Είναι ασφάλεια η προσευχή
– Πώς θα νιώσουμε, Γέροντα, την προσευχή ως ανάγκη; – Έπρεπε να είχατε πάει στον πόλεμο, για να μπορούμε να συνεννοηθούμε! Στον στρατό, εν καιρώ πολέμου, όταν ήμασταν σε συνεχή επαφή και «εν διαρκεί ακροάσει» με το Κέντρο, είχαμε περισσότερη σιγουριά. Όταν επικοινωνούσαμε κάθε δύο ώρες, νιώθαμε μία ανασφάλεια.
Όταν επικοινωνούσαμε μόνο δύο φορές την ημέρα, πρωί και βράδυ, τότε νιώθαμε ξεκρέμαστοι. Το ίδιο συμβαίνει και με την προσευχή. Όσο περισσότερο προσεύχεται κανείς, τόσο περισσότερη πνευματική σιγουριά νιώθει. Είναι ασφάλεια η προσευχή.
Αν βρισκώμαστε σε συνεχή επαφή και «εν διαρκεί ακροάσει» με τον Θεό, θα προλαβαίνουμε κάθε κακό. Μια φορά μέσα σε ένα λεωφορείο ήταν ένας μοναχός3 που προσευχόταν με κλειστά μάτια και οι άλλοι νόμιζαν ότι κοιμάται.
Κάποια στιγμή ένα φορτηγό που ερχόταν από την αντίθετη κατεύθυνση χτύπησε πάνω σε μια κολόνα της ΔΕΗ και τα αυτοκίνητα που έρχονταν από το ένα και από το άλλο ρεύμα συγκρούστηκαν μεταξύ τους και έπαθαν μεγάλη ζημιά.
Το λεωφορείο όμως βρέθηκε λίγα μέτρα έξω από τον δρόμο, σαν να το πήρε ένα αόρατο χέρι, και κανένας από τους επιβάτες δεν έπαθε τίποτε.
Η προσευχή του μοναχού τους έσωσε.
Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου:
3 Αργότερα διαπιστώσαμε ότι ήταν ο ίδιος ο Γέροντας.
– Γέροντα,πώς θα αγαπήσω την προσευχή;
Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού ελέησόν με»
– Να νιώσης την προσευχή ως ανάγκη.
Όπως το σώμα, για να ζήση, χρειάζεται τροφή, έτσι και η ψυχή, για να ζήση, πρέπει να τραφή. Αν δεν τραφή, αποδυναμώνεται κι έρχεται ο πνευματικός θάνατος.
– Γέροντα, τί μας δυσκολεύει στην προσευχή;
– Δυσκολευόμαστε, μόνον όταν δεν αισθανώμαστε την προσευχή ως ανάγκη. Όποιος δεν μπή στο νόημα της προσευχής, για να την αισθανθή ως ανάγκη, την θεωρεί αγγαρεία και μοιάζει με το ανόητο παιδάκι που αποστρέφεται τον μαστό της μητέρας του και όλη την γλυκειά της στοργή, και έτσι είναι αρρωστιάρικο και κακορρίζικο.
Δεν πρέπει να αφήνουμε την ευχή
“Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησόν με”
Όταν μας δίνεται η ευκαιρία,
να τη λέμε. Να μην τριγυρίζει ο νους μας στα μάταια.
Με την ευχή
“Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησόν με”
ο νους αναπαύεται και αγάλλεται. Ο νους του ανθρώπου πρέπει να ασχολείται με την ευχή και να μην τρέχει στα μάταια.
Πρέπει συνεχώς αδιαλείπτως να λέμε την ευχή. “Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησόν με”
Μέσα στη καρδιά μας και το νου μας πρέπει να μείνει μόνο το όνομα του Χριστού μας. Γιατί όταν εμείς αφήνουμε την προσευχή,“Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησόν με” , την επικοινωνία μας με το Θεό, τότε ο διάβολος με λογισμούς αρχίζει και μας ζαλίζει και δεν ξέρουμε πλέον ούτε τι θέλουμε, ούτε τι λέμε , ούτε τι κάνουμε.
Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου