
Εμείς ολοτρίγυρα αρκετοί θα έλεγα προσκυνητές καθισμένοι στους κομμένους κορμούς των δένδρων, παρακολουθούσαμε σιωπηλοί. Για μια στιγμή ο γέροντας έσπασε τη σιωπή του αστειευόμενος με δυό παιδιά δέκα με δώδεκα χρονών.
- Εσένα πώς σε λένε ; ρώτησε ο Γέροντας.
- Γιώργο απαντά ο μικρός.
- Πω, πω και ήθελα έναν υποτακτικό να τον λένε Γιώργο του απάντησε ο Γέροντας αστειευόμενος, κι ύστερα τον πλησίασε συνεχίζοντας…
Μα εγώ δε τον θέλω έτσι, τον θέλω να έχει βγάλει πανεπιστήμια, να ξέρει ξένες γλώσσες.
Στο τέλος φεύγοντας ο μικρός με τον πατέρα του, πήγε να πάρει την ευχή του. Ο γέροντας, του έδωσε το κομποσχοίνι που έπλεκε, τον έβαλε στην αγκαλιά του και του είπε:
«Έλα μωρέ, εγώ τον Χριστό θέλω ν’ αγαπάς» καταδεικνύοντας τόσο απλά ο Γέροντας, την ορθόδοξη ομορφιά της ελεύθερης επιλογής οδού προς σωτηρίαν.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου