Γέροντα, γιατί πολλοί άνθρωποι, ενώ τα έχουν όλα,νιώθουν άγχος και στενοχώρια;
-Όταν βλέπετε έναν άνθρωπο να έχη μεγάλο άγχος, στενοχώρια και λύπη, ενώ τίποτε δεν του λείπει, να ξέρετε ότι του λείπει ο Θεός.
Όποιος τα έχει όλα, και υλικά αγαθά και υγεία, και αντί να ευγνωμονή τον Θεό, έχει παράλογες απαιτήσεις και γκρινιάζει, είναι για την κόλαση με τα παπούτσια. Ο άνθρωπος, όταν έχη ευγνωμοσύνη, με όλα είναι ευχαριστημένος. Σκέφτεται τί του δίνει ο Θεός κάθε μέρα και χαίρεται τα πάντα. Όταν όμως είναι αχάριστος, με τίποτε δεν είναι ευχαριστημένος∙ γκρινιάζει και βασανίζεται με όλα. Αν, ας πούμε, δεν εκτιμάη την λιακάδα και γκρινιάζει, έρχεται ο Βαρδάρης και τον παγώνει… Δεν θέλει την λιακάδα∙ θέλει το τουρτούρισμα που προκαλεί ο Βαρδάρης.
-Γέροντα, τί θέλετε να πήτε μ’ αυτό;
-Θέλω να πω ότι, αν δεν αναγνωρίζουμε τις ευλογίες που μας δίνει ο Θεός και γκρινιάζουμε, έρχονται οι δοκιμασίες και μαζευόμαστε κουβάρι. Όχι, αλήθεια σας λέω, όποιος έχει αυτό το τυπικό, την συνήθεια της γκρίνιας, να ξέρη ότι θα του έρθη σκαμπιλάκι από τον Θεό, για να ξοφλήση τουλάχιστον λίγο σ’ αυτήν την ζωή. Και αν δεν του έρθη σκαμπιλάκι, αυτό θα είναι χειρότερο, γιατί τότε θα τα πληρώση όλα μια και καλή στην άλλη ζωή.

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου !!!!

Να προσεύχεσαι
Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ Θεού, ελέησόν με τον αμαρτωλόν ...

Να προσεύχεσαι γενικά και να λες
«Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον τους πάσχοντας σωματικά και ψυχικά».
Σ' αυτήν την ευχή περιλαμβάνονται και οι κεκοιμημένοι.
Αν σου έρχεται στον νου ένα συγγενικό σου πρόσωπο, πες μια ευχή και γι' αυτό, «... ελέησον τον δούλον Σου τάδε»,
και πέρασε αμέσως στην γενική ευχή για όλον τον κόσμο, «... ελέησον τον κόσμον Σου άπαντα»

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου !!!!

Δεν υπάρχει ανώτερο πράγμα από αυτό που λέγεται μετάνοια και εξομολόγηση
Αγ.Πορφύριος

Ἡ πνευματικὴ ζωὴ τῶν συζύγων.

–Γέροντα, ὅταν ὁ ἄνδρας δὲν ζῆ πνευματικά, ἡ γυναίκα τί πρέπει νὰ κάνη;
–Νὰ τὸν ἀναθέση στὸν Χριστὸ καὶ νὰ προσεύχεται νὰ μαλακώση λίγο τὴν καρδιά του. Σιγὰ-σιγὰ θὰ κάνη ἀποβίβαση ὁ Χριστὸς στὴν καρδιά του καὶ θὰ ἀρχίση νὰ προβληματίζεται. Μόλις μαλακώση λίγο ἡ καρδιά του, τότε μπορεῖ νὰ τοῦ πῆ νὰ τὴν πάη λ.χ. μὲ τὸ αὐτοκίνητο στὴν ἐκκλησία. Δὲν θὰ τοῦ πῆ: «ἔλα κι ἐσὺ στὴν ἐκκλησία», ἀλλὰ θὰ τοῦ πῆ: «Μπορεῖς, σὲ παρακαλῶ, νὰ μὲ πᾶς μέχρι τὴν ἐκκλησία;». Ἂν τὴν πάη μέχρις ἐκεῖ, μπορεῖ νὰ πῆ: «Ἀφοῦ ἦρθα ὣς ἐδῶ, ἂς μπῶ κι ἐγὼ λίγο μέσα νὰ ἀνάψω ἕνα κερί».
Καὶ ἔτσι σιγὰ-σιγὰ ἴσως προχωρήση καὶ παραπέρα.
–Μπορεῖ, Γέροντα, ὁ Πνευματικὸς τῆς γυναίκας νὰ βοηθήση μὲ κάποιον τρόπο καὶ τὸν ἄνδρα;
–Μερικὲς φορές, γιὰ νὰ βοηθηθῆ ὁ ἄνδρας, ὁ Πνευματικὸς πρέπει νὰ κάνη πνευματικὴ ἐργασία στὴν γυναίκα. Ἀπὸ τὴν γυναίκα θὰ μεταδοθῆ τὸ καλὸ στὸν ἄνδρα καί, ἂν ἔχη ἀγαθὴ καρδιά, ὁ Θεὸς θὰ τὸν βοηθήση νὰ ἀλλάξη.Ἡ γυναίκα ἔχει στὴν φύση της τὴν εὐλάβεια. Ἀλλά, ὅταν ὁ ἄνδρας, ἐνῶ εἶναι λίγο ἀδιάφορος πρὸς τὴν Ἐκκλησία, πάρη μιὰ στροφὴ πνευματική, μετὰ προχωράει σταθερὰ πνευματικὰ καὶ ἡ γυναίκα δὲν τὸν φθάνει. Μπορεῖ μάλιστα νὰ ἀρχίση νὰ τὸν ζηλεύη, ἐπειδὴ δὲν προχωράει αὐτή. Γι ̓ αὐτό, στὶς περιπτώσεις αὐτές, λέω στοὺς ἄνδρες νὰ προσέχουν.
Γιατὶ τί γίνεται;
Ὅσο προχωράει ὁ ἄνδρας πνευματικά, ἡ γυναίκα, ἂν δὲν ζῆ κι ἐκείνη πνευματικά, τόσο τοῦ πάει κόντρα. Ἂν πῆ ὁ ἄνδρας: «πέρασε ἡ ὥρα, σήκω νὰ πᾶμε στὴν ἐκκλησία», τοῦ λέει: «Ἄντε, τράβα μόνος σου! Δὲν μὲ καταλαβαίνεις, ἔχω ἕνα σωρὸ δουλειές...».
Ἤ, ἂν τῆς πῆ ὁ ἄνδρας:
«καλά, σβηστὸ ἔχεις τὸ καντήλι;»
ἢ ἂν πάη νὰ τὸ ἀνάψη ἐκεῖνος, πληγώνει τὸν ἐγωισμό της καὶ βάζει τὶς φωνές: «Τί, παπᾶς θὰ γίνης; καλόγερος εἶσαι;». Μπορεῖ ἀκόμη καὶ νὰ τοῦ πῆ:
«Τί τὸ καῖμε τὸ καντήλι; Καλύτερα νὰ δώσουμε τὸ λάδι σὲ κανέναν φτωχό».
Μέχρις ἐκεῖ μπορεῖ νὰ φθάση, σὲ προτεσταντικὲς θεωρίες. Φυσικά, ὕστερα στενοχωριέται γιὰ τὶς δικαιολογίες ποὺ εἶπε, ἀλλὰ στενοχωριέται καὶ γιὰ τὴν πρόοδο ποὺ βλέπει στὸν ἄνδρα της. Χίλιες φορὲς σ ̓ αὐτὲς τὶς περιπτώσεις νὰ μείνη σβηστὸ τὸ καντήλι, παρὰ νὰ πάη ὁ ἄνδρας νὰ τὸ ἀνάψη.
Γιὰ νὰ γλιτώσω λοιπὸν τὶς οἰκογένειες ἀπὸ τὴν διάλυση, λέω στοὺς ἄνδρες:
«Νὰ πῆς στὴν γυναίκα σου, ὅταν τὴν βρῆς σὲ καλὴ ὥρα:
"Ἂν πηγαίνω στὴν ἐκκλησία καὶ κάνω λίγη προσευχὴ καὶ καμμιὰ μετάνοια ἢ διαβάζω κανένα βιβλίο πνευματικό, δὲν τὰ κάνω αὐτὰ ἀπὸ πολλὴ εὐλάβεια, ἀλλὰ γιατὶ αὐτὰ μὲ φρενάρουν, μὲ συγκρατοῦν, ὥστε νὰ μὴν παρασυρθῶ ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἐλεεινὴ κοινωνία καὶ πάω στὰ μπουζούκια μὲ παρέες κ.λπ."». Ὅταν ὁ ἄνδρας χειρισθῆ ἔτσι τὸ θέμα, τότε ἡ γυναίκα χαίρεται καὶ μπορεῖ νὰ ἀλλάξη καὶ νὰ τὸν ξεπεράση στὰ πνευματικά. Ἂν δὲν τὸ χειρισθῆ ὅμως ἔτσι, τῆς σπάζει τὰ κόκκαλα. Μπορεῖ νὰ φθάσουν σὲ χωρισμό. Ἂν θέλη ὁ ἄνδρας νὰ βοηθήση τὴν γυναίκα πνευματικά, ἂς προσπαθήση νὰ τὴν συνδέση μὲ κάποια οἰκογένεια ποὺ ζῆ πνευματικὰ καὶ ἡ μητέρα ἔχει εὐλάβεια, ὥστε νὰ παρακινηθῆ νὰ τὴν μιμηθη .

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Δ’ «Οἰκογενειακή Ζωή» -85-

Γέροντα, ὁ ψυχικὸς παράγων πόσο μπορεῖ νὰ ἐπηρεάση τὴν σωματικὴ ὑγεία;
–Ὅταν κανεὶς εἶναι ψυχικὰ καλά, ὁ σωματικὸς πόνος ἐλαφρώνει. Ὅταν δὲν εἶναι καλὰ ψυχικά, ἡ ἄσχημη ψυχικὴ κατάσταση ἐπιδεινώνει τὴν ὑγεία του.
Πάρε ἕναν καρκινοπαθῆ ποὺ τὸν ἔχουν ξεγραμμένο οἱ γιατροί. Ἂν πιστεύη στὸν Θεὸ καὶ βρεθῆ σὲ μιὰ χαρούμενη πνευματικὴ ἀτμόσφαιρα, μπορεῖ νὰ ζήση περισσότερο, ἐνῶ διαφορετικὰ μπορεῖ νὰ λειώση ἀπὸ τὴν στενοχώρια του καὶ νὰ σβήση μέσα σὲ λίγες ἑβδομάδες.
Καμμιὰ φορὰ μπορεῖ κάποιος ἀπὸ ἰατρικῆς πλευρᾶς νὰ εἶναι ὑγιής, οἱ ἐξετάσεις νὰ μὴ δείχνουν τίποτε, ἀλλά, ἂν ἔχη κάτι ποὺ τὸν σακατεύει ψυχικά, τότε νὰ μὴν εἶναι πραγματικὰ καλά.
Γιατὶ οἱ περισσότερες ἀρρώστιες ἀπὸ τὴν στενοχώρια ξεκινοῦν. Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἔχουν κάποιο εὐαίσθητο σημεῖο. Μιὰ στενοχώρια ἄλλον θὰ τὸν χτυπήση στὸ στομάχι, ἄλλον στὸ κεφάλι
.Τὸ καλύτερο φάρμακο γιὰ μιὰ ἀρρώστια εἶναι ἡ πνευματικὴ χαρά, γιατὶ σκορπάει τὴν θεία Χάρη στὴν ψυχή. Ἡ πνευματικὴ χαρὰ ἔχει τὴν μεγαλύτερη ἰαματικὴ δύναμη γιὰ ὅλες τὶς ἀρρώστιες. Εἶναι ἡ θεϊκὴ ἀλοιφὴ ποὺ ἐπουλώνει τὶς πληγές, ἐνῶ ἡ στενοχώρια τὶς ἐρεθίζει.
Διακονία ἀρρώστων
.Χθὲς βράδυ, τὴν ὥρα ποὺ πήγαινα στὸν ναὸ γιὰ τὴν ἀγρυπνία, εἶδα σὲ μιὰ ἄκρη ἕναν πατέρα μὲ ἕνα παιδάκι σὲ ἀναπηρικὸ καροτσάκι. Πλησίασα, ἀγκάλιασα τὸν μικρὸ καὶ τὸν φίλησα. «Εἶσαι ἕνας ἄγγελος, τοῦ εἶπα, τὸ ξέρεις;». Καὶ στὸν πατέρα του εἶπα: «Μεγάλη τιμὴ γιὰ σένα νὰ ὑπηρετῆς ἕναν ἄγγελο. Νὰ χαίρεστε, γιατὶ θὰ πᾶτε καὶ οἱ δύο στὸν Παράδεισο». Ἔλαμψαν ἀπὸ χαρὰ τὰ πρόσωπά τους, γιατὶ ἔνιωσαν τὴν θεϊκὴ παρηγοριά.
Αὐτοὶ ποὺ διακονοῦν ἀρρώστους, ἀναπήρους κ.λπ. μὲ ἀγάπη καὶ ὑπομονή, ἂν ἔχουν ἁμαρτίες, σβήνουν τὶς ἁμαρτίες τους μὲ τὴν θυσία ποὺ κάνουν· ἂν δὲν ἔχουν ἁμαρτίες, ἁγιάζονται. Κάποτε μιὰ γυναίκα μοῦ διηγήθηκε μερικὰ γεγονότα ἀπὸ τὴν ζωή της πολὺ θαυμαστά.
Ἀπόρησα, γιατὶ ἦταν καταστάσεις ποὺ συναντοῦμε στοὺς βίους τῶν Ἁγίων καὶ αὐτὴ ἦταν μιὰ ἁπλὴ γυναίκα.
Ὅταν μοῦ εἶπε πῶς εἶχε περάσει τὰ περισσότερα χρόνια τῆς ζωῆς της, εἶδα ὅτι ὅλη ἡ ζωή της ἦταν μιὰ θυσία. Ἀπὸ νέα ἀκόμη ὑπηρετοῦσε ἀρρώστους, γιατὶ στὸ πατρικό της σπίτι εἶχαν καὶ τὸν παπποῦ καὶ τὴν γιαγιά, ποὺ ἦταν ἄρρωστοι.
Ὅταν παντρεύτηκε, ἔμενε μὲ τὸν πεθερὸ καὶ τὴν πεθερά της, ποὺ ἦταν ἐπίσης ἄρρωστοι.
Μετὰ ἀρρώστησε ὁ ἄνδρας της, ἔμεινε κατάκοιτος καὶ τὸν ὑπηρετοῦσε. Ὅλη τὴν ζωή της δηλαδὴ αὐτὴ ἡ γυναίκα τὴν πέρασε διακονώντας ἀρρώστους. Διψοῦσε ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια νὰ μελετήση, νὰ πάη σὲ κάποια ἀγρυπνία, ἀλλὰ δὲν εἶχε χρόνο. Ἐπειδὴ ὅμως ἦταν δικαιολογημένη, ὁ Θεὸς στὸ τέλος τῆς ἔδωσε μαζεμένη τὴν Χάρη Του.

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Δ’ «Οἰκογενειακή Ζωή» -121-

Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου 

Χθὲς βράδυ, τὴν ὥρα ποὺ πήγαινα στὸν ναὸ γιὰ τὴν ἀγρυπνία, εἶδα σὲ μιὰ ἄκρη ἕναν πατέρα μὲ ἕνα παιδάκι σὲ ἀναπηρικὸ καροτσάκι.
Πλησίασα, ἀγκάλιασα τὸν μικρὸ καὶ τὸν φίλησα. «Εἶσαι ἕνας ἄγγελος, τοῦ εἶπα, τὸ ξέρεις;».
Καὶ στὸν πατέρα του εἶπα: «Μεγάλη τιμὴ γιὰ σένα νὰ ὑπηρετῆς ἕναν ἄγγελο.
Νὰ χαίρεστε, γιατὶ θὰ πᾶτε καὶ οἱ δύο στὸν Παράδεισο». Ἔλαμψαν ἀπὸ χαρὰ τὰ πρόσωπά τους, γιατὶ ἔνιωσαν τὴν θεϊκὴ παρηγοριά.

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Δ’ «Οἰκογενειακή Ζωή» -121-