Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

ἀδιάκριτη ὑπερβολικὴ ἀγάπη τῶν γονέων.

–Γέροντα, μπορεῖ μιὰ μάνα ἀπὸ ἀδιάκριτη ἀγάπη νὰ βλάψη τὸ παιδί της;–Καὶ βέβαια μπορεῖ. Ὅταν λ.χ. κάποια μάνα βλέπη τὸ παιδάκι νὰ δυσκολεύεται νὰ περπατήση καὶ λέη: «κρίμα τὸ καημένο, δὲν μπορεῖ νὰ περπατήση», καὶ τὸ παίρνη συνέχεια ἀγκαλιά, ἀντὶ νὰ τὸ κρατήση λίγο ἀπὸ τὸ χεράκι, πῶς θὰ μάθη τὸ παιδὶ νὰ περπατάη μόνο του; Βέβαια ἀπὸ ἀγάπη κινεῖται, ἀλλὰ τοῦ κάνει ζημιὰ μὲ τὸ πολὺ ἐνδιαφέρον της. Γνώριζα ἕναν πατέρα ποὺ τὸ παιδί του εἶχε τελειώσει τὸ στρατιωτικὸ καὶ τὸ ἔπαιρνε ἀπὸ τὸ χέρι καὶ τὸ πήγαινε στὸν κουρέα. «Ἔφερα τὸν γιό μου νὰ τὸν κουρέψης. Πόσα θέλεις καὶ πότε θὰ τελειώσης νὰ ἔρθω νὰ τὸν πάρω;». Τὸ εἶχε σακατέψει τὸ παιδί. Ἡ ἀγάπη χρειάζεται φρένο μὲ διάκριση. Ἡ πραγματικὴ ἀγάπη ἔχει ἀνιδιοτέλεια, δὲν ἔχει μέσα τὸν ἑαυτό μας, καὶ ἔχει σύνεση. Ἡ σύνεση εἶναι ἀπαραίτητη στὴν πολλὴ ἀγάπη τῆς γυναίκας, γιὰ νὰ μὴ χαραμίζεται ἡ ἀγάπη της. Μιὰ φορὰ ἦρθε στὸ Καλύβι ἕνα παλληκάρι ποὺ ἦταν ἀγανακτισμένο μὲ τοὺς γονεῖς του. Οἱ καημένοι εἶχαν καλὴ διάθεση, ἀλλὰ δὲν ἤξεραν τὸν τρόπο νὰ τὸ βοηθήσουν. Μοῦ ἔλεγε λοιπὸν ὅτι οἱ γονεῖς του τὸ καταπιέζουν, ὅτι δὲν τὸ ἀγαποῦν κ.λπ. «Κοίταξε, τοῦ λέω, ὅταν ἤσουν μικρὸς καὶ σοῦ ἔβαζε ἡ μάνα σου ἕνα σωρὸ ροῦχα, γιατί τὸ ἔκανε; Γιὰ νὰ μὴν κρυώσης ἢ γιὰ νὰ σὲ σκάση; Αὐτὸ εἶχε πολλὴ ἀγάπη μέσα». Ὅταν τελικὰ κατάλαβε πόσο τὸ ἀγαποῦσαν οἱ γονεῖς του, ἔβαλε τὰ κλάματα. Εἶχε πολλὴ ἀγάπη ἡ μάνα του, ἄσχετα ἂν δὲν τὸν βοήθησε ἐκεῖνον, γιατὶ μὲ τὸν τρόπο ποὺ τοῦ φερόταν τοῦ προκαλοῦσε ἀντιδράσεις.Ἡ μάνα, ὅταν χρειάζεται, πρέπει νὰ φερθῆ αὐστηρὰ πρὸς τὸ παιδί. Δὲν τὸ βοηθάει, ὅταν εὔκολα παίρνη τὸ μέρος του, δῆθεν γιὰ νὰ μὴ στενοχωριέται. Στὰ Ἄδανα͵ μιὰ χήρα γυναίκα εἶχε ἕνα μονάκριβο παιδὶ –Γιάννη τὸ ἔλεγαν. Ὅταν μεγάλωσε λίγο, τὸ πῆγε σὲ ἕναν μάστορα νὰ μάθη τσαγκάρης. Κάθησε μιὰ ἑβδομάδα ὁ μικρὸς στὴν δουλειὰ καὶ μετὰ εἶπε στὴν μητέρα του: «Μάνα, δὲν χρειάζεται νὰ πάω ἄλλο στὴν δουλειά· ἔμαθα τὴν τέχνη». «Πότε τὴν ἔμαθες κιόλας;», τὸν ρωτάει ἐκείνη. «Ἂν θέλης, νὰ σοῦ δείξω κι ἐσένα πῶς φτιάχνουν παπούτσια, τῆς λέει. Νά, ἔτσι κόβουν τὴν σόλα, ἔτσι βάζουν τὸ δέρμα, τὸ τακούνι, ἔτσι τὰ καρφώνουν...». Τὸ ἀφεντικό του ἦταν πολὺ καλὸ καὶ ἤθελε νὰ μάθη στὸν Γιάννη τὴν τέχνη, γιατὶ ἦταν ὀρφανός. Ὅταν εἶδε πὼς πέρασε μιὰ ἑβδομάδα καὶ ὁ Γιάννης δὲν φάνηκε, ἀνησύχησε μήπως ἀρρώστησε βαριὰ καὶ πῆγε στὴν μάνα του νὰ ρωτήση τί κάνει τὸ παιδί. «Τί ἔπαθε ὁ Γιάννης καὶ δὲν ξαναῆρθε στὴν δουλειά; ἄρρωστος εἶναι;», ρωτάει τὴν μάνα του. «Ὄχι, τοῦ ἀπαντᾶ ἐκείνη, καλὰ εἶναι». «Τότε γιατί δὲν ἦρθε στὴν δουλειά;».

«Ἔ, τί νὰ κάνη νὰ ἔρθη; τοῦ λέει ἐκείνη· ὁ Γιάννης ἔμαθε πιὰ τὴν τέχνη». «Μὰ πῶς τὴν ἔμαθε μέσα σὲ τόσο λίγες μέρες;», τὴν ρωτάει τὸ ἀφεντικό. «Νά, τοῦ λέει ἡ μάνα, παίρνει τὸ δέρμα, τὸ βάζει σὲ ἕνακαλούπι, τὸ καρφώνει, βάζει καὶ τὸ τακούνι καὶ μετὰ τὸ βγάζει, καὶ αὐτὸ εἶναι!». Γέλασε τὸ ἀφεντικό, τὴν χαιρέτησε καὶ ἔφυγε. Ὅταν γύρισε στὸ μαγαζί, τὸν ρώτησαν τὰ ἄλλα μαστορόπουλα: «Μάστορα, τί κάνει ὁ Γιάννης;». «Μιὰ χαρὰ εἶναι, τοὺς εἶπε ἐκεῖνος. Δὲνἔμαθε μόνον ὁ Γιάννης τσαγκάρης, ἀλλὰ ἔμαθε καὶ ἡ μάνα του!»... Αὐτὴν τὴν συμπεριφορὰ τὴν βλέπω σὲ πολλοὺς γονεῖς. Νομίζουν ὅτι ἀγαποῦν τὰ παιδιά τους, ἀλλὰ μὲ τὸν τρόπο ποὺ φέρονται τὰ καταστρέφουν. Ὅταν μιὰ μάνα, ἂς ὑποθέσουμε, ἀπὸ τὴν ὑπερβολικὴ ἀγάπητης, φιλάη τὸ παιδὶ καὶ λέη «δὲν ὑπάρχει στὸν κόσμο τέτοιο παιδὶ σὰν τὸ δικό μου», τότε τοῦ καλλιεργεῖ τὴν ὑπερηφάνεια καὶ τὴν ἀρρωστημένη αὐτοπεποίθηση. Ὕστερα τὸ παιδὶ δὲν ὑπακούει στοὺς γονεῖς, ἐπειδὴ πιστεύει ὅτι τὰ ξέρει ὅλα.Οἱ γονεῖς πρέπει νὰ βοηθοῦν ἀπὸ τὴν μικρὴ ἡλικία τὰ παιδιὰ νὰ μάθουν νὰ ἀναλαμβάνουν τὴν εὐθύνη τοῦ ἑαυτοῦ τους. Νὰ κάνουν μέσα στὴν οἰκογένεια κάποια δουλειὰ ποὺ μποροῦν· νὰ μὴν τὰ θέλουν ὅλα ἕτοιμα. Διαφορετικά, θὰ δυσκολευτοῦν, ὅταν μεγαλώσουν. Ἕνας μάστορας δούλεψε σκληρὰ καὶμεγάλωσε τὰ παιδιά του. Ἐκεῖνα ὅλη τὴν ἡμέρα γύριζαν στὸ μεσοχώρι. Παντρεύτηκαν καὶ τὰ περίμεναν ὅλα ἀπὸ τὸν πατέρα τους. Ὅταν ὁ πατέρας τοὺς εἶπε πὼς εἶναι καιρὸς καὶ αὐτὰ νὰ κοιτάξουν μόνα τους τὰ σπίτια τους, τοῦ εἶπαν: «Καλά, πατέρα, ἐσὺ δὲν μᾶς ἄφησες, ὅταν ἤμασταν μικρά, τώρα ποὺ μεγαλώσαμε καὶ ἔχουμε ὑποχρεώσεις θὰ μᾶς ἀφήσης;»!

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Δ’ «Οἰκογενειακή Ζωή» -62