Στο Σινά, εκεί στο ασκητήριο της Αγίας Επιστήμης όπου έμενα, το νερό ήταν ελάχιστο. Μιά–μιά σταγόνα έτρεχε από έναν βράχο μέσα σε μια σπηλιά, καμμιά εικοσαριά μέτρα μακριά από το ασκητήριο. Είχα κάνει μια στερνίτσα και μάζευα τρία κιλά νερό το εικοσιτετράωρο.
σΌταν πήγαινα να πάρω νερό, έβαζα το τενεκάκι να γεμίση και έλεγα τους Χαιρετισμούς της Παναγίας. Έβρεχα με το χέρι μου λιγάκι μόνον το μέτωπο, γιατί αυτό με βοηθούσε – μου το είχε πει ένας γιατρός να το κάνω – έπαιρνα λίγο νερό, για να έχω να πιώ, μάζευα και λίγο σε ένα τενεκάκι για τα πουλάκια και τα ποντικάκια που είχε το ασκητήριο. Αυτό το νερό ήταν και για να πλύνω ένα ρούχο κ.λπ. Τί χαρά, τί ευγνωμοσύνη ένιωθα γι᾿ αυτό το λίγο νερό που είχα! Δοξολογία, γιατί είχα νερό! Όταν ήρθα στο Άγιον Όρος και έμεινα για λίγο καιρό στην Σκήτη των Ιβήρων, επειδή εκεί είναι προσήλιο το μέρος, είχε πολύ νερό. Είχε μια στέρνα που ξεχείλιζε και το νερό έτρεχε απʹ έξω.
Ού, έπλενα και τα πόδια και το κεφάλι..., αλλά είχα ξεχασθή. Στο Σινά βούρκωναν τα μάτια μου από ευγνωμοσύνη για το λίγο νερό, ενώ στην Σκήτη ξεχάσθηκα από την αφθια νερού.
Γι᾿ αυτό έπειτα πήγα και έμεινα καμμιά ογδονταριά μέτρα πιο μακριά και είχα μια στέρνα μικρή. Πώς χάνεται, πώς ξεχνιέται κανείς με την αφθονία! Πρέπει να αφήσουμε εν λευκώ τον εαυτό μας στην θεία πρόνοια, στο θείο θέλημα, και ο Θεός θα μας φροντίση.
Αγ. Παϊσίου Αγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Β’ «Πνευματική Αφύπνιση» -
Γέροντα, δεν αγωνίζομαι όσο θα έπρεπε και αυτό με στενοχωρεί.
– Κοίταξε, να δοξάζης τον Θεό.
– Πιό πολύ, Γέροντα, παρακαλώ τον Θεό να με συγχωρήση, παρά Τον δοξολογώ.
– Και αυτό καλό είναι, αλλά καλύτερα να Τον δοξολογής. Μέσα στην δοξολογία υπάρχει και μετάνοια, η οποία, επειδή έχει ταπείνωση, φέρνει την θεία παρηγοριά. Το «δόξα σοι ο Θεός» σημαίνει και «συγχώρεσε, Θεέ μου, τις αμαρτίες μου, για να Σε δοξολογώ, όπως Σε δοξολογούν οι Άγγελοι».
– Μερικές φορές, Γέροντα, δεν αρχίζω την προσευχή ζητώντας το έλεος του Θεού για την αμαρτωλότητά μου, αλλά ξεκινώ με δοξολογία. Μήπως αυτό δεν είναι σωστό;
– Έτσι να κάνης.
Δεν είπαμε ότι η δοξολογία έχει μέσα και μετάνοια; Στην δοξολογία κλίνουν οι πρόσχαροι άνθρωποι. Βλέπεις, άλλη ψυχή λυπάται πολύ από φιλότιμο για μια πτώση της και στην συνέχεια συγκινεί πολύ τον Θεό με την μετάνοιά της.
Άλλη, αφού μετανοήση, ευχαριστεί και δοξολογεί μέρα‐νύχτα τον Θεό, που την λύτρωσε από την προηγούμενη αμαρτωλή ζωή της, και χαίρεται ο Θεός από το φιλότιμο παιδί Του.
Γέροντα, μου είναι πιο εύκολο να κάνω κομποσχοίνι στην Παναγία ή στους
Αγίους παρά να λέω την ευχή. Είναι φυσικό να συμβαίνη αυτό;
– Άλλο το ένα, άλλο το άλλο. Η ευχή έχει άλλο νόημα· με την ευχή συνδέεται κανείς με τον Χριστό, ενώνεται ο νούς του με τον Θεό. Αλλά πρέπει ο νούς να είναι στην ευχή· αυτό είναι το μυστικό. Όταν κάνουμε πολλά κομποσχοίνια στον έναν ή στον άλλον Άγιο, καλό είναι και αυτό, αλλά δεν βοηθάει στην αδιάλειπτη προσευχή. Να συνηθίζης να λές περισσότερο την ευχή, για να κινήται ο νούς πολλές φορές στο «Κύριε Ιησού Χριστέ», και έτσι θα βρίσκεσαι φυσιολογικά στην αδιάλειπτη προσευχή, η οποία περιορίζεται συνήθως στο «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με», το οποίο πρέπει να λέμε «εν όλη τη καρδία και εν όλη τη ψυχή και εν όλη τη διανοία»111. Άλλο είναι όταν θέλουμε να παρακαλέσουμε έναν Άγιο για να επέμβη, να βοηθήση σε κάποιο πρόβλημα.
Αυτό το λέω από δική μου πείρα, πώς βοηθιέμαι εγώ· δεν ξέρω εάν βοηθάη και άλλους.
Το πάν είναι να στραφούμε στην ευχή, για να ενωθούμε με τον Θεό. Μόνον αυτό αξίζει, γιατί ο άνθρωπος με το Πνεύμα του Θεού συγγενεύει, και με το πνεύμα ενώνεται με τον Θεό κατά έναν ιερό τρόπο δια της προσευχής.
Επαναλαμβάνουμε δηλαδή πολλές φορές το γλυκύτατο όνομα του Χριστού, όχι γιατί ο Χριστός δεν ακούει με μια φορά που θα Τον επικαλεσθούμε, αλλά για να ενωθή ο νούς μας μαζί Του, αφού ο Χριστός είναι για μας το πάν και σ' Αυτόν θα καταλήξουμε.
111 Βλ. Ματθ. 22, 37· Μάρκ. 12, 30· Λουκ. 10,
Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ ΣΤ’ «Περί Προσευχής» ‐ 116 ‐
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου