συνέχεια κινηματογραφικές ταινίες. Όταν βγήκα μια φορά στον κόσμο, την είχα βρει σε ένα σπίτι και άκουσα τις φαντασίες που έλεγε σε άνδρες και γυναίκες που είχαν συγκεντρωθεί εκεί. Τρόμαξα να την φέρω σε λογαριασμό. Η μόνη λύση ήταν να της δώσω ένα γερό ξεσκόνισμα μπροστά σε όλους, για να γίνουν γνωστές οι πλάνες της και να ταπεινωθεί.

-Φαντασία της ήταν;

-Φαντασία και πλάνη

-Γέροντα, δεν τα έλεγε αυτά στον πνευματικό της;

-Ξέρεις τι γίνεται; Ο σατανάς τους ξεγελάει με αυτά που βλέπουν, δεν προβληματίζονται και δεν σκέφτονται ότι πρέπει να τα πουν στον πνευματικό. Τι τεχνίτης είναι ο διάβολος! Φοβερό!

Αν δεν προσέξει κανείς την φαντασία του, ο πειρασμός μπορεί να εκμεταλλευτεί ακόμη και ένα απλό, φυσικό, γεγονός και να τον πλανέσει. Στην Μονή Στομίου, όταν διάβαζα τον εσπερινό τον χειμώνα, άναβα την σόμπα. Οι γυναίκες που ανέβαιναν καμιά φορά στο μοναστήρι είχαν παρατηρήσει ότι η εικόνα της Παναγίας στο τέμπλο, την ώρα του εσπερινού, έκανε κρακ-κρακ-εγώ δεν το είχα προσέξει- και έλεγαν η μία στην άλλη: «Την ώρα που διαβάζει ο καλόγερος την εσπερινό, η εικόνα της Παναγίας κάνει κρακ-κρακ». Όταν το άκουσα, είπα: «Για να δω την εικόνα που κάνει κρακ-κρακ». Όχι ότι δεν πιστεύω σε θεία γεγονότα πιστεύω ότι η Παναγία και παρουσιάζεται και μιλάει και την βλέπουν όσοι έχουν πνευματική κατάσταση, αλλά χρειάζεται προσοχή. Ανεβαίνω λοιπόν σε μια καρέκλα και κοιτάζω. Τι συνέβαινε; Η εικόνα ήταν παλιά και είχε τρέσα χωνευτά. Όταν άναβε η σόμπα, ζεσταινόταν το τρέσο και με την διαστολή έκανε κρακ-κρακ. Έβαλα ένα καρφάκι και σταμάτησε ο θόρυβος. Ύστερα ρώτησα τις γυναίκες: «Ακούτε τώρα τίποτε;». «Όχι», μου είπαν. «Ε, μη δίνετε σημασία», τις είπα. Θέλει προσοχή, γιατί, αν καλλιεργηθεί σιγά-σιγά η φαντασία, όλη η ζωή του ανθρώπου πάει χαμένη.

-Γέροντα, πως καταλαβαίνει κανείς αν ένα γεγονός είναι πράγματι από τον Θεό ή αν είναι από τον διάβολο;

-Φαίνεται αυτό. Αν δεν είναι από τον Θεό, του φέρνει ο διάβολος λογισμούς υπερήφανους. Ύστερα, όσα κάνει ο διάβολος είναι χοντρά φθάνει σε βλάσφημα πράγματα. Είχε έρθει μια φορά στο Καλύβι ένας πλανεμένος και δαιμονισμένος. Του είπα μερικά πράγματα και τον βοήθησα. Ξέρετε τι μου είπε; «Πρώτη φορά τα ακούω αυτά! Ούτε στο Ευαγγέλιο δεν τα έχω διαβάσει!». Δηλαδή σαν να μου έλεγε: «Τα είπες καλύτερα από τον Χριστό». Κατάλαβες τι κάνει ο διάβολος, για να σου φέρει υπερήφανο λογισμό; Πάντως, αν δεν καταλάβει ο άνθρωπος ότι τίποτε δεν μπορεί να κάνει με την δική του δύναμη, αλλά, ό,τι κάνει, το κάνει με την δύναμη του Χριστού, και χίλια δαιμόνια να βγάλει από δαιμονισμένους, πάλι τίποτε δεν κάνει.


από το βιβλίο «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΙΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ τ. Γ΄»

Η διάκριση και η πείρα του πνευματικού και..... η σωστή επικοινωνία με τον πνευματικό.............Γεροντας Πα'ί'σιος.

- Γέροντα, στήν εποχή μας, μέ τήν τόση αμαρτία πού υπάρχει στόν κόσμο, δέν είναι δύσκολη μερικές φορές ή θέση του πνευματικού;

- Ναί, είναι δύσκολη. Γι’ αυτό στήν αρχή καλά είναι ό πνευματικός νά προσπαθή νά διορθώνη τά πολύ σοβαρά αμαρτήματα, μέχρι νά φύγη ή πολλή αμαρτία άπό τά πλάσματα τού Θεού καί νά γίνουν πιό δεκτικά. Νά φέρεται μέ επιείκεια, άλλά συγχρόνως μέ τρόπο νά καθοδηγή τόν άνθρωπο έτσι, ώστε νά καταλάβη τά σφάλματα του καί νά ζητήση άπό τόν Θεό συγχώρηση. Είναι απαραίτητο νά τονίζη στον έξομολογούμενο ότι χρειάζεται μετάνοια, αλλαγή ζωής, γιά νά λάβη τό έλεος τού Θεού. Επίσης πολύ βοηθάει νά μιλάη στουςανθρώπους μέ αγάπη γιά τήν μεγάλη αγάπη τού Θεού, ώστε μόνοι τους νά φιλοτιμηθούν, νά αισθανθούν τά λάθη τους καί νά αλλάξουν συνήθειες.



Ένας νέος πνευματικός, μέχρι νά απόκτηση πείρα, είναι καλύτερα νά βοηθάη σέ εύκολες περιπτώσεις.

Μπορεί λ.χ. μιά δύσκολη ψυχή νά καθυστερή τήν πνευματική του πρόοδο μέ τά σαμποτάζ πού θά τού κάνη καί νά τού τρώη όλον τόν χρόνο. Αν δέν προσέξη, μέ τήν καλή του διάθεση θά δίνη πάντοτε σημασία στις σκηνές πού θά κάνη μιά τέτοια ψυχή, θά ξοδεύη άσκοπα τις δυνάμεις του καί θά ταλαιπωρήται. Όταν απόκτηση πείρα, θά ξέρη πότε πρέπει νά δώση σημασία καί πότε νά άδιαφορήση. Νά, τώρα εγώ στά γράμματα πού μού στέλνουν ρίχνω μιά ματιά καί, άν είναι κάτι σοβαρό, σ’ εκείνο θά δώσω προσοχή. Είναι καί τού πειρασμού πολλές φορές. Άλλος σού λέει: δυό λεπτά, κάτι θά σού πω έδώ στήν πόρτα καί σέ κρατάει μιά ώρα. Νά είσαι ιδρωμένος, νά σέ χτυπάη έν τω μεταξύ τό ρεύμα, νά τρέμης, καί νά σού λέη ιστορίες, σάν νά μή συμβαίνη τίποτε. Έ, άπό τόν Θεό είναι αυτό; Μετά αρρωσταίνεις, δέν μπορείς νά κάνης προσευχή ούτε γιά τόν κόσμο ούτε γιά τόν εαυτό σου, καί αχρηστεύεσαι γιά μέρες. Έρχεται ύστερα κάποιος πού ό καημένος έχει πραγματική ανάγκη, καί δέν μπορείς νά τόν βοηθήσης. Αυτούς πάλι πού έχουν κάποιο σοβαρό πρόβλημα, δέν φθάνει νά τούς ακούσης, νά δής ότι έχουν έναν πόνο και νά τούς πής: Πάρε μιά ασπιρίνη. Ένα λεπτό νά σέ απασχολήσω, λένε μερικοί, γιατί φεύγει τό αυτοκίνητο, καί σού λένε ένα σοβαρό θέμα. Σάν νά έχη κάποιος καρκίνο καί νά λέη στόν γιατρό: Κάνε μιά εγχείρηση, γιατί φεύγω σέ λίγο μέ τό αεροπλάνο!



. Κάθε πάθηση θέλει τόν ανάλογο χρόνο. Νά δής άπό πού ξεκινάει, τί συμπτώματα έχει κ.λπ. Σέ ένα σοβαρό θέμα δέν μπορείς νά δώσης πρόχειρες λύσεις. Ένας δόκιμος μοναχός μέ πλησίασε στήν λιτανεία πού κάνουν στο Αγιον Όρος τήν Διακαινήσιμο εβδομάδα, ακριβώς μόλις πήραμε μιά ανηφόρα, καί ήθελε νά του πώ περί νοεράς προσευχής. Τόσες φορές είχε έρθει στό Καλύβι καί ποτέ δέν ρώτησε γι’ αυτό τό θέμα, καί εκεί, πάνω στήν ανηφόρα, είχε τήν έμπνευση νά ρωτήση γιά ένα τόσο λεπτό θέμα! Ένα λεπτό καί σοβαρό θέμα δέν συζητιέται ούτε στό πόδι ούτε στόν ανήφορο…


Ένας πνευματικός άνθρωπος, όταν θέλη νά βοηθήση κάποιον, προσπαθεί νά τόν σύνδεση μέ τόν Χριστό καί όχι νά τόν δέση μέ τόν εαυτό του. Στήν συνέχεια χαίρεται, όταν καταφέρη νά τόν σύνδεση μέ τόν Χριστό, καί ό άλλος αγωνίζεται προσβλέποντας στόν Χριστό. Τότε καί ό ένας καί ό άλλος έχει τόν μισθό του καί τά πράγματα πάνε κανονικά. Όταν όμως ό άνθρωπος αγωνίζεται καί κοιτάζη πώς νά ευχαρίστηση αυτόν πού προσπαθεί νά τόν σύνδεση μέ τόν Χριστό, άν δηλαδή μιά ενέργεια του θά στενοχωρήση ή θά χαροποίηση εκείνον, καί δέν κοιτάζη πώς ό Χριστός βλέπει αυτήν τήν ενέργεια του, τότε ούτε τόν άνθρωπο πού τόν βοηθάει ευχαριστεί, ούτε τόν Χριστό, άλλά ούτε ό ίδιος ωφελείται, γιατί δέν δέχεται θεϊκή βοήθεια. Δηλαδή ούτε ό Χριστός ούτε ό πνευματικός χαίρεται γι’ αυτό τό όποιο κάνει, άλλά ούτε ό ίδιος βοηθιέται, γιά νά ξεπεράση μιά δυσκολία. Ας υποθέσουμε ότι ψάλλει μιά αδελφή καί σκέφτεται: Άραγε ψάλλω καλά; Θά χαρή ή Γερόντισσα;. Έ, αυτή δέν βοηθιέται. Ένώ, άν ψάλλη γιά τόν Χριστό, τά πράγματα πάνε κανονικά καί καλά θά ψάλη καί τήν Γερόντισσα θά ευχαρίστηση.


- Γέροντα, όταν κανείς δέν καταλάβη σωστά αυτό πού του είπε ό πνευματικός, φταίει;

- Κοίταξε, άν δέν κατάλαβε, επειδή είχε μιά επιθυμία καί ό νους του ήταν εκεί, πάλι φταίει. Μερικοί τό θέλημα τό δικό τους τό κάνουν θέλημα του Θεού. Ρωτάει λ.χ. κάποιος τόν πνευματικό του γιά ένα πρόβλημα του καί έχει στόν λογισμό του τήν λύση πού θέλει, πού τόν αναπαύει. Ό πνευματικός του λέει τί πρέπει νά κάνη καί αυτός καταλαβαίνει ότι τού είπε νά κάνη αυτό πού ήθελε, καί τό κάνει μέ χαρά, νομίζοντας κιόλας ότι κάνει υπακοή. Καί άν του πή μετά ό πνευματικός γιατί ενήργησες έτσι;, του λέει: Έτσι δέν μου είπες νά κάνω;. Άλλά καί μερικές φορές, αυτό πού λέει ό πνευματικός, δέν είναι νά τό πάρη κανείς κατά γράμμα. Μπορεί νά είναι τρόπος του λέγειν.


Θά σάς πώ μιά περίπτώση, γιά νά καταλάβετε. Μιά σαρανταπεντάρα καθηγήτρια, πού είχε καί παιδιά, είχε μπλέξει έναν δεκαεξάχρονο μαθητή της. Τό παιδί έφυγε άπό τό σπίτι καί συζούσε μέ τήν καθηγήτρια. Όταν ό πατέρας του ήρθε στο Καλύβι καί μού είπε τόν πόνο του, τού είπα νά κάνη γιά τό θέμα αυτό ό,τι τού πή ό πνευματικός του. Πήγε λοιπόν ό καημένος στον πνευματικό καί μετά ήρθε πάλι σ’ έμενα. Έγώ είχα εκείνη τήν ήμερα τήν Εξαρχία τού Πατριαρχείου, δέν μπορούσα νά συζητήσω μαζί του καί τού είπα: Νά κάνης ό,τι σού είπε ό πνευματικός σου. Αυτός δέν έφευγε – καί ευτυχώς πού δέν έφυγε καί επέμενε. Κάποια στιγμή πού εύκαίρησα, τόν είδα λίγο καί μού είπε: Γέροντα, αποφάσισα νά τήν σκοτώσω αυτήν τήν γυναίκα, γιατί έτσι μού είπε ό πνευματικός μου. Γιά στάσου, καλέ μου άνθρωπε, τού λέω, τί ακριβώς σού είπε ό πνευματικός;. Μού είπε: Αυτή ή γυναίκα είναι γιά σκότωμα. Καταλάβατε; Ό πνευματικός είπε, τρόπος τού λέγειν, αυτή ή γυναίκα είναι γιά σκότωμα, όχι νά τήν σκοτώση! Άπό τότε δέν λέω σέ κανέναν: νά κάνης ό,τι σού είπε ό πνευματικός, άλλά ρωτάω τί τού είπε ό πνευματικός…



- Μπορεί, Γέροντα, νά ζητάη κάποιος βοήθεια άπό τόν πνευματικό του καί συγχρόνως νά προτείνη καί τήν λύση;

- Έμ τότε, τί βοήθεια ζητάει; Άλλο είναι νά πή ταπεινά σάν λογισμό στον πνευματικό του τί νομίζει ότι θά τόν βοηθήση – αυτό επιβάλλεται – καί άλλο είναι νά έπιμένη ότι ό λογισμός του αυτός είναι σωστός. Τότε είναι πού δέν κάνει ό άνθρωπος προκοπή. Είναι σάν νά πηγαίνη στον γιατρό καί νά τού λέη: Αυτό τό φάρμακο νά μού δώσης. Ό άρρωστος οφείλει νά κάνη υπακοή στόν γιατρό δέν θά τού υπόδειξη τί είδους φάρμακα θά του δώση. Δέν είναι εδώ θέμα ορέξεως, όπως μέ τά φαγητά και τά γλυκά, γιά νά πή κανείς: Θέλω μπακλαβά ή θέλω κανταΐφι. Ανάλογα μέ τήν πάθηση ό γιατρός δίνει καί τό φάρμακο.

 

 

 

Έναν άνθρωπο που δεν κάνει λεπτή εργασία στον εαυτό του, ο σατανάς τον πολεμάει;

-Ο σατανάς δεν πάει σε έναν άχρηστο άνθρωπο, αλλά πάει σε έναν αγωνιστή, για να τον πειράξει και να τον αχρηστέψει. Δεν χάνει τον καιρό του να κάνει λεπτή εργασία σε κάποιον που δεν έχει κάνει λεπτή εργασία. Στέλνει σ' αυτόν που ράβει με σακοράφα, διάβολο με σακοράφα. Σ' αυτόν που κάνει λεπτό εργόχειρο, στέλνει διάβολο που κάνει λεπτό εργόχειρο. Σ' αυτόν που κάνει πολύ ψιλό κέντημα, στέλνει διάβολο για πολύ ψιλή εργασία. Σ' αυτούς που κάνουν χονδρή δουλειά στον εαυτό τους, στέλνει χονδρό διάβολο.

Τον αμελή τον κάνει πιο αμελή. τον αναπαύει με τον λογισμό: «το κεφάλι σου πονάει, είσαι αδιάθετος. δεν πειράζει και αν δεν σηκωθείς για προσευχή». Τον ευλαβή τον κάνει πιο ευλαβή, για να τον ρίξει στην υπερηφάνεια, ή τον σπρώχνει να αγωνισθεί περισσότερο από τις δυνάμεις του, ώστε να αποκάμει και να αφήσει μετά όλα τα πνευματικά του όπλα και να παραδοθεί ο πρώην πολύ αγωνιστής. Τον σκληρόκαρδο τον κάνει πιο σκληρόκαρδο, τον ευαίσθητο, υπερευαίσθητο.Στους αρχάριους στέλνει αρχάριο διάβολο. Οι άνθρωποι που έχουν λεπτή ψυχή, πολύ φιλότιμο και είναι ευαίσθητοι, χρειάζεται να προσέξουν, γιατί βάζει και ο διάβολος την ουρά του και τους κάνει πιο ευαίσθητους, και μπορεί να φθάσουν στην μελαγχολία ή ακόμη-Θεός φυλάξοι- και στην αυτοκτονία. Ο διάβολος, ενώ εμάς τους ανθρώπους μας βάζει να πηγαίνουμε κόντρα στον πλησίον μας και να μαλώνουμε, ο ίδιος ποτέ δεν πάει κόντρα.

Και βλέπεις πόσοι άνθρωποι, άλλοι έχουν κάποια ευαισθησία και άλλοι γιατί έχουν κλονισθεί τα νεύρα τους, ταλαιπωρούνται με αϋπνίες και παίρνουν χάπια ή βασανίζονται και χαραμίζονται στα νοσοκομεία. Σπάνια να δεις άνθρωπο ισορροπημένο. Έγιναν μπαταρίες οι άνθρωποι. Οι περισσότεροι σαν να έχουν ηλεκτρισμό. Όσοι μάλιστα δεν εξομολογούνται, δέχονται επιδράσεις δαιμονικές. έχουν έναν δαιμονικό μαγνητισμό, γιατί ο διάβολος έχει εξουσία επάνω τους. Λίγοι άνθρωποι, είτε αγόρια είτε κοπέλες είτε ηλικιωμένοι είναι, έχουν ένα βλέμμα γαλήνιο. Δαιμονισμός! Ξέρεις τι θα πει δαιμονισμός; Να μην μπορείς να συνεννοηθείς με τον κόσμο.

Είπα σε κάποιους γιατρούς που συζητούσαν για την αναισθησία που κάνουν στις εγχειρήσεις: «Του πειρασμού η αναισθησία έχει άσχημες επιπτώσεις στον άνθρωπο, ενώ αυτή που κάνετε εσείς βοηθάει». Η αναισθησία του διαβόλου είναι σαν το δηλητήριο που ρίχνει το φίδι στα πουλιά ή στα λαγουδάκια, για να παραλύσουν και να τα καταπιεί χωρίς να αντιδράσουν. Ο διάβολος, όταν θέλει να πολεμήσει έναν άνθρωπο, στέλνει πρώτα ένα διαβολάκι «αναισθησιολόγο», για να κάνει τον άνθρωπο πρώτα αναίσθητο, και μετά πηγαίνει ο ίδιος και τον πελεκάει, τον κάνει ό,τι θέλει ...;

Αλλά προηγείται ο ... «αναισθησιολόγος». Μας βάζει ένεση αναισθησίας και ξεχνούμε. Να, βλέπεις, οι μοναχοί υποσχόμαστε «υβρισθήναι, χλευασθήναι κ.λπ.», και τελικά, ο πειρασμός μερικές φορές μας μπερδεύει και κάνουμε τα αντίθετα από αυτά που υποσχεθήκαμε. Αλλιώς ξεκινάμε κι αλλιώς καταλήγουμε. Για αλλού ξεκινήσαμε να πάμε και αλλού πηγαίνουμε. Δεν προσέχουμε. Δεν σας έχω πει παραδείγματα;

Παλαιότερα, στην Κόνιτσα δεν υπήρχε Τράπεζα. Αναγκάζονταν οι άνθρωποι να πάνε στα Γιάννενα, όταν ήθελαν να πάρουν κανένα δάνειο. Ξεκινούσαν λοιπόν μερικοί από τα γύρω χωριά και πήγαιναν εβδομήντα δύο χιλιόμετρα με τα πόδια, να πάρουν δάνειο, για να αγοράσουν λ.χ. ένα άλογο. Τότε, αν κανείς είχε ένα άλογο, μπορούσε να συντηρήσει την οικογένειά του. Έκανε ζευγάρι με το άλογο κάποιου άλλου και όργωνε. Μια φορά ξεκίνησε ένας να πάει στα Γιάννενα, να πάρει δάνειο, για να αγοράσει ένα άλογο, να οργώνει τα χωράφια του και να μην παιδεύεται να σκάβει με την τσάπα. Πήγε λοιπόν στην Τράπεζα, πήρε το δάνειο και μετά πέρασε και από τα εβραίικα μαγαζιά και χάζευε. Τον έβλεπε ο ένας Εβραίος, τον τραβούσε μέσα. «πέρνα μέσα, μπάρμπα, έχω καλό πράγμα!».

Έμπαινε εκείνος μέσα, άρχιζε ο Εβραίος να κατεβάζει τα τόπια από τα ράφια. Τα έπαιρνε, τα τίναζε. «Παρ' το, του έλεγε, είναι καλό, και για τα παιδιά σου θα σου το δώσω φθηνό». Έφευγε από τον έναν, προχωρούσε παραπέρα, χάζευε σε άλλον. «Έλα, μπάρμπα, μέσα, του έλεγε ο Εβραίος, θα σου δώσω το πιο φθηνό». Κατέβαζε τα τόπια, τα άνοιγε, τα άπλωνε. Ζαλίστηκε στο τέλος ο καημένος. Είχε και λίγο φιλότιμο, σου λέει «τώρα τα κατέβασε τα τόπια, τα άπλωσε ...;», και δήθεν «για τα παιδιά του πιο φθηνό», έδωσε τα χρήματα που είχε πάρει από την Τράπεζα και αγόρασε ένα τόπι πανί, αλλά και αυτό ήταν χωνεμένο! Μα και ένα τόπι πανί τι να το κάνει;

Και ένας πλούσιος δεν έπαιρνε ένα τόπι πανί. έπαιρνε όσο του χρειαζόταν. Τελικά γύρισε στο σπίτι με ένα τόπι σάπιο ύφασμα! «Που είναι το άλογο;», τον ρωτάν. «Έφερα ύφασμα για τα παιδιά!», λέει. Αλλά τι να το κάνουν τόσο ύφασμα; Χρεώθηκε εν τω μεταξύ στην Τράπεζα, και άλογο δεν πήρε παρά ένα τόπι πανί χωνεμένο. Άντε πάλι να πηγαίνει να σκάβει με την τσάπα στα χωράφια, να δυσκολεύεται, για να ξεχρεώσει το δάνειο!

Αν αγόραζε άλογο, θα επέστρεφε και καβάλα, θα ψώνιζε και λίγα πράγματα για το σπίτι του και δεν θα σκοτωνόταν να σκάβει με την τσάπα! Αλλά για να χαζεύει στα μαγαζιά τα εβραίικα, είδατε τι έπαθε; Έτσι κάνει και ο διάβολος. σαν τον πονηρό έμπορο σε τραβάει από 'δω, σε τραβάει από 'κει, σου βάζει τρικλοποδιές, και τελικά σε καταφέρνει να πας εκεί που θέλει εκείνος. Για αλλού ξεκινάς και αλλού καταλήγεις, αν δεν προσέξεις. Σε ξεγελάει και χάνεις τα καλύτερα χρόνια σου.

π. Παΐσιος 

 

 

 

Ο Θεός είναι υποχρεωμένος να βοηθά

Μαρτυρία του κ. Ταμιωλάκη Ελευθερίου από την Κρήτη :

«Βρέθηκα κάποτε σε δύσκολη θέση εξ αιτίας των πολλών μου υποχρεώσεων, και πήγα να δω τον Γέροντα για να με στηρίξη.

Μέσα στα χιόνια με πολύ άσχημο καιρό έφθασα και χτύπησα την πόρτα.

Μου άνοιξε ο Γέροντας και με έβαλε μέσα γρήγορα .

« Σε περίμενα » , μου είπε .

Εγώ φυσικά δεν τον είχα ενημερώσει.

Με έβαλε να καθήσω κοντά στην σόμπα και άρχισε με υπομονή να μου φτιάχνη τσάι .

Εβαλε νερό στο μπρίκι και έκανε το σταυρό του λέγοντας, « δόξα σοι ο Θεός! »

Έβαλε το τσάι στο μπρίκι , ξανάκανε το σταυρό του και ξαναείπε, « δόξα σοι ο Θεός! »

Έβαλε τέλος το μπρίκι στη φωτιά και ξανά πάλι το σταυρό του και ξανά, «δόξα σοι ο Θεός! »

Μέχρι τότε δεν μου είχε πει λέξη εκτός από το « σε περίμενα » .

Εγώ τον παρακολουθούσα και άρχισα να νευριάζω με την απάθειά του , γιατί εμένα με καίγανε τα δικά μου.

Όταν έβρασε το τσάι , μου έδωσε το κύπελλο , με κοίταξε με εκείνο το αθώο και συμπονετικό βλέμμα του και με ρώτησε ήρεμα τι είχα και γιατί φαινόμουν ανήσυχος.

Εγώ νευριασμένος άρχισα να του ξεφουρνίζω τα προβλήματά μου με έμφαση , τονίζοντας ότι ο κόσμος έξω έχει πολλές σκοτούρες.

Εκείνος μισοχαμογέλασε , ήπιε μια γουλιά από το δικό του τσάι και μου είπε απαθέστατα:

« Ε, και τι ανησυχείς; Θα βοηθήσει ο Θεός » .

Εγώ νευρίασα ακόμη περισσότερο και με το θάρρος που του είχα, γιατί τον αγαπούσα πολύ, του είπα:

« Ε, καλά τώρα, Γέροντα, ο Θεός βοηθάει μια, βοηθάει δυο. Υποχρεωμένος είναι να βοηθάει συνέχεια; » .

Τότε με κοίταξε σοβαρά και μου είπε κάτι που με κεραυνοβόλησε κυριολεκτικά:

« Ναι » , μου είπε, « υποχρεωμένος είναι » .

Ήταν τόσο μεγάλη η σιγουριά του και τόσο φανερό ότι αυτό το ήξερε από πρώτο χέρι που ξαφνικά μου ήλθαν τα πάνω κάτω.

Μου έφυγαν τα νεύρα, ηρέμησα, ένιωσα μια απέραντη γαλήνη και είχα μόνο μία απορία που του την είπα : « Καλά, και γιατί είναι υποχρεωμένος ο Θεός να μας βοηθά; »

Την απάντηση που μου έδωσε , μόνο ένας άνθρωπος που νιώθει πραγματικά σαν παιδί του Θεού και έχει παρρησία στον πατέρα του μπορούσε να μου δώση.

Μου είπε : « Όπως εσύ που έκανες παιδιά ,νιώθεις τώρα την υποχρέωση να τα βοηθήσης και ξεκινάς από την Θεσσαλονίκη και έρχεσαι εδώ με τέτοιον καιρό γιατί ανησυχείς, έτσι και ο Θεός που μας έφτιαξε και μας έχει παιδιά Του ενδιαφέρεται και Αυτός για μας, και νιώθει την ανάγκη να μας βοηθήση.

Ναι, υποχρεωμένος είναι! »

Η αμεσότητα αυτής της απάντησης ήταν τέτοια που ξαφνικά μου έφυγε ένα βάρος και έπαψα από τότε οριστικά να ανησυχώ για το μέλλον » .

Από το βιβλίο « Βίος Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου»

Ιερομόναχου Ισαάκ

Άγιον Όρος 2004

Τελικά είναι ένα ζήτημα: ποιοί είναι πράγματι τρελοί και ποιοι λογικοί; (Γέροντος Παϊσίου)

Μας έλεγε ο μακαριστός Γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης ότι κάποτε τον επισκέφθηκε στο κελλί του ένας νέος με σοβαρά ψυχικά προβλήματα. Την πρώτη φορά που τον συνάντησε, όπως μας έλεγε, κάθισε μαζί του επί οκτώ ώρες. Ούτε τα πόδια του δεν κουνούσε, για να μη νομίσει ότι τον κουράζει. Τον άκουγε προσεκτικά κι ελάχιστα μιλούσε. Το παιδί αυτό πρώτη φορά μιλούσε τόσο άνετα στη ζωή του. Όλοι τον παρατηρούσαν· ανόητε, δεν ξέρεις τί λες, πάψε, δεν ξέρεις τί σου γίνεται… Τελειώνοντας το παιδί του είπε: Εκεί που πας, παιδάκι μου, και κάνεις ηλεκτροσόκ, δεν έρχεσαι σ’ έμενα; Τον ρώτησα περίεργα: Τί του κάνατε Γέροντα; Μου απάντησε με μία καλογερική έκφραση: Του ανέπαυα τον λογισμό. Στράβωνε ο νους του ότι δεν τον αγαπούν οι δικοί του και ότι τον μισεί ο κόσμος. Το παιδί πήγαινε κατά καιρούς στον Γέροντα και γινόταν όλο και καλύτερα. Την τελευταία φορά είχε πάει μαζί του και ο πατέρας του, φέρνοντας κι ένα γράμμα από τη μητέρα του. Έγραφε η μητέρα στο γράμμα, έλεγε κι ο πατέρας: Πάτερ Παΐσιε, το παιδί μας σάς αγαπάει, σάς εκτιμάει, σάς ακούει. Να του πείτε, όταν έχουμε εορτή στο σπίτι, να μη βγαίνει, γιατί μας εκθέτει στους καλεσμένους, και να μη πηγαίνει στην εργασία του πατέρα του -ήταν διευθυντής τραπέζης-, γιατί τον εκθέτει στους υπαλλήλους του. Τότε σηκώνεται το παιδί και λέει στον πατέρα του, ενώπιον του πατρός Παϊσίου: Δεν μπορείς να ταπεινωθείς και να παραδεχθείς ότι έχεις ένα παιδί άρρωστο και αν το υπομείνεις, θάχεις και μισθό στον ουρανό; Και μας λέει ο π. Παΐσιος: Πέστε μου ποιός είναι άρρωστος; Ο νομιζόμενος άρρωστος η ο νομιζόμενος γνωστικός; Αφού το βλέπεις το παιδί και είναι δυσκολεμένο, τί του βάζεις τα δύο πόδια σ’ ένα παπούτσι; Έτσι δεν είναι; Τελικά είναι ένα ζήτημα: ποιοί είναι πράγματι τρελοί και ποιοι λογικοί;

(Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, «Η αγιότητα είναι κατορθωτή σήμερα;», εκδ. Τήνος)

Ο επίγειος βασιλιάς των Εβραίων

Πλησιάζει ή εκπλήρωση των προφητειών θά είναι το γκρέμισμα του τεμένους του Όμάρ στά Ιε­ροσόλυμα. Θά το γκρεμίσουν, γιά νά ανοικοδομήσουν τόν Ναό τού Σολομώντος πού, όπως λένε, ήταν χτισμένος σ’ αυτήν τήν θέση. Τελικά οί Σιωνιστές θά εγκαταστήσουν τόν Αντίχριστο εκεί ως Μεσσία. Άκουσα ότι οί Εβραίοι ήδη ετοιμάζονται νά χτίσουν τόν Ναό τού Σολομώντος.

- Γέροντα, οί Εβραίοι, ενώ διαβάζουν τήν Παλαιά Διαθήκη, πώς δέν πιστεύουν στον Χριστό;

- Δεν πας να τό πής αυτό στους Εβραίους; Οι Εβραίοι είχαν ανέκαθεν φανατισμό. Καταλαβαίνουν, αλλά είναι ό εγωισμός πού τους τυφλώνει. Αν πρόσεχαν λίγο, δεν θα παρέμενε κανένας Εβραίος.

- Αυτά πού διάβαζαν, πώς τά ερμήνευαν;

- Πώς τά ερμήνευαν και πώς τά ερμηνεύουν! Τά πνευ­ματικά νοήματα τά κάνουν υλικά. Αυτό λ.χ. πού λέει ό Προφήτης Ησαΐας, «έξανθήσει τά έρημα του Ιορδανού», νά δής πώς τό ερμήνευσαν. Γιά νά δείξουν οτι άνθησε ή έρημος, γύρισαν κάποιον ποταμό, έκαναν πεζούλια, κή­πους, φύτεψαν μπανανιές, λεμονιές, πορτοκαλλιές, έφτια­ξαν όλο περιβόλια, οπότε λένε «άνθησε ή έρημος»! Όλα έτσι τά ερμηνεύουν. Ένώ οι λόγοι αυτοί του Προφήτου αναφέρονται στην αναγέννηση του κόσμου μέ τό Άγιο Βάπτισμα, μέ τό λουτρό της παλιγγενεσίας.

- Τώρα περιμένουν τον επίγειο βασιλιά;

- Ναί, τόν Αντίχριστο. Οι Ραββίνοι ξέρουν οτι ήρθε ό Μεσσίας καί οτι Τόν σταύρωσαν. Άφου έχω μάθει άπό ένα πρόσωπο οτι, όταν ψυχορραγη ένας Εβραίος, πάει ό Ραββίνος καί του λέει στο αυτί: «Ό Μεσσίας ήρθε». Βλέπεις, τους πειράζει ή συνείδηση, γιατί αισθάνονται ένοχη, αλλά δέν ταπεινώνονται.

- Καί τί κερδίζουν πού τό λένε εκείνη τήν ώρα;

- Τίποτε· απλώς τό λένε, επειδή τους πειράζει ή συνεί­δηση, καί νομίζουν οτι, άφου τό είπαν, είναι εντάξει!…

- Καί οι άλλοι δέν ακούνε;

- Όχι, στο αυτί τό λένε. Καί τά Έβραιόπουλα έχουν επαναστατήσει εναντίον τών Ραββίνων. «Ό Μεσσίας, λένε, ήρθε· ποιόν Μεσσία περιμένετε;». Στην Αμερική μιά ομάδα νέων πού ασχολούνται ιστορικά μέ τήν Αγία Γραφή εκδίδουν ένα περιοδικό, στο όποιο γράφουν: «Ό Μεσσίας ήρθε. Σέ όποιον δέν πιστεύει οτι ήρθε ό Μεσσίας θα στέλνουμε δωρεάν το περιοδικό, ώσπου να πιστέψη. Όποιος πιστεύει να στέλνη συνδρομή, γιά νά το στέλνουμε και σε άλλους, νά πιστέψουν».

- Εβραίοι είναι αυτοί;

- Ναί, Εβραίοι.

- Έγιναν Χριστιανοί;

- Έ τώρα, το οτι πίστεψαν κάτι είναι.

- Μπορεί νά υπάρχουν Ραββίνοι Κρυπτοχριστιανοί;

- Ραββίνοι νά είναι Κρυπτοχριστιανοί; Μένει Ραββίνος ό άλλος, άμα γίνη Χριστιανός; Δηλαδή νά διδάσκη στους Εβραίους ότι δεν ήρθε ό Μεσσίας καί, όταν ψυχορρα­γούν, νά τους λέη ότι ήρθε ό Μεσσίας;

(ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ – ΛΟΓΟΙ Β’ – ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ)

 

 

Το κοσμικό πνεύμα – Ο διάβολος κυβερνάει την ματαιότητα

 Γέροντα, γιατί τον διάβολο τον λένε “κοσμοκράτορα”; Είναι πράγματι;

- Ακόμη αυτό έλειπε, να κυβερνά ο διάβολος τον κόσμο! Όταν είπε ο Χριστός για τον διάβολο “ο άρχων του κόσμου τούτου” (1), δεν εννοούσε ότι είναι κοσμοκράτορας, αλλά ότι κυριαρχεί στην ματαιότητα, στην ψευτιά. Αλλοίμονο, θα άφηνε ο Θεός τον διάβολο κοσμοκράτορα! Όσοι όμως έχουν δοσμένη την καρδιά τους στα μάταια, στα κοσμικά, αυτοί ζουν υπό την εξουσία “του κοσμοκράτορος του αιώνος τούτου” (2). Ο διάβολος δηλαδή κυβερνάει την ματαιότητα και τους ανθρώπους που είναι κυριευμένοι από την ματαιότητα, από τον “κόσμο”. “Κόσμος” τι θα πη; Δεν θα πη κόσμημα, μάταιο στολίδι; Όποιος λοιπόν είναι κυριευμένος από την ματαιότητα είναι υπό την κατοχή του διαβόλου. Η αιχμαλωτισμένη καρδιά από τον μάταιο κόσμο διατηρεί και την ψυχή ατροφική και τον νου σκοτισμένο. Τότε, ενώ φαίνεται κανείς ότι είναι άνθρωπος, στην ουσία είναι πνευματικό έκτρωμα.

Μου λέει ο λογισμός ότι ο μεγαλύτερος εχθρός της ψυχής μας ακόμη και από τον διάβολο είναι το κοσμικό πνεύμα, γιατί μας παρασύρει γλυκά και μας πικραίνει τελικά αιώνια. Ενώ, αν βλέπαμε τον ίδιο τον διάβολο, θα μας έπιανε τρόμος, θα αναγκαζόμασταν να καταφύγουμε στον Θεό και θα εξασφαλίζαμε τότε τον Παράδεισο. Στην εποχή μας, πολύς “κόσμος” -κοσμικό πνεύμα- μπήκε στον κόσμο και αυτός ο “κόσμος” θα τον καταστρέψη. Έβαλαν οι άνθρωποι μέσα τους τον “κόσμο” και διώξανε από μέσα τους τον Χριστό.

- Γέροντα, γιατί δεν καταλαβαίνουμε πόσο κακό κάνει το κοσμικό πνεύμα και παρασυρόμαστε από αυτό;

- Γιατί το κοσμικό πνεύμα μπαίνει σιγά-σιγά, όπως ο σκαντζόχοιρος μπήκε στην φωλιά του λαγού. Στην αρχή ο σκαντζόχοιρος παρακάλεσε τον λαγό να βάλη λίγο το κεφάλι του μέσα στην φωλιά του, για να μη βρέχεται. Μετά έβαλε το ένα πόδι, μετά το άλλο, και τελικά μπήκε ολόκληρος, και με τα αγκάθια του έβγαλε τελείως έξω τον λαγό. Έτσι και το κοσμικό φρόνημα μας ξεγελάει με μικρές παραχωρήσεις και σιγά-σιγά μας κυριεύει. Το κακό λίγο-λίγο προχωράει. Αν ερχόταν απότομα, δεν θα ξεγελιόμασταν. Βλέπεις. Αν θέλης να ζεματίσης έναν βάτραχο, πρέπει να του ρίξης λίγο-λίγο το ζεματιστό νερό. Αν το ρίξης απότομα όλο μαζί, πετιέται και φεύγει, γλυτώνει. Ενώ, αν του ρίξης λίγο καυτό νερό, στην αρχή θα το τινάξη λίγο από την πλάτη του και μετά θα το δεχθή. Αν του ρίξης ακόμη λίγο, πάλι θα το τινάξη λίγο, και σιγά-σιγά θα ζεματιστή, χωρίς να το καταλάβη. “Βρε, βάτραχε, αφού σου έρριξε λίγο καυτό νερό, σήκω και φύγε!” Δεν φεύγει. Φουσκώνει-φουσκώνει και μετά ζεματιέται. Έτσι κάνει και ο διάβολος, μας ζεματίζει λίγο-λίγο, και τελικά, χωρίς να το καταλάβουμε, βρισκόμαστε ζεματισμένοι!

(1) Ιω. 16, 11

(2) Βλ. Εφ. 6, 12

(ΛΟΓΟΙ Α’ – ΜΕ ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΑΝΘΡΩΠΟ)

 

 

 

 

 

«Ό διάβολος παρουσιάζεται ώς άγγελος φωτός»

Όποιος δέν έχει νιώσει τήν ανώτερη χαρά, τήν παραδεισένια, δέν έχει δηλαδή πνευματικές εμπειρίες, εύκολα μπορεί νά πλανηθή, άν δέν προσέξη. Ό διάβολος είναι πονηρός. Ερεθίζει λίγο τήν καρδιά τού ανθρώπου καί τον κάνει νά αισθάνεται μιά ευχαρίστηση, οπότε τον πλανάει, δίνοντας του τήν εντύπωση ότι ή ευχαρίστηση αυτή είναι πνευματική, θεία.
Κλέβει τήν καρδιά καί νομίζει ό άνθρωπος πώς πάει καλά.«Δέν ένιωσα, ταραχή», λέει. Ναι, αλλά αυτό πού ένιωσες δέν είναι ή πραγματική, ή πνευματική χαρά. Ή πνευματική χαρά είναι κάτι τό ουράνιο.
Ό διάβολος μπορεί νά παρουσιασθή καί σάν άγγελος ή σάν άγιος. Ό καμουφλαρισμένος δαίμονας σέ άγγελο ή σέ άγιο σκορπάει ταραχή - αυτό πού έχει -, ενώ ό πραγματικός Άγγελος ή Άγιος σκορπάει πάντα χαρά παραδεισένια και αγαλλίαση ουράνια.
Ό ταπεινός και καθαρός άνθρωπος, ακόμη καί άπειρος νά είναι, διακρίνει τόν Άγγελο του Θεού από τόν δαίμονα πού παρουσιάζεται σάν άγγελος φωτός, γιατί έχει πνευματική καθαρότητα καί συγγενεύει μέ τόν Άγγελο.
Ενώ ό εγωιστής καί σαρκικός πλανιέται εύκολα από τόν πονηρό διάβολο. Όταν ό διάβολος παρουσιάζεται σάν άγγελος φωτός, άν ό άνθρωπος βάλη έναν ταπεινό λογισμό, εξαφανίζεται. Ένα βράδυ, στήν Μονή Στομίου, μετά τό Απόδειπνο, έλεγα τήν ευχή στο κελλί καθισμένος σέ ένα σκαμνί. Γιά μιά στιγμή ακούω όργανα καί κλαρίνα σέ ένα οίκημα πού ήταν λίγο πιο πέρα γιά τούς ξένους. Παραξενεύτηκα!
«Τί όργανα είναι αυτά πού ακούγονται τόσο κοντά!», είπα. Τό πανηγύρι είχε περάσει. Σηκώνομαι από τό σκαμνί καί πηγαίνω στο παράθυρο νά δώ τί συμβαίνει έξω. Βλέπω ησυχία παντού. Τότε κατάλαβα ότι ήταν από τόν πειρασμό, γιά νά διακόψω τήν προσευχή.
Γύρισα καί συνέχισα τήν ευχή. Ξαφνικά ένα δυνατό φώς γέμισε τό κελλί. Ή οροφή εξαφανίστηκε, άνοιξε ή σκεπή καί φάνηκε μιά στήλη φωτός πού έφθανε μέχρι τόν ουρανό. Στήν κορυφή αυτής τής φωτεινής στήλης φαινόταν τό πρόσωπο ενός ξανθού νέου, μέ μακριά μαλλιά καί γένια, πού έμοιαζε μέ τόν Χριστό.
Επειδή έβλεπα τό μισό πρόσωπο του, σηκώθηκα άπό τό σκαμνί, γιά νά τό δώ ολόκληρο. Τότε άκουσα μέσα μου μιά φωνή: «Αξιώθηκες νά δής τόν Χριστό». «Καί ποιος είμαι εγώ ό ανάξιος, πού αξιώθηκα νά δώ τόν Χριστό;», είπα καί έκανα τόν σταυρό μου. Αμέσως τό φώς καί ό δήθεν Χριστός χάθηκαν καί είδα ότι ή οροφή βρισκόταν στήν θέση της.

Αν ό άνθρωπος δέν έχη τό κεφάλι του πολύ καλά κλειδωμένο, μπορεί ό πονηρός νά του βάλη λογισμό υπερηφάνειας καί νά τόν πλανέση μέ φαντασίες καί ψεύτικα φώτα, τά όποια δέν ανεβάζουν στον Παράδεισο, αλλά γκρεμίζουν στο χάος. Γι' αυτό πρέπει νά μή ζητάη ποτέ φώτα ή θεια χαρίσματα κ.λπ., αλλά μετάνοια. Ή μετάνοια θά φέρη τήν ταπείνωση καί μετά ό Καλός Θεός θά δώση ό,τι του είναι απαραίτητο.
Όταν ήμουν στο Σινά, στο ασκητήριο της Αγίας Επιστήμης, μιά φορά τό ταγκαλάκι πήγε νά μέ... εξυπηρέτηση! Τό ασκητήριο είχε τρία-τέσσερα σκαλάκια. Τήν νύχτα, όταν είχε αστροφεγγιά, πήγαινα στις σπηλιές καί, γιά νά κατεβώ τά σκαλάκια, άναβα τό τσακμάκι. Μιά φορά πάω νά ανάψω τό τσακμάκι, δέν άναβε.
Σέ μιά στιγμή βλέπω ένα φώς σέ έναν βράχο σάν από δυνατό προβολέα, φάπ! Ω, φώτισε τά πάντα γύρω!«Νά μού λείψουν τέτοια φώτα», είπα, καί γύρισα πίσω. Αμέσως χάθηκε τό φώς. Βρε τον διάβολο, δέν ήθελε νά φέξω μέ τό τσακμάκι, γιά νά κατεβώ!«Κρίμα δέν είναι, σού λέει, νά παιδεύεται; Ας τού δώσω εγώ φώτα»! Καλωσύνη του!
- Πώς καταλάβατε, Γέροντα, ότι δέν ήταν άπό τον Θεό;
- Έμ, καταλαβαίνεται. Φοβερό!

            ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

ΛΟΓΟΙ Γ΄

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ

«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»

ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Μην εξετάζεις ποτέ τα όνειρα, τα όνειρα είναι...απατηλά!

Όταν βλέπεις άσχημο όνειρο, ποτέ να μην εξετάζεις τι είδες, πώς το είδες, αν είσαι ένοχη, πόσο φταις. Ο πονηρός, επειδή δεν μπόρεσε να σε πειράξει την ημέρα, έρχεται την νύχτα. Επιτρέπει καμιά φορά και ο Θεός να μας πειράξει στον ύπνο, για να δούμε ότι δεν πέθανε ακόμη ο παλιός άνθρωπος.

Άλλες φορές πάλι ο εχθρός πλησιάζει τον άνθρωπο στον ύπνο του και του παρουσιάζει διάφορα όνειρα, για να στενοχωρεθεί, όταν ξυπνήσει.

Για αυτό να μη δίνεις καθόλου σημασία να κανείς τον σταυρό σου, να σταυρώνεις το μαξιλάρι, να βάζεις και τον σταυρό και κάνα-δυο εικόνες επάνω στον μαξιλάρι και να λες την ευχή μέχρι να σε πάρει ο ύπνος. Όσο δίνεις σημασία, άλλο τόσο θα έρχεται ο εχθρός να σε πειράζει.

Αυτό δεν είναι κάτι που συμβαίνει μόνο στους μεγάλους, αλλά και στους μικρούς. Και στα μικρά παιδιά ακόμη, παρόλο που είναι αγγελούδια, ο εχθρός πηγαίνει και τα φοβερίζει, όταν κοιμούνται και τινάζονται με αγωνία, τρέχουν φοβισμένα και με κλάματα στην αγκαλιά της μητέρας.

Άλλοτε πάλι τα πλησιάζουν οι Άγγελοι και γελούν μέσα στον ύπνο τους από χαρά ή ξυπνάνε από την μεγάλη τους χαρά. Επομένως τα όνειρα που φέρνει ο πειρασμός είναι μια εξωτερική επίδραση του εχθρού στον άνθρωπο την ώρα που κοιμάται.

-Και όταν, Γέροντα, νιώθεις ένα πλάκωμα την ώρα που κοιμάσαι;

-Μερικές φορές αυτό οφείλεται σε μια αγωνιώδη κατάσταση που ζει κανείς μέσα στην ημέρα ή σε διάφορους φόβους, σε διάφορες υποψίες κ.λπ. Φυσικά όλα αυτά μπορεί να τα χρησιμοποιήσει το ταγκαλάκι, να κάνει κάποιον συνδυασμό, για να ζαλίσει τον άνθρωπο. Πολλές φορές είναι τόσο ελαφρός ο ύπνος, που νομίζει κανείς ότι είναι ξυπνητός και ότι προσεύχεται, για να φύγει αυτό το πλάκωμα, από το οποίο του κρατιέται ακόμη και η αναπνοή.

Καμιά φορά μάλιστα ο διάβολος μπορεί να πάρει την μορφή ενός ανθρώπου ή ενός Αγίου και να παρουσιασθεί στον ύπνο κάποιου. Κάποτε παρουσιάσθηκε σε έναν άρρωστο στον ύπνο του με την μορφή του Αγίου Αρσενίου και του είπε: «Είμαι ο Άγιος Αρσένιος. Ήρθα να σου πω ότι θα πεθάνεις. Τα ακούς; Θα πεθάνεις».

Τρόμαξε ο άνθρωπος. Ποτέ ένας Άγιος δεν μιλάει έτσι σε έναν άρρωστο. Και αν τυχόν είναι να πεθάνει ο άρρωστος και παρουσιασθεί ένας Άγιος να τον πληροφορήσει για τον θάνατο του, θα του το πει μα καλό τρόπο: «Επειδή είδε ο Θεός που ταλαιπωρείσαι, για αυτό θα σε πάρει από αυτόν τον κόσμο. Κοίταξε να ετοιμασθείς». Δεν θα του πει: «Τι ακούς; Θα πεθάνεις»!

-Και όταν, Γέροντα, φωνάζει κανείς στον ύπνο του;

-Καλύτερα, ξυπνάει ...Πολλά όνειρα είναι της αγωνίας. Όταν ο άνθρωπος έχει αγωνία ή είναι κουρασμένος, παλεύουν αυτά μέσα του και τα βλέπει σε όνειρο. Εγώ πολλές φορές, όταν την ημέρα αντιμετωπίζω διάφορα προβλήματα των ανθρώπων, αδικίες που συμβαίνουν κ.λπ., ύστερα στον ύπνο μου μαλώνω με τον άλλον: «βρε αθεόφοβε, φωνάζω, αναίσθητος είσαι!» και με τις φωνές που βάζω ξυπνάω.

-Γέροντα, από τα όνειρα μπορεί κανείς να προβλέψει κάτι που θα του συμβεί;

-Όχι, μη δίνετε σημασία στα όνειρα. Είτε ευχάριστα είναι τα όνειρα είτε δυσάρεστα, δεν πρέπει να τα πιστεύει κανείς, γιατί υπάρχει κίνδυνος πλάνης. Τα ενενήντα πέντε τοις εκατό από τα όνειρα είναι απατηλά.

Για αυτό οι Άγιοι Πατέρες λένε να μην τα δίνουμε σημασία. Πολύ λίγα όνειρα είναι από τον Θεό, αλλά και αυτά, για να τα ερμηνεύσει κανείς, πρέπει να έχει καθαρότητα και άλλες προϋποθέσεις, όπως ο Ιωσήφ και ο Δανιήλ, που είχαν χαρίσματα από τον Θεό. «Θα σου πω, είπε ο Δανιήλ στον Ναβουχοδονόσορα, και τι όνειρο είδες και τι σημαίνει» . Αλλά σε τι κατάσταση είχε φθάσει!

Ήταν μέσα στα λιοντάρια, παρόλο που ήταν νηστικά, δεν τον πείραζαν . Του πήγε ο Αββακούμ φαγητό, κι εκείνος είπε «Με θυμήθηκε ο Θεός;» . Αν δεν θυμόταν ο Θεός τον Προφήτη Δανιήλ, ποιόν θα θυμόταν;

-Γέροντα, μερικοί άνθρωποι δεν βλέπουν όνειρα

-Καλύτερα που δεν βλέπουν! δεν ξοδεύουν ούτε εισιτήρια, ούτε βενζίνη! Στα όνειρα σε ένα λεπτό βλέπεις κάτι που στην πραγματικότητα θα διαρκούσε ώρες, μέρες γιατί καταργείται ο χρόνος. Να, από αυτό μπορεί να καταλάβει κανείς το ψαλμικό: «Χίλια έτη εν οφθαλμοίς σου, Κύριε, ως η ημέρα η εχθές, ήτις διήλθε».

από το βιβλίο «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΙΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ τ. Γ΄»

Η καρδιά δεν γερνάει ποτέ

-Γέροντα, ο Αββάς Παμβώ λέει: «Ει έχεις καρδίαν, δύνασαι σωθήναι». Τι εννοεί με το «ει έχεις καρδίαν»;

-Πολλά μπορεί να εννοή. Πρώτον αν έχης καρδιά, ίσον αν αγαπάς τον Θεό. Δεύτερον αν έχης καρδιά, ίσον αν έχης ευαισθησία και δεν είσαι αναίσθητος. Τρίτον αν έχης καρδιά, ίσον αν έχης καλωσύνη. Τέταρτον αν έχης καρδιά ίσον αν έχης ανεκτικότητα. Πέμπτον αν έχης καρδιά, ίσον αν έχης παλληκαριά. Όταν λέμε «καρδιά» δεν εννοούμε ένα κομμάτι σάρκα, αλλά την διάθεση για θυσία, την αρχοντική αγάπη.

Μεγάλο πράγμα η δύναμη της καρδιάς! Η καρδιά είναι σαν μια μπαταρία που συνέχεια φορτίζεται. Ούτε κουράζεται, ούτε γερνάει η δύναμή της δεν εξαντλείται ποτέ. Αλλά πρέπει να δουλεύουμε την καρδιά. Γιατί κι εγώ έχω καρδιά κι εσύ έχεις καρδιά, αλλά τί το θέλεις ,αν δεν την δουλεύουμε; Αν δεν δουλεύη κανείς την καρδιά, μπορεί να είναι γίγαντας και να μην έχη κουράγιο να κάνη τίποτε.

Και άλλος μπορεί να είναι τόσος δα, αλλά επειδή ό,τι κάνει το κάνει με την καρδιά του, δεν κουράζεται καθόλου. Να, βλέπω κι εδώ μια αδελφή που δεν έχει αντοχή, αλλά, επειδή βάζει καρδιά σε ό,τι κάνει, δεν νιώθει κούραση. Δεν κοιτάζει να ξεφύγη την δουλειά κοιτάζει πώς θα αναπαύση τον άλλον. Το καθετί το κάνει με αγάπη, γιατί το πονάει και όχι για να την δουν οι άλλοι και να της πουν «μπράβο». Δεν έχει φιλαυτία, ανθρωπαρέσκεια, κινείται στην αφάνεια, οπότε δέχεται την θεία Χάρη και βοηθιέται από τον Θεό.

Όταν ένας άνθρωπος είναι ασθενικός ή έχη γεράσει και το σώμα του δεν μπορεί να κοπιάση, αν έχη μάθει να δουλεύη την καρδιά, η καρδιά ζορίζει το σώμα, για να δουλεύη. Είναι σαν ένα παλιό αυτοκίνητο με ρόδες ξεφουσκωμένες, με άξονες χαλασμένους, που η μηχανή του όμως είναι γερή και το σπρώχνει και τρέχει.

Ενώ ένας άνθρωπος νέος και γερός, αν δεν δουλεύη την καρδιά, είναι σαν ένα καινούριο αυτοκίνητο που δεν έχει γερή μηχανή και δεν μπορεί να προχωρήση. Του φαίνεται βουνό να κάνη και τον πιο μικρό κόπο.

Καμμιά φορά στο Καλύβι τυχαίνει να ξεχάση κανένα γεροντάκι την ομπρέλα του ή μια τσάντα και λέω σε κανένα νέο παιδί: «Άντε, παλληκάρι, τρέχα λιγάκι να προλάβης το γεροντάκι». Μόλις τ' ακούη, αναστενάζει. «Δεν θα γυρίσει πίσω, Πάτερ;», λέει. «Άντε, βρε παλληκάρι, ξαναλέω, κάνε αγάπη». Πάλι αναστενάζει. Ε, αυτός μόνον που άκουσε: «τρέχα λιγάκι», κουράστηκε, πόσο μάλλον να πήγαινε!

Αν ο άνθρωπος δεν δουλεύη την καρδιά, δεν είναι ούτε σαν ζώο άγαλμα γίνεται. Είναι άχρηστη η καρδιά του.

Από το βιβλίο: «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Ε΄ ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ»

Γέροντας Παΐσιος: «Θα έρθη καιρός πού όλοι θα πιστέψουν»

Γέροντα, πώς συμβαίνει άνθρωποι πιστοί νά φθάνουν στην αθεΐα;

- Στο θέμα αυτό μπορεί νά υπάρχουν δύο περιπτώσεις. Στην μία περίπτωση μπορεί νά ήταν κανείς πολύ πιστός, νά ενήργησε ή δύναμη τού Θεού στην ζωή του μέ πολλά χειροπιαστά γεγονότα, και ύστερα νά έφθασε σέ μιά θόλωση στο θέμα της πίστεως.

Αυτό συμβαίνει, όταν λ.χ. κάνη κανείς άσκηση αδιάκριτη με εγωισμό, πιάνη δηλαδή ξερά την πνευματική ζωή. «Τί έκανε ό τάδε Άγιος; λέει, θά το κάνω καί έγώ», και αρχίζει νά κάνη μιά αδιάκριτη άσκηση.
Σιγά-σιγά όμως, χωρίς νά το καταλάβη, δημιουργείται μέσα του μιά ψευδαίσθηση ότι, άν δεν έφθασε στά μέτρα του τάδε Αγίου, κάπου εκεί κοντά πρέπει νά είναι. Έτσι συνεχίζει την άσκηση. Αλλά, ενώ πριν από αυτόν τον λογισμό τον βοηθούσε ή θεία Χάρις, τώρα αρχίζει νά τον έγκαταλείπη.
Γιατί, τί δουλειά έχει μέ τήν υπερηφάνεια ή Χάρις τού Θεού;
Όποτε δέν μπορεί πιά νά κάνη τήν άσκηση πού έκανε προηγουμένως καί ζορίζει τον εαυτό του. Μέ το ζόρισμα όμως δημιουργείται άγχος. Έρχεται καί ή υπερηφάνεια πού είναι μιά αντάρα καί του δημιουργεί μιά θόλωση.
Καί ενώ είχε κάνει τόσα καί είχε ενεργήσει ή θεία Χάρις καί είχε γεγονότα, αρχίζει σιγά-σιγά νά έχη λογισμούς απιστίας καί νά αμφιβάλλη γιά τήν ύπαρξη του Θεού.

Ή δεύτερη περίπτωση είναι, όταν θέληση ένας αγράμματος νά άσχοληθή μέ το δόγμα. Έ, αυτός δέν είναι καλά!
Άλλο νά ρίξη μιά ματιά, γιά νά γνωρίση το δόγμα. Άλλα καί ένας μορφωμένος άν πάη υπερήφανα νά άσχοληθή μέ το δόγμα, καί αυτόν, επειδή έχει υπερηφάνεια, θά τον εγκατάλειψη ή Χάρις του Θεού, καί θά άρχίση νά έχη αμφιβολίες.
Δέν μιλάω φυσικά γιά έναν πού έχει ευλάβεια. Αυτός καί μορφωμένος νά μήν είναι, μπορεί νά ρίξη μιά ματιά μέ διάκριση, μέχρι εκεί πού μπορεί νά έξετάση, καί νά κατανόηση το δόγμα. Άλλα ένας πού δέν έχει πνευματικότητα καί πάει νά ασχοληθή μέ τά δογματικά, αυτός, καί άν πίστευε λίγο, μετά δέν θά πιστεύη καθόλου.

- Γέροντα, ή απιστία έχει έξαπλωθή πολύ στην εποχή μας.

- Ναι, άλλα συχνά βλέπει κανείς και σ' αυτούς ακόμη πού λένε ότι δέν πιστεύουν στον Θεό νά ύπάρχη μέσα τους κρυμμένη λίγη πίστη. Μιά φορά μού είπε ένα παλληκάρι: «Δέν πιστεύω ότι υπάρχει Θεός». «Έλα πιο κοντά, τοϋ είπα. Ακούς το αηδόνι πού κελαηδάει;
Ποιος του έδωσε το χάρισμα αυτό;». Το καημένο ένα κι ένα συγκινήθηκε. Έφυγε εκείνη ή σκληράδα της απιστίας και άλλαξε τό προσωπάκι του.
Άλλη φορά είχαν έρθει δύο επισκέπτες στό Καλύβι. Ήταν περίπου σαράντα πέντε χρονών και ζούσαν πολύ κοσμική ζωή.
Όπως εμείς οι μοναχοί λέμε «αφού είναι μάταιη αύτη ή ζωή, τά αρνούμαστε όλα», έτσι και εκείνοι, από τήν αντίθετη πλευρά, είπαν «δέν υπάρχει άλλη ζωή» καί, όταν ήταν νέοι, άφησαν τίς σπουδές τους καί ρίχτηκαν στην κοσμική ζωή.
Έφθασαν σέ σημείο νά γίνουν ψυχικά καί σωματικά ράκη. Ό πατέρας τού ενός πέθανε άπό τήν στενοχώρια. Ό άλλος κατέστρεψε τήν περιουσία τής μάνας του καί τήν έκανε καρδιακιά. Μετά άπό τήν συζήτηση πού κάναμε, είδαν τά πράγματα αλλιώς.
«Εμείς αχρηστευθήκαμε», έλεγαν. Έδωσα στον έναν μιά εικόνα γιά τήν μάνα του. Πήγα νά δώσω καί στον άλλο μία εικόνα, άλλα δέν τήν έπαιρνε. «Δώσε μου ένα σανιδάκι άπό αυτά πού πριονίζεις, μοϋ λέει. Δέν πιστεύω στον Θεό· στους Άγιους πιστεύω».
Τότε τού είπα: «Ή καθρέφτης είναι κανείς ή καπάκι άπό κονσερβοκούτι, άν δέν πέσουν οι ακτίνες του ήλιου επάνω του, δέν γυαλίζει. Οι Άγιοι έλαμψαν μέ τίς ακτίνες τής Χάριτος του Θεού, όπως τά αστέρια παίρνουν φώς άπό τον ήλιο».
Τους καημένους τους νέους τους ζαλίζουν μέ διάφορες θεωρίες. Είχα προσέξει έκεϊ στό Καλύβι ότι συνήθως δύο μαρξιστές πενηντάρηδες έμπαιναν στά γκρουπ τών νέων, γιά νά τους ζαλίζουν.

Οί μαρξιστές δέν πιστεύουν καί, όταν πάς νά τους απόδειξης τήν ύπαρξη του Θεού, κρίνουν τον Θεό καί είναι όλο ερωτήσεις· «γιατί αυτό, γιατί εκείνο κ.λπ.».

Ό Προφήτης Ησαΐας λέει ότι αυτοί πού δεν θέλουν να σωθούν, δέν καταλαβαίνουν[5]. Μια φορά τους είπα: «Βλέπετε τα αστέρια; Αυτά δέν είναι βιδωμένα· κάποιος τά κρατά στό στερέωμα. Γιά τον Χριστό, όσα είπαν οί Προφήτες εκπληρώθηκαν.
Έχουμε τόσους Μάρτυρες, πού ήταν πριν πολύ άπιστοι, δήμιοι, ειδωλολάτρες, καί μετά πίστεψαν στον Χριστό καί μαρτύρησαν. Μερικούς τους έκοβαν την γλώσσα, γιά νά μή μιλάνε γιά τον Χριστό, καί με κομμένη γλώσσα μιλούσαν καλύτερα!
Κάθε μέρα έχουμε τόσους Αγίους πού εορτάζουν! Είναι ζωντανή ή παρουσία των - Αγίων. Καί όταν ακόμη εμείς δέν τους βρίσκουμε, εκείνοι μας βρίσκουν!
Πολλοί ασκητές στην έρημο, πού δέν έχουν ημερολόγιο καί δέν ξέρουν ποιος Άγιος γιορτάζει, λένε «Άγιοι της ημέρας, πρεσβεύσατε υπέρ ημών» καί παρουσιάζονται οί Άγιοι καί τους φανερώνουν καί το όνομα τους· καί μάλιστα είναι Άγιοι με δύσκολα ονόματα.
Κοιτάνε ύστερα οί ασκητές το ημερολόγιο καί βλέπουν ότι γιορτάζουν εκείνη τήν ημέρα οί Άγιοι πού τους παρουσιάσθηκαν[6]. Αυτό πώς το βλέπετε;».
Μετά μου είπαν: «Γιατί πάνε οί Άγιοι στους καλογήρους καί δέν πάνε νά βοηθήσουν τον λαό πού έχει ανάγκη;». «Μέ τί ήρθατε εδώ, παλληκάρια; τά ρώτησα· μέ το αεροπλάνο;». «Όχι, μέ τό αυτοκίνητο», μού λένε.
«Εντάξει· στον δρόμο πού ερχόσασταν, πόσα προσκυνητάρια είδατε; Αυτά δέν φύτρωσαν μέ τά πρωτοβρόχια. Βοηθήθηκαν οί άνθρωποι από τους Άγίους και από ευλάβεια τα έφτιαξαν, και ανάβουν και τα κανδήλια. Οί πνευματικοί άνθρωποι, όσο πετούν τά υλικά, τόσο ανεβαίνουν. Οί ύλιστές, και αυτοί κάτι απολαμβάνουν φτιάχνουν π.χ. τόσα κύπελλα, παίρνουν τόσα χρήματα· άμα φτιάξουν περισσότερα, παίρνουν περισσότερα. Εσείς μόνον την προπαγάνδα κάνετε καί σταματάτε εκεί· δεν έχετε τίποτε νά απολαύσετε. Είστε οί πιό ταλαίπωροι, διότι, όταν πετύχετε αυτό πού θέλετε, δεν θά έχετε κανένα άλλο ιδανικό, μόνον το βάσανο της μαρξιστικής σκλαβιάς». Στο τέλος μου είπαν: «Είσαι πολύ καλός άνθρωπος, δίκαιος, σοφός...».


Πάντως είτε το θέλουν οί άνθρωποι είτε δεν το θέλουν, θά ερθη καιρός πού όλοι θά πιστέψουν, γιατί θά φθάσουν σε αδιέξοδο καί θά επέμβη ό Χριστός.


1. Ίω. 15,5.
2. Θεοτόκιο β' ήχου.
3. Βλ. Ματθ. 9,29 και Μάρκ. 9,23
4.Ψαλμ. 81,6
5. Πρβ. Ήσ.
6, 9-10. 6. Στις 3-6-1979, επειδή ό Γέροντας δέν θυμόταν ποιος Άγιος γιόρταζε εκείνη τήν ήμερα καί δέν έβρισκε τά γυαλιά του, γιά νά δή στό ημερολόγιο - μόλις τότε είχε έγκατασταθή στό Καλύβι «Παναγοΰδα» καί ακόμη δέν εΐχε τακτοποιηθή -, έκανε κομποσχοίνι λέγοντας «Άγιοι της ημέρας, πρεσβεύσατε υπέρ ημών». Τότε τόν επισκέφθηκε ό Άγιος Λουκιλλιανός πού γιορτάζει εκείνη τήν ημέρα καί τοΰ επανέλαβε τρεις φορές τό δύσκολο όνομα του.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Β΄
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»

 

 

 

 

Η πνευματική μας πρόοδος εξαρτάται από μας

Η πνευματική μας πρόοδος εξαρτάται από μας.
Το ίδιο και η σωτηρία μας. Κανείς άλλος δεν μπορεί να μας σώσει. Ποτέ να μην κατακρίνουμε.
Όταν βλέπουμε κάποιον να πέφτει στην αμαρτία, να κλαίμε και να παρακαλούμε το Θεό να τον συγχωρέσει. Όταν κρίνουμε τα σφάλματα των άλλων, τότε η ψυχική μας όραση δεν έχει καθαρίσει.
Εκείνος που βοηθεί τον πλησίον του, λαμβάνει βοήθεια από το Θεό. Εκείνος που κατηγορεί τον συνάνθρωπο του με φθόνο και κακία, έχει κατήγορο του το Θεό. Κανένα να μην κατακρίνουμε. Όλους να τους θεωρούμε αγίους και μόνο τον εαυτό μας αμαρτωλό.
Η κατάκριση δεν γίνεται μόνο με το λόγο, αλλά και με το νου, και με την εσωτερική διάθεση της καρδιάς. Η εσωτερική διάθεση δίνει τον τόνο σ' αυτό που
σκεπτόμαστε ή εκφράζουμε.
Οπωσδήποτε είναι συμφερότερο να είμαστε συγκρατημένοι στις κρίσεις μας, για να μην πέσουμε στην κατάκριση. Με άλλα λόγια, ν'αποφεύγουμε να πλησιάσουμε τη φωτιά, γιατί ή θα καούμε, ή θα καπνισθούμε.
Το καλύτερο απ' όλα είναι να συνηθίσουμε στην κατάκριση του εαυτού μας,
και να πάψουμε ν' ασχολούμεθα με τους άλλους.
(ΓΕΡΩΝ ΠΑΪΣΙΟΣ)

 

 

 

 

 

Γέρων Παϊσιος :«Κατάσταση συναγερμού »

Μήν ξεχνάτε ότι περνούμε δύσκολους καιρούς και χρειάζεται πολλή προσευχή. Νά θυμάστε την μεγάλη ανάγκη πού έχει ό κόσμος σήμερα και τήν μεγάλη απαίτηση πού έχει ό Θεός από μας γιά προσευχή.
Νά εύχεσθε γιά τήν γενική εξωφρενική κατάσταση όλου τού κόσμου, νά λυπηθή ό Χριστός τά πλάσματα Του, γιατί βαδίζουν στην καταστροφή. Νά επέμβη θεϊκά στην εξωφρενική εποχή πού ζούμε, γιατί ό κόσμος οδηγείται στην σύγχυση, στην τρέλλα και στο αδιέξοδο.

Μας κάλεσε ό Θεός νά κάνουμε προσευχή γιά τον κόσμο, πού έχει τόσα προβλήματα!...
Οι καημένοι δεν προλαβαίνουν έναν σταυρό νά κάνουν.Εάν εμείς οι μοναχοί δεν κάνουμε προσευχή, ποιοι θά κάνουν;
Ό στρατιώτης σέ καιρό πολέμου είναι σε κατάσταση συναγερμού, έτοιμος με τά παπούτσια. Στήν ίδια κατάσταση πρέπει νά είναι και ό μοναχός. Αχ, Μακκαβαΐος[1] θά έβγαινα! Στά βουνά θά έφευγα, γιά νά προσεύχωμαι συνέχεια γιά τον κόσμο.
Πρέπει νά βοηθήσουμε μέ τήν προσευχή τον κόσμο όλο, νά μήν κάνη ό διάβολος ό,τι θέλει. Έχει αποκτήσει δικαιώματα ό διάβολος. Όχι ότι τον αφήνει ό Θεός, άλλα δέν θέλει νά παραβίαση το αυτεξούσιο.
Γι' αυτό εμείς νά βοηθήσουμε μέ τήν προσευχή. Όταν πονάη κανείς γιά τήν σημερινή κατάσταση πού επικρατεί στον κόσμο και προσεύχεται, τότε βοηθιούνται οι άνθρωποι, χωρίς να παραβιάζεται τό αυτεξούσιο.

Αν προχωρήσετε με την Χάρη τοϋ Θεού ακόμη λίγο, θα αρχίσουμε νά κάνουμε μιά προσπάθεια στό θέμα της προσευχής, νά μπή μια σειρά, νά γίνετε ραντάρ, γιατί και τά πράγματα ζορίζουν. Θα διοργανώσουμε ένα συνεργείο προσευχής. Νά κάνετε πόλεμο με τό κομποσχοίνι. Με πόνο νά γίνεται ή προσευχή. Ξέρετε τί δύναμη έχει τότε ή προσευχή;
Πολύ πληγώνομαι, όταν βλέπω μοναχούς νά ενεργούν ανθρωπίνως και όχι με τήν προσευχή διά μέσου τού Θεού στά δυσκολοκατόρθωτα ανθρωπίνως.
Ό Θεός μπορεί όλα νά τά τακτοποίηση. "Όταν κανείς κάνη σωστή πνευματική εργασία, τότε μπορεί μόνο με τήν προσευχή νά χτίση μοναστήρια και νά τά έφοδιάση με όλα τά απαραίτητα και νά βοηθήση τό σύμπαν.
Δεν χρειάζεται ούτε νά δουλεύη· αρκεί μόνο νά προσεύχεται. Ό μοναχός πρέπει νά προσπαθήση νά μήν πονοκεφαλάη γιά τήν άλφα ή βήτα δυσκολία, είτε είναι ατομική είτε ενός συνανθρώπου του εΐτε άφορα στην γενική κατάσταση, άλλα νά καταφεύγη στην προσευχή και νά στέλνη διά τού Θεού πολλές θείες δυνάμεις.
Άλλωστε και τό έργο τού μοναχού αυτό είναι, και εάν αυτό δέν τό έχη καταλάβει ό μοναχός, ή ζωή του δέν έχει κανένα νόημα.
Γι' αυτό, νά ξέρη ότι ή κάθε αγωνία του πού τον ωθεί νά αναζητά ανθρώπινες λύσεις στά διάφορα προβλήματα, μέ ένα βασάνισμα και πονοκέφαλο, είναι τού πειρασμού.
Όταν βλέπετε ότι σας απασχολούν πράγματα γιά τά όποια ανθρωπίνως δέν υπάρχει λύση και δέν τά εμπιστεύεστε στον Θεό, νά ξέρετε ότι αυτό είναι τέχνασμα τού πειρασμού, γιά νά αφήσετε τήν προσευχή, μέ τήν οποία μπορεί ό Θεός νά στείλη όχι απλώς θεία δύναμη άλλα θείες δυνάμεις, και ή βοήθεια τότε δέν θά εΐναι απλώς θεία βοήθεια άλλα θαύμα Θεού.
Από τήν στιγμή πού αρχίζουμε νά αγωνιούμε, εμποδίζουμε τον Θεό νά επέμβη. Βάζουμε τήν λογική μπροστά και όχι τόν Θεό, το θειο θέλημα, ώστε νά δικαιούμαστε την θεία βοήθεια.
Ό διάβολος προσπαθεί, κλέβοντας μέ τέχνη τήν αγάπη του μονάχου, νά τόν κρατάη σε μιά κοσμική αγάπη, σε μιά κοσμική αντιμετώπιση και κοσμική προσφορά στον συνάνθρωπο του, ενώ ώς μοναχός έχει τήν δυνατότητα νά κινήται στον δικό του χώρο, στην δική του ειδικότητα, του Άσυρματιστού, γιατί αυτό είναι και το διακόνημα πού του έδωσε ό Θεός. Όλα τά άλλα, όσα κάνουμε μέ τις ανθρώπινες προσπάθειες, είναι σε κατώτερη μοίρα.
Επίσης καλύτερα είναι ό μοναχός νά βοηθάη τους άλλους μέ τήν προσευχή του παρά μέ τά λόγια του. Αν δεν έχη τήν δύναμη νά συγκράτηση κάποιον πού κάνει κακό, ας τόν βοηθήση από μακριά μέ τήν προσευχή, γιατί διαφορετικά μπορεί και νά βλαφθή.
Μιά ευχή καλή, καρδιακή, έχει περισσότερη δύναμη από χιλιάδες λόγια, όταν οι άλλοι δέν παίρνουν άπό λόγια. Παρόλο πού λένε ότι βοηθώ τόν κόσμο πού έρχεται και μέ βρίσκει, ώς θετική προσφορά μου στον κόσμο βλέπω τήν μιάμιση ώρα πού διαβάζω το Ψαλτήρι.
Το άλλο το θεωρώ ψυχαγωγία· νά πουν οι καημένοι τόν πόνο τους, νά τους δώσω καμμιά συμβουλή. Γι' αυτό τήν βοήθεια δέν τήν θεωρώ προσφορά δική μου· ή προσευχή είναι πού βοηθάει. Αν είχα όλο τόν χρόνο μου γιά προσευχή, περισσότερο θά βοηθούσα τόν κόσμο.
Ας πούμε ότι θά δώ τήν ημέρα διακόσιους πονεμένους· μόνο διακόσιοι πονεμένοι υπάρχουν στον κόσμο; Αν δέν δώ κανέναν και προσευχηθώ γιά όλον τόν κόσμο, τότε βλέπω όλον τόν κόσμο. Γι' αυτό λέω στον κόσμο: «Έγώ θέλω νά μιλώ γιά σας στον Θεό, και όχι σ' εσάς γιά τόν Θεό. Αυτό είναι καλύτερο γιά σας, άλλα δέν μέ καταλαβαίνετε».
Νά μήν παραμελούμε το θέμα της προσευχής σ' αυτά τά δύσκολα χρόνια. Είναι ασφάλεια ή προσευχή, είναι επικοινωνία με τόν Θεό. Είδατε τί λέει ό Άββάς Ισαάκ; «Δέν θα μας ζήτηση λόγο ό Θεός, γιατί δεν κάναμε προσευχή, άλλα γιατί δέν είχαμε επαφή με τόν Χριστό και μας ταλαιπώρησε ο διάβολος»[2].


1. Ή προσωνυμία «Μακκαβαΐος» δόθηκε στον Ιούδα, ηγέτη της Ιουδαϊκής επαναστάσεως, ή οποία έγινε τό 166 π.Χ. κατά του Άντιόχου Δ' του Επιφανούς, ήγεμόνος του βασιλείου των Σελευκιδών. Σημαίνει - κατά τήν πιθανώτερη άποψη - αυτόν που σφυροκόπησε τους εχθρούς. Τό ίδιο επίθετο δόθηκε στην συνέχεια και στους διαδόχους του Ιούδα. Οί Μακκαβαίοι διακρίθηκαν γιά τους αγώνες υπέρ της πατρώας πίστεως και της πολιτικής ελευθερίας. (Βλ. Α΄, Β΄, Γ΄, Μακ.)
2. Βλ. 'Αββα Ισαάκ του Σύρου, Οι Ασκητικοί Λόγοι, Λόγος ΜΒ', σ. 153.


ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Β΄
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ   

 

 

 

 

 

Γέροντας Παΐσιος: Νὰ τί θὰ γίνει στὸ Αἰγαῖο!

Ὅπως τὰ κατέγραψε ὁ Νίκ. Ζουρνατζόγλου στὸ βιβλίο του

Ὁ ἅγιος Γέροντας Παΐσιος κοιμήθηκε στὶς 12 Ἰουλίου 1994 μ.Χ. καὶ ἀναπαύεται στὸ Ἡσυχαστήριο τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου τοῦ Ἁγίου Ἀρσενίου τοῦ Καππαδόκου στὴ Σουρωτὴ Θεσσαλονίκης

Ὁ ἅγιος Γέροντας Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης, ἡ ἁγιότητα τοῦ ὁποίου ἔχει ὁμολογηθεῖ ἀπὸ ὅλους σχεδὸν τοὺς Ἕλληνες, πολιτικούς, στρατιωτικούς, λαϊκούς, Μοναχούς, Ἱερεῖς, Ἐπισκόπους καὶ αὐτὸν τὸν ἴδιο τὸν Πατριάρχη, εἶχε κατὰ καιροὺς μιλήσει σέ ἀνθρώπους γιὰ ὅ,τι βλέπουμε σήμερα στὸ Αἰγαῖο καὶ γιὰ ὅ,τι θὰ δοῦμε σύντομα! Πολλὲς ἀπὸ αὐτὲς τὶς ἀποκαλύψεις καὶ προφητεῖες ποὺ προεῖπε ὁ Γέροντας Παΐσιος μὲ τὴ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἐμπεριέχονται στὸ νέο, συναρπαστικὸ βιβλίο τοῦ Ἐπισμηναγοῦ ἐ.α. Νικολάου Ζουρνατζόγλου «Γέροντας Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης, 1924 – 1994» ἐκδόσεις Ἁγιοτόκος Καππαδοκία, κεντρικὴ διάθεση Ὀρθόδοξος Κυψέλη.

Συγκεκριμένα θὰ ἀναφέρουμε μερικὰ ἐξόχως ἀποκαλυπτικὰ σημεῖα, ποὺ ἀφοροῦν τὶς σχέσεις μὲ τὴν ἀμετανόητη Τουρκία, ἡ ὁποία ὅπως γνωρίζουμε μὲ ἀπόλυτη βεβαιότητα ἤδη ἀπὸ τὸν Ἅγιο Κοσμᾶ τὸν Αἴτωλο θὰ μᾶς ἐπιτεθεῖ ὕπουλα ὡς τὰ «Ἑξαμίλια»…

Ὁ Γέρων Παΐσιος γιὰ Τουρκία, Πόλη, Αἰγαῖο

> «Οἱ Τοῦρκοι τὰ κόλλυβα τὰ ἔχουν στὴ μέση τους. Θὰ πάθουν μεγάλο κακό. Τότε θὰ ἐπέμβη ἀπὸ πάνω ὁ Ρῶσος καὶ θὰ γίνει ὅπως τὰ λέει ἡ προφητεία τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ. Οἱ μεγάλοι θὰ φροντίσουν… Τὴν Κωνσταντινούπολη οἱ Ἕλληνες πρέπει νὰ τὴ φυλάξουν. Καί, ἔτσι, ὁ Θεὸς θὰ τὴ χαρίσει σέ μας. Θὰ μᾶς βοηθήσει ὁ Θεός, γιατί εἴμαστε Ὀρθόδοξοι»… σέλ. 410

> «Ἡ Τουρκία θὰ διαλυθεῖ καί, μάλιστα, θὰ τὴ διαλύσουν οἱ ἴδιοι οἱ σύμμαχοι» Μάρτιος 1994, σέλ. 412

> «Οἱ Τοῦρκοι ἔχουν τὰ....

κόλλυβα στὸ ζωνάρι τοὺς» 1991, σέλ. 413

> «Ἄντε, ἄντε, δὲ θὰ εἶμαι νὰ σὲ καμαρώσω στὴν προέλαση, ὅταν θὰ προελαύνει ὁ ἑλληνικὸς στρατὸς γιὰ τὴν Κωνσταντινούπολη» 1992, πρὸς Ἀξκο τῆς Π.Α., σέλ. 413

> «Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς εἶχε δίκιο ποὺ εἶπε γιὰ τὰ «Ἑξαμίλια», διότι τὰ «Ἑξαμίλια» δὲν εἶναι οὔτε χωριά, οὔτε πόλεις, ἀλλὰ εἶναι τὰ ἔξι ναυτικὰ μίλια, ἡ ζώνη τῶν ἔξι μιλίων ποὺ περιβάλλει τὰ παράλια της Ἑλλάδας καὶ κάθε νησί μας. «Ἑξαμίλι» εἶναι κάθε σημεῖο ποὺ ἀπέχει ἔξι μίλια ἀπὸ τὶς ἀκτὲς τῆς Ἑλλάδας, χερσαῖες ἢ νησιωτικές. Ἐκεῖ, λοιπόν, θὰ γίνει ἐκεῖνο ποὺ εἶπε ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς» σέλ. 417

> «Ὅταν ὁ τουρκικὸς στόλος ξεκινήσει νὰ κατευθύνεται κατὰ τῆς Ἑλλάδος καὶ φθάσει στὰ ἔξι μίλια, πράγματι θὰ καταστραφεῖ. Θὰ εἶναι ἡ ὥρα ποὺ θὰ ἔχουν τὰ κόλλυβα στὸ ζωνάρι τους. Ἀλλά, αὐτὸ δὲ θὰ γίνει ἀπὸ ἐμᾶς. Αὐτὸ εἶναι τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Τὸ «Ἑξαμίλι» θὰ εἶναι ἡ ἀρχὴ τοῦ τέλους…..Μετὰ θὰ ἀρχίσουν ὅλα τὰ γεγονότα, ποὺ θὰ καταλήξουν στὸ νὰ πάρουμε τὴν Πόλη…. Τὴν Πόλη θὰ μᾶς τὴ δώσουν….. Θὰ γίνει πόλεμος μεταξὺ Ρωσίας καὶ Τουρκίας. Στὴν ἀρχή, οἱ Τοῦρκοι θὰ νομίσουν ὅτι νικᾶνε, ἀλλὰ αὐτὸ θὰ εἶναι ἡ καταστροφή τους. Οἱ Ρῶσοι, τελικά, θὰ νικήσουν καὶ θὰ πέσει ἡ Πόλη στὰ χέρια τους. Μετὰ θὰ τὴν πάρουμε ἐμεῖς…… Θὰ ἀναγκασθοῦν νὰ μᾶς τὴ δώσουν…» σέλ. 417 - 418

> Οἱ Τοῦρκοι «θὰ καταστραφοῦν. Θὰ σβήσουν ἀπὸ τὸ χάρτη, διότι εἶναι ἕνα ἔθνος, τὸ ὁποῖο δὲν προέκυψε ἀπὸ τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Ἀπὸ τοὺς Τούρκους τὸ 1/3 θὰ πάει ἀπὸ ὅπου ξεκίνησαν, στὰ βάθη τῆς Τουρκίας, τὸ 1/3 θὰ σωθεῖ, διότι θὰ ἔχει ἐκχριστιανισθεῖ καὶ τὸ τελευταῖο 1/3 θὰ σκοτωθεῖ στὸν πόλεμο αὐτόν….» σέλ. 418-419 σ.σ. πρόκειται γιὰ τὴν γνωστὴ Προφητεία τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ.

> «Δὲν ἤθελα τίποτα ἄλλο. Νὰ μὲ κρατοῦσε ὁ Θεὸς ἀκόμη λίγα χρόνια στὴ ζωή, γιὰ νὰ ἔβλεπα τὴν πατρίδα μου μεγαλωμένη. Θὰ μεγαλώσει…» σέλ. 419

> «Ἡ Τουρκία θὰ διαμελισθεῖ. Ὁ διαμελισμὸς αὐτὸς σίγουρά μας ἱκανοποιεῖ καὶ μᾶς συμφέρει ὡς κράτος. Ἔτσι θ΄ ἀπελευθερωθοῦν τὰ χωριά μας, οἱ ἀλύτρωτες πατρίδες. Ἡ Κωνσταντινούπολη θὰ ἐλευθερωθεῖ, θὰ ξαναγίνει ἑλληνική. Θὰ ξαναλειτουργήσει ἡ Ἁγία Σοφία» σέλ. 422

> «Ἡ Τουρκία θὰ διαμελισθεῖ σὲ 3-4 κομμάτια. Ἤδη ἔχει ἀρχίσει ἡ ἀντίστροφη μέτρηση. Ἐμεῖς θὰ πάρουμε τὰ δικά μας ἐδάφη, οἱ Ἀρμένιοι τὰ δικά τους καὶ οἱ Κοῦρδοι τὰ δικά τους. Τὸ κουρδικὸ θέμα ἔχει ἤδη δρομολογηθεῖ. Αὐτὰ θὰ γίνουν, ὄχι τώρα, ἀλλὰ σύντομα, ὅταν θὰ πάψει αὐτὴ γενιὰ ποὺ κυβερνάει τὴν Τουρκία καὶ θὰ ἀναλάβει νέα γενιὰ πολιτικῶν. Τότε θὰ γίνει ὁ διαμελισμὸς τῆς Τουρκίας. Πολὺ σύντομα οἱ προσευχὲς ποὺ γίνονται κάτω ἀπὸ τὴν ἐπιφάνεια τῆς γής, θὰ γίνονται ἐπάνω στὴ γῆ καὶ τὰ κεράκια ποὺ ἀνάβονται κάτω, θὰ ἀνάβονται ἐπάνω (ἐννοοῦσε τοὺς Κρυπτοχριστιανούς)….Πίστη καὶ ἐλπίδα στὸ Θεὸ νὰ ὑπάρχει καὶ θὰ χαροῦν πολλοί. Ὅλα αὐτὰ θὰ γίνουν μέσα στὰ χρόνια αὐτά. Ἔφτασε ὁ καιρὸς» σέλ. 431

> «Οἱ Ἐγγλέζοι καὶ οἱ Ἀμερικάνοι θὰ μᾶς παραχωρήσουν τὴν Κωνσταντινούπολη. Ὄχι γιατί μᾶς ἀγαπᾶνε, ἀλλὰ γιατί αὐτὸ θὰ συμπλέει μὲ τὰ συμφέροντά τους» σέλ. 432

> Οἱ Τοῦρκοι «θὰ κάνουν μόνο μία πρόκληση στὴν Ἑλλάδα, ποὺ θὰ ἔχει σχέση μὲ τὴν αἰγιαλίτιδα ζώνη. Καὶ ἐμᾶς θὰ μᾶς πιάσει πείνα. Θὰ πεινάσει ἡ Ἑλλάδα. Καὶ ἐπειδὴ θὰ κρατήσει αὐτὴ ἡ μπόρα κάποιο διάστημα, μῆνες θὰ εἶναι, “θὰ ποῦμε τὸ ψωμὶ ψωμάκι”» σέλ. 434 καὶ ἄλλη φορᾶ ἔλεγε … «Νὰ ἔχετε ἕνα κτηματάκι καὶ λίγο νὰ τὸ καλλιεργῆτε. Κοντὰ σὲ σᾶς, θὰ βοηθήσετε καὶ κάποιον ποὺ δὲ θὰ ἔχει» σέλ. 436

> «Ὅταν ἀκούσεις στὴν τηλεόραση νὰ γίνεται θέμα γιὰ τὰ μίλια, γιὰ τὴν ἐπέκταση τῶν μιλίων (τῆς αἰγιαλίτιδας ζώνης) ἀπὸ 6 σὲ 12 μίλια, τότε ἀπὸ πίσω ἔρχεται ὁ πόλεμος. Ἀκολουθεῖ….Μετὰ τὴν πρόκληση τῶν Τούρκων, θὰ κατεβοῦν οἱ Ρῶσοι στὰ Στενά. Ὄχι γιὰ νὰ βοηθήσουν ἐμᾶς. Αὐτοὶ θὰ ἔχουν ἄλλα συμφέροντα. Ἀλλά, χωρὶς νὰ τὸ θέλουν, θὰ βοηθᾶνε ἐμᾶς. Τότε, οἱ Τοῦρκοι γιὰ νὰ ὑπερασπισθοῦν τὰ Στενά, ποὺ εἶναι στρατηγικῆς σημασίας, θὰ συγκεντρώσουν ἐκεῖ καὶ ἄλλα στρατεύματα. Παράλληλα δέ, θὰ ἀποσύρουν δυνάμεις ἀπὸ καταληφθέντα ἐδάφη. Ὅμως, θὰ δοῦν τότε τὰ ἄλλα κράτη τῆς Εὐρώπης, συγκεκριμένα ἡ Ἀγγλία, ἡ Γαλλία, ἡ Ἰταλία καὶ ἄλλα ἔξι – ἑφτὰ κράτη τῆς ΕΟΚ, ὅτι ἡ Ρωσία θὰ ἁρπάξει μέρη, ὅποτε θὰ ποῦν: “Δὲν πᾶμε κι ἐμεῖς ἐκεῖ πέρα, μήπως πάρουμε κανένα κομμάτι;” Ὅλοι, ὅμως θὰ κυνηγοῦν τὴ μερίδα τοῦ λέοντος. Ἔτσι θὰ μποῦν καὶ οἱ Εὐρωπαῖοι στὸν πόλεμο…..Θὰ βγάλει ἡ (ἑλληνικὴ) κυβέρνηση ἀπόφαση νὰ μὴ στείλη στρατό. Θὰ κρατήσει στρατὸ μόνο στὰ σύνορα. Καὶ θὰ εἶναι μεγάλη εὐλογία ποὺ δὲ θὰ πάρει μέρος. Γιατί , ὅποιος πάρει μέρος σ΄ αὐτὸν τὸν πόλεμο (ἐν. τὸν εὐρωπαϊκό), χάθηκε…»… 434

> «Οἱ Τοῦρκοι θὰ μᾶς χτυπήσουν, ἀλλὰ ἡ Ἑλλάδα δὲ θὰ πάθει μεγάλη ζημιά. Δὲ θὰ περάσει πολὺς καιρὸς μετὰ τὴν ἐπίθεση τῶν Τούρκων στὴ χώρα μας καὶ τότε οἱ Ρῶσοι θὰ κτυπήσουν τοὺς Τούρκους καὶ θὰ τοὺς διαλύσουν. Ὅπως ἕνα φύλλο χαρτὶ ποὺ τὸ χτυπᾶς καὶ διαλύεται, ἔτσι καὶ οἱ Τοῦρκοι θὰ διαλυθοῦν. Τὸ 1/3 ἀπὸ αὐτοὺς θὰ σκοτωθεῖ, τὸ 1/3 θὰ ἐκχριστιανισθοῦν καὶ τὸ 1/3 θὰ πάει στὴν Κόκκινη Μηλιά. Ἡ χρησιμοποίηση τῶν νερῶν τοῦ Εὐφράτη γιὰ ἀρδευτικὰ ἔργα ἀπὸ τοὺς Τούρκους θὰ εἶναι μία προειδοποίηση ὅτι ἄρχισε ἡ προετοιμασία τοῦ μεγάλου πολέμου ποὺ θὰ ἀκολουθήση» 1991, σέλ. 439

> «Μετὰ τὴ διάλυση τῆς Τουρκίας, ἡ Ρωσία θὰ συνεχίσει τὸν πόλεμο μέχρι τὸν Περσικὸ Κόλπο καὶ θὰ σταματήσουν τὰ στρατεύματά της ἔξω ἀπὸ τὴν Ἱερουσαλήμ. Τότε οἱ δυτικὲς δυνάμεις θὰ δώσουν προθεσμία στοὺς Ρώσους γιὰ νὰ ἀποσύρουν ἀπὸ τὰ μέρη αὐτὰ τὰ στρατεύματά τους, τόσο χρόνο ὅσο χρειάζεται γιὰ νὰ γίνουν τὰ λάχανα, δηλαδὴ 6 μῆνες. Ἡ Ρωσία, ὅμως, δὲ θὰ ἀποσύρει τὶς δυνάμεις της. Καὶ τότε οἱ δυτικὲς δυνάμεις θὰ ἀρχίσουν νὰ συγκεντρώνουν στρατεύματα, γιὰ νὰ ἐπιτεθοῦν στοὺς Ρώσους. Ὁ Πόλεμος ποὺ θὰ ξεσπάσει θὰ εἶναι Παγκόσμιος καὶ θὰ ἔχει ὡς συνέπεια νὰ χάσουν οἱ Ρῶσοι. Θὰ ἀκολουθήσει μεγάλη σφαγή. Οἱ μεγαλουπόλεις θὰ γίνουν παραγκουπόλεις. Ἐμεῖς, οἱ Ἕλληνες, δὲν θὰ συμμετάσχουμε στὸν παγκόσμιο πόλεμο.» σέλ. 440 - 441

> «Ἡ διοίκηση τῆς Πόλης , ἀπό μας, θὰ εἶναι καὶ στρατιωτικὴ καὶ πολιτική»!!! 1991, σέλ. 435

> «Ἐσὺ (εἶπε σὲ νεαρὸ φοιτητὴ τοῦ Πολυτεχνείου Ξάνθης), σὰν πολιτικὸς μηχανικός, θὰ συμβάλεις στὴν ἀνοικοδόμηση τῆς Πόλης, γιατί ἡ Πόλη θὰ ἀνοικοδομηθεῖ ἀπὸ τὴν ἀρχὴ» σέλ. 435

 

 

 

Η συμφιλίωση με τον θάνατο...........

- Γέροντα, έγινε η τελική διάγνωση. Ο όγκος που έχετε είναι καρκίνος, και μάλιστα
άγριος.

- Φέρε ένα μαντήλι να χορέψω το «Έχε γεια, καημένε κόσμε»! Εγώ ποτέ δεν χόρεψα
στην ζωή μου, αλλά τώρα από την χαρά μου που πλησιάζει ο θάνατος θα χορέψω.
- Γέροντα, ο γιατρός είπε ότι πρέπει να γίνουν πρώτα ακτινοβολίες, για να συρρικνωθή ο
όγκος, και μετά να γίνη επέμβαση.

- Κατάλαβα! Πρώτα θα βομβαδίση η αεροπορία και μετά θα γίνη η επίθεση! Λοιπόν θα
πάω επάνω και θα σας φέρω νέα!… Μερικοί, ακόμη και γέροι, αν τους πη ο γιατρός «θα
πεθάνης» ή «πενήντα τοις εκατό υπάρχει ελπίδα να ζήσης», στεναχωριούνται. Θέλουν να
ζήσουν. Τι θα βγάλουν; Απορώ! Αν είναι κανείς νέος, ε, κάπως δικαιολογείται, αλλά ένας γέρος
να κάνη προσπάθεια να ζήση, αυτό δεν το καταλαβαίνω. Άλλο είναι να κάνη μια θεραπεία, για
να μπορή να αντέξη κάπως τον πόνο. Δεν θέλει δηλαδή να παρατείνη την ζωή του, αλλά θέλει
μόνο να είναι λίγο πιο υποφερτοί οι πόνοι και να αυτοεξυπηρετήται, μέχρι να πεθάνη· αυτό έχει
νόημα.

- Γέροντα, παρακαλούμε τον Θεό να σας δώση παράταση ζωής.
- Γιατί, Ο Ψαλμός δεν λέει ότι εβδομήκοντα είναι τα χρόνια της ζωής μας;
- Προσθέτει όμως ο Ψαλμωδός και «εάν εν δυναστείαις, ογδοήκοντα»…
- Ναι, αλλά λέει και «το πλείον αυτών κόπος και πόνος», οπότε καλύτερη η ανάπαυση
στην άλλη ζωή!
- Μπορεί, Γέροντα, κάποιος από ταπείνωση να μην αισθάνεται έτοιμος πνευματικά για
την άλλη ζωή και να θέλη ακόμη να ζήση, για να ετοιμασθή;
- Αυτό είναι καλό, αλλά που να ξέρει ότι, αν ζήση κι άλλο, δεν θα γίνη χειρότερος;
- Γέροντα, πότε συμφιλιώνεται κανείς με τον θάνατο;
- Πότε; Άμα ζη μέσα του ο Χριστός, τότε είναι χαρά ο θάνατος. Όχι όμως να χαίρεται
που θα πεθάνη, γιατί βαρέθηκε την ζωή του. Όταν χαίρεσαι τον θάνατο, με την καλή έννοια,
φεύγει ο θάνατος και πάει να βρη κανέναν φοβητσιάρη! Όταν θέλης να πεθάνης, δεν πεθαίνεις.

Όποιος καλοπερνάει, φοβάται τον θάνατο, γιατί ευχαριστιέται με την κοσμική ζωή και δεν θέλει
να πεθάνη, Αν του πουν για θάνατο, λέει: «Κουνήσου από την θέση σου»! Ενώ, όποιος
ταλαιπωρείται, πονάει κ.λπ., θεωρεί τον θάνατο λύτρωση και λέει: «Κρίμα, δεν ήρθε ακόμη ο
Χάρος να με πάρη… Κάποιο εμπόδιο θα τον βρήκε»!

Λίγοι άνθρωποι θέλουν τον θάνατο. Οι πιο πολλοί κάτι θέλουν να τελειώσουν και δεν
θέλουν να πεθάνουν. Ο καλός Θεός όμως οικονομάει να πεθάνη ο καθένας, όταν ωριμάση.
Πάντως ένας πνευματικός άνθρωπος, είτε νέος είναι είτε γέρος, πρέπει να χαίρεται που ζη, να
χαίρεται που θα πεθάνη, αλλά να μην επιδιώκη να πεθάνη, γιατί αυτό είναι αυτοκτονία.
Για έναν πεθαμένο κοσμικά και αναστημένο πνευματικά δεν υπάρχει ποτέ καθόλου
αγωνία, φόβος και άγχος, γιατί περιμένει τον θάνατο με χαρά, επειδή θα πάη κοντά στον Χριστό
και θα αγάλλεται.

Αλλά χαίρεται και γιατί ζη, επειδή ζη πάλι κοντά στον Χριστό και νιώθει ένα
μέρος της χαράς του Παραδείσου επί της γης και διερωτάται αν υπάρχη ανώτερη χαρά στον
Παράδεισο από αυτήν που νιώθει στην γη. Τέτοιοι άνθρωποι αγωνίζονται με φιλότιμο και
αυταπάρνηση και, επειδή μπροστά τους τον θάνατο και τον σκέφτονται καθημερινά,
ετοιμάζονται πιο πνευματικά, αγωνίζονται τολμηρότερα και νικούν την ματαιότητα.

(ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ – ΛΟΓΟΙ Δ΄ – ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΖΩΗ)

Πηγή: http://ellpalmos.blogspot.com