Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Τὸν χειμώνα κάνουμε ὑπομονὴ μὲ τὴν ἐλπίδα τῆς ἀνοίξεως
– Γέροντα, βλέπω ὅτι δὲν προχωράω πνευματικὰ καὶ στενοχωριέμαι.– Μιὰ φορὰ κάποιος εἶχε φυτέψει ἕνα κλῆμα καί, ἐνῶ δὲν εἶχε πιάσει ἀκόμη ρίζες, εἶχε τὴν ἀπαίτηση νὰ βγάλη σταφύλια, νὰ κάνη ἄφθονο κρασί, γιὰ νὰ πίνη, νὰ εὐφραίνεται καὶ νὰ μεθάη. Ἔτσι κάνεις κι ἐσύ. Φύτεψες μιὰ κληματσίδα καὶ θέλεις ἀμέσως νὰ πιῆς κρασί. Αὐτὸ δὲν γίνεται. Τὸ κλῆμα δὲν τὸ φυτεύεις σήμερα καὶ αὔριο πίνεις κρασί. Σὲ ἕναν χρόνο μπορεῖ νὰ φᾶς μερικὰ τσαμπιά. Σὲ δυὸ χρόνια θὰ φᾶς ἕνα κοφίνι σταφύλια καὶ σὲ πέντε χρόνια θὰ πιῆς καὶ κρασί.Νὰ ἀγωνίζεσαι λοιπὸν καὶ νὰ κάνης ὑπομονή, ἂν θέλης νὰ ἀπολαύσης καρποὺς πνευματικούς.– Γέροντα, δὲν ἔχω συνηθίσει νὰ περιμένω καὶ εὔκολα χάνω τὴν ὑπομονή μου.– Χρειάζεσαι ὑπομονὴ καὶ σύνεση. Βλέπεις, πολλὲς φορές, ἐνῶ κάνει κανεὶς ὑπομονὴ μιὰ‐δυὸ ὧρες, γιὰ νὰ ψηθῆ τὸ φαγητό, δὲν περιμένει δυὸ λεπτὰ νὰ κρυώση,ἀλλά, χωρὶς νὰ σκεφθῆ, τρώει καὶ καίγεται. Λοιπόν... Ὅταν ἐπιστρέψω στὸ Ἅγιον Ὄρος, θὰ σοῦ στείλω μία εἰκόνα τῆς Ἁγίας Ὑπομονῆς. Μοῦ ἔστειλαν τρεῖς εἰκόνες,δύο Ὁσίων καὶ μία τῆς Ἁγίας Ὑπομονῆς· τῶν Ὁσίων τὶς ἔδωσα καὶ τὶς δύο εὐλογία, τῆς Ἁγίας Ὑπομονῆς τὴν κράτησα...– Γέροντα, τώρα ποὺ ἤρθατε δὲν μοῦ φέρατε κανένα «βότανο» ἀπὸ τὸ Ἅγιον Ὄρος11.– Αὐτὴν τὴν ἐποχὴ δὲν ὑπάρχουν «βότανα» στὸ περιβόλι τῆς Παναγίας...Πρέπει νὰ ἔρθη ἡ ἄνοιξη. Ἀλλά, γιὰ νὰ ἔρθη ἡ ἄνοιξη, χρειάζεται νὰ κάνης λίγη ὑπομονὴ νὰ περάση ὁ χειμώνας. Ἑπομένως τώρα τὸ καλύτερο καὶ ἀποτελεσματικώτερο «βότανο» γιὰ σένα εἶναι ἡ ὑπομονή.– Γέροντα, νιώθω νὰ βρίσκωμαι στὴν καρδιὰ τοῦ πνευματικοῦ χειμώνα.– Ἂν θέλης νὰ ἀλλάξη ὁ καιρός, νὰ γίνη γλυκός, νὰ ἀνθίσης καὶ νὰ καρπίσης,νὰ παράγης καρποὺς ἀρετῆς, πρέπει νὰ χαίρεσαι καὶ τὴν παγωνιὰ καὶ τὶς λιακάδες,γιατὶ ὅλα βοηθοῦν γιὰ τὸ καλό. Τὸν πνευματικὸ χειμώνα τὸν περνᾶμε μὲ ὑπομονὴ καὶ τὴν ὑπομονὴ τὴν δίνει ἡ ἐλπίδα τῆς πνευματικῆς ἀνοίξεως. Ὕστερα, τὸ καλοκαίρι ἀναγνωρίζουμε τὸ καλὸ τοῦ χειμώνα ποὺ γέμισε τὶς δεξαμενὲς μὲ νερὸ καὶ ἐξαφάνισε μὲ τὶς παγωνιὲς ὅλα τὰ μικρόβια.Ὁ Καλὸς Θεὸς ὅλα τὰ οἰκονόμησε σοφὰ γιὰ τὴν σωτηρία μας καὶ μᾶς βοηθάει σὰν Καλὸς Πατέρας· ἀπὸ μᾶς χρειάζεται μόνο λίγη ὑπομονή.

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Ε’«Πάθη καὶ Ἀρετὲς» ‐ 153 ‐

11 Ἡ ἀδελφὴ ζητᾶ κάποιο «βότανο», δηλαδὴ λόγο πνευματικό, ἔχοντας ὑπ ̓ ὄψιν της τὴν ἐπιστολὴ «Πνευματικὰ βότανα», τὴν ὁποία ὁ Γέροντας ἔστειλε στὸ Ἡσυχαστήριο στὶς 13‐1‐1971.(Βλ. Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου,Ἐπιστολές,92005, σ.151‐162).

 

Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Γιὰ νὰ ὑπομείνης τὸν ἄλλον.
, πρέπει νὰ τὸν ἀγαπήσης
– Γέροντα, πῶς ἀποκτιέται ἡ ὑπομονή;
– Ἡ ὑπομονὴ ἔχει βάση τὴν ἀγάπη.«Ἡ ἀγάπη πάντα ὑπομένει»6, λέει ὁ Ἀπόστολος. Γιὰ νὰ ὑπομείνης τὸν ἄλλον, πρέπει νὰ τὸν ἀγαπήσης, νὰ τὸν πονέσης.Ἂν δὲν τὸν πονέσης, τὸν βαριέσαι.– Γέροντα, νὰ μιλήσω γιὰ μιὰ δυσκολία ποὺ ἀντιμετωπίζω ἢ νὰ σιωπήσω;– Ἂν δὲν μιλήσης γιὰ τὴν δυσκολία σου ἀπὸ ἀγάπη, γιὰ νὰ μὴ δυσκολέψης τοὺς ἄλλους, θὰ διατηρήσης τὴν εἰρήνη μέσα σου. Αὐτὴ ἡ δυσκολία θὰ φέρη τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Καλύτερα νὰ δυσκολευθῆς ἐσύ, παρὰ νὰ δυσκολευθῆ ὁ ἄλλος ἐξαιτίας σου. Μιὰ φορὰ ἐπέστρεψα ἀργὰ στὸ Κελλὶ ἀπὸ τὴν Λιτανεία τῆς Μονῆς Κουτλουμουσίου. Ἤμουν κατακουρασμένος καὶ πονοῦσα πολύ, γιατὶ τότε εἶχα πρόβλημα μὲ τὴν μέση μου. Βρῆκα ἀπ ̓ ἔξω νὰ μὲ περιμένη ἕνα γεροντάκι ὀγδόντα πέντε χρονῶν ποὺ ἤθελε νὰ μείνη τὸ βράδυ στὸ Κελλί. Εἶχε ἀφήσει καὶ τὴν βαλίτσα του πιὸ κάτω, γιατὶ δὲν μποροῦσε νὰ τὴν σηκώση. Ἀφοῦ τοῦ ἐξήγησα ὅτι δὲν μποροῦσε νὰ διανυκτερεύση σ ̓ ἐμένα, φορτώθηκα στὸν ὦμο τὴν βαλίτσα του καὶ τὸν πῆγα στὸ ξενοδοχεῖο, μισὴ ὥρα ἀνήφορο· τοῦ ἔδωσα καὶ πεντακόσιες δραχμὲς γιὰ τὰ ἔξοδά του. Ἔκανα λίγη ὑπομονὴ καὶ μετὰ ἤμουν ἀναπαυμένος, γιατὶ ἀναπαύθηκε ὁ ἄλλος.– Γέροντα, ὅταν ἡ ἀδελφὴ μὲ τὴν ὁποία συνεργάζομαι εἶναι ζορισμένη, τὴν λυπᾶμαι καὶ τὴν κάνω ὑπομονή· αὐτὸ ἔχει μέσα ἀγάπη;– Καὶ ποῦ ξέρεις ἂν δὲν εἶσαι ἐσὺ αἰτία ποὺ εἶναι ἡ ἄλλη ζορισμένη καὶ σὲ κάνει ἐκείνη ὑπομονή; Ἂν νομίζης ὅτι ἐσὺ εἶσαι σὲ καλύτερη πνευματικὴ κατάσταση καὶ τὴν κάνης ὑπομονή, τότε πρέπει νὰ λυπᾶσαι τὸν ἑαυτό σου. Ὅταν ὑπάρχη πραγματικὴ ἀγάπη καὶ ὑπομονή, δικαιολογεῖ κανεὶς τὸν ἄλλον, καὶ μόνον τὸν ἑαυτό του κατηγορεῖ.«Θεέ μου, ἐγὼ εἶμαι ἔνοχος,λέει, μὴ μὲ ὑπολογίζης ἐμένα· πέταξέ με στὴν ἄκρη καὶ βοήθησε τὸν ἄλλον». Αὐτὴ εἶναι ἡ σωστὴ τοποθέτηση, ἡ ὁποία ἔχει καὶ πολλὴ ταπείνωση, καὶ τότε δέχεται ὁ ἄνθρωπος πλούσια τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ.
Θὰ εὔχωμαι νὰ γίνης «σκύμνος»7 πνευματικός, σὰν τὰ μπρούντζινα λεονταράκια ποὺ μὲ τὴν πλάτη τους στηρίζουν τὰ μανουάλια τῆς ἐκκλησίας καὶ οὔτε ταράσσονται οὔτε ἀκοῦνε οὔτε μιλᾶνε, ἀλλὰ σηκώνουν βάρος στὴν πλάτη τους.
Ἀμήν.

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Ε’«Πάθη καὶ Ἀρετὲς» ‐ 151 ‐

7 Ὁ σκύμνος: Τὸ λεονταράκι.

Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Ὅποιος ἔχει ὀρθὴ πίστη, ἔχει ἀληθινὴ ἀγάπη .
– Γέροντα, μᾶς ἔχετε πεῖ ὅτι πρῶτα εἶναι ἡ πίστη καὶ μετὰ ἔρχεται ἡ ἀγάπηπρὸς τὸν Θεό.
– Κοίταξε, γιὰ νὰ ἀγαπήσης τὸν Θεό, πρέπει νὰ Τὸν πιστέψης. Ἀνάλογη μὲ τὴν πίστη μας εἶναι καὶ ἡ ἀγάπη μας πρὸς τὸν Θεό. Μοῦ λέει ὅμως ὁ λογισμὸς ὅτι γιὰ ἕναν φιλότιμο ἄνθρωπο ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ προηγεῖται τῆς πίστεως. Εἶναι φθηνὸ νὰ ζητᾶ κανεὶς νὰ τοῦ ἀποκαλυφθῆ πρῶτα ὁ Θεός, γιὰ νὰ Τὸν πιστέψη καὶ μετὰ νὰ Τὸν ἀγαπήση. Ἀγαπῶ φιλότιμα τὸν Θεὸ καὶ μετὰ ἐνεργεῖ ὁ Θεός. Καὶ ὅσο βλέπω τὶς εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ, τόσο αὐξάνει καὶ ἡ πίστη μου καὶ ἡ ἀγάπη μου πρὸς τὸν Θεὸ καὶ ἀγαπῶ καὶ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, ἀφοῦ εἶναι εἰκόνες τοῦ Θεοῦ, καὶ ὅλα τὰ ζῶα καὶ τὰ πουλιὰ καὶ ὅλη τὴν κτίση, γιατὶ εἶναι δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ.– Μπορεῖ, Γέροντα, κάποιος νὰ ἔχη ἀγάπη χωρὶς νὰ ἔχη ὀρθὴ πίστη;– Μπορεῖ νὰ νομίζη ὅτι ἔχει ἀγάπη καὶ στὴν πραγματικότητα νὰ μὴν ἔχη.Μέσα στὸ δόγμα τὸ ὀρθό, τὸ Ὀρθόδοξο, βρίσκει κανεὶς τὴν ἀληθινὴ ἀγάπη. Ἦρθαν μιὰ φορὰ στὸ Καλύβι δύο Καθολικοί· ὁ ἕνας ἦταν δημοσιογράφος καὶ ὁ ἄλλος γραμματέας στὸ Βατικανό.«Πρῶτα νὰ ποῦμε τὸ ʺΠάτερ ἡμῶνʺ», μοῦ εἶπαν.«Γιὰ νὰ ποῦμε τὸ ʺΠάτερ ἡμῶνʺ, τοὺς λέω, πρέπει νὰ συμφωνοῦμε καὶ στὸ δόγμα, ἀλλὰ μεταξὺ ἡμῶν καὶ ὑμῶν χάσμα μέγα ἐστί».«Καλά, μοῦ λέει ὁ ἕνας, μόνον οἱ Ὀρθόδοξοι θὰ σωθοῦν; Ὁ Θεὸς εἶναι μὲ ὅλον τὸν κόσμο».«Ναί, τοῦ λέω, ἀλλὰ ἐσὺ μπορεῖς νὰ μοῦ πῆς πόσος κόσμος εἶναι μὲ τὸν Θεό;».«Νὰ δείξουμε ἀγάπη», μοῦ λένε μετά.«Καὶ ἡ ἁμαρτία ἔγινε μόδα», τοὺς λέω.«Καὶ αὐτὸ μέσα στὴν ἀγάπη εἶναι», μοῦ λένε.«Ὅλοι μιλᾶνε γιὰ ἀγάπη, εἰρήνη καὶ ὁμόνοια, τοὺς εἶπα στὸ τέλος, ἀλλὰ ὅλοι αὐτοὶ εἶναι διχασμένοι καὶ μὲ τὸν ἑαυτό τους καὶ μὲ τοὺς ἄλλους, γι ̓ αὐτὸ ἑτοιμάζουν ὅλο καὶ μεγαλύτερες βόμβες».Πολλοὶ ποὺ μιλοῦν γιὰ ἀγάπη καὶ ἑνότητα, οἱ ἴδιοι δὲν εἶναι ἑνωμένοι μὲ τὸν Θεό, γιατὶ δὲν Τὸν ἔχουν ἀγαπήσει οὔτε ἔχουν ἀγάπη ἀληθινή. Ἀγάπη ἀληθινὴ ἔχει ἐκεῖνος ποὺ ἔχει ὀρθὴ πίστη, ζῆ κοντὰ στὸν Θεό, καὶ τότε ὁ Θεὸς ζωγραφίζεται στὸ πρόσωπό του, καὶ οἱ ἄλλοι βλέπουν στὸ πρόσωπό του τὸν Θεό.Εὔχομαι ὁ Θεὸς νὰ φωτίση ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, μ ὲ τοὺς ὁποίους εἴμαστε κατὰ σάρκα ἀδέλφια – ἀπὸ τὸν Ἀδὰμ καὶ τὴν Εὔα –, νὰ ἔρθουν «εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας»26, γιὰ νὰ γίνουν καὶ πνευματικά μας ἀδέλφια
.Ἀμήν.
Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Ε’«Πάθη καὶ Ἀρετὲς» ‐ 149 ‐

Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Ἡ ἐλπίδα καὶ ἡ ἐμπιστοσύνη στὸν Θεὸ εἶναι ἡ μεγαλύτερη ἀσφάλεια.
– Γέροντα, ἀκόμη ἀντιμετωπίζω τὸ καθετὶ ἀνθρώπινα καὶ ὄχι πνευματικά, καὶ ἔχω ἀγωνία.– Ἐσὺ βάζεις τὰ προγράμματά σου μπροστὰ ἀπὸ τὰ προγράμματα τοῦ Θεοῦ,γι ̓ αὐτὸ βασανίζεσαι. Μὲ τὴν ἐμπιστοσύνη στὸν Θεὸ καὶ μὲ τὴν ταπείνωση ὅλα τὰ προβλήματα λύνονται. Νὰ κάνης αὐτὸ ποὺ μπορεῖς ἐσὺ καὶ μετὰ νὰ ἀφήνεσαι στὴν θεία Πρόνοια, στὸ θεῖο θέλημα. Ἡ ἐλπίδα στὸν Θεὸ εἶναι τονισμένη πίστη· εἶναι ἡ μεγαλύτερη ἀσφάλεια γιὰ τὸ...

Συνεχίστε την ανάγνωση

Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Γέροντα, ὁ φόβος ποὺ ἔνιωσε ὁ Προφήτης Δανιήλ, ὅταν εἶδε τὸν Ἄγγελο21, τί φόβος ἦταν
;– Ἦταν μιὰ συστολή, ἕνα δέος, ἕνα ἱερὸ πράγμα. Ἔπεσε ὁ Δανιὴλ νὰ προσκυνήση τὸν Ἄγγελο, ἀλλὰ ἐκεῖνος τοῦ εἶπε:«Σήκω, Δανιήλ, καὶ μὴ φοβᾶσαι· ὁ Θεὸς ἄκουσε τὴν προσευχή σου»22.Ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ εἶναι ὁ πολὺς σεβασμός, ἡ εὐλάβεια, ἡ πνευματικὴ συστολή, ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὴν πολλὴ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεό. Ὅπως κανεὶς αἰσθάνεται μιὰ συστολὴ μπροστὰ σὲ κάποιο σεβάσμιο πρόσωπο, ἔτσι αἰσθάνεται καὶ ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἔχει φόβο Θεοῦ, ὅπου κι ἂν βρεθῆ, γιατὶ παντοῦ αἰσθάνεται τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ.«Τὰ Χερουβεὶμ φόβῳ παριστάμενα»23, δὲν λέει; Αὐτὴ ἡ συστολὴ καὶ ὁ φόβος ἔχουν μέσα εἰρήνη καὶ ἀγαλλίαση· δὲν ταλαιπωροῦν τὸν ἄνθρωπο.«Δουλεύσατε τῷ Κυρίῳ ἐν φόβῳ καὶ ἀγαλλιᾶσθε αὐτῷ ἐν τρόμῳ»24, λέει ὁ Ψαλμωδός.
– Γέροντα, τί σχέση ἔχει ἡ ἥσυχη συνείδηση μὲ τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ ;
– Μά, ἂν ὁ ἄνθρωπος δὲν ἔχη φόβο Θεοῦ, τί συνείδηση θὰ ἔχη; Χωρὶς τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ εὔκολα μπορεῖ νὰ καταπατήση τὴν συνείδηση του, καὶ τότε ὁ ἄνθρωπος παύει νὰ εἶναι ἄνθρωπος.
– Γέροντα, ὅταν νιώθω εὐγνωμοσύνη γιὰ ἕναν ἄνθρωπο, μπορῶ νὰ κάνω ὅ,τι μοῦ ζητήση. Ἀνησυχῶ ὅμως, ἐπειδὴ δὲν συμβαίνει τὸ ἴδιο καὶ μὲ τὸν Θεό. Μήπως δὲν ἔχω τὴν ἀνάλογη εὐγνωμοσύνη γιὰ τὶς εὐεργεσίες Του;– Ὑπάρχει μέσα σου ἡ εὐγνωμοσύνη πρὸς τὸν Θεό, ἀλλὰ δὲν ὑπάρχει αὐτὸ τὸ φτερούγισμα. Πρὸς τὸν ἄνθρωπο νιώθεις πιὸ πολὺ τὴν εὐγνωμοσύνη, ἐπειδὴ αἰσθάνεσαι τὴν παρουσία του. Χρειάζεται νὰ κάνης δουλειὰ πνευματική, γιὰ νὰ νιώσης ἔντονα τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ. Ἂν νιώσης τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ, τότε θὰ νιώθης καὶ εὐγνωμοσύνη μεγάλη στὸν Θεό. Τώρα λὲς «Πάτερ ἡμῶν...» καὶ δὲν νιώθεις τίποτε. Ἂν ὅμως ἔνιωθες πράγματι ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι Πατέρας σου, δὲν θὰ μποροῦσες νὰ ἀντέξης αὐτὰ τὰ λόγια.Συνέχεια ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ ἔχη τὴν αἴσθηση τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ.Καὶ ὅταν ὁ ἄνθρωπος αἰσθάνεται τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ, τῶν Ἀγγέλων καὶ τῶν Ἁγίων, αὐτὸ εἶναι μεγάλο φρένο, γιὰ νὰ μὴν ξεφύγη.«Προωρώμην τὸν Κύριον ἐνώπιόν μου διὰ παντός, ἵνα μὴ σαλευθῶ»25, λέει ὁ Δαβίδ. Ἂν ἐνεργοῦμε μὲ τὴν σκέψη ὅτι ὁ Θεὸς μᾶς βλέπει, μᾶς παρακολουθεῖ, ὅ,τι κάνουμε θὰ εἶναι σίγουρο.– Γέροντα, πῶς ἡ λογικὴ αἴσθηση τοῦ Θεοῦ θὰ γίνη καρδιακή, ὥστε νὰ γνωρίσουμε τὸν Θεό;– Πρέπει νὰ καθαρίσουμε τὴν καρδιά μας. Ἂν καθαρίση ἡ καρδιά, ἔρχεται ὁ Θεὸς στὴν καρδιά μας καὶ Τὸν γνωρίζουμε. Προηγεῖται δηλαδὴ ὁ φιλότιμος ἀγώνας, ἡ φιλότιμη ἀντιμετώπιση καὶ τοποθέτηση, καὶ τότε ἡ καρδιακὴ αἴσθηση τοῦ Θεοῦ ἔρχεται σὰν ἀποτέλεσμα.

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Ε’«Πάθη καὶ Ἀρετὲς» ‐ 148 ‐

 

Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Ὅποιος πιστεύει στὸν Θεό, δὲν φοβᾶται τίποτε .
– Γέροντα, οἱ παπποῦδες μας ἔλεγαν ὅτι θὰ ἔρθη καιρὸς ποὺ θὰ ἔχουμε ἀπ ̓ ὅλα τὰ ἀγαθά, ἀλλὰ δὲν θὰ μποροῦμε νὰ φᾶμε. Σήμερα οἱ ἄνθρωποι γιὰ τὶς περισσότερες τροφὲς ἔχουν ἐρωτηματικά.
– Τί νὰ κάνουμε; Μόλυναν ὅλο τὸ περιβάλλον. Μὴ σᾶς πιάνη ὅμως φοβία. Νὰ κάνετε τὸν σταυρό σας καὶ νὰ μὴ φοβᾶσθε. Ἔχω ὑπ ̓ ὄψιν μου ἀνθρώπους ποὺ κάνουν τὴν ζωή τους μαρτύριο, γιατὶ φοβοῦνται τὰ πάντα· καὶ εἶναι Χριστιανοί, βαπτισμένοι,μυρωμένοι, κοινωνοῦν, διαβάζουν τὸ Εὐαγγέλιο, τὰ ἔχουν μάθει ἀπ ̓ ἔξω τὰ ρητά. Δὲν βλέπουν τί δύναμη ἔχει ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ;«Ὁτιδήποτε θανάσιμο κι ἂν πιῆτε, δὲν θὰ σᾶς βλάψη, εἶπε ὁ Χριστός, καὶ «σᾶς δίνω ἐξουσία νὰ πατᾶτε πάνω στὰ φίδια καὶ στοὺς σκορπιοὺς χωρὶς νὰ παθαίνετε κακό»Ἂν ὁ ἄνθρωπος ἔχη τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ, δὲν φοβᾶται τίποτε. Γι ̓ αὐτὸ πάντα νὰ ζητᾶμε τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ κάνοντας τὸν σταυρό μας. Θυμᾶστε τὸ περιστατικὸ ποὺ ἀναφέρει τὸ Λαυσαϊκό; Πῆγε ἕνας μοναχὸς νὰ πάρη νερὸ ἀπὸ τὸ πηγάδι καί, ἐπειδὴ εἶδε μέσα μιὰ ἀσπίδα17, ἔφυγε κατατρομαγμένος, χωρὶς νὰ πάρη νερό.«Πάει, Ἀββᾶ,χαθήκαμε, εἶπε στὸν Γέροντά του, μιὰ ἀσπίδα εἶναι μέσα στὸ πηγάδι!».«Καλά, τοῦ λέει ὁ Γέροντας, ἂν πᾶνε σ ̓ ὅλα τὰ πηγάδια δηλητηριώδη φίδια, τί θὰ κάνης; θὰ πεθάνης ἀπ ̓ τὴν δίψα;». Πῆγε ὁ Γέροντας, σταύρωσε τὸ πηγάδι, πῆρε νερὸ καὶ ἤπιε.«Ὅπου σταυρὸς ἐπιφοιτᾷ, τοῦ εἶπε, οὐκ ἰσχύει κακία τοῦ σατανᾶ».
– Γέροντα, ἔχω μέσα μου μιὰ φοβία.– Ἡ φοβία ποὺ ἔχεις εἶναι εὐλογία ἀπὸ τὸν Θεό· εἶναι οἰκονομία Θεοῦ, γιὰ νὰ καταφεύγης πάντα σ ̓ Ἐκεῖνον διὰ τῆς προσευχῆς. Θὰ σὲ βοηθήση νὰ πιασθῆς ἀπὸ τὸν Θεό. Βλέπεις, τὸ μικρὸ παιδί, ἂν δὲν τὸ φοβερίσουν, δὲν μποροῦν νὰ τὸ συμμαζέψουν. Νὰ ἀγωνίζεσαι φιλότιμα καὶ μὲ ἐλπίδα στὸν Θεὸ καὶ τότε δὲν θὰ φοβᾶσαι τίποτε.«Τὸν δὲ φόβον ἡμῶν οὐ μὴ φοβηθῶμεν οὐδ ̓ οὐ μὴ ταραχθῶμεν, ὅτι μεθ ̓ ἡμῶν ὁ Θεός»19, δὲν ψάλλουμε στὸ Μεγάλο Ἀπόδειπνο.

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Ε’«Πάθη καὶ Ἀρετὲς» ‐ 147 ‐