Άγιος Παΐσιος: Τι είναι Θείος έρωτας;
«Εύχομαι να κάψει ο Θεός με την αγάπη Του τις καρδιές σας!»
Τι είναι Θείος έρωτας;
Δεν πρέπει, όταν δεν έχουμε καθαριστεί από τα πάθη μας, να επιθυμούμε να αγαπούμε τον Θεό, γιατί πολλές φορές μέσα σε αυτήν την επιθυμία κρύβεται υψηλοφροσύνη. Το να ζητάμε στην προσευχή μας να αγαπήσουμε τον Χριστό, είναι σαν αυθάδεια. Εμείς πρέπει από φιλότιμο, να θέλουμε, να μην Τον στενοχωρούμε!..»
Η θερμή αγάπη του Χριστού τρέφει περισσότερο από κάθε υλική τροφή και δίδει πολλές θερμίδες στην ψυχή και το σώμα και πολλές φορές θεραπεύει και αγιάτρευτες αρρώστιες, δίχως φάρμακα και αναπαύει τις ψυχές.
Να συναναστρέφεσαι με… παλαβούς, για να σου μεταδώσουν την τρέλα τους την πνευματική! Έχω και εγώ μια μικρή πείρα από την πνευματική τρέλα, η οποία προέρχεται από τον Θείο έρωτα. Φτάνει τότε ο άνθρωπος στη Θεία αφηρημάδα και δεν θέλει να σκέφτεται τίποτε εκτός από τον Θεό, τα Θεία, τα πνευματικά, τα ουράνια. Ερωτευμένος πια Θεϊκά, καίγεται εσωτερικά, γλυκά, και ξεσπάει εξωτερικά, παλαβά, μέσα στον Θείο χώρο της σεμνότητος δοξολογώντας σαν άγγελος μέρα – νύχτα τον Θεό και Πλάστη του.
Όταν ο άνθρωπος αγαπήσει τον Θεό και έχει επικοινωνία μαζί Του, δεν τον συγκινεί τίποτε το γήινο. Γίνεται σαν τρελλός. Βάλε σε έναν τρελλό την καλύτερη μουσική· δεν συγκινείται. Δείξε τους καλύτερους ζωγραφικούς πίνακες· δεν δίνει καμμιά σημασία. Δώσε τα καλύτερα φαγητά, τα καλύτερα ρούχα, τα καλύτερα αρώματα· δεν τα προσέχει, είναι στον κόσμο του. Έτσι και όποιος έχει επικοινωνία με τον ουράνιο κόσμο, είναι κολλημένος εκεί και δεν ξεκολλάει με τίποτε.
Ο Θείος έρωτας (πνευματική αγάπη), αν φουντώσει στην ψυχή, είναι τόσο πολύ θερμός (φλογίζει το σώμα κυρίως την περιοχή στο στήθος), που έχει την δύναμη να καίει κάθε άλλη επιθυμία και κάθε άσχημη εικόνα. Όταν ανάψει αυτή η φωτιά, τότε αισθάνεται και τις Θείες εκείνες ηδονές, που δεν μπορεί κανείς να τις συγκρίνει με καμμιά άλλη ηδονή. Όταν γευτεί το ουράνιο εκείνο μάννα, δεν θα του κάνουν καμμιά εντύπωση πλέον τα άγρια ξυλοκέρατα και δεν θα σας συγκινούν καθόλου πια τα μάταια πράγματα. Εύχομαι να κάψει ο Θεός με την αγάπη Του τις καρδιές σας!
Σε ένα καμίνι άμα πετάξεις χαρτιά, σκουπίδια, τι θα γίνουν; Δεν θα καούν; Έτσι και στον πνευματικό άνθρωπο, ότι και αν του πετάξει ο πειρασμός, καίγεται. «Πύρ καταναλίσκον» Όταν ανάψει στον άνθρωπο η Θεία φλόγα, όλα καίγονται. Δεν κολλούν οι άσχημοι λογισμοί μετά. Δηλαδή δεν παύει ο διάβολος να του πετάει άσχημους λογισμούς, αλλά ο πνευματικός άνθρωπος είναι «πύρ» και τους καίει. Οπότε κουράζεται μετά ο διάβολος και σταματάει.
Ο Θείος έρωτας, είναι κάτι ανώτερο από την αγάπη για τον Θεό· είναι τρέλλα. Αγάπη -έρως – τρέλλα, όπως φθόνος – μίσος – φόνος. Η ακριβή αγάπη προς τον Θεό, με τις θυσίες της, γλυκοβράζει την καρδιά και σαν τον ατμό πετιέται ο Θείος έρωτας, ο οποίος δεν μπορεί να συγκρατηθεί και ενώνεται με τον Θεό. Ο Θείος έρωτας λυγίζει τα σκληρά κόκκαλα και γίνονται τόσο μαλακά, που ο άνθρωπος δεν μπορεί να σταθεί όρθιος, πέφτει κάτω! Γίνεται σαν την λαμπάδα, που βρίσκεται σε θερμό χώρο και δεν μπορεί να σταθεί όρθια· πότε λυγίζει από εδώ, πότε λυγίζει από εκεί. Την σιάζεις, αλλά πάλι λυγίζει, πάλι πέφτει, γιατί είναι θερμός ο χώρος, πολύ θερμός… Όταν κανείς βρίσκεται σ’ αυτήν την κατάσταση και πρέπει να πάει κάπου ή να κάνει κάποια δουλειά, δεν μπορεί· παλεύει, προσπαθεί να βγει από αυτήν την κατάσταση…
Λατρεύει ο άνθρωπος τον Θεό και ύστερα αγαπάει τους γονείς του, το σπίτι του, τους συγγενείς του, την δουλειά του, το χωριό του, τον νόμο του, το κράτος του, την πατρίδα του. Ενώ εκείνος που δεν αγαπάει τον Θεό, δεν αγαπάει τίποτε.
Ο Θείος έρωτας έρχεται σιγά-σιγά μετά από αγώνα· αλλιώς θα έπιαναν φωτιά οι άνθρωποι και θα καίγονταν από την αγάπη του Θεού. Ενώ θα είχε γύρω τους κρύο, θα νόμιζαν ότι φλογίζονται και πολλοί θα έπαιρναν τα βουνά. Ένας στρατιώτης, εν καιρώ πολέμου, άφησε την μονάδα του και έφυγε στο βουνό. Είχε ανάψει τέτοια φλόγα στην καρδιά του, που δεν μπορούσε να συγκρατηθεί· ήθελε να πάει να προσευχηθεί. Δεν υπολόγισε τίποτε. Πήγε, βρήκε μια σπηλιά, μπήκε μέσα και προσευχόταν! Όταν οι άλλοι στρατιώτες βγήκαν στις επιχειρήσεις, τον βρήκαν και τον έπιασαν. «Ανυπότακτος», είπαν. Τον κάλεσε μετά ο διοικητής σε ανάκριση. «Τί είναι αυτό που έκανες;», του λέει. «Καίγομαν, κύριε διοικητά, καίγομαν για τον Χριστό. Ξέρεις τί θα πει καίγομαν;». «Καλά, εγώ δεν καίγομαι;», του λέει ο διοικητής. «Εγώ καίγομαι, κύριε διοικητά, καταλαβαίνετε;», επανέλαβε εκείνος, σαν να έλεγε: «Αν καίγεσαι, φύγε κι εσύ»! Τον βοήθησε όμως ο Θεός και γλύτωσε το στρατοδικείο. Εδώ, εν καιρώ ειρήνης αν φύγει ένας στρατιώτης από την θέση του, έχει στρατοδικείο, πόσο μάλλον εν καιρώ πολέμου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου