Καί ξαφνικά μπήκαμε σε μιά περιδίνηση, ένα απροσδιόριστο καί ιδιότυπο φόβο, μιά κατάσταση αναζήτησης ενός πραγματικού αλλά κι αγνώστου στα αισθητήριά μας κινδύνου, πού κατατρώει την ψυχή μας, γιατί είναι πολλά και διαφορετικά τα μέτωπα επίθεσης. Διότι μέχρι τώρα εμείς ζούσαμε σε ένα κόσμο εναγώνιας αναζήτησης λύσης τρεχουσών αναγκών επιβίωσης καί ξαφνικά εκ του μή όντος προέκυψαν πρωτόγνωρες καταστάσεις καί προβλήματα!

Τώρα καλούμαστε να εντοπίσουμε ποιός είναι ο ρεαλιστικός εχθρός, τα οχυρώματά του και τα όπλα πού μάς είναι διαθέσιμα πρός αντιμετώπισή του.

Ανθρώπινα και με ψυχρή ματιά είναι πολύ δύσκολο νά πετύχουμε το απόλυτο. Ο εχθρός είναι φανερός κι αφανής συγχρόνως, κι ενώ  δείχνει νά τον ξέρουμε από αρχής, τίς παγίδες του δέν μπορούμε να τις ξεδιαλύνουμε. Θέλουμε βοήθεια, στρατηγικό σύμμαχο κι ενισχύσεις.

Μπαίνουμε στήν ουσία. 

Προέκυψαν θέματα δημόσιας υγείας, σοβαρά μέ πολλές όμως διαφορετικές επιστημονικές απόψεις. Εθνικοί κίνδυνοι μεγάλοι, φυσικά φαινόμενα με τεράστια καταστροφική ένταση, μέσα στήν χώρα ζούν πολλοί διαφορετικοί άνθρωποι κι όλοι διεκδικούν μιά καλλίτερη ζωή, ανεργία, πολλές θέσεις εργασίας χάθηκαν, η νεολαία διεκδικεί κι αυτή καί όλος ο πλανήτης αγωνιεί τι ακολουθεί τώρα πού έρχεται κι ο χειμώνας με τις χειμερινές επιδημίες πού τον συνοδεύουν. Τι κάνουμε λοιπόν;

Άν αρχίσουμε νά ψάχνουμε ενόχους θα βρούμε πάμπολλους. Καί ήδη έχουμε μηνύσεις εκατέρωθεν, σε κάθε μέτωπο, δέν θα το αναλύσουμε γιατί η ουσία βρίσκεται αλλού.

Πού βρίσκεται η άκρη του νήματος;

Αναρωτηθήκαμε ποτέ ο καθένας μας συνομιλώντας με τον εαυτό του καί μόνον αυτόν;

Ζούμε σέ έναν σύνθετο κόσμο. Αυτός ο κόσμος έχει μιά τάξη σχετικά. Έχει χώρες αυτόνομες, αυτοδιοικούμενες. Κάποιοι κυβερνούν, κάποιοι έχουν επίκαιρες θέσεις στήν δημόσια διοίκηση, στον στρατό, στην παιδεία, στην υγεία, στην δικαιοσύνη, στην θρησκευτική έκφραση των πολιτών, στήν επιχειρηματικότητα, στην εργασία. 

Όλοι οι πολίτες κάπου ανήκουμε από τους ανώτερους τομείς. Κι οι άνεργοι στον τομέα εργασίας ακόμη ανήκουν, ψάχνουν να εργαστούν. Ποιά είναι η συμπεριφορά μας στον τομέα εκάστου μας; Είμαστε συνειδητοί πολίτες; Έχουμε ήθος εκεί πού ανήκουμε;  Όλοι οι άνθρωποι γενικώς λειτουργούμε κατά Θεόν και συνειδητά ή μάς ενοχλεί και λίγο η συνείδησή μας; Οι πολιτικοί τέλος έχουν συνήθως την βαρύτερη ευθύνη γιά να λειτουργεί ένα κράτος εύρυθμα. Νομοθετούν, διοικούν συνειδητά, η εξουσία είναι η περισσότερο ενοχοποιημένη δραστηριότητα σε μιά χώρα. Επιλέγουμε τους άριστους ή όσους λέγουν λόγους πού κουδουνίζουν γλυκά στα αυτιά μας μόνο; Πάμε και στον σημαντικότερο τομέα του βίου μας. Την σχέση μας με τον Θεό, τον θρησκευτικό τομέα. Όλοι μά όλοι, κληρικοί κυρίως και λα'ί'κοί έχουμε τον θρησκευτικό νόμο, τον νόμο του Θεού. Τον τηρούμε; Πιστεύουμε λέμε στον Θεό! Φτάνει μόνο αυτό; Η ομολογία πίστεως είναι μιά πρώτη αρχή ηθικού βίου. Η πράξη όμως; Πίστη χωρίς έργα δέν νοείται!

«Η πίστη χωρίς τα έργα είναι νεκρά» (παράβ. Ιακώβ. 2,20) γράφει ο Άγιος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος. Επίσης ο ίδιος απευθύνεται προς όποιον θεωρεί ότι μόνη η πίστη, χωρίς έργα, θα τον σώσει: «Δείξε μου την πίστη σου από τα έργα σου. Εγώ μπορώ να σου αποδείξω την πίστη μου από τα έργα μου» (Ιακ. 2,18).

Οπότε εκεί βρίσκεται η πεμπτουσία του συνειδητοποιημένου πολίτη. Είμαι μέσα στην κοινωνία ένας ενεργός, ηθικός καί ωφέλιμος άνθρωπος; Αλλοιώς είμαι σε πολύ λάθος δρόμο. Και δυστυχώς είμαστε πολλοί και σε πολλές φάσεις της ζωής μας λάθος. Κι όσο εργαζόμαστε μόνο γιά το δικό μας και του κλειστού κύκλου μας το καλό, αδιαφορούμε γιά το σύνολο της κοινωνίας μας, τόσο στραβά αρμενίζουμε. 

Κι αρχίζουν οι κοινωνικές πληγές πού αφετηρία έχουν το εγώ του καθενός μας προσωπικά. Έχουμε ευθύνες γιά το κακό πού συμβαίνει γύρω μας. Κι άν ακόμη είμαστε ακριβείς σε όλα μας, υπάρχει κι κάτι ακόμη πού οφείλουμε να διορθώσουμε. Το ολίσθημα, το λάθος αυτών πού βλέπουμε ότι πράττουν λάθρα. Ελέγξαμε ποτέ πολιτικό γιά τα νομοθετήματά του;Τον γιατρό, τον αγρότη, τον κτηνοτρόφο, τον ψαρά, τον δικαστή, τόν εφοριακό, τον δημόσιο λειτουργό,τον κάθε ένα πού στον τομέα της εργασίας του παρατυπεί για να έχει ίδιον όφελος; Από φόβο ή συμφέρον μας μήπως, ενώ γνωρίζουμε τα λάθη τους δέν μιλάμε, δεν τους ζητάμε να διορθωθουν; Μάλλον δέν το κάνουμε. Κι έτσι φτιάχτηκε μιά κοινωνία μέσα στην μπόχα. Πόσες μεγάλες αμαρτίες κατά το ευαγγέλιο έχουν απενοχοποιηθεί στό όνομα της ελευθερίας; Γιατί; Ήρθε ο Χριστός στον κόσμο γιά να μάς διδάξει ακριβώς αυτά που Αυτός θεωρεί άγια καί καλά και σταυρώθηκε γι αυτό. Οι Θείες αλήθειες μένουν αναλλοίωτες στους αιώνες. Καί τώρα όλα αυτά δυστυχώς αλλάξανε, πάμε από το κακό πρός το χειρότερο. Όμως ο νόμος του Θεού μένει  ο ίδιος κι απαράλλαχτος, οι λόγοι Του δέν θα αλλάξουν ποτέ, πουθενά.  Δείτε στην Πρώτη επιστολή πρός Κορινθίους τί λέει ο απόστολος Παύλος;

ΠΡΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ Α’

Α Κορ. 6,8          ἀλλὰ ὑμεῖς ἀδικεῖτε καὶ ἀποστερεῖτε, καὶ ταῦτα ἀδελφούς;

Α Κορ. 6,8                Αλλά το φοβερόν είναι ότι σεις, καίτοι Χριστιανοί, αδικείτε τους άλλους· τους στερείτε αυτά που τους ανήκουν, δια να τα κρατήσετε εσείς. Και αυτά τα πράττετε εις βάρος αδελφών;

Α Κορ. 6,9          ἢ οὐκ οἴδατε ὅτι ἄδικοι βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι; μὴ πλανᾶσθε· οὔτε πόρνοι οὔτε εἰδωλολάτραι οὔτε μοιχοὶ οὔτε μαλακοὶ οὔτε ἀρσενοκοῖται

Α Κορ. 6,9                Η δεν γνωρίζετε, ότι όσοι διαπράττουν αδικίας, δεν θα κληρονομήσουν την βασιλείαν του Θεού; Μη πλανάσθε, ούτε πόρνοι ούτε ειδωλολάτραι ούτε μοιχοί ούτε θηλυπρεπείς ούτε αρσενοκοίται

Α Κορ. 6,10        οὔτε πλεονέκται οὔτε κλέπται οὔτε μέθυσοι, οὐ λοίδοροι, οὐχ ἅρπαγες βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι.

Α Κορ. 6,10              ούτε πλεονέκται ούτε κλέπται ούτε μέθυσοι ούτε ύβρισται ούτε άρπαγες θα κληρονομήσουν βασιλείαν Θεού.

Α Κορ. 6,11        καὶ ταῦτά τινες ἦτε· ἀλλὰ ἀπελούσασθε, ἀλλὰ ἡγιάσθητε, ἀλλὰ ἐδικαιώθητε ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ καὶ ἐν τῷ Πνεύματι τοῦ Θεοῦ ἡμῶν.

Α Κορ. 6,11               Και κάτι τέτοιοι υπήρξατε και σεις στο παρελθόν. Αλλ' ελουσθήκατε με το άγιον βάπτισμα και εκαθαρισθήκατε από αυτά τα αμαρτήματα. Αλλ' επήρατε τον αγιασμόν που χαρίζει το Πνεύμα το Αγιον, εγίνατε δίκαιοι εν τω ονόματι του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού δια του Πνεύματος του Θεού μας.

               Καί τώρα πού βρισκόμαστε πάλι στην ίδια κατάσταση με τους τότε προγόνους μας μόνο η μετάνοια και η προσευχή μάς σώζει πλέον. Την ζητάει πολύ έντονα στις μέρες μας ο Χριστός την προσευχή. Τώρα πρίν αρχίσει η μιά πληγή μετά την άλλη να μας χτυπάει αλύπητα. Θα είναι αργά τότε γιατί δέν θα είναι προσευχή μετανοίας και συνηδειτοποιημένης αντίληψης της αμαρτωλότητάς μας, αλλά προ'ι'όν πανικού πού μόλις περάσει η κρίση θα αρχίσουμε πάλι τα ίδια!

Έτσι ζητάει ΤΩΡΑ να έχουμε προσευχή αποθηκευμένη γιά να την χρησιμοποιεί σε καιρό ανάγκης, γιά να μικρύνει το κακό ή να μήν μας αγγίξει κάν  .

Όποιοι είναι μέσα στην χάρη του Θεού με προσευχή δέν θα πειραχτεί τίποτα απο αυτούς, θα βιώσουν ωραίες καταστάσεις. Δεν ασχολιόμαστε με τον φόβο των ημερών μας, δέν ακούμε τίποτα πού να μας αποσπάσει από την προσευχή μας κι όσοι μάς τρομοκρατούν γιά ποιαδήποτε αιτία δεν τους λαμβάνουμε κάν υπόψιν.

Οι δαίμονες βυσσοσδομούν εναντίον μας.

Είμαστε ασφυκτικά δέσμιοι των παθών, των λαθών μας και των δυναστών μας. Δέν έχουμε επιλογές παρά μόνο τον Θεό μας, ο μόνος πού μπορεί να μάς να απελευθερώσει από οποιοδήποτε πάθος δικό μας και επίσης κάθε εξωτερικό κίνδυνο.

Η Παναγία μας δεν μπορεί να βρεί ησυχία πάνω στον ουρανό, μάς ζητάει να συμπροσευχηθούμε μαζί της γιατί οι κίνδυνοι είναι πολλοί και παντού καί κυρίως άγνωστοι σε εμάς ενίοτε.

Πως να αντιμετωπιστούν τόσες πληγές, τόσοι κίνδυνοι χωρίς ζημιά όταν προσπαθούμε εμείς μόνοι μας να τις πολεμήσουμε και να βάλλουμε μιά τάξη;

Άν επιμένει ο Θεός να του δώσουμε εξουσία είναι για να μάς ελευθερώσει απο την μέγγενη των παντοειδών εχθρών μας, επιγείων και καταχθονίων δυνάμεων.

Πληρεξούσιο κατά το λαικότερον ζητάει απο μάς. Δέν θα κάνει μόνος Του αυθαίρετη παρέμβαση δική Του. Εμείς θα του δώσουμε την εξουσία να παρέμβει γιά να μας βοηθήσει.

Τελική επιλογή μας είναι αυτή, γιατί οι κίνδυνοι πλέον έγιναν χιονοστιβάδα. Στην τελική ή γινόμαστε άνθρωποι κατά Θεόν ή.....πολύ δύσκολα τα πράγματα. Μέση οδός πλέον δεν υπάρχει.

Θέλει ηρωισμό η εποχή μας κι όχι ταπεινούς συμβιβασμούς στο να υποχωρήσουμε στα θέλω των εχθρών μας, να υποκύψουμε στις διαταγές τους. Η προσευχή είναι το φάρμακο του απαραίτητου ηρωισμού, κάτι σαν ντοπάρισμα της ψυχής νά χρησιμοποιήσουμε κι έναν αδόκιμο όρο.

Ξέρουν όλοι οι εχθροί του γένους των ανθρώπων ότι από τους Έλληνες κυρίως θα υποστούν την τελειωτική τους ήττα καί τρέμουν. Γι αυτό προσπαθούν με τόση επιμονή να εκδικηθούν αυτήν την χώρα, να την συντρίψουν άν γίνεται, τίποτε να μήν μείνει όρθιο. 

ΕΜΕΙΣ ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΜΕ ΓΙΑ ΕΜΑΣ, ΚΑΙ ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΒΟΗΘΕΙΑ ΕΝΙΣΧΥΜΕΝΟΙ ΘΑ ΒΓΟΥΜΕ ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ ΚΙ ΑΥΤΕΣ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΕΠΙΣΗΣ. ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ΔΙΝΟΥΜΕ, ΘΕΛΟΥΜΕ ΕΝΑ ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΔΙΠΛΑ ΜΑΣ ΝΑ ΜΑΣ ΕΝΙΣΧΥΣΕΙ ΜΕ ΤΙΣ ΓΝΩΣΕΙΣ ΤΟΥ. ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΜΑΣ, ΔΕΝ ΘΑ ΖΗΤΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΣΥΝΔΡΟΜΗ ΤΟΥ;

 

Κείμενο φίλου ΑΓΙΟΓΡΆΦΟΥ