Γέροντα, νομίζω ὅτι ἁπλότητα εἶναι νὰ κινῆται κανεὶς ὅπως νιώθει ἐσωτερικά. Ἔτσι εἶναι;
– Ἀνάλογα μὲ τὸ ποῦ ζῆ. Γιὰ νὰ κινηθῆ ὁ ἄνθρωπος ἁπλά, πρέπει νὰ βρῆ ἀνάλογη ἀτμόσφαιρα. Μέσα στὸν κόσμο, ἰδίως τὸν σημερινό, πρέπει νὰ προσέξη κανεὶς πῶς θὰ κινηθῆ. Σὲ ἕνα μοναστήρι ὅμως ἢ σὲ μιὰ οἰκογένεια δὲν δικαιολογεῖται
νὰ μὴ ζῆ κανεὶς μὲ ἁπλότητα. Εἶναι πολὺ κουραστικό, ὅταν δὲν ὑπάρχη ἁπλότητα καὶ
ἐμπιστοσύνη! Τότε, γιὰ νὰ πῆς μιὰ κουβέντα στὸν ἄλλον, χρειάζεται πρόλογος, ἐπίλογος, ἐξηγήσεις... Ἔτσι ἡ ζωὴ γίνεται τυραννία, μαρτύριο. Ἐνῶ, ὅταν ὑπάρχη ἁπλότητα, λὲς στὸν ἄλλον «τώρα κάθησε» καὶ κάθεται, «τώρα δὲν χρειάζεσαι, φύγε»
καὶ φεύγει, χωρὶς νὰ φοβᾶσαι μήπως παρεξηγηθῆ. Ἡ ἁπλότητα ξεκουράζει, ἐνῶ ἡ ἔλλειψη ἁπλότητος κουράζει.