Να προσευχόμαστε συνεχώς,
" Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού ελέησόν με"
ακόμα και ξαπλωμένοι στο κρεβάτι μας, όταν ετοιμαζόμαστε για ύπνο ή ξεκουραζόμαστε.
Αγιος Πορφύριος.

Δίδασκε δηλαδὴ ὁ Γέροντας Πορφύριος
ὅτι ἡ κακὴ σκέψη μας γιὰ κάποιο συνάνθρωπό μας ἀπὸ τὴ μιὰ μεριὰ μολύνει τὴν ψυχή μας ὡς ἁμαρτία, ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ κάνει ἢ μπορεῖ νὰ κάνει κακὸ σ’ αὐτόν. Ἡ κακὴ σκέψη ἐκπέμπει μία κακὴ δύναμη, ποὺ ἐπηρεάζει τὸν ἄλλον, ὅπως ἡ προσευχὴ τὸν βοηθᾶ. Βέβαια ὅλα αὐτὰ πρέπει νὰ κατανοηθοῦν σωστὰ μέσα στὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας γιὰ τὴν ὕπαρξη πονηρῶν καὶ ἀγαθῶν πνευμάτων καὶ τὸ ἔργο τους, ποὺ εἶναι γιὰ τὰ πονηρὰ μὲν ἡ διαβολή, τὸ ψεῦδος, ἡ ταραχή...
Δείτε περισσότερα

122122

1 σχόλιο1 κοινοποίηση

Μου αρέσει!ΣχόλιοΚοινοποίηση

Γέροντα, μερικοί από φιλότιμο δεν πάνε να εξομολογηθούν.
«Αφού μπορεί να ξανακάνω το ίδιο σφάλμα, λένε, για ποιο λόγο να πάω να το εξομολογηθώ; για να κοροϊδεύω τον παπά;».
- Αυτό δεν είναι σωστό!
Είναι σαν να λέη ένας στρατιώτης, όταν τραυματίζεται: «Αφού ο πόλεμος δεν τέλειωσε και μπορεί πάλι να τραυματισθώ, γιατί να δέσω το τραύμα μου;».
Αλλά, αν δεν το δέση, θα πάθη αιμορραγία και θα πεθάνη. Μπορεί από φιλότιμο να μην πηγαίνουν να εξομολογηθούν, τελικά όμως αχρηστεύονται. Ο διάβολος, βλέπεις, εκμεταλλεύεται και τα χαρίσματα.
Αν δεν καθαρίζουμε με την εξομολόγηση την ψυχή μας, όταν πέφτουμε και λερωνώμαστε, με τον λογισμό ότι πάλι θα πέσουμε και θα λερωθούμε, προσθέτουμε λάσπες πάνω στις παλιές λάσπες και είναι δύσκολο μετά να καθαρίσουν.

Γέροντα, όταν δεν αισθάνωνται την ανάγκη για εξομολόγηση, τι φταίει;
- Μήπως δεν παρακολουθείς τον εαυτό σου; Η εξομολόγηση είναι μυστήριο.
Να πηγαίνης και απλά να λες τις αμαρτίες σου. Γιατί, τι νομίζεις; Πείσμα δεν έχεις; Εγωισμό δεν έχεις; Δεν πληγώνεις την αδελφή; Δεν κατακρίνεις; Μήπως εγώ τι πηγαίνω και λέω; «Θύμωσα, κατέκρινα…» και μου διαβάζει ο πνευματικός την συγχωρητική ευχή. Αλλά και οι μικρές αμαρτίες έχουν και αυτές βάρος.
Όταν πήγαιναν στον Παπα-Τύχωνα να εξομολογηθώ, δεν είχα τίποτα σοβαρό να πω και μου έλεγε:
«Αμμούδα, παιδάκι μου, αμμούδα»!
Οι μικρές αμαρτίες μαζεύονται και κάνουν ένα σωρό αμμούδα, που είναι όμως βαρύτερη από μια μεγάλη πέτρα. Ο άλλος που έχει κάνει ένα αμάρτημα μεγάλο, το σκέφτεται συνέχεια, μετανοεί και ταπεινώνεται.
Εσύ έχεις πολλά μικρά. Εάν όμως εξετάσης τις συνθήκες με τις οποίες εσύ μεγάλωσες και τις συνθήκες με τις οποίες μεγάλωσε ο άλλος, θα δης ότι είσαι χειρότερη από εκείνον. Να προσπαθής επίσης να είσαι συγκεκριμένη στην εξομολόγησή σου. Δεν φθάνει να πη κανείς λ.χ. «ζηλεύω, θυμώνω κ.λπ.», αλλά πρέπει να πη τις συγκεκριμένες πτώσεις του, για να βοηθηθή. Και, όταν πρόκειται για κάτι βαρύ, όπως η πονηριά, πρέπει να πη και πως σκέφθηκε και πως ενήργησε· αλλιώς κοροϊδεύει τον Χριστό. Αν ο άνθρωπος δεν ομολογή την αλήθεια στον πνευματικό, δεν του αποκαλύπτη το σφάλμα του, για να μπορέση να τον βοηθήση, παθαίνει ζημιά, όπως και ο άρρωστος κάνει μεγάλο κακό στην υγεία του, όταν κρύβη την πάθησή του από τον γιατρό. Ενώ, όταν εκθέτη τον εαυτό του όπως ακριβώς είναι, τότε ο πνευματικός μπορεί να τον γνωρίση καλύτερα και να τον βοηθήση πιο θετικά.
Αγιου Παϊσίου Αγιορείτου .

Γέροντα, γιατί, ἐνῶ ζητῶ κάτι μὲ πίστη, δὲν τὸ δίνει ὁ Θεός;
–Πιστεύεις,
ζητᾶς, ἀλλά, ἂν δὲν ἔχης ταπείνωση ἢ ἔχης προδιάθεση ὑπερηφανείας, δὲν δίνει ὁ Θεός. Μπορεῖ νὰ ἔχη κανεὶς πίστη ὄχι μόνο σὰν ἕναν «κόκκον σινάπεως»ἀλλὰ καὶ σὰν ἕνα κιλὸ σινάπι. Ἐὰν ὅμως δὲν ἔχη καὶ ἀνάλογη ταπείνωση, δὲν ἐνεργεῖ ὁ Θεός, γιατὶ δὲν θὰ τὸν ὠφελήση. Ὅταν ὑπάρχη ὑπερηφάνεια, δὲν ἐνεργεῖ ἡπίστη.Ὅταν κανεὶς πορεύεται στὴν ζωή του μὲ πίστη, χωρὶς ἀμφιβολία, καὶ ζητάη τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, θὰ ἔχη σιγὰ-σιγὰ στὴν ἀρχὴ γεγονότα μικρὰ καὶ ὕστερα μεγαλύτερα, καὶ θὰ γίνη πιὸ πιστός. Ζώντας τὰ θεῖα μυστήρια ἀπὸ κοντά, γίνεται θεολόγος, διότι δὲν τὰ πιάνει μὲ τὸ μυαλό, ἀλλὰ τὰ ζῆ στὴν πραγματικότητα. Ἡ πίστη του συνέχεια αὐξάνει, γιατὶ κινεῖται σὲ ἄλλο χῶρο, μὲ θεῖα γεγονότα. Γιὰ νὰ ζήση ὅμως κανεὶς τὰ μυστήρια τοῦ Θεοῦ, πρέπει νὰ ἀπεκδυθῆ τὸν παλαιό του ἄνθρωπο, νὰ ἐπανέλθη κατὰ κάποιον τρόπο στὴν κατάσταση πρὸ τῆς πτώσεως. Νὰ ἔχη ἀθωότητα καὶ ἁπλότητα, γιὰ νὰ εἶναι ἡπίστη του ἀκλόνητη καὶ νὰ πιστεύη ἀπόλυτα ὅτι δὲν ὑπάρχει τίποτε ποὺ νὰ μὴν μπορῆ νὰ τὸ κάνη ὁ Θεός. Τότε, ὅταν ἀκούη γιὰ ἕναν ἄνθρωπο ποὺδὲν πιστεύει ἢ ἀμφιβάλλει γιὰ μερικὰ πράγματα ποὺ ἔχουν σχέση μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, ξέρετε πόσο ὑποφέρει;
Γέροντα, ὅταν πιστεύη κανείς, μπορεῖ μὲ τὴν προσευχή του νὰ ἀλλάξη τὴν πορεία μιᾶς καταστάσεως;
–Ἂν ἔχη μεγάλη πίστη, πολλὰ πράγματα μπορεῖ νὰ ἀλλάξη. Ἀκόμη καὶ μέσα σὲ χείμαρρο ἂν ἔχη χτίσει τὸ σπίτι του καὶ ὁ χείμαρρος κατεβάση πολὺνερό, ἂν πιστεύη πολὺκαὶ παρακαλέση μὲ θέρμη τὸν Θεό, ὁ χείμαρρος θὰ γυρίση ἀνάποδα.
Πρέπει ὅμως νὰ ἔχη τέτοια πίστη πού, ἂν ἀκούση, ἂς ὑποθέσουμε, ὅτι ἔγινε θαῦμα, ἄδειασε ἡθάλασσα καὶ τὴν ὀργώνουν μὲ τρακτὲρ καὶ κουβαλοῦν τὰ ψάρια μὲ φορτηγά, νὰ τὸ πιστέψη.
Οὔτε κἂν θὰ πάη νὰ δῆ.
Ἀκόμη καὶ σὲ ἑκατὸ μέτρα ἀπόσταση νὰ μένη ἀπὸ τὴν θάλασσα καὶ νὰ μὴν τὴν βλέπη ἀπὸ ̓κεῖ ποὺβρίσκεται, δὲν πάει νὰ διαπιστώση ἂν εἶναι ἀλήθεια, γιατὶ δὲν ἀμφιβάλλει. Ξέρει ὅτι ὅλα εἶναι δυνατὰ γιὰ τὸν Θεό, ὅτι ἡ θεία δύναμη δὲν περιορίζεται, καὶ γι ̓ αὐτὸ δὲν ἐνδιαφέρεται παραπάνω. Τόση πίστη ἔχει. Μόνον ὁ ἀληθινὰ πιστὸς ζῆ ἀληθινὰ καὶ εἶναι πραγματικὰ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ.

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Β’ «Πνευματικὴ Ἀφύπνιση» -151-

–Νὰ κάνης τὸν σταυρό σου,
καλό μου παιδί, καὶ νὰ τὸ κάνης αὐτὸ ποὺ σοῦ λένε.
Ἂν πῆς «Δι ̓ εὐχῶν τῶν Ἁγίων Πατέρων ἡμῶν», τόσοι Ἅγιοι εἶναι, ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς δὲν θὰ σὲ βοηθήση;
Νὰ μὴ χάνης ποτὲ τὴν ἐμπιστοσύνη σου στὸν Θεό. Μὴ σφίγγεσαι μὲ τὴν στενή σου ἀνθρώπινη λογικὴ καὶ βασανίζεσαι καὶ ἐμποδίζεις τὴν θεία βοηθεια.

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Β’ «Πνευματικὴ Ἀφύπνιση» -152-

Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Γέροντα, νιώθω μιὰ ἀνασφάλεια, ἔχω ἄγχος.
–Ἀσφαλίσου, βρὲ παιδάκι μου, στὸν Θεό.
Μόνον τὴν ἀσφάλεια τοῦ αὐτοκινήτου ξέρεις; Τὴν ἀσφάλεια τοῦ Θεοῦ δὲν τὴν ξέρεις; Κάνε τὸν σταυρό σου καί, πρὶν κάνης ὁτιδήποτε, πές: «Χριστέ μου, Παναγία μου, βοήθησέ με». Ὑπάρχει μεγαλύτερη ἀσφάλεια ἀπὸ τὴν ἐμπιστοσύνη στὸν Θεό; Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἐμπιστεύεται τὸν ἑαυτό του στὸν Θεό, δέχεται συνέχεια ἀπὸ τὸν Θεὸ βενζίνη «σοῦπερ» καὶ τὸ πνευματικό του ὄχημα δὲν σταματάει ποτέ· τρέχει συνέχεια. Ὅσο μπορεῖς, νὰ προσέχης, νὰ προσεύχεσαι καὶ νὰ ἐμπιστεύεσαι στὸν Θεό, καὶ Ἐκεῖνος θὰ σὲ βοηθήση σὲ κάθε σου δυσκολία. Ἁπλοποίησε τὴν ζωή σου μὲ τὴν ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στὸν Θεό, γιὰ νὰ ἐλευθερωθῆς ἀπὸ τὸ ἄγχος καὶ τὴν ἀγωνία.
–Γέροντα, ὅταν μοῦ λένε νὰ κάνω κάτι, ξεκινῶ πάντα μὲ ἕναν φόβο καὶ ἕναν δισταγμό, καὶ τελικὰ μπορεῖ ἀπὸ τὸν φόβο μου νὰ μὴν τὸ κάνω ὅπως πρέπει.
–Νὰ κάνης τὸν σταυρό σου, καλό μου παιδί, καὶ νὰ τὸ κάνης αὐτὸ ποὺ σοῦ λένε. Ἂν πῆς «Δι ̓ εὐχῶν τῶν Ἁγίων Πατέρων ἡμῶν», τόσοι Ἅγιοι εἶναι, ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς δὲν θὰ σὲ βοηθήση; Νὰ μὴ χάνης ποτὲ τὴν ἐμπιστοσύνη σου στὸν Θεό. Μὴ σφίγγεσαι μὲ τὴν στενή σου ἀνθρώπινη λογικὴ καὶ βασανίζεσαι καὶἐμποδίζεις τὴν θεία βοήθεια.
Ἡ ἐμπιστοσύνη τοῦ ἑαυτοῦ σου καὶ τῆς ἐργασίας σου στὸν Θεό, μετὰ ἀπὸ τὴν ἀνθρώπινη συνετὴ ἐνέργειά σου, πολὺθὰ σὲ βοηθήση, ἀλλὰ θὰ βοηθήση καὶ τοὺς ἄλλους. Εἶναι μεγάλο πράγμα ἡἐμπιστοσύνη στὸν Θεό. Μιὰ φορὰ ἦταν νὰ μοῦ πάρουν αἷμα. Ἦταν τέσσερις γιατρέσσες. Ἔρχεται ἡ πρώτη, μὲ παίδεψε· δὲν μπόρεσε νὰ βρῆ φλέβα. Ἔρχεται ἡ δεύτερη, τὰ ἴδια. Ἔρχεται ἡτρίτη, ποὺἦταν καὶ εἰδικευμένη σὲ αὐτό, τίποτε. Ἐκείνη τὴν ὥρα περνοῦσε καὶ ἡτέταρτη γιατρέσσα. Εἶδε ποὺμὲ παίδευαν καὶ ἦρθε νὰ δοκιμάση καὶ αὐτή. Ἔκανε πρῶτα τὸν σταυρό της καὶ ἀμέσως βρῆκε φλέβα, γιατὶ ζήτησε τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Οἱ ἄλλες κατὰ κάποιον τρόπο εἶχαν ἐμπιστοσύνη μόνο στὸν ἑαυτό τους.

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Β’ «Πνευματικὴ Ἀφύπνιση» -152-

Νὰ ἀποκτήσης ἁπλότητα στὴν συναναστροφή σου, γιὰ νὰ μὴ ζαλίζεσαι ἀπὸ τοὺς λογισμοὺς καὶ μπερδεύεσαι.
Ὅταν κανεὶς ἐκφράζη ἁπλὰ αὐτὸ ποὺ νιώθει, καὶ ὁ ἴδιος ἐλευθερώνεται καὶ τοὺς ἄλλους βοηθάει. Μιὰ φορὰ κατέβαινα στὴν Ἀθήνα γιὰ κάποια ὑπόθεση μὲ τὸ αὐτοκίνητο κάποιου γνωστοῦ μου –μαζί μας ἦταν καὶ ἕνας ἄλλος κύριος. Ἐπειδὴ τὸ αὐτοκίνητο μὲ πειράζει, ἄνοιξε ὁ ὁδηγὸς τὸ παράθυρο, ἀλλὰ ἔκανε ψύχρα. «Μήπως κρυώνετε;», τοὺς ρώτησα. «Ὄχι, ὄχι», μοῦ εἶπαν. Σὲ λίγο ὅμως εἶδα νὰ μαζεύεται ὁ ἄλλος καὶ νὰ κουμπώνη τὸ σακκάκι του. Ὁπότε τοὺς εἶπα: «Ἂν θέλετε νὰ μὴν ἀρρωστήση κανείς, νὰ τὸ λέτε ἁπλά, ὅταν κρυώνετε, ὅπως κι ἐγὼ θὰ σᾶς λέω, ὅταν αἰσθάνωμαι ἄσχημα». Ἔτσι κανένας δὲν δυσκολεύτηκε. Ἂν ὅμως ἐγὼ ἔνιωθα ἄσχημα καὶ δὲν μιλοῦσα, καὶ ὁ ἄλλος κρύωνε καὶ δὲν μιλοῦσε, μπορεῖ κάποιος νὰ ἔφθανε ἄρρωστος στὴν Ἀθήνα. Κι ἐσεῖς νὰ συμπεριφέρεσθε μὲ ἁπλότητα μεταξύ σας. Ἀλλιῶς θὰ ἔχετε συνέχεια τὴν ἀνησυχία μήπως κάνετε κάτι καὶ στενοχωρηθῆ ἢ πειραχθῆ ὁ ἄλλος. Ἔτσι καὶ στενοχωριέται κανεὶς καὶ ἀνάπαυση δὲν βρίσκει, ἀλλὰ καὶ ἡ συμπεριφορά του γίνεται ἀφύσικη.–Γέροντα, μπροστὰ σὲ ἄλλους δὲν μπορῶ νὰ κάνω καὶ τὸ πιὸ ἁπλὸ πράγμα. Αὐτὸ εἶναι συστολὴ ἢ ὑπερηφάνεια;–Ὁ Θεὸς δίνει μερικὲς φορὲς ὑπερβολικὴ συστολὴ στὸν ἄνθρωπο σὰν φρένο, γιὰ νὰ μὴν πάθη κακό. Γιατί, ποιός ξέρει, ἂν δὲν εἶχε αὐτὴν τὴν συστολή, πόσο θὰ μποροῦσε νὰ ξεφύγη ἀπὸ τὸν σωστὸ δρόμο! Αὐτὸ ποὺ πρέπει νὰ κάνης τώρα ἐσύ, εἶναι νὰ προσέχης λίγο καὶ νὰ ἀφήνης πολὺ τὸν ἑαυτό σου στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ. Νὰ μὴ σφίγγεσαι καὶ βασανίζεσαι ἀνθρώπινα, γιατὶ μέσα σ ̓ αὐτὸ τὸ ἀνθρώπινο σφίξιμο κρύβεται καὶ ἐγωισμός. Δὲν μὲ βλέπεις ἐμένα ποὺ συμπεριφέρομαι φυσιολογικὰ –χωρὶς νὰ καταβάλλω προσπάθεια –πότε σὰν παπποῦς, πότε σὰν πατέρας, πότε σὰν μεγάλος ἀδελφὸς καὶ πότε σὰν παιδί;
–Γέροντα, ἐγὼ σκέφτομαι πῶς θὰ τὸ πάρη ὁ ἄλλος αὐτὸ ποὺ θὰ πῶ καὶ φοβᾶμαι μὴν παρεξηγηθῶ κ.λπ.
–Ἐσὺ βραχυκυκλώνεσαι, ἐπειδὴ δὲν ἔχεις ἁπλότητα. Κοίταξε, νὰ ἀποκτήσης ἁπλότητα καρδίας, γιὰ νὰ ἀναπτυχθῆς πνευματικά. Νὰ δέχεσαι ἁπλὰ τὶς παρατηρήσεις ποὺ σοῦ κάνουν καὶ νὰ προσπαθῆς νὰ διορθώνεσαι, ζητώντας καὶ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Μπορεῖ νὰ σοῦ ποῦν ὅτι σὲ ἐκείνη τὴν περίπτωση φέρθηκες χωρὶς σύνεση. Ἄλλη φορά, σὲ ἀνάλογη περίπτωση, πρέπει νὰ σκεφθῆς: «Τότε μοῦ εἶπαν ὅτι φέρθηκα χωρὶς σύνεση· τώρα πρέπει νὰ προσέξω νὰ φερθῶ συνετά». Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο ἀποκτᾶς σιγὰ-σιγὰ πεῖρα, διορθώνεσαι, προοδεύεις καὶ ἐξελίσσεσαι πνευματικά. Ἔτσι καὶ ὁ ἄλλος πληροφορεῖται καὶ ὁ Θεὸς πληροφορεῖται κι ἐσὺ πληροφορεῖσαι καὶ εἶσαι εἰρηνική.Ἡ ἁπλότητα μὲ τὸν φιλότιμο ἀγώνα καὶ μὲ τὴν ἐμπιστοσύνη στὸν Θεὸ φέρνουν ἐσωτερικὴ εἰρήνη καὶ χαρὰ καὶ γεμίζει ἡ ψυχὴ ἀπὸ ἐλπίδα καὶ παρηγοριά.

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Ε’ «Πάθη καὶ Ἀρετὲς» -143-