- Γέροντα, πάντα βοηθάει νά παίρνης όλο τό σφάλμα επάνω σου;

- Ναί, αν τό σηκώνης, πολύ βοηθάει. Νά μέμφεσαι γιά όλα τόν εαυτό σου.

Νά παίρνης τό σφάλμα από τόν άλλον, νά τό ρίχνης στον εαυτό σου και νά παρακαλάς τόν Χριστό νά σου δίνη δύναμη νά τό σηκώνης.

Και όταν θά παίρνης επάνω σου περισσότερο βάρος άπ' ό,τι έσφαλες ή, κι αν ακόμη δεν έσφαλες, πιστεύης κατά κάποιον τρόπο ότι έσφαλες,

τότε δέν θά τό παίρνης ποτέ επάνω σου,

δέν θά υπερηφανεύεσαι, και θά έχης πλούσια την Χάρη του Θεού.

Πρέπει όμως νά προσέξης, νά δης αν μπορής νά σηκώσης περισσότερο βάρος. Γιατί, άν δέν μπορής, θά πάθης κήλη, δισκοπάθεια...

- Ποια είναι ή κήλη και ή δισκοπάθεια σ' αυτήν τήν περίπτωση;

- Άν πάρης επάνω σου λ.χ. ένα σφάλμα που δέν μπορείς νά τό σηκώσης και δέν δώσης καμμιά εξήγηση, μετά θά γογγύσης, θά αγανάκτησης, θά κατακρίνης...

- Όμως, αν εξηγήσω, αυτό δέν θά είναι δικαιολογία;

- Έ, νά κοιτάξης νά δικαιολογήσης αυτό πού δέν μπορείς νά σηκώσης και τό άλλο νά τό αφήσης. Άν είναι λ.χ. ευαίσθητος κανείς, νά κοιτάξη νά σηκώση όσο μπορεί- νά μήν κάνη τον δυνατό.

Νά έξετάζη τον εαυτό του καί νά τον αδική μέ διάκριση, ανάλογα μέ τό βάρος πού μπορεί νά σηκώση, γιά νά μήν τον κάμψη ό εχθρός μέ τήν υπερευαισθησία, τόν ρίξη σέ απόγνωση καί τον αχρηστέψη.

- Γέροντα, μερικές φορές όχι μόνο δυσκολεύομαι νά δεχθώ τήν αδικία, άλλα μετατοπίζω τήν ευθύνη μιας πτώσεώς μου σέ άλλον.

- Εσείς, όχι μόνο δέν σηκώνετε από αγάπη τόν τουρβά του άλλου, άλλα θέλετε νά δώσετε και τόν δικό σας βαρύ τουρβά όχι μόνο στον υγιή αλλά καί στον φιλάσθενο! Χρειάζεται νά αποκτήσης πνευματική παλληκαριά, γιά νά παίρνης επάνω σου όλη τήν ευθύνη της αμαρτίας σου.

Όσο περισσότερο βάρος προσθέτουμε στον εαυτό μας, παίρνοντας επάνω μας τά σφάλματα των άλλων, τόσο περισσότερο ο Καλός Θεός μας ελαφρώνει τό φορτίο και νιώθουμε θεία αγαλλίαση.

Τό νά σηκώση από αγάπη κάποιος πού έχει σωματικές δυνάμεις δυο σακκιά τσιμέντο στην πλάτη, γιά να απαλλάξη έναν αδύνατο πού δεν μπορεί νά σηκώση βάρος, δεν έχει τόση αξία, όση το νά σηκώση το βάρος του σφάλματος του άλλου, νά το κάνη δικό του, και ας φανή στους άλλους ότι έσφαλε αυτός. Αυτό είναι μεγάλη αρετή, μεγάλη ταπείνωση.

Σε ένα Κοινόβιο στο Άγιον Όρος κάποιος δόκιμος μίλησε μια φορά άσχημα στον τυπικάρη (=ο υπεύθυνος μοναχός γιά τήν τήρηση των διατάξεων πού αφορούν στις Ιερές Ακολουθίες τοΰ ημερονυκτίου καί γενικά γιά τήν εκκλησιαστική ευταξία), πού ήταν και ιερομόναχος, γιατί την ώρα πού διάβαζε στην ακολουθία του έδειξε ποιο κοντάκιο νά πή πρώτα.

Ενώ πήγε νά τον βοηθήση, εκείνος έγινε έξω φρενών.

Μετά τήν ακολουθία ο δόκιμος κλείστηκε θυμωμένος στο κελλί του. Ό τυπικάρης γύρισε στον εαυτό του, πήρε το βάρος επάνω του καί στενοχωρέθηκε, γιατί σκέφθηκε ότι αυτός έγινε αιτία νά αντιδράση έτσι ό αδελφός.

Τον πείραζε αληθινά ή συνείδηση.

Και ενώ ώς τυπικάρης είχε ευθύνη γιά τήν ακολουθία, δεν έλαβε ύπ' όψιν του τήν ευθύνη, αλλά είπε:

«Εγώ φταίω πού νευρίασε ό αδελφός».

Πήγε λοιπόν στο κελλί του δοκίμου νά του βάλη μετάνοια.

Εκείνος όμως είχε κλειδώσει και δέν άνοιγε. Τότε κάθησε έξω από τήν πόρτα του καί περίμενε από τό πρωί ώς τις τρεις το απόγευμα πού σήμανε γιά τον εσπερινό, οπότε ό δόκιμος αναγκάστηκε νά βγή.

Πέφτει κάτω ό τυπικάρης, του βάζει μετάνοια καί του λέει:

«Νά μέ συγχωρήσης, αδελφέ, έφταιξα»!

Έτσι έρχεται ή Χάρις του Θεού.

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ,

ΛΟΓΟΙ Γ΄, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ.

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ, «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»,

ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

anavaseis.blogspot