Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Γέροντα, γιατί δὲν ἀγαπῶ τὸν Θεὸ ὅπως ἕναν ἄνθρωπο ποὺ ἀγαπῶ πολὺ καὶ θέλω νὰ εἶμαι κοντά του;
– Αὐτὸ ἔρχεται σιγὰ‐σιγὰ μετὰ ἀπὸ ἀγώνα· ἀλλιῶς θὰ ἔπιαναν φωτιὰ οἱ ἄνθρωποι καὶ θὰ καίγονταν ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ἐνῶ θὰ εἶχε γύρω τους κρύο,θὰ νόμιζαν ὅτι φλογίζονται καὶ πολλοὶ θὰ ἔπαιρναν τὰ βουνά. Ἕνας στρατιώτης, ἐν καιρῷ πολέμου, ἄφησε τὴν μονάδα του καὶ ἔφυγε στὸ βουνό. Εἶχε ἀνάψει τέτοια φλόγα στὴν καρδιά του ποὺ δὲν μποροῦσε νὰ συγκρατηθῆ· ἤθελε νὰ πάη νὰ προσευχηθῆ. Δὲν ὑπολόγισε τίποτε. Πῆγε, βρῆκε μιὰ σπηλιά, μπῆκε μέσα καὶ προσευχόταν! Ὅταν οἱ ἄλλοι στρατιῶτες βγῆκαν στὶς ἐπιχειρήσεις, τὸν βρῆκαν καὶ τὸν ἔπιασαν.«Ἀνυπότακτος», εἶπαν. Τὸν κάλεσε μετὰ ὁ διοικητὴς σὲ ἀνάκριση.«Τί εἶναι αὐτὸ ποὺ ἔκανες;», τοῦ λέει.«Καίγομαν, κύριε διοικητά, καίγομαν γιὰ τὸν Χριστό. Ξέρεις τί θὰ πῆ καίγομαν;».«Καλά, ἐγὼ δὲν καίγομαι;», τοῦ λέει ὁ διοικητής.«Ἐγὼ καίγομαι, κύριε διοικητά, καταλαβαίνετε;», ἐπανέλαβε ἐκεῖνος, σὰν νὰ ἔλεγε:«Ἂν καίγεσαι, φύγε κι ἐσύ»! Τὸν βοήθησε ὅμως ὁ Θεὸς καὶ γλύτωσε τὸ στρατοδικεῖο.Ἐδῶ, ἐν καιρῷ εἰρήνης ἂν φύγη ἕνας στρατιώτης ἀπὸ τὴν θέση του, ἔχει στρατοδικεῖο,πόσο μᾶλλον ἐν καιρῷ πολέμου4!– Γέροντα, ὅταν βρίσκεται κανεὶς σ ̓ αὐτὴν τὴν κατάσταση, ὑπάρχει θέρμη σὲ ὅλο τὸ σῶμα;– Ναί, ἀλλὰ περισσότερο στὴν περιοχὴ τοῦ στήθους. Ὅταν ἀνάψη ἡ πνευματικὴ ἀγάπη, φλογίζεται ὅλο τὸ στῆθος. Ὅλο τὸ στῆθος γίνεται μιὰ φλόγα.Καίγεται ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὴν μεγάλη γλυκειὰ φλόγα τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, πετάει,ἀγαπάει μὲ ἀγάπη πραγματική, μητρική.Αὐτὴ ἡ ἐσωτερικὴ φλόγα, τὴν ὁποία ἀνάβει ὁ Ἴδιος ὁ Χριστὸς μὲ τὴν ἀγάπη Του, θερμαίνει τὸ σῶμα πολὺ περισσότερο ἀπὸ τὴν αἰσθητὴ φωτιὰ καὶ ἔχει τὴν δύναμη νὰ καίη καὶ κάθε σκουπίδι, κάθε κακὸ λογισμὸ ποὺ πετάει τὸ ταγκαλάκι,καθὼς καὶ κάθε κακὴ ἐπιθυμία καὶ κάθε ἄσχημη εἰκόνα. Τότε ἡ ψυχὴ αἰσθάνεται καὶ τὶς θεῖες ἡδονὲς ποὺ δὲν συγκρίνονται μὲ καμμιὰ ἄλλη ἡδονή!Ἄχ, αὐτὴ ἡ φλόγα δὲν μπῆκε ἀκόμη μέσα σας! Ἂν ἀνάψη καὶ φουντώση στὴν καρδιά σας, δὲν θὰ σᾶς συγκινοῦν καθόλου πιὰ τὰ μάταια πράγματα. Εὔχομαι νὰ κάψη ὁ Θεὸς μὲ τὴν ἀγάπη Του τὶς καρδιές σας!
Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Ε’«Πάθη καὶ Ἀρετὲς» ‐ 106 ‐
4 Ὁ Γέροντας, ὁ ὁποῖος ὡς γνωστὸν ἦταν κατὰ πάντα νομοταγής, χρησιμοποιεῖ αὐτὸ τὸ παράδειγμα τοῦ ἀνυπότακτου στρατιώτη, γιὰ νὰ μᾶς βοηθήση νὰ καταλάβουμε ὅτι, ἂν φουντώση ἡ φλόγα τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ στὸν ἄνθρωπο, τότε «καὶ τὰ μυαλὰ τοῦ ἀνθρώπου

 

 

Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

– Γέροντα, πῶς φθάνει ὁ ἄνθρωπος στὸν Θεό;
– Δύο περιπτώσεις ὑπάρχουν γιὰ νὰ μπορέση νὰ ἀνεβῆ κανεὶς ἐκεῖ ψηλὰ στὸν Θεὸ καὶ νὰ Τὸν «κάμψη» νὰ κατεβῆ καὶ νὰ μένη μαζί του. Ἡ πρώτη περίπτωση εἶναι ἡ εἰλικρινὴς μετάνοια καὶ ἀφορᾶ τοὺς πολὺ ἁμαρτωλούς. Ὅταν συναισθάνωνται τὶς μεγάλες τους πτώσεις καὶ ταπεινώνωνται πολύ, ὁ Θεὸς γιὰ τὴν μεγάλη τους αὐτὴ ταπείνωση τοὺς ἀγαπάει πολὺ καὶ τοὺς ὑψώνει μέχρι τοὺς Οὐρανούς.«Μεγάλη χαρὰ γίνεται στοὺς Οὐρανοὺς γιὰ ἕναν ἄνθρωπο ποὺ μετανοεῖ»2, λέει τὸ Εὐαγγέλιο. Τότε φυσικὰ καὶ οἱ ἁμαρτωλοὶ ἀγαποῦν τὸν Θεὸ πολύ, διότι πολὺ χρέος τοὺς χάρισε. Ἡ δεύτερη περίπτωση εἶναι ἡ ἑξῆς: Ὅταν ὁ ἄνθρωπος φυλαχθῆ καθαρὸς ἀπὸ θανάσιμες ἁμαρτίες, πρέπει νὰ εὐχαριστῆ τὸν Καλὸ Θεὸ ποὺ τὸν φύλαξε ἀπὸ μικρὸ παιδάκι καὶ δὲν λερώθηκε τὸ ἔνδυμα τῆς ψυχῆς του. Κι ἐσύ, ἂν δὲν σὲ ἐφύλαγε ἀπὸ μικρὴ ὁ Χριστὸς σὰν τὸ κλωσσοπούλι κάτω ἀπὸ τὰ φτερά Του, ἴσως νὰ ἤσουν σήμερα ἡ πιὸ ἁμαρτωλὴ τοῦ κόσμου. Γι ̓ αὐτὸ νὰ δοξολογῆς μέρα‐νύχτα τὸν Καλὸ Θεὸ γιὰ τὴν μεγάλη Του αὐτὴ δωρεὰ καὶ νὰ ξεσπᾶς σὲ δάκρυα χαρᾶς καὶ εὐγνωμοσύνης πρὸς Αὐτόν. Αὐτὰ τὰ δάκρυα ἔχουν τὴν ἴδια δύναμη – ἢ καὶ μεγαλύτερη – μὲ τὰ δάκρυα τῆς μετανοίας καὶ τότε ὑψώνεται ὁ ἄνθρωπος στοὺς Οὐρανούς, φθάνει στὸν Θεὸ καὶ Τὸν δοξολογεῖ συνέχεια ὅπως οἱ Ἄγγελοι. Κι ἐνῶ ζῆ στὴν γῆ, εἶναι σὰν νὰ ζῆ στὸν Οὐρανό.Ὅλη ἡ ζωή του τότε εἶναι μία δοξολογία καὶ τὸν θάνατο τὸν περιμένει μὲ δοξολογία,γιατὶ σκέφτεται ὅτι θὰ πάη πιὰ κοντὰ στὸν Θεὸ μονίμως, ποὺ εἶναι ὁ προορισμός του.Τότε ξεσπάει στὴν πιὸ μεγάλη δοξολογία «Δόξα σοι τῷ δείξαντι τὸ φῶς...».
Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Ε’«Πάθη καὶ Ἀρετὲς» ‐ 105 ‐

 

 

Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Γέροντα, ποιά εἰκόνα τῆς Παναγίας Τὴν ἀποδίδει περισσότερο;
– Ἡ Παναγία ἡ Ἰεροσολυμίτισσα.
Μιὰ φορὰ Τὴν εἶδα ἐκεῖ στὸ Καλύβι, στὴν Παναγούδα... Ἂν σοῦ τὸ πῶ, σὲ πόσους θὰ τὸ πῆς;
– Σὲ κανέναν, Γέροντα.
– Λοιπόν, εἶδα σὲ ὅραμα ὅτι θὰ πήγαινα μακρινὸ ταξίδι καὶ ἔπρεπε νὰ ἑτοιμάσω τὰ χαρτιά μου, διαβατήριο, συνάλλαγμα κ.λπ., ἀλλὰ οἱ ὑπάλληλοι δὲν μοῦ ἔκαναν τὰ χαρτιά. Ἐκεῖ ἦταν πολλοὶ ἄνθρωποι, ὅμως δὲν ὑπῆρχε κανεὶς νὰ μὲ βοηθήση.«Ποιός θὰ μὲ βοηθήση; λέω. Μὰ δὲν βρίσκετα...

Continue reading

 

 

Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: Τι βάσανα έχει ο κόσμος....
Ατέλειωτα είναι τα βάσανα του κόσμου. Μία γενική αποσύνθεση, οικογένειες, μικροί-μεγάλοι. Κάθε μέρα η καρδιά μου γίνεται κιμάς. Τα περισσότερα σπίτια είναι γεμάτα από στενοχώριες, από αγωνία, από άγχος. Μόνο στα σπίτια που ζουν κατά Θεόν είναι καλά οι άνθρωποι. Στα άλλα, διαζύγια, άλλοι χρεωκοπημένοι, άλλοι άρρωστοι, άλλοι τρακαρισμένοι, άλλοι με ψυχοφάρμακα, με ναρκωτικά!… Λίγο-πολύ όλοι, οι καημένοι, έχουν έναν πόνο. Ιδίως τώρα, δουλειές δεν έχουν, χρέη από ‘δω, βάσανα από ‘κει, τους τραβούν οι Τράπεζες, τους βγάζουν από τα σπίτια, ένα σωρό! Και δεν είναι μία και δύο μέρες! Και αν ένα-δύο παιδιά σε μία τέτοια οικογένεια είναι γερά, αρρωσταίνουν από αυτήν την κατάσταση. Πολλές οικογένειες από αυτές μία μέρα να είχαν το αμέριμνο, την ξενοιασιά των μοναχών, θα είχαν το καλύτερο Πάσχα.
Τί δυστυχία υπάρχει στον κόσμο! Όταν κανείς πονάη και ενδιαφέρεται για τους άλλους και όχι για τον εαυτό του, τότε όλο τον κόσμο τον βλέπει σαν σε ακτινογραφία με τις ακτίνες τις πνευματικές…
Πολλές φορές, εκεί που λέω την ευχή, βλέπω μικρούτσικα παιδάκια, τα καημένα, να περνούν μπροστά μου θλιμμένα και να παρακαλούν τον Θεό.
Τα βάζουν οι μανάδες τους να κάνουν προσευχή, γιατί έχουν προβλήματα, δυσκολίες στην οικογένεια και ζητούν βοήθεια από τον Θεό. Γυρίζουν το κουμπί στην ίδια συχνότητα, και έτσι επικοινωνούμε!

Αγ. Παϊσίου Αγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Α’ «Με Πόνο και Αγάπη

 

 

 

Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Τὸ ζόρισμα δὲν βοηθάει τὰ παιδιὰ .

Μερικοὶ γονεῖς κάνουν μεγάλο στρύμωγμα στὰ παιδιά τους, καὶ μάλιστα μπροστὰ στοὺς ἄλλους! Λὲς καὶ ἔχουν ἕνα μουλάρι καὶ τὸ ὁδηγοῦν μὲ τὴν βέργα νὰ πάη ἴσα μπροστά· ἔχουν τὸ καπίστρι στὸ χέρι καὶ τοῦ λένε:«Νὰ περπατᾶς ἐλεύθερα!».Ὕστερα φθάνουν καὶ αὐτὰ στὸ σημεῖο νὰ τοὺς δέρνουν. Σήμερα ἦρθε μιὰ μάνα μὲ τὸ παιδί της – ἕνα παλληκάρι μέχρι ἐκεῖ ἐπάνω –, ποὺ ἦταν ἄρρωστο.«Τί νὰ κάνω,Πάτερ; μοῦ λέει, τὸ παιδί μου δὲν τρώει καὶ δὲν θέλει οὔτε νὰ μ...

Continue reading