Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Ο Άγιος Παΐσιος για τον θυμό

Άγιος Παΐσιος: Γέροντα, εγώ νομίζω ότι δεν θυμώνω, αλλά απλώς νευριάζω.

– Πώς γίνεται αυτό, βρε παιδί; Αν νευριάζης, πρέπει να εξετάσης να δης μήπως έχεις το πάθος του θυμού. Άλλο αν κάποιος νευριάση και πη καμμιά κουβέντα, επειδή είναι νευριασμένος ή έχει κάποιο πρόβλημα, έναν πόνο κ.λπ. Τότε «καλημέρα» να του πη ο άλλος , «δεν με παρατάς κι εσύ!» – μπορεί να του απαντήση.

Μα καλά, «καλημέρα» του είπε∙ δεν του είπε κάτι κακό. Αυτός όμως είναι κουρασμένος, έχει τον πόνο του, γι’ αυτό αντιδρά έτσι. Βλέπεις, και το πιο υπομονετικό γαϊδουράκι, όταν το παραφορτώσης, θα κλωτσήση.

– Γέροντα, όταν δεν είμαι συμφιλιωμένη με τον εαυτό μου, μου φταίει το καθετί και αντιδρώ.

– Αν δεν είσαι συμφιλιωμένη με τον εαυτό σου , αυτό σημαίνει ότι έχεις μια πνευματική αδιαθεσία και είναι φυσικό μετά να αντιδράς. Όπως, όταν κάποιος είναι σωματικά άρρωστος, χάνει καμμιά φορά την υπομονή του και κουράζεται λ.χ. να ακούη τους άλλους να μιλάνε, έτσι και όταν δεν είναι σε καλή πνευματική κατάσταση, του λείπει η εγρήγορση, η υπομονή , η ανεκτικότητα.

– Τι φταίει, Γέροντα, που θυμώνω με το παραμικρό;

– Φταίει που πιστεύεις ότι πάντοτε φταίνε οι άλλοι. Ο θυμός σ’ εσένα ξεκινάει από τους αριστερούς λογισμούς που βάζεις για τους άλλους. Εάν βάζης δεξιούς λογισμούς, δεν θα εξετάζης τί σου είπαν ή πώς σου το είπαν, θα παίρνης το βάρος επάνω σου και δεν θα θυμώνης.

– Όμως, Γέροντα, δεν μπορώ να πιστέψω ότι πάντοτε φταίω εγώ.

– Φαίνεται, υπάρχει μέσα σου κρυφή υπερηφάνεια. Να προσέχης, γιατί ο θυμός έχει μέσα δικαιολογία, υπερηφάνεια, ανυπομονησία, αναίδεια.

– Γέροντα, γιατί σήμερα οι άνθρωποι νευριάζουν τόσο εύκολα;

– Τώρα και οι μύγες νευριάζουν! Έχουν πείσμα, θέλημα!… Παλιά, αν τις έδιωχνες, έφευγαν. Τώρα, επιμένουν… Είναι όμως αλήθεια ότι και μερικά επαγγέλματα σήμερα όχι μόνο δεν βοηθούν για την ψυχική ηρεμία, αλλά και τον εκ φύσεως ήρεμο άνθρωπο μπορεί να τον κάνουν νευρικό.

– Γέροντα, εγώ όταν ήμουν στον κόσμο, θύμωνα πολύ∙ τώρα στο μοναστήρι γιατί δεν θυμώνω;

– Πολλές φορές ,από μερικές εξωτερικές αφορμές αγανακτεί ο άνθρωπος και ξεσπά, επειδή δεν αναπαύεται με αυτό που κάνει και θέλει κάτι άλλο. Αυτές όμως οι αντιδράσεις είναι εξωτερικές σκόνες που φεύγουν, όταν βρη ο άνθρωπος αυτό που τον αναπαύει.

Από τους Λόγους του Αγίου Παϊσίου

 

 

 

 

Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Πῶς λειτουργοῦν οἱ πνευματικοὶ νόμοι

– Γέροντα,ποιοί νόμοι λέγονται πνευματικοί;

– Θὰ σοῦ ἐξηγήσω: Ὅπως στὴν φύση ὑπάρχουν οἱ φυσικοὶ νόμοι, ἔτσι καὶ στὴν πνευματικὴ ζωὴ ὑπάρχουν οἱ πνευματικοὶ νόμοι. Ἂς ποῦμε, ὅταν πετάη κανεὶς ἕνα βαρὺ ἀντικείμενο ψηλά, μὲ ὅσο περισσότερη ὁρμὴ καὶ ὅσο πιὸ ψηλὰ τὸ πετάξη, μὲ τόσο μεγαλύτερη δύναμη θὰ πέση κάτω καὶ θὰ συντριβῆ. Αὐτὸς εἶναι φυσικὸς νόμος.

Στὴν πνευματικὴ ζωή, ὅσο περισσότερο ὑψώνεται κανεὶς μὲ τὴν ὑπερηφάνειά του,τόσο μεγαλύτερη θὰ εἶναι καὶ ἡ πνευματική του πτώση καὶ ἀνάλογα μὲ τὸ ὕψος τῆς ὑπερηφανείας του θὰ συντριβῆ. Γιατὶ ὁ ὑπερήφανος ἀνεβαίνει, φθάνει σὲ ἕνα σημεῖο καὶ μετὰ πέφτει καὶ σπάζει τὰ μοῦτρα του –«ὁ ὑψῶν ἑαυτὸν ταπεινωθήσεται»2.

Αὐτὸς εἶναι πνευματικὸς νόμος.Ὑπάρχει ὅμως μιὰ σημαντικὴ διαφορὰ ἀνάμεσα στοὺς φυσικοὺς καὶ στοὺς πνευματικοὺς νόμους: Ἐνῶ οἱ φυσικοὶ νόμοι δὲν ἔχουν σπλάχνα καὶ ὁ ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ τοὺς ἀλλάξη, οἱ πνευματικοὶ νόμοι ἔχουν σπλάχνα καὶ ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ τοὺς ἀλλάξη, γιατὶ ἔχει νὰ κάνη μὲ τὸν Δημιουργὸ καὶ Πλάστη του, τὸν Πολυεύσπλαχνο Θεό. Ἂν δηλαδὴ καταλάβη ἀμέσως τὸ ἀνέβασμα τῆς ὑπερηφανείας του καὶ πῆ:«Θεέ μου, ἐγὼ δὲν ἔχω τίποτε δικό μου καὶ ὑπερηφανεύομαι· συγχώρεσέ με!», ἀμέσως τὰ σπλαχνικὰ χέρια τοῦ Θεοῦ τὸν ἁρπάζουν καὶ τὸν κατεβάζουν ἁπαλὰ κάτω, χωρὶς νὰ γίνη ἀντιληπτὴ ἡ πτώση του. Ἔτσι δὲν συντρίβεται, ἀφοῦ προηγήθηκε ἡ καρδιακὴ συντριβὴ μὲ τὴν μετάνοια ποὺ ἔδειξε.

Τὸ ἴδιο ἰσχύει καὶ γιὰ τὸ «μάχαιραν ἔδωκας, μάχαιραν θὰ λάβης»3, ποὺ λέει τὸ Εὐαγγέλιο.

Ἂν δηλαδὴ «ἔδωσα μάχαιρα», κανονικὰ πρέπει νὰ ξοφλήσω μὲ μάχαιρα.Ὅταν ὅμως συναισθάνωμαι τὸ σφάλμα μου, μὲ μαχαιρώνη ἡ συνείδησή μου καὶ ζητάω συγχώρηση ἀπὸ τὸν Θεό, τότε πλέον παύουν νὰ λειτουργοῦν οἱ πνευματικοὶ νόμοι καὶ δέχομαι ἀπὸ τὸν Θεὸ τὴν ἀγάπη Του σὰν βάλσαμο.Μέσα δηλαδὴ στὰ κρίματα τοῦ Θεοῦ, ποὺ εἶναι ἄβυσσος, βλέπουμε νὰ ἀλλάζη ὁ Θεός, ὅταν ἀλλάζουν οἱ ἄνθρωποι.

Ὅταν τὸ ἄτακτο παιδὶ συνέρχεται, μετανοῆ καὶ δέρνεται ἀπὸ τὴν συνείδησή του, τότε ὁ Πατέρας του τὸ χαϊδεύει μὲ ἀγάπη καὶ τὸ παρηγορεῖ. Δὲν εἶναι μικρὸ πράγμα νὰ μπορῆ ὁ ἄνθρωπος νὰ ἀλλάξη τὴν ἀπόφαση τοῦ Θεοῦ! Κάνεις κακό; Ὁ Θεὸς σοῦ δίνει σκαμπιλάκι.

Λὲς «ἥμαρτον»; Σοῦ δίνει εὐλογίες.

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Δ’«Οἰκογενειακή Ζωή» ‐ 132 ‐ 2Λουκ.18,14· βλ. καὶ Ματθ.23,12.

3 Βλ.Ματθ.26,52.