Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου 

 

Γέροντα, εξ αιτίας της αρρώστειας μου δεν ανταποκρίνομαι στα πνευματικά μου καθήκοντα και αυτό με στενοχωρεί

– Και τίποτε να μην κάνεις, τώρα που είσαι άρρωστη, ούτε κομποσχοίνια, ούτε μετάνοιες, μόνο «δόξα σοι ο Θεός » να λες, αυτό αρκεί.

– Όταν , Γέροντα, είμαι άρρωστη και πονάω, δεν μπορώ να συγκεντρωθώ στην προσευχή.

– Η προσευχή σ’ αυτήν την περίπτωση έχει και κόπο και πολύ πόνο. Έχει και άσκηση, γι αυτό εισακούεται πιο πολύ από την προσευχή που κάνεις, όταν είσαι καλά.

Να αγαπάμε λίγο και τον πόνο.

Η αρρώστια είναι μεγάλη ευλογία για τον άνθρωπο. Όταν ο άνθρωπος το καταλάβει αυτό, την δέχεται με χαρά κια ψάλλει με χαρά : » Ευλογήσω τον Κύριον εν παντί καιρώ «. Θυμάμαι, ο καημένος Γερο-Γαβριήλ στα Καρούλια, είχε πόνους, πόνους…Και όταν πονούσε, έψελνε. Ήταν τεντωμένος συνέχεια κάτω. Έλεγε: » Μου λένε » σταυρός, σταυρός!», αλλά καρφιά δεν έχω ! Χωρίς καρφιά τι σταυρός είναι;»

– Πόσο καιρό κράτησε αυτό, Γέροντα;

– Αρκετό διάστημα. Κανα-δυο χρόνια. Ήταν τελείως μόνος του. Και να δείτε,το κελί του είχε ανοίξει από κάτω μια ρωγμή και χειμώνα καιρό έφερνε από την θάλασσα ένα….αεράκι φρέσκο-φρέσκο! Αλλά εκείνος μέσα στους πόνους και στο κρύο έψελνε και δοξολογούσε τον Θεό.

Στην αρρώστεια η ψαλμωδία είναι φάρμακο. Και βαριά άρρωστος να είναι κανείς, και να πονάει πολύ, άμα ακούσει ψαλμωδία, μαλακώνει ο πόνος του. Αν μπορεί και ο ίδιος λίγο να ψάλλει, τότε το γλεντάει.

Να, εγώ απόψε που πονούσα, έψελνα στη διαπασών. Όσο κουράγιο είχα, το έδωσα εκεί.

Ξέρεις πόση δύναμη μου έδωσε αυτή η ψαλμωδία;

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΙΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ ΣΤ

ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ

Ιερόν Ησυχαστήριον » Αγιος Ιωάννης ο Θεολόγος»

Σουρωτή Θεσσαλονίκης