Ήρθαν μία φορά στο Καλύβι μερι‐κοί φοιτητές φορτωμένοι με βιβλία και μου λένε: «Ήρθαμε,

Γέροντα, να συζητήσουμε για την Παλαιά Διαθήκη.

Ο Θεός δεν επιτρέπει την γνώση;». «Ποιά γνώση, τους λέω, αυτή που αποκτιέται με το μυαλό;». «Ναί», μου λένε. «Μά αυτή η γνώση, τους λέω, σε πάει μέχρι το φεγγάρι, δεν σε ανεβάζει στον Θεό». Καλές είναι οι εγκεφαλικές δυνάμεις που ανεβάζουν τον άνθρωπο στην σελήνη, με δισεκατομμύρια έξοδα καυσίμων κ.λπ., αλλά καλύτερες είναι οι πνευματικές δυνάμεις, που ανεβάζουν τον άνθρωπο στον Θεό, που είναι και ο προορισμός του, και με λίγα καύσιμα, με ένα παξιμάδι. Ρώτησα μία φορά έναν Αμερικάνο που ήρθε στο Καλύβι: «Τί κατόρθωμα κάνατε σαν έθνος μεγάλο που είστε;». «Πήγαμε στο φεγγάρι», μου απάντησε. «Πόσο μακριά είναι;», τον ρωτάω. «Ας πούμε, μισό εκατομμύριο χιλιόμετρα», μου λέει. «Πόσα εκατομμύρια ξοδέψατε, για να πάτε στο φεγγάρι;». «Από το 1950 μέχρι τώρα, μου λέει, έχουμε ξοδέψει ποταμούς δολλαρίων». «Στον Θεό πήγατε; τον ρωτάω. Πόσο μακριά είναι ο Θεός;». «Ο Θεός, μου λέει, είναι πολύ μακριά». «Εμείς όμως, του λέω, μ΄ ένα παξιμάδι πάμε στον Θεό!».

Αγίου Παΐσιου Αγιορείτου.