Γέροντα, στο βιβλίο «Αγιορείτες Πατέρες» αναφέρετε ότι οι δαίμονες έδειραν
τον Γερο‐Ευλόγιο. Πώς το επέτρεψε ο Θεός;
– Ποιός έφαγε το ξύλο;
– Ο Γερο‐Ευλόγιος.
– Όχι, οι δαίμονες έφαγαν το ξύλο! Και στην περίπτωση που επιτρέπει ο Θεός ένας άνθρωπος να δείρη κάποιον άλλον και αυτός το δέχεται ταπεινά, τελικά σακατεύεται εκείνος που δέρνει. Δεν μου λές, ο διάβολος τί φοβάται περισσότερο;
– Την ταπείνωση, Γέροντα.
– Κι εγώ νόμιζα ότι φοβάται την υπερηφάνεια, γιατί νιώθει ...κόμπλεξ! «Περήφανος εγώ, λέει, περήφανος και αυτός, που θα πάη;»! Ναί, βρέ παιδί, έτσι είναι, την ταπείνωση φοβάται ο διάβολος· αυτή τον σακατεύει. Όπου υπάρχει ταπείνωση, δεν μπορεί να σταθή ο διάβολος. Με την ταπείνωση φωτίζεται ο άνθρωπος και δεν σκοντάφτει ποτέ στην πνευματική του πορεία· ξεπερνάει όλα τα εμπόδια που του βάζει ο πειρασμός. Θυμάστε τον Μέγα Αντώνιο που είδε τις παγίδες του διαβόλου απλωμένες σε όλη την γή; «Ποιός μπορεί να γλυτώση απ᾿ αυτές;», φώναξε. Και αμέσως άκουσε μια φωνή να του λέη: «Η ταπεινοφροσύνη»
Όταν, Γέροντα, υπάρχη απόσταση μεταξύ νού και καρδιάς, μπορεί με μια λογική τοποθέτηση που θα κάνω να ακολουθήση η καρδιά τον νού;
– Πόσο απέχει η καρδιά από τον νού; Γιατί να υπάρχη απόσταση;
– Γιατί, ενώ με τον νού τοποθετούμαι σωστά, η καρδιά δεν μπορεί να ακολουθήση, επειδή είναι κυριευμένη από τα πάθη.
– Καλή είναι η διάγνωση που κάνεις, αλλά δεν φθάνει· χρειάζεται και προσπάθεια για θεραπεία. Όλη την πνευματική δουλειά την κάνει ο νούς με την καρδιά. Ο νούς είναι ο πομπός και η καρδιά ο δέκτης. Όπου γυρίση κανείς τον πομπό, σ᾿ αυτήν την συχνότητα δουλεύει και ο δέκτης. Αν ο νούς δουλεύη κοσμικά, στέλνει κοσμικά τηλεγραφήματα στην καρδιά· αν δουλεύη πνευματικά, συγκινείται και πονάει η καρδιά πνευματικά. Πώς να φάς λ.χ. πολύ, όταν σκεφθής ότι αλλού οι άνθρωποι πεθαίνουν από την πείνα ή ότι οι Βεδουΐνοι τρώνε την κοπριά από τις καμήλες;
Αγίου Παΐσιου Αγιορείτου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου