Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Θέλουν βοήθεια αλλά δεν εξομολογούνται,ούτε εκκλησιάζονται(Γέροντας Παίσιος)
Πόσοι έρχονται και ζητούν να τους βοηθήσω σε κάποιο πρόβλημα τους, και ούτε εξομολογούνται ούτε εκκλησιάζονται!
«Εκκλησιάζεσαι καθόλου;», τους ρωτάω.
«Όχι», μου λένε.
«Εξομολογήθηκες καμμιά φορά;».
«Όχι. Ήρθα να με κάνης καλά».
«Μα πως; Πρέπει να μετανοήσης για τα σφάλματά σου, να εξομολογήσαι, να εκκλησιάζεσαι, να κοινωνάς, όταν έχης ευλογία από τον πνευματικό σου, και εγώ θα κάνω προσευχή να γίνης καλά.
Οι ελευθερωμένοι όμως άνθρωποι από τα πάθη τους, επειδή δεν έχουν κακία, το κακό το διορθώνουν με καλοσύνη.
Αν δουν καμιά φορά κάπου λίγη ακαθαρσία που δεν καθαρίζεται, την σκεπάζουν με καμιά πλάκα, για να μην αηδιάσει και ο άλλος που θα την δη. Ενώ εκείνοι που ξεσκαλίζουν σκουπίδια μοιάζουν με τις κότες… Τώρα ο διάβολος κάνει μουντζούρες πολλές και μπλέκει πολύ τα πράγματα, αλλά τελικά θα σπάσει τα μούτρα του. Μετά από χρόνια θα λάμψουν οι δίκαιοι. Και λίγη αρετή να έχουν, εν τούτοις θα φαίνονται, γιατί θα επικρατεί πολύ σκοτάδι, και ο κόσμος θα στραφεί προς αυτούς. Αυτοί που σήμερα κάνουν τα σκάνδαλα, αν ζουν τότε, θα ντρέπονται.

Από το βιβλίο «Λόγοι Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου A΄»,

– Όταν όμως, Γέροντα, περνά καιρός και δεν παίρνω απάντηση, στενοχωριέμαι.
– Όταν ζητάμε κάτι στην προσευχή μας, πρέπει να περιμένουμε με υπομονή. Μιαφορά είχε πρησθή το μάτι μου και πονούσε.
Πήγα τρεις φορές στην εικόνα της Παναγίας και Την παρακάλεσα να το κάνη καλά, για να μπορώ τις νύχτες να διαβάζω το Ψαλτήρι. Πήρα και λίγο λαδάκι από το καντήλι Της και άλειψα το μάτι, όμως δεν θεραπεύτηκε. Σε λίγες μέρες άρχισε να χειροτερεύη η κατάσταση· το μάτι πονούσε πολύ και πρηζόταν. Πέρασαν δεκαπέντε μέρες. Τότε πήγα πάλι με πολλή συστολή στην εικόνα της Παναγίας και είπα: «Παναγία μου, να με συγχωρής· πάλι θα Σε ενοχλήσω».
Πήρα ξανά λίγο λαδάκι από το καντήλι καί, μόλις το ακούμπησα στο μάτι, έγινε αμέσως καλά. Μήπως δεν μπορούσε η Παναγία από την πρώτη ημέρα να μου κάνη καλά το μάτι;
Κάτι όμως έβλεπε και με άφησε να ταλαιπωρούμαι. Κι εσύ να παρακαλάς ταπεινά και να περιμένης με υπομονή. Η προσευχή που γίνεται με πίστη, πόνο, επιμονή και υπομονή, εφόσον αυτό που ζητάμε είναι για το καλό μας, εισακούεται.

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ ΣΤ’ «Περί Προσευχής»

–Γέροντα, νομίζω ὅτι μόνο μὲ τὴν δική μου προσπάθεια θὰ διορθωθῶ καὶ γι ̓ αὐτὸ δὲν προχωράω.
–Τί μπορεῖς νὰ κάνης ἐσὺ μόνη σου; Ὅσο εἶναι κανεὶς γαντζωμένος στὸν ἑαυτό του, ἐμποδίζει τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ καὶ μένει πίσω, δὲν προχωράει.
Ἐὰν εἶχες λίγη πίστη, θὰ ἄλλαζαν σχεδὸν ὅλα καί, ἐὰν εἶχες καὶ λίγη ταπείνωση, θὰ εἶχες Χάρη Θεοῦ. Ὅλα ὀφείλονται στὸ ὅτι χωλαίνεις στὴν πίστη καὶ στὴν ταπείνωση. Ἔτσι «δένεται» ὁ Θεὸς καὶ δὲν μπορεῖ νὰ σὲ βοηθήση, γιατὶ σέβεται τὸ αὐτεξούσιο. Νὰ ζητᾶς πίστη ἀπὸ τὸν Χριστὸ –«πρόσθες ἡμῖν πίστιν»13
–καὶ νὰ καλλιεργῆς τὴν ταπείνωση.
Γιατί, ἀκόμη καὶ ὅταν πιστεύη κανείς, ἂν ἔχη ὑπερηφάνεια, πάλι δὲν ἐνεργεῖ ἡ πίστη.Εἴδατε ὁ ἑκατόνταρχος, ποὺ ἀναφέρει τὸ Εὐαγγέλιο; Δὲν εἶχε καθόλου ὑπερήφανο λογισμό, ἀλλὰ καὶ τί πίστη εἶχε!
«Δὲν εἶμαι ἄξιος, εἶπε στὸν Χριστό, νὰ μπῆς στὸ σπίτι μου· πὲς μόνον ἕναν λόγο καὶ θὰ γίνη καλὰ ὁ δοῦλος μου», καὶ δὲν Τὸν ἄφησε νὰ πλησιάση στὸ σπίτι του. Γι ̓ αὐτὸ ὁ Χριστὸς εἶπε: «Οὐδὲ ἐν τῷ Ἰσραὴλ τοσαύτην πίστιν εὗρον»14.

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Ε’ «Πάθη καὶ Ἀρετὲς
13Λουκ. 17, 5.
14 .Βλ. Ματθ. 8, 5-10· Λουκ. 7, 1-10

Γέροντα, που οφείλεται η γκρίνια και πως μπορείς να την αποφύγης;
- Στην κακομοιριά οφείλεται και με την δοξολογία την κάνει κανείς πέρα.
Η γκρίνια γεννά γκρίνια και η δοξολογία γεννά δοξολογία. Όταν δεν γκρινιάζει κανείς για μια δυσκολία που τον βρίσκει , αλλά δοξάζει τον Θεό, τότε σκάζει ο διάβολος και πάει σε άλλον που γκρινιάζει , για να του τα φέρει όλα ανάποδα. Γιατί, όσο γκρινιάζει κανείς, τόσο ρημάζει.
Μερικές φορές μας κλέβει το ταγκαλάκι (διάβολος) και μας κάνει να μη μας ευχαριστεί τίποτε, ενώ μπορεί κανείς όλα να τα γλεντάη πνευματικά με δοξολογία και να έχει την ευλογία του Θεού.
Να, ξέρω κάποιον εκεί στο Όρος που, αν βρέξει και του πεις « πάλι βρέχει », αρχίζει : « Ναι , όλο βρέχει, θα σαπίσουμε από την πολλή υγρασία » . Αν μετά από λίγο σταματήσει η βροχή και του πεις « ε, δεν έβρεξε και πολύ », λέει: « Ναι, βροχή ήταν αυτή; Θα ξεραθεί ο τόπος ...; » . Και δεν μπορεί να πει κανείς ότι δεν είναι καλά στο μυαλό, αλλά συνήθισε να γκρινιάζει. Να είναι λογικός και να σκέφτεται παράλογα!
Η γκρίνια έχει κατάρα. Είναι σαν να καταριέται ο ίδιος ο άνθρωπος τον εαυτό του , οπότε μετά έρχεται η οργή του Θεού.
Στην Ήπειρο γνώριζα δύο γεωργούς . Ο ένας ήταν οικογενειάρχης και είχε ένα-δυο χωραφάκια και εμπιστευόταν τα πάντα στον Θεό. Εργαζόταν όσο μπορούσε, χωρίς άγχος. « Θα κάνω ότι προλάβω » , έλεγε. Μερικές φορές άλλα δεμάτια σάπιζαν από την βροχή ,γιατί δεν προλάβαινε να τα μαζέψει, άλλα του τα σκόρπιζε ο αέρας, και όμως για όλα έλεγε « δόξα Σοι ο Θεός » και όλα του πήγαιναν καλά. Ο άλλος είχε πολλά κτήματα, αγελάδες κ.λπ. ,δεν είχε και παιδιά. Αν τον ρωτούσες « πώς τα πας; » , « άστα, μην τα ρωτάς » , απαντούσε. Ποτέ δεν έλεγε « δόξα Σοι ο Θεός », όλο γκρίνια ήταν. Και να δείτε, άλλοτε του ψοφούσε η αγελάδα, άλλοτε του συνέβαινε το ένα, άλλοτε το άλλο. Όλα τα είχε, αλλά προκοπή δεν έκανε.
Για αυτό λέω, η δοξολογία είναι μεγάλη υπόθεση. Από μας εξαρτάται ,αν γευθούμε ή όχι τις ευλογίες που μας δίνει ο Θεός. Πώς όμως να τις γευθούμε, αφού ο Θεός μας δίνει λ.χ. μπανάνα και εμείς σκεφτόμαστε τι καλύτερο τρώει ο τάδε εφοπλιστής;
Πόσοι άνθρωποι τρώνε μόνον ξερό παξιμάδι, αλλά μέρα-νύχτα δοξολογούν τον Θεό και τρέφονται με ουράνια γλυκύτητα ! Αυτοί οι άνθρωποι αποκτούν μια πνευματική ευαισθησία και γνωρίζουν τα χάδια του Θεού. Εμείς δεν τα καταλαβαίνουμε , γιατί η καρδιά μας έχει πιάσει γλίτσα και δεν ικανοποιούμαστε με τίποτε. Δεν καταλαβαίνουμε ότι η ευτυχία είναι στην αιωνιότητα και όχι στην ματαιότητα.

Οσίου Παϊσίου Αγιορείτου.
Από το βιβλίο «Οικογενειακή ζωή» Γέροντος Παισιου Αγιορείτου,Λόγοι Δ