– Πῶς συνδυάζονται, Γέροντα, ἡ χαρὰ καὶ ὁ πόνος;
– Στὴν πνευματικὴ ζωὴ συμβαίνει κάτι τὸ παράδοξο: Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ὑπομένη γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ἀκόμη καὶ μαρτύριο, πλημμυρίζει ἡ καρδιά του ἀπὸ θεία ἡδονή. Τὸ ἴδιο, καὶ ὅταν συμμετέχη στὸ Πάθος τοῦ Κυρίου. Ὅσο δηλαδὴ σκέφτεται ὅτι ὁ Χριστὸς σταυρώθηκε γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας καὶ πονάει, τόσο ἀνταμείβεται μὲ θεία ἀγαλλίαση. Πονάει‐ἀγάλλεται, πονάει‐ἀγάλλεται. Καὶ ὅσο
περισσότερο πονάει, τόσο μεγαλύτερη χαρὰ ἔχει. Νιώθει σὰν νὰ τὸν χαϊδεύη ὁ Χριστὸς καὶ νὰ τοῦ λέη: «Μὴ στενοχωριέσαι, παιδάκι μου, γιὰ μένα».