Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Νὰ ἀποκτήσης ἁπλότητα στὴν συναναστροφή σου, γιὰ νὰ μὴ ζαλίζεσαι ἀπὸ τοὺς λογισμοὺς καὶ μπερδεύεσαι.
Ὅταν κανεὶς ἐκφράζη ἁπλὰ αὐτὸ ποὺ νιώθει, καὶ ὁ ἴδιος ἐλευθερώνεται καὶ τοὺς ἄλλους βοηθάει. Μιὰ φορὰ κατέβαινα στὴν Ἀθήνα γιὰ κάποια ὑπόθεση μὲ τὸ αὐτοκίνητο κάποιου γνωστοῦ μου –μαζί μας ἦταν καὶ ἕνας ἄλλος κύριος. Ἐπειδὴ τὸ αὐτοκίνητο μὲ πειράζει, ἄνοιξε ὁ ὁδηγὸς τὸ παράθυρο, ἀλλὰ ἔκανε ψύχρα. «Μήπως κρυώνετε;», τοὺς ρώτησα. «Ὄχι, ὄχι», μοῦ εἶπαν. Σὲ λίγο ὅμως εἶδα νὰ μαζεύεται ὁ ἄλλος καὶ νὰ κουμπώνη τὸ σακκάκι του. Ὁπότε τοὺς εἶπα: «Ἂν θέλετε νὰ μὴν ἀρρωστήση κανείς, νὰ τὸ λέτε ἁπλά, ὅταν κρυώνετε, ὅπως κι ἐγὼ θὰ σᾶς λέω, ὅταν αἰσθάνωμαι ἄσχημα». Ἔτσι κανένας δὲν δυσκολεύτηκε. Ἂν ὅμως ἐγὼ ἔνιωθα ἄσχημα καὶ δὲν μιλοῦσα, καὶ ὁ ἄλλος κρύωνε καὶ δὲν μιλοῦσε, μπορεῖ κάποιος νὰ ἔφθανε ἄρρωστος στὴν Ἀθήνα. Κι ἐσεῖς νὰ συμπεριφέρεσθε μὲ ἁπλότητα μεταξύ σας. Ἀλλιῶς θὰ ἔχετε συνέχεια τὴν ἀνησυχία μήπως κάνετε κάτι καὶ στενοχωρηθῆ ἢ πειραχθῆ ὁ ἄλλος. Ἔτσι καὶ στενοχωριέται κανεὶς καὶ ἀνάπαυση δὲν βρίσκει, ἀλλὰ καὶ ἡ συμπεριφορά του γίνεται ἀφύσικη.–Γέροντα, μπροστὰ σὲ ἄλλους δὲν μπορῶ νὰ κάνω καὶ τὸ πιὸ ἁπλὸ πράγμα. Αὐτὸ εἶναι συστολὴ ἢ ὑπερηφάνεια;–Ὁ Θεὸς δίνει μερικὲς φορὲς ὑπερβολικὴ συστολὴ στὸν ἄνθρωπο σὰν φρένο, γιὰ νὰ μὴν πάθη κακό. Γιατί, ποιός ξέρει, ἂν δὲν εἶχε αὐτὴν τὴν συστολή, πόσο θὰ μποροῦσε νὰ ξεφύγη ἀπὸ τὸν σωστὸ δρόμο! Αὐτὸ ποὺ πρέπει νὰ κάνης τώρα ἐσύ, εἶναι νὰ προσέχης λίγο καὶ νὰ ἀφήνης πολὺ τὸν ἑαυτό σου στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ. Νὰ μὴ σφίγγεσαι καὶ βασανίζεσαι ἀνθρώπινα, γιατὶ μέσα σ ̓ αὐτὸ τὸ ἀνθρώπινο σφίξιμο κρύβεται καὶ ἐγωισμός. Δὲν μὲ βλέπεις ἐμένα ποὺ συμπεριφέρομαι φυσιολογικὰ –χωρὶς νὰ καταβάλλω προσπάθεια –πότε σὰν παπποῦς, πότε σὰν πατέρας, πότε σὰν μεγάλος ἀδελφὸς καὶ πότε σὰν παιδί;
–Γέροντα, ἐγὼ σκέφτομαι πῶς θὰ τὸ πάρη ὁ ἄλλος αὐτὸ ποὺ θὰ πῶ καὶ φοβᾶμαι μὴν παρεξηγηθῶ κ.λπ.
–Ἐσὺ βραχυκυκλώνεσαι, ἐπειδὴ δὲν ἔχεις ἁπλότητα. Κοίταξε, νὰ ἀποκτήσης ἁπλότητα καρδίας, γιὰ νὰ ἀναπτυχθῆς πνευματικά. Νὰ δέχεσαι ἁπλὰ τὶς παρατηρήσεις ποὺ σοῦ κάνουν καὶ νὰ προσπαθῆς νὰ διορθώνεσαι, ζητώντας καὶ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Μπορεῖ νὰ σοῦ ποῦν ὅτι σὲ ἐκείνη τὴν περίπτωση φέρθηκες χωρὶς σύνεση. Ἄλλη φορά, σὲ ἀνάλογη περίπτωση, πρέπει νὰ σκεφθῆς: «Τότε μοῦ εἶπαν ὅτι φέρθηκα χωρὶς σύνεση· τώρα πρέπει νὰ προσέξω νὰ φερθῶ συνετά». Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο ἀποκτᾶς σιγὰ-σιγὰ πεῖρα, διορθώνεσαι, προοδεύεις καὶ ἐξελίσσεσαι πνευματικά. Ἔτσι καὶ ὁ ἄλλος πληροφορεῖται καὶ ὁ Θεὸς πληροφορεῖται κι ἐσὺ πληροφορεῖσαι καὶ εἶσαι εἰρηνική.Ἡ ἁπλότητα μὲ τὸν φιλότιμο ἀγώνα καὶ μὲ τὴν ἐμπιστοσύνη στὸν Θεὸ φέρνουν ἐσωτερικὴ εἰρήνη καὶ χαρὰ καὶ γεμίζει ἡ ψυχὴ ἀπὸ ἐλπίδα καὶ παρηγοριά.

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Ε’ «Πάθη καὶ Ἀρετὲς» -143-

Γέροντα, μπορεῖ ἕνας ἄνθρωπος χωρὶς πολλὴ μελέτη νὰ γνωρίση τὰ μυστήρια τοῦ Θεοῦ;
–Ναί, ἂν ἔχη τὴν ἁγία ἁπλότητα, μπορεῖ ὄχι μόνο νὰ γνωρίση, ἀλλὰ καὶ νὰ ζήση τὰ μυστήρια τοῦ Θεοῦ. Θυμᾶστε ἐκεῖνον τὸν πολὺ ἁπλὸ μοναχὸ ποὺ ἀξιώθηκε νὰ φάη μαζὶ μὲ τὸν Χριστό; Πρὶν γίνη μοναχός, ἦταν βοσκός, καὶ τὸ μόνο ποὺ τὸν ἐνδιέφερε ἦταν πῶς θὰ σωθῆ. Κάποτε πέρασε ἀπὸ τὰ μέρη του ἕνας ἐρημίτης καὶ τοῦ εἶπε: «Ἂν θέλης νὰ σωθῆς, νὰ βαδίζης τὸν ἴσιο δρόμο». Αὐτὸς πῆρε κατὰ γράμμα τὸν λόγο του. Παίρνει λοιπὸν ἕναν δρόμο καὶ τρεῖς μέρες βάδιζε συνέχεια ὅλο ἴσια, ὥσπου τελικὰ ἔφθασε σὲ ἕνα μοναστήρι. Ἐκεῖ ὁ ἡγούμενος, ὅταν εἶδε τὸν πόθο ποὺ εἶχε γιὰ τὴν σωτηρία του, τὸν ἔκανε ἀμέσως μοναχὸ καὶ τὸν ἔβαλε νὰ διακονῆ στὴν ἐκκλησία. Μιὰ μέρα, τὴν ὥρα ποὺ καθάριζε τὸν ναό, πέρασε ὁ ἡγούμενος καὶ τὸν συμβούλεψε νὰ κάνη καλὰ τὴν δουλειά του. Ἐκεῖνος, ἀφοῦ ἄκουσε τὶς συμβουλές, ρώτησε τὸν Γέροντα δείχνοντας τὸν Ἐσταυρωμένο: «Γέροντα, ποιός εἶναι αὐτὸς ποὺ στέκεται ἐκεῖ ἐπάνω; Ἔχω τόσες μέρες ἐδῶ καὶ δὲν κατέβηκε οὔτε νὰ φάη οὔτε νὰ πιῆ». Θαύμασε ὁ ἡγούμενος τὴν ἁπλότητά του καὶ τοῦ λέει: «Ἐγὼ τὸν τιμώρησα νὰ στέκεται ἐκεῖ ἐπάνω, γιατὶ δὲν ἔκανε καλὰ τὴν δουλειά του». Ὁ μοναχὸς τὸν ἄκουσε χωρὶς νὰ πῆ τίποτε. Τὸ βράδυ πῆρε τὸ φαγητό του καὶ κλείσθηκε μέσα στὸν ναό. Πῆγε κάτω ἀπὸ τὸν Ἐσταυρωμένο καὶ Τοῦ εἶπε μὲ πόνο: «Κατέβα, ἀδελφέ, νὰ φᾶμε μαζί». Τότε ὁ Χριστὸς κατέβηκε καὶ ἔφαγε μαζὶ μὲ τὸν ἁπλὸ μοναχὸ καὶ τοῦ ὑποσχέθηκε ὅτι θὰ τὸν πάρη στὸ σπίτι τοῦ Πατέρα Του, γιὰ νὰ εὐφραίνεται αἰώνια. Πράγματι, μετὰ ἀπὸ λίγες μέρες ὁ ἁπλὸς αὐτὸς μοναχὸς κοιμήθηκε εἰρηνικά. Βλέπετε, τέλεια ἄγνοια εἶχε, ἀλλὰ τί ἀξιώθηκε νὰ ζήση, χάρη στὴν πολλὴ ἁπλότητα καὶ καθαρότητα ποὺ εἶχε!
Γιὰ νὰ ἀναπαυθῆ ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ στὸν ἄνθρωπο, πρέπει νὰ ὑπάρχη μέσα του αὐτὸ τὸ ἄδολο, τὸ καθαρό.
Ὁ Θεὸς χαρίζεται σὲ ὅσους ἔχουν ἐξαγνισμένη ἁπλότητα. Ὅταν προηγηθῆ ἡ ἁπλότητα καὶ ἡ καθαρότητα, μὲ τὴν θερμὴ πίστη καὶ τὴν εὐλάβεια, φθάνει μετὰ ὁ ἄνθρωπος νὰ ἔχη θεῖα γεγονότα καὶ νὰ γνωρίζη τὰ μυστήρια τοῦ Θεοῦ, χωρὶς νὰ ἔχη γνώσεις. Γιατὶ τότε φιλοξενεῖται μέσα του ἡ Ἁγία Τριάδα καὶ μὲ τὸν θεῖο φωτισμὸ ποὺ ἔχει βρίσκει εὔκολα τὰ κλειδιὰ τῶν θείων νοημάτων καὶ ἑρμηνεύει τὸ πνεῦμα τοῦ Θεοῦ πολὺ ἁπλὰ καὶ φυσικά, χωρὶς διανοητικὸ πονοκέφαλο. Ὅταν καθαρίσουμε τὴν πονηρή μας καρδιά, «ἐκ τῆς ὁποίας ἐξέρχονται ὅλα τὰ κακά»7, θὰ γίνουμε καθαρὰ καὶ ταπεινὰ δοχεῖα τῆς θείας Χάριτος καὶ θὰ ἀναπαύεται πλέον μέσα μας ἡ Ἁγία Τριάδα.
Θὰ εὔχωμαι κι ἐγὼ γιὰ σᾶς, καθὼς κι ἐσεῖς νὰ εὔχεσθε γιὰ μένα, νὰ βοηθήσουν ὁ Χριστὸς καὶ ἡ Παναγία νὰ καθαρισθοῦν οἱ καρδιές
μας, γιὰ νὰ δοῦμε τὸν Θεό. «Μακάριοι οἱ καθαροὶ τῇ καρδίᾳ, ὅτι αὐτοὶ τὸν Θεὸν ὄψονται»8. Ἀμήν

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Ε’ «Πάθη καὶ Ἀρετὲς» -142-
8.Ματθ. 5, 8.

Αν καταλάβη κανείς τα μυστικά της πνευματικής ζωής και τον μυστικό τρόπο με τον οποίο εργάζεται ο Θεός,
παύει να στεναχωριέται για ό,τι του συμβαίνει, γιατί δέχεται με χαρά τα πικρά φάρμακα που του δίνει ο Θεός για την υγεία της ψυχής του.
Όλα τα θεωρεί αποτελέσματα της προσευχής του, αφού ζητάει συνέχεια από τον Θεό να του λευκάνη την ψυχή. Όταν όμως οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν τις δοκιμασίες κοσμικά, βασανίζονται. Αφού ο Θεός όλους μας παρακολουθεί, πρέπει να παραδίνεται κανείς εν λευκώ σ’ Αυτόν. Αλλιώς είναι βάσανο· ζητάει να του έρθουν όλα, όπως εκείνος θέλει, αλλά δεν του έρχονται όλα όπως τα θέλει, και ανάπαυση δε βρίσκει.
Είτε χορτάτος είναι κανείς είτε νηστικός, είτε τον επαινούν, είτε τον αδικούν, πρέπει να χαίρεται και να τα αντιμετωπίζη όλα ταπεινά και με υπομονή. Τότε ο Θεός συνέχεια θα του δίνη ευλογίες, ώσπου να φθάση η ψυχή του σε σημείο να μη χωράη, να μην αντέχη την καλωσύνη του Θεού. Και, όσο θα προχωράη πνευματικά, τόσο θα βλέπη την αγάπη του Θεού σε μεγαλύτερο βαθμό και θα λειώνη από την αγάπη Του.
Οι πνευματικοί όμως άνθρωποι, επειδή όλες τις δοκιμασίες τις αντιμετωπίζουν κοντά στον Χριστό, δεν έχουν δικές τους θλίψεις. Μαζεύουν τις πολλές πίκρες των άλλων, αλλά παράλληλα μαζεύουν και την πολλή αγάπη του Θεού. Όταν ψάλλω το τροπάριο «Μη καταπιστεύσης με ανθρωπίνη προστασία, Παναγία Δέσποινα», καμμιά φορά σταματώ στο «αλλά δέξαι δέησιν του ικέτου σου…».
Αφού δεν έχω θλίψη, πως να πω «θλίψις γαρ έχει με, φέρειν ου δύναμαι»; Ψέμματα να πω; Στην πνευματική αντιμετώπιση δεν υπάρχει θλίψη, γιατί, όταν ο άνθρωπος τοποθετηθή σωστά, πνευματικά, όλα αλλάζουν. Αν ο άνθρωπος ακουμπήση την πίκρα του πόνου του στον γλυκύ Ιησού, οι πίκρες και τα φαρμάκια του μεταβάλλονται σε μέλι.

Οσίου Παϊσίου Αγιορείτου.

Μὴν ἀφήνεις λύπη στὴν καρδιά σου.
Διότι ἡ χαρὰ τοῦ πονηροῦ εἶναι ἡ λύπη, ἡ ἀθυμία, ἀπὸ τὴν ὁποία γεννιοῦνται πολλὰ καὶ μὲ τὰ ὁποία γεμίζει πικρία ἡ ψυχὴ αὐτοῦ ποὺ τὰ ἔχει. Ἐνῶ ἡ διάθεση τοῦ μετανοοῦντος λέει:
«Ἥμαρτον, συγχώρησον, Πάτερ»!
Καὶ διώχνει τὴ λύπη.
«Μήπως, λέει, δὲν εἶμαι ἄνθρωπος ἀσθενής; Λοιπόν, τί πρέπει νὰ κάνω»;
Πράγματι, παιδί μου, ἔτσι εἶναι.
Ἔχε θάρρος.
Όσες φορὲς πέφτεις, πάλι νὰ σηκώνεσαι, καὶ ἀμέσως νὰ ζητᾶς τὴ συγχώρηση.
Βάζε λοιπὸν μετάνοια συνεχῶς, ὅταν σφάλεις, καὶ μὴ χάνεις καιρό.
Γιατί, ὅσον ἀργεῖς νὰ ζητήσεις συγχώρηση, τόσον δίνεις ἄδεια στὸν πονηρὸ νὰ ἁπλώνει μέσα σου ρίζες.
Μὴν τὸν ἀφήνεις νὰ ἀποκτᾶ δικαιώματα εἰς βάρος σου.
Λοιπὸν μὴν ἀπελπίζεσαι ὅταν πέφτεις, ἀλλὰ ἀφοῦ σηκωθεῖς πρόθυμα βάζε μετάνοια λέγοντας
– Συγχώρησε μέ, Χριστέ μου, ἄνθρωπος εἶμαι καὶ ἀσθενής.

Ἔκφρασις Μοναχικῆς ἐμπειρίας», ἔκδ, Ἱ.Μ.Φιλοθέου, Ἅγ. Ὅρος, σ. 127-129)

Είναι ασφάλεια η προσευχή
Οἱ Ἅγιοι Πατέρες μᾶς δίδαξαν τήν νοερά προ­σευχή,
ὡς ἕνα πολύ εὐκολο καί ἀποτελεσματικό τρόπο γιά νά ἀγαπή­σουμε τόν Θεό.
«Νά λέτε τήν εὐχή»
«Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με»...
Δείτε περισσότερα

Είτε χορτάτος είναι κανείς είτε νηστικός, είτε τον επαινούν, είτε τον αδικούν, πρέπει να χαίρεται και να τα αντιμετωπίζη όλα ταπεινά και με υπομονή.
Τότε ο Θεός συνέχεια θα του δίνη ευλογίες, ώσπου να φθάση η ψυχή του σε σημείο να μη χωράη, να μην αντέχη την καλωσύνη του Θεού
Γέροντα, αφού τώρα δεν νιώθω μέσα μου τον ουρανό;
– Δε νιώθεις τον Ουρανό,γιατί δεν δοξολογείς τον Θεό. Όταν ο άνθρωπος κινήται στον χώρο της δοξολογίας,… χαίρεται με όλα. Υπάρχουν κοσμικοί άνθρωποι που θα μας κρίνουν εμάς τους . Και εσείς πάντα να λέτε
«δόξα σοι ο Θεός, δόξα σοι ο Θεός».
Η δοξολογία αγιάζει τα πάντα.
Με την δοξολογία διαλύεται ο άνθρωπος από ευγνωμοσύνη ,παλαβώνει με την καλή έννοια, πανηγυρίζει τα πάντα. Και όταν ο άνθρωπος ευχαριστή τον Θεό ακόμη και για τα λίγα, έρχεται μετά τόσο πλούσια η ευλογία του Θεού, που δεν μπορεί να την αντέξη και τότε ο διάβολος δεν μπορεί πια να σταθή και φεύγει.

Οσίου Παϊσίου Αγιορείτου.