ΑΓΙΟΣ ΠΑ'Ι'ΣΙΟΣ ΕΖΝΕΠΙΔΗΣ

Μὲ τὴν ὑπερηφάνεια κάνουμε τὸν ἑαυτό μας δυστυχισμένο, ἐπειδὴ τὸν ἀπογυμνώνουμε ἀπὸ τὰ χαρίσματα ποὺ μᾶς δίνει ὁ Θεός, ἀλλὰ στενοχωροῦμε καὶ τὸν Θεό, ποὺ πονάει, γιατὶ μᾶς βλέπει δυστυχισμένους.
Γιατί, ἐνῶ ἔχει ἄφθονα πλούτη νὰ μᾶς δωρίση, δὲν μᾶς τὰ δίνει, γιὰ νὰ μὴ μᾶς βλάψη.
Γιατὶ τί γίνεται; Ἂν μᾶς δώση κάποιο χάρισμα, βλέπουμε τοὺς ἄλλους σὰν μυρμήγκια καὶ τοὺς πληγώνουμε μὲ τὴν ὑπερήφανη συμπεριφορά μας.
Ἂν δὲν μᾶς δώση, ἀπελπιζόμαστε.

«Κάποτε µετέφερα τόν Γέροντα Παΐσιο», διηγεῖται ὁ κ. Κουτσογιάννης Κωνσταντῖνος,
«ἀπό τό µοναστήρι τοῦ Τιµίου Προδρόµου Χαλκιδικῆς στήν Σουρωτή. Σέ ὅλη τήν
διαδροµή εἴχαµε καταρρακτώδη βροχή λές καί εἶχαν ἀνοίξει οἱ καταρράκτες τοῦ
οὐρανοῦ. Μόλις φθάσαµε, περίµεναν οἱ ἀδελφές µέ ὀµπρέλλες καί πανωφόρια
νά τά δώσουν στόν Γέροντα νά µήν βραχῆ. Μοῦ ἔκαναν νόηµα νά πλησιάσω
ὅσο γίνεται πιό κοντά στό κτίριο. ῞Οµως, ὅλως παραδόξως ἐκείνη τήν στιγµή σέ
µιά ἀκτίνα δύο µέτρων γύρω ἀπό τό αὐτοκίνητο ἔπαυσε νά πέφτη βροχή, ἐνῶ
πιό πέρα χαλοῦσε ὁ κόσµος. Ἀφοῦ κατέβηκε ὁ Γέροντας καί µέ χαιρέτησε καί
µπῆκε µέσα, ἄρχισε νά βρέχη κανονικά καί πάνω στό αὐτοκίνητο».

 

Φιλοκαλία