Ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μού ἐστι διαπαντὸς»
–Γέροντα, βοηθάει νὰ σημειώνη κανεὶς τὰ σφάλματά του, γιὰ νὰ μὴν τὰ ξεχάση, μέχρι νὰ τὰ ἐξομολογηθῆ;
–Ὅταν ἔχω πονέσει πραγματικὰ γιὰ ἕνα σφάλμα ποὺ ἔκανα, δὲν μπορῶ νὰ τὸ ξεχάσω.
Μὲ ἐλέγχει ἡ συνείδησή μου, πονάει ἡ ψυχή μου καὶ τὸ θυμᾶμαι συνέχεια. Ὅσο διάστημα μεσολαβεῖ μέχρι νὰ τὸ ἐξομολογηθῶ, τόσο τὸ σφάλμα δουλεύει μέσα μου, κεντάει τὴν καρδιά μου, καὶ ἐλέγχομαι. Ὑποφέρω δηλαδή, ἀλλὰ καὶ ἀνταμείβομαι ἀπὸ τὸν Θεὸ ἀνάλογα.
Ὅταν ὅμως κάνω ἕνα σφάλμα καὶ δὲν τὸ ξανασκέφτωμαι, τότε τὸ σφάλμα δὲν μὲ κεντάει καθόλου· τὸ ξεχνάω καὶ μένω ἀδιόρθωτος.
Γι ̓ αὐτὸ μερικοί, ἐνῶ τοὺς κάνεις παρατήρηση γιὰ ἕνα σφάλμα ποὺ ἔκαναν, γελᾶνε, σὰν νὰ μὴ συμβαίνη τίποτε. Αὐτὸ ἔχει ἀναίδεια, ἀδιαφορία· εἶναι κάτι τελείως σατανικό. Εἶδες τί λέει ὁ Δαβίδ; «Τὴν ἀνομίαν μου ἐγὼ ἀναγγελῶ καὶ μεριμνήσω ὑπὲρ τῆς ἁμαρτίας μου»καὶ «ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μού ἐστι διαπαντός.
Παρόλο ποὺ ὁ Θεὸς τὸν εἶχε συγχωρήσει, ἐκεῖνος ἀπὸ φιλότιμο πάλι μέσα του πονοῦσε, γι ̓ αὐτὸ δεχόταν συνέχεια θεία παρηγοριά.Ἄλλοι πάλι χάνονται μὲ συνεχεῖς διαγνώσεις τοῦ ἑαυτοῦ τους.
Σημειώνουν-σημειώνουν σχολαστικὰ τὰ σφάλματά τους, δῆθεν γιὰ νὰ κάνουν πιὸ λεπτὴ ἐργασία, τὰ περνᾶνε ἀπὸ διυλιστήριο, ζαλίζονται, ἀλλὰ δὲν διορθώνονται. Ἐνῶ, ἂν πιάσουν ἕνα-ἕνα τὰ μεγάλα ἐλαττώματα καὶ ἀγωνισθοῦν νὰ διορθωθοῦν σ ̓ αὐτά, θὰ ἐξαφανισθοῦν καὶ τὰ μικρά.
–Γέροντα, ἂν κάποιος δὲν ζῆ ἐν μετανοίᾳ καὶ δοξολογῆ τὸν Θεό, τὴν δέχεται αὐτὴν τὴν δοξολογία ὁ Θεός;
–Ὄχι, πῶς νὰ δεχθῆ αὐτὴν τὴν δοξολογία ὁ Θεός; Πρῶτα τοῦ χρειάζεται μετάνοια. Γιατί, ὅταν παραμένη στὴν ἁμαρτία, σὲ τί τὸν ὠφελεῖ νὰ πῆ: «Δόξα Σοι, τῷ δείξαντι τὸ φῶς...»; Αὐτὸ ἔχει ἀναίδεια.
Τὸ μόνο ποὺ ταιριάζει νὰ πῆ, εἶναι: «Σ ̓ εὐχαριστῶ, Θεέ μου, ποὺ δὲν ρίχνεις ἕναν κεραυνὸ νὰ μὲ κάψης», γιατὶ αὐτοῦ τοῦ εἴδους ἡ δοξολογία ἔχει μετάνοια.

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Γ’ «Πνευματικὸς Ἀγώνας»-97-

Γέροντα, τί εἶναι ἡ θεία παρηγοριά;
–Ἡ θεία παρηγοριὰ τί εἶναι; Θὰ σᾶς πῶ ἕνα παράδειγμα, γιὰ νὰ καταλάβετε καλύτερα. Ἕνα παιδάκι κάνει μιὰ μικρὴ ζημιά, σπάζει λ.χ. ἕνα ἐργαλεῖο τοῦ πατέρα του, καὶ ὕστερα στενοχωριέται καὶ κλαίει, γιατὶ τὴν θεωρεῖ πολὺ μεγάλη. Ὅσο περισσότερο κλαίει καὶ ἀναγνωρίζει τὴν ζημιὰ ποὺ ἔκανε καὶ ὑποφέρει, τόσο περισσότερο ὁ πατέρας του τὸ χαϊδεύει καὶ τὸ παρηγορεῖ: «Καλά, παιδάκι μου, μὴ στενοχωριέσαι, δὲν πειράζει, θὰ ἀγοράσουμε ἄλλο». Ἐκεῖνο ὅμως, βλέποντας τὴν στοργὴ τοῦ πατέρα του, κλαίει ἀπὸ φιλότιμο περισσότερο. «Δὲν μπορῶ, λέει, νὰ μὴ στενοχωριέμαι. Νά, τώρα χρειάζεται τὸ ἐργαλεῖο καὶ ἐγὼ τὸ ἔσπασα». «Παιδάκι μου, δὲν εἶναι τίποτε, παλιὸ ἦταν», τοῦ λέει. Ἀλλὰ ἐκεῖνο πάλι στενοχωριέται. Καὶ ὅσο αὐτὸ στενοχωριέται, ἄλλο τόσο ὁ πατέρας του τὸ σφίγγει στὴν ἀγκαλιά του, τὸ φιλάει καὶ τὸ χαϊδεύει. Ἔτσι, καὶ ὅσο περισσότερο ὑποφέρει ὁ ἄνθρωπος καὶ λυπᾶται γιὰ τὴν ἁμαρτωλότητά του ἢ γιὰ τὴν ἀχαριστία του πρὸς τὸν Θεὸ καὶ κλαίει φιλότιμα ποὺ λύπησε μὲ τὶς ἁμαρτίες του τὸν Θεὸ Πατέρα του, τόσο περισσότερο καὶ ὁ Θεὸς τὸν ἀνταμείβει μὲ θεία ἀγαλλίαση καὶ τὸν γλυκαίνει ἐσωτερικά. Αὐτὴἡ λύπη ἔχει μὲν πόνο, ἀλλὰ ἔχει καὶ ἐλπίδα καὶ παρηγοριά.Ὅποιος ὅμως θέλει τὴν θεία παρηγοριά, δὲν πρέπει νὰ ζητάη παρηγοριά. Πρέπει νὰ νιώση τὸ σφάλμα του, νὰ μετανοιώση, καὶ τότε θὰ ἔρθη ἀπὸ μόνη της ἡ θεία παρηγοριά. Κάποτε εἶχε δημιουργηθῆ στὸ Ἅγιον Ὄρος ἕνα θέμα καὶ εἶχαν ἐκτεθῆ μερικοί. Τυχαῖα μὲ συνάντησε ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ εἶχαν ἐκτεθῆ καὶ μοῦ εἶπε: «Ἄχ, καὶ σὲ ἤθελα, γιὰ νὰ μὲ παρηγορήσης». Καὶ αὐτό, γιατὶ τὸν εἶχε ξεσκονίσει κάποιος. Καὶ εἶχε δίκιο ὁ ἄλλος ποὺ τὸν ξεσκόνισε. Ὅταν τὸ ἄκουσα, ἀπόρησα!
Νὰ ζητάη παρηγοριά, ἐνῶ εἶχε σφάλει! Ἂν δὲν ζητοῦσε παρηγοριά, ἀλλὰ ταπεινωνόταν καὶ ἔλεγε: «ἔσφαλα, Θεέ μου», θὰ ἐρχόταν ἡ θεϊκὴ παρηγοριὰ μέσα του. Τώρα αὐτός, ἐνῶ εἶχε σφάλει, ἤθελε νὰ τοῦ πῶ: «Δὲν πειράζει, μὴ στενοχωριέσαι, δὲν ἦταν καὶ τόσο μεγάλο τὸ φταίξιμό σου, δὲν φταῖς μόνον ἐσύ, φταίει καὶ ὁ ἄλλος». Ἔ, τί παρηγοριὰ εἶναι αὐτή; Αὐτὸ εἶναι κοροϊδία. Ἡ θεία παρηγοριὰ ἔρχεται ἀπὸ τὴν μετάνοια.

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Γ’ «Πνευματικὸς Ἀγώνας»

Γέροντα, μερικοὶ ποὺ ἀσχολοῦνται μὲ μαγικὰ χρησιμοποιοῦν τὸν σταυρό, εἰκόνες...
–Ναί, τὸ ξέρω, ἀπὸ ̓δῶ νὰ καταλάβης τί ἀπάτη κρύβεται πίσω ἀπὸ ὅσα κάνουν! Ἔτσι ξεγελιοῦνται οἱ καημένοι οἱ ἄνθρωποι. Βλέπουν ὅτι χρησιμοποιοῦν κεριά, εἰκόνες κ.λπ. καὶ τοὺς ἐμπιστεύονται.
Νά, μοῦ εἶπε κάποιος ὅτι, στὴν πόλη ποὺ μένει, μιὰ Τουρκάλα ἔχει βάλει μιὰ εἰκόνα τῆς Παναγίας πάνω σὲ μιὰ πέτρα καὶ λέει: «Ἡ πέτρα ποὺ βοηθάει τὸν κόσμο»! Δὲν λέει «ἡ Παναγία», ἀλλὰ «ἡ πέτρα». Οἱ Χριστιανοὶ μπερδεύονται, γιατὶ βλέπουν τὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας, καὶ μερικοὶ ποὺ ἔχουν κάποιο πρόβλημα ὑγείας τρέχουν ἐκεῖ, μὲ τὸν λογισμὸ ὅτι θὰ βοηθηθοῦν, καὶ μετὰ ὁ διάβολος τοὺς ἁλωνίζει. Γιατί, ὅταν ἡ Τουρκάλα λέη ὅτι ἡ πέτρα βοηθάει τὸν κόσμο καὶ ὄχι ἡ Παναγία, ἀπὸ ̓κεῖ καὶ πέρα μπαίνει στὴν μέση ὁ διάβολος, ἐπειδὴ αὐτὸ εἶναι περιφρόνηση στὴν Παναγία.
Ἀπομακρύνεται ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ καὶ ἀρχίζει ὁ δαιμονισμός. Καὶ τρέχουν οἱ Χριστιανοὶ νὰ τοὺς κάνη καλὰ ἡ πέτρα
–ἡ πέτρα καὶ τὸ ταγκαλάκι! –, καὶ τελικὰ σακατεύονται, γιατὶ ἀπὸ τὸν διάβολο τί βοήθεια νὰ ἔχης;
Ἂν εἶχαν λίγο μυαλό, θὰ σκέφτονταν· «Τουρκάλα, Μουσουλμάνα, τί δουλειὰ ἔχει μὲ τὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας;». Ἀκόμη καὶ νὰ ἔλεγε ὅτι ἡ Παναγία βοηθάει, ἀφοῦ εἶναι Μουσουλμάνα, τί σχέση ἔχει μὲ τὴν Παναγία;
Πόσο μᾶλλον τώρα ποὺ λέει ὅτι ἡ πέτρα τοὺς βοηθάει! Εἶπα σὲ κάποιον νὰ ἐνημερώσουν τὴν Μητρόπολη καὶ νὰ λάβουν μέτρα, γιὰ νὰ φυλαχθῆ ὁ κόσμος.

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Γ’ «Πνευματικὸς Ἀγώνας»-101-