Γράφει ο π. Διονύσιος Ταμπάκης, εφημέριος Ι. Ναού Παναγίας Ναυπλίου.Πολλοί «καλοδιάθετοι» και ενοχλημένοι από την απήχηση και εκτίμηση που τρέφει ο απλός λάος στον Γέροντα Παίσιο βγήκαν να ρίψουνε λάσπη και να καθυβρίσουν την Οσιακή μορφή του. «Αντικείμενοι και υπεραιρόμενοι επί πάντα λεγόμενον θεόν η σέβασμα».
Από διάφορες γνωστές και αλήστου μνήμης προελεύσεις βγήκαν με προθυμία να ρίψουν πέτρες σε ένα ευλογημένο δέντρο που με τόσους αγαθούς καρπούς έχει θρέψει τους ταλαιπωρημένους ανθρώπους της γενιάς μας. Δεν θα κάνουμε απέναντί τους διαλεκτικό αγώνα,ούτε θα αντιπαρατεθούμε.
Άλλωστε ο καλύτερος κριτής είναι ο χρόνος και αυτός έχει κρίνει επί 20 σχεδόν χρόνια το έργο και τον λόγο του γέροντος Παισίου.
Τα θαύματα αμέτρητα που και εν ζωή αλλά και τώρα από τον Ουρανό επιτελεί με την χάρη Τού Χριστού μας. Έχουν εκδοθεί αμέτρητα βιβλία που με επώνυμες μαρτυρίες ευαγγελίζονται την ανόθευτη αγιότητα του Πατρός. Θέλω να μείνουμε όμως σε ένα συγκλονιστικό θαύμα που επί τόσες δεκαετίες επιτελείται με ανεξήγητο ανθρωπίνως τρόπο.
Καί ερωτώ μετά απορίας:
Πως ένα αγράμματο γεροντάκι σόφιζε και δίδασκε τους σοφούς του αιώνος τούτου; Πως τόσοι έγκριτοι επιστήμονες και....
Καθηγητές Πανεπιστημίων προσέτρεχαν με βεβαιότητα στην αλάνθαστη συμβουλή του;
Πως ένα πάμφτωχο Γεροντάκι που είχε για πιάτο ένα σκουριασμένο κονσερβοκούτι πλούτιζε με Ουράνια χάρη και Χαρά τόσους φτωχούς ψυχικά ανθρώπους;
Πως ένας άσημος άνθρωπος, ορφανός από κάθε ανθρώπινη παρηγοριά και βεβαιότητα, γέμιζε με τόση ελπίδα και σιγουριά τα χιλιάδες πλήθη που έτρεχαν στο Άγιον Όρος η στην Ι.Μονή Σουρωτής για να μιλήσουν μαζί του;
Πως ένας άνθρωπος με μισό πνεύμονα έκανε να ανασαίνουν καλύτερα τόσοι πονεμένοι και συντετριμμένοι από τις θλίψεις Χριστιανοί;
Πως ένα κατατρεγμένο προσφυγάκι (40 ημερών διώχτηκε από την Καππαδοκία μαζί με τον Άγιο Αρσένιο) επαναπάτρισε στην ζεστασιά του Παραδείσου τόσους παραστρατημένους και ζαλισμένους ανθρώπους;
Πως ένας εγκαταλελειμμένος Μοναχός στην μέση του δάσους, μόνος μαζί με τα φίδια και τα πετεινά του ουρανού, γλύκαινε την ζωή σε τόσες εγκαταλελειμμένες και μοναχικές ψυχές;
Πως ένας αδύναμος και άρρωστος Καλόγερος με πάνω από δέκα σοβαρές αρρώστιες συντροφιά του, του οποίου του έλειπαν τα μισά δόντια, μπορούσε να γιατρεύει θαυματουργικά ακόμη και τώρα τις φανερές και κρυφές πληγές τόσων δυστυχισμένων ανθρώπων;
Πως ένα ταπεινό και περιφρονημένο γεροντάκι άλλαξε και αλλάζει την ζωή ριζικά, σε χιλιάδες ανθρώπους φέρνοντάς τους σε μετάνοια;
Ως Ιερείς ξέρουμε πολύ καλά, πόσα νέα παιδιά, μέσα στην αμαρτία και την πλάνη βουτηγμένα, διαβάζοντας μόνο μία σελίδα από τα βιβλία του επιστρέφουν στην αγνή και πεντακάθαρη ζωή.
Πως ένα απέριττο μνήμα λοιπόν ενός απέριττου καλόγερου μαγνητίζει εκατομμύρια πιστούς και πονεμένους από την Ελλάδα, την Ρωσία,Ευρώπη Αμερική Αυστραλία και όλη την Οικουμένη;
Με λίγα λόγια ο Γέροντας Παίσιος ανήκει σε εκείνα τα Θεικά λόγια που είπε ο Χριστός μας «αμήν αμήν λέγω υμίν, ο πιστεύων εις εμέ τα έργα α εγώ ποιώ κακείνος ποιήσει και μείζονα τούτων ποιήσει».
Είχε την Χάρη του Αγίου Πνεύματος κάτοικο της ψυχής του γι’αυτό και όσο κρυβόταν τόσο ο Θεός τον φανέρωνε και τον φανερώνει στον κόσμο και τον δοξάζει.
Αυτός ήταν ο Γέροντας Παίσιος και αυτά τα θαύματά του!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου