Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Ἐγώ, ὅταν κάποιος μὲ πόνο μοῦ λέει: «εἶμαι τέτοιος, τέτοιος», τὸν χαίρομαι, γιατί, ἀφοῦ ἀναγνωρίζει τὰ σφάλματά του, θὰ ἐλευθερωθῆ ἀπὸ αὐτά. Βρῆκα κάποτε ἕναν ἄνθρωπο ποὺ ἔμενε σὲ ἕνα καλύβι μὲ τὰ γατιά, μὲ τὰ σκυλιά. Οὔτε φωτιὰ ἄναβε, γιατὶ φοβόταν μὴν κάψη τὸ καλύβι. Ἦταν τελείως ἐγκαταλελειμμένος! Τὸν πόνεσα, τὸν λυπήθηκα, ἀλλὰ ἐκεῖνος μοῦ εἶπε: «Μὴ μὲ λυπᾶσαι, μωρὲ καλόγερε· ἐγὼ πρέπει νὰ βασανισθῶ. Ἂν ἤξερες τί ἔχω κάνει, δὲν θὰ μὲ λυπόσουν. Γιὰ μένα, κι ἐδῶ ποὺ εἶμαι, πολὺ εἶναι».
Ἔ, αὐτόν, ὅ,τι κι ἂν ἔχη κάνει, δὲν θὰ τὸν οἰκονομήση ὁ Θεός; Καὶ τώρα ποὺ ἤμουν στὸ νοσοκομεῖο, ἦρθε μιὰ γυναίκα, ποὺ τὰ χέρια της ἦταν τρυπημένα ἀπὸ τὶς μεταγγίσεις! Ἦταν τελείως χάλια! Δὲν εἶχε ἡ φουκαριάρα φλέβα γιὰ φλέβα! «Δὲν ἔχω κανένα καλό, μοῦ λέει.
Μήπως μὲ λυπηθῆ ἀπὸ αὐτὰ ὁ Θεὸς καὶ μὲ πάρη στὸν Παράδεισο! Ἔχω ἐκεῖνο, ἐκεῖνο τὸ ἐλάττωμα...». Καὶ ἔλεγε-ἔλεγε ἕνα σωρὸ κουσούρια. Τί λεπτὴ ἐργασία ἔκανε στὸν ἑαυτό της! Ἐγὼ σὲ τέτοια κατάσταση ἄλλον ἄνθρωπο δὲν εἶδα!

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Γ’ «Πνευματικὸς Ἀγώνας»-83-