Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης († 12 Ιουλίου)

"Απέφευγε να θεολογή χωρίς λόγο. Αλλά όταν ήταν ανάγκη, θεολογούσε απλανώς, εκφράζοντας με απλά λόγια τις θεοπτικές εμπειρίες του. Η θεοπτία προηγείται από την θεολογία. Αυτή ανέδειξε θεολόγο τον αγράμματο καλόγηρο. Έλεγε ότι «θεολογία χωρίς εμπειρία, μοιάζει με τυφλοπόντικα που προσπαθεί να περιγράψη τον ήλιο».

Ασφαλώς στα λόγια του Γέροντα υπήρχαν και τα ανθρώπινα στοιχεία από τις γνώσεις του και την πείρα του. Ενίοτε έλεγε: «Μου λέει ο λογισμός μου αυτό και εκείνο…» ή «νομίζω ότι…». Μιλώντας ως άνθρωπος για τρέχοντα θέματα έκανε και λάθη. Άλλωστε ούτε ο ίδιος πίστευε ότι ήταν αλάθητος.

Αλλά για καταστάσεις και θέματα πνευματικά, που άπτονται της σωτηρίας, όταν τον ρωτούσαν, παρακολουθούσε τον συνομιλητή του με προσοχή, προσβλέποντας βαθειά στα μάτια του με το διαπεραστικό του βλέμμα και συγχρόνως ευχόταν νοερώς. Αφού κατανοούσε ακριβώς την ερώτηση, ύστερα «ελάλει τα υπό της χάριτος χορηγούμενα αυτώ». Οι απαντήσεις του ήταν τόσο ξεκάθαρες, που πληροφορούσαν εσωτερικά και γίνονταν δεκτές σαν λόγια της Αγίας Γραφής. Είχαν τα λόγια αυτά του Γέροντα ξεχωριστή δύναμη, αδιαμφισβήτητη αποδοχή, γιατί δεν ήταν δικά του, αλλά από το Άγιο Πνεύμα. Ο Γέροντας απλώς μετέφερε τον λόγο του Θεού που γεννιόταν άνωθεν στην καρδιά του. Αυτός ο λόγος είναι «το ξεχωριστόν και τέλειον και αληθινόν γνώρισμα των Αγίων».

Στις περιπτώσεις αυτές μιλούσε ως εξουσίαν έχων, με βεβαιότητα, χωρίς να αφήνη περιθώρια αμφιβολίας. Όταν ο Θεός δεν του έδινε λόγο και πληροφορία, δεν απαντούσε. Έλεγε: «Να κάνουμε προσευχή» και ύστερα από μέρες έδινε την απάντηση."

Πηγή: Βίος Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου, † Ιερομονάχου Ισαάκ, Άγιον Όρος 2004, σελ. 566-567