Έλεγε (ο Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης) για την καθαρή αγάπη:

«Όταν από την αγάπη μας δεν βγάλωμε τον εαυτό μας, η αγάπη μας, όσο μεγάλη και νάναι, δεν είναι καθαρή. Είναι "ταγκιασμένη". Όταν όμως βγάλωμε τον εαυτό μας είναι λαμπικαρισμένη. Όταν μέσα στην αγάπη μας υπάρχει ο εαυτός μας, σημαίνει πως μέσα στην αγάπη υπάρχει ο εγωϊσμός. Αλλά ο εγωϊσμός και η αγάπη δεν μπορούν να συμβαδίσουν. Η αγάπη και η ταπείνωση είναι δύο δίδυμα αδελφάκια σφικταγκαλιασμένα. Όποιος έχει αγάπη έχει και ταπείνωση, και όποιος έχει ταπείνωση έχει και αγάπη.

Μπορεί να κοπιάζωμε, να αγωνιζώμαστε, αλλά, αν η αγάπη μας δεν είναι καθαρισμένη και λαμπικαρισμένη, δεν θα βλέπουμε καρπούς. Ο Θεός χαρίτωσε τον μέγα Αντώνιο με την χάρι των θαυμάτων, επειδή είχε την καθαρή αγάπη, ενώ οι κόποι άλλων, που ήταν μεγαλύτεροι, πήγαν κατά κάποιο τρόπο χαμένοι».

"Βίος Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου", + Ιερομονάχου Ισαάκ, Άγιον Όρος 2004, σελ. 526-527