Τετάρτη 6 Νοεμβρίου 2019

Γέροντα, πελαγώνω, όταν βλέπω τα πάθη μου.
– Να μην πελαγώνης ούτε να δειλιάζης.
Με θάρρος να παίρνης ένα–ένα τα πάθη σου, αρχίζοντας τον αγώνα σου από το πιο μεγάλο. Στην αρχή βοηθάει να μην τα λεπτολογής, αλλά να χτυπάς και να ξερριζώνης τα πιο χοντρά που βλέπεις. Και καθώς θα αχρηστεύωνται οι ρίζες των μεγάλων παθών, θα ξεραίνωνται και οι λεπτές ρίζες από τα μικρότερα πάθη. Επομένως, όταν ξερριζώσης ένα μεγάλο πάθος, μαζί με αυτό θα ξερριζωθούν και άλλα μικρότερα,
Σήμερα, λοιπόν, όσο δηλαδή διαρκεί η παρούσα ζωή, ας μην απελπιζόμαστε.
Στηρίζοντας τις ελπίδες μας στον Κύριο και αναγνωρίζοντας την άπειρη φιλανθρωπία Του, ας πετάξουμε πρόθυμοι μακριά μας κάθε κακία, ας πιαστούμε από την αρετή, ας δείξουμε απέραστη μετάνοια, ας καθαριστούμε εδώ απ’ όλα τ’ αμαρτήματά μας, για να μπορέσουμε με παρρησία να σταθούμε στο φοβερό βήμα του Χριστού και να μπούμε στη βασιλεία των ουρανών, με τη χάρη του Θεού μας.

Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου Λόγοι Α΄





Πώς να αντιμετωπίσετε το κακό μάτι.
Η ζήλεια, όταν έχει κακότητα, μπορεί να κάνει ζημιά. Αυτή είναι η βασκανία· είναι μια δαιμονική ενέργεια.
Γέροντα, τη βασκανία την παραδέχεται η Εκκλησία;

– Ναι, υπάρχει και ειδική ευχή (Ο Γέροντας τόνιζε πως μόνο ο ιερέας μπορεί να διαβάζει την ευχή για βασκανία). Όταν κανείς λέει κάτι με φθόνο, τότε πιάνει το «μάτι».
– Πολλοί, Γέροντα, ζητούν «ματάκια» για τα μωρά, για να μην τα ματιάζουν. Κάνει να φορούν τέτοια;
– Όχι, δεν κάνει. Να λέτε στις μητέρες σταυρό να τα φορούν.
– Γέροντα, αν κανείς επαινέσει ένα ωραίο έργο, και αυτοί που το έφτιαξαν δεχθούν τον έπαινο με υπερήφανο λογισμό και γίνει ζημιά, αυτό είναι βασκανία;
-Αυτό δεν είναι βασκανία. Σ’ αυτήν την περίπτωση λειτουργούν οι πνευματικοί νόμοι. Παίρνει τη Χάρη Του ο Θεός από τον άνθρωπο, και τότε γίνεται ζημιά. Βασκανία υπάρχει σε σπάνιες περιπτώσεις. Ιδίως oι άνθρωποι που έχουν ζήλεια και κακότητα – λίγοι είναι τέτοιοι – αυτοί είναι που ματιάζουν. Μια γυναίκα λ.χ. βλέπει ένα παιδάκι χαριτωμένο με την μάνα του και λέει με κακότητα: «Γιατί να μην το είχα εγώ αυτό το παιδί; Γιατί να το δώσει ο Θεός σ’ αύτη;» Τότε το παιδάκι εκείνο μπορεί να πάθει ζημιά- να μην κοιμάται, να κλαίει, να ταλαιπωρείται, γιατί εκείνη το είπε με μια κακότητα. Και αν αρρώσταινε και πέθαινε το παιδί, θα ένιωθε χαρά μέσα της. Άλλος βλέπει ένα μοσχαράκι, το λαχταρά, και αμέσως εκείνο ψοφάει.
Πολλές φορές όμως μπορεί να ταλαιπωρείται το παιδί και να φταίει η ίδια η μάνα. Μπορεί δηλαδή η μάνα να είδε καμιά φορά κανένα αδύνατο παιδάκι και να είπε: «Τί είναι αυτό; Τί σκελετωμένο παιδί!» Να καμάρωνε το δικό της και να κατηγόρησε το ξένο. Και αυτό που είπε με κακία για το ξένο παιδί, πιάνει στο παιδί της. Μετά το παιδί ταλαιπωρείται εξ αιτίας της μάνας, χωρίς να φταίει. Λειώνει-λειώνει το καημένο, για να τιμωρηθεί η μάνα και να καταλάβει το σφάλμα της. Τότε φυσικά το παιδί θα πάει μάρτυρας! Τα κρίματα του Θεού είναι άβυσσος.
Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου Λόγοι Α΄, Με πόνο και αγάπη για το σύγχρονο άνθρωπο, Ιερόν Ησυχαστήριον «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος» Σουρωτή Θεσσαλονίκης 1998,σ. 109.




Η ζήλεια είναι από τα μεγαλύτερα πάθη.
– Γέροντα, ζηλεύω μια αδελφή.
– Ξέρω ποιά αδελφή ζηλεύεις... Έμαθα όμως ότι κι εκείνη ζηλεύει εσένα! Εγώ θα εύχωμαι και οι δυο σας να ζηλεύετε τον ζηλωτή Ηλία και εκείνος να σάς διώξη την ζήλεια και να σάς δώση από τον δικό του θείο ζήλο. Αμήν.
– Όταν, Γέροντα, ζηλεύω, προσπαθώ να τοποθετηθώ λογικά.
– Αν εξ αρχής προσπαθήσης να μη ζηλέψης, δεν είναι πιο καλά;
Η ζήλεια είναι γελοίο πράγμα.
Λίγη σκέψη χρειάζεται, για να ξεπεράση την ζήλεια κανείς· δεν χρειάζεται να κάνη μεγάλους αγώνες και πολλή άσκηση, γιατί είναι ψυχικό πάθος.
Πρόσεξε, μην αφήσης ποτέ το πάθος της ζήλειας να σε κυριέψη, γιατί είναι ένα από τα μεγαλύτερα πάθη. Ξέρεις από την ζήλεια που μπορεί να φθάση ο άνθρωπος; Στον φθόνο και στην διαβολή. Και οι διαβολές κάνουν πολύ μεγαλύτερο κακό από τον φθόνο.
– Γέροντα, τί έχει μέσα η ζήλεια;
– Και τί δεν έχει!...
Υπερηφάνεια έχει, εγωισμό έχει, φιλαυτία έχει... Δεν έχει
αγάπη ούτε φυσικά και ταπείνωση.
– Δηλαδή, Γέροντα, αν κανείς ζηλεύη, αποκλείεται να έχη αγάπη;
– Και βέβαια αποκλείεται!
Δεν είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να έχη συγχρόνως ζήλεια και αγάπη. Κι αν ακόμη έχη λίγη αγάπη, η αγάπη του δεν είναι καθαρή, γιατί μέσα στην αγάπη του είναι ο εαυτός του. Η ζήλεια μουρνταρεύει την αγάπη και την καλωσύνη, όπως το ψόφιο ποντίκι μουρνταρεύει όλο το λάδι, όταν πέση μέσα στο πιθάρι
– Γέροντα, εγώ νομίζω ότι ζηλεύω, επειδή μέσα μου δεν νιώθω γεμάτη.
– Πώς να νιώθης γεμάτη, όταν τα θέλης όλα δικά σου;
– Όταν όμως επιθυμώ κάτι που δίνεται σε μια άλλη αδελφή;
– Αφού ο Θεός είπε: «ουκ επιθυμήσεις όσα τω πλησίον σού εστι»1, πώς να επιθυμήσουμε κάτι που έχει ο άλλος; Ούτε τις βασικές εντολές να μην τηρήσουμε; Μετά η ζωή μας γίνεται κόλαση.
«Έκαστος πειράζεται υπό της ιδίας επιθυμίας»
2, λέει ο Άγιος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος.
Αυτές οι επιθυμίες θα βασανίζουν τις ψυχές και στην κόλαση. Κι αν μας πάρη ο Θεός στον Παράδεισο, χωρίς να έχουμε απαλλαγή από την ζήλεια, και εκεί δεν θα βρούμε ανάπαυση, γιατί θα έχουμε τις ίδιες παράλογες επιθυμίες.

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου:!
1 Βλ. Έξ. 20, 17· Δευτ. 5, 21.
2 Ιακ. 1, 14.






Γέροντα, μερικές φορές μου ζητούν λαϊκοί να προσευχηθώ για ένα πρόβλημά τους.
Το κάνω, χωρίς όμως να νιώσω πόνο.
– Εδώ υπάρχουν δύο περιπτώσεις:
η πρώτη είναι επικίνδυνη, η δεύτερη έχει πνευματική αντιμετώπιση.
Όταν ο μοναχός ξεχνά τους δικούς του και δεν σκέφτεται και τους άλλους, δηλαδή δεν προσεύχεται για τον κόσμο, τότε αυτό είναι πολύ κακό. Ερχόμαστε δηλαδή στο μοναστήρι, εγκαταλείπουμε τους δικούς μας, και φθάνουμε να ξεχάσουμε τους δικούς μας, πόσο μάλλον τους άλλους. Αντιμετωπίζουμε τα πράγματα πνευματικά, αλλά δεν συμμετέχουμε στον πόνο των άλλων πνευματικά. Δεν προχωρούμε πνευματικά, για να μπορέσουμε να νιώσουμε τα προβλήματά τους, και υπάρχει κίνδυνος να φθάσουμε σε μια αναισθησία. Αρχίζει σιγά‐σιγά μία αδιαφορία και γίνεται η καρδιά πέτρα.
Στην δεύτερη περίπτωση πονά κανείς για όλο τον κόσμο, αλλά νιώθει και μια παρηγοριά, γιατί σκέφτεται ότι ο άλλος που υποφέρει θα έχη μισθό από τον Θεό, θα είναι μάρτυρας. Με αυτόν τον λογισμό νιώθει βαθειά σιγουριά και έχει μια εσωτερική χαρά. Σ᾿ αυτήν την περίπτωση η καρδιά δεν είναι πέτρινη αλλά θεϊκή. Αν δεν προσέξουν οι καλόγεροι, μπορεί να γίνη η καρδιά τους πολύ σκληρή. Οι κοσμικοί βλέπουν ατυχήματα, την δυστυχία των άλλων, και πονούν.
Εμείς δεν την βλέπουμε και μπορεί να ζητάμε όλο για τον εαυτό μας. Αν δεν κάνουμε δηλαδή λεπτή εργασία, για να νιώσουμε την δυστυχία των άλλων και να κάνουμε γιʹ αυτούς καρδιακή προσευχή, θα γίνουμε σκληροκάρδιοι. Θα φθάσουμε σε σημείο να θέλουμε το βόλεμά μας και θα γίνη η καρδιά μας πέτρινη με την αδιαφορία, πράγμα που είναι αντιευαγγελικό.
Ο μοναχός πρέπει να ενδιαφέρεται, να πονάη και να προσεύχεται γενικά για τον κόσμο. Αυτό δεν του φέρνει περισπασμό, αλλά αντιθέτως βοηθιέται και ο ίδιος με την προσευχή, βοηθάει και τους άλλους. !

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου.



Να πιστέψουμε φιλότιμα στον Θεό.
Γέροντα, στενοχωριέμαι για τους λογισμούς απιστίας που έχω.

– Το ότι στενοχωριέσαι και δεν τους δέχεσαι, σημαίνει ότι αυτοί οι λογισμοί είναι από τον πονηρό.
Μερικές φορές ο Χριστός επιτρέπει να έχουμε λογισμούς αμφιβολίας ή απιστίας, για να δη την διάθεση και το φιλότιμό μας.
Ο δικός μας όμως Θεός δεν είναι μύθος όπως ο Δίας, ο Απόλλων κ.λπ. Η θρησκεία μας είναι αληθινή, ζωντανή.
Έχουμε νέφος Αγίων, όπως αναφέρει και ο Απόστολος Παύλος1, οι οποίοι γνώρισαν τον Χριστό,
Τον έζησαν από κοντά και θυσιάσθηκαν γι᾿ Αυτόν.
Και στην εποχή μας υπάρχουν άνθρωποι αφιερωμένοι στον Θεό που ζουν ουράνιες καταστάσεις και έχουν επαφή με Αγγέλους, με Αγίους, ακόμη και με τον Χριστό και την Παναγία. Και θα σού πω κάτι από τον εαυτό μου, για να σε βοηθήσω.
Βλέπεις, γίνομαι και εγώ... αιμοδότης· φανερώνω ορισμένα γεγονότα, για να βοηθήσω.
Όπου βλέπω θησαυρισμένη γνώση και παραγκωνισμένη πίστη, την πίστη θέλω να ενισχύσω, γι᾿ αυτό και λέω μερικά γεγονότα πίστεως.

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου:!!!!!!!!
1 Βλ. Εβρ. 12, 1.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου