Γέροντα, επειδή δυσκολεύομαι να κάνω μετάνοιες, δεν μου αρέσουν.
– Όταν κάνης μετάνοιες, να σκέφτεσαι ότι είσαι μπροστά στον Θεό και Τον
προσκυνάς, και έτσι θα αγαπήσης τις μετάνοιες.
Οι μετάνοιες για τον εαυτό μας ή για τους συνανθρώπους μας είναι το κυριώτερο εργόχειρο από όλα τα εργόχειρα και είναι ένα εργόχειρο με ατέλειωτη δουλειά, αρκεί να έχη κανείς φιλότιμο να εργασθή στην μετάνοια. Οι μετάνοιες γι’ αυτό λέγονται μετάνοιες· ταπεινωνόμαστε και ζητάμε συγχώρηση από τον Θεό, όπως, όταν σφάλλουμε σε κάποιον, βάζουμε μετάνοια και λέμε «ευλόγησον». Βοηθάει μάλιστα, όταν αρχίζουμε να κάνουμε τις μετάνοιες, να λέμε ταπεινά: «Ήμαρτον, Κύριε, συγχώρεσέ με».
Αγίου Παΐσιου Αγιορείτου.!!
Όταν, Γέροντα, η καρδιά μου είναι σκληρή, θυμάμαι τις διάφορες δυσκολίες που έχω περάσει και ζητώ από τον Θεό να βοηθήση όσους περνούν παρόμοιες δυσκολίες.
– Καλό είναι αυτό. Να το κάνης, αφού έτσι καταλαβαίνεις περισσότερο τον άλλον και συμπάσχεις μαζί του. «Θεέ μου, να λές, όπως ευεργέτησες εμένα τόσο πολύ, βοήθησε και τον αδελφό μου, που είναι καλύτερος από μένα».
– Όταν, Γέροντα, προσεύχωμαι για την σωτηρία μιας ψυχής και παράλληλα παρακαλώ τον Θεό να μην επιτρέψη να κακοπαθήση, μήπως δεν είναι σωστό;
– Όχι, ευλογημένη, και αυτό μέσα στον πόνο είναι.
Ο Θεός συγκινείται, όταν αυτός που προσεύχεται έχη μέσα του αγάπη για τον πλησίον, αλλά τελικά ο Θεός θα κάνη αυτό που συμφέρει στην ψυχή.
Αγίου Παΐσιου Αγιορείτου.!!
Γέροντα, εκείνος ο μοναχός που αναφέρει ο Ευεργετινός ότι δέκα χρόνια έπεφτε σε κάποια αμαρτία κάθε μέρα, αλλά και κάθε μέρα μετανοούσε3, πώς σώθηκε;
– Εκείνος ήταν κατά κάποιον τρόπο κυριευμένος, αιχμαλωτισμένος από την αμαρτία.
Δεν είχε κακή διάθεση, αλλά δεν είχε βοηθηθή, σπρώχτηκε στο κακό, γι᾿ αυτό δικαιούτο την θεία βοήθεια. Πάλευε, πονούσε, είχε μετάνοια ειλικρινή, και ο Θεός τελικά τον έσωσε. Βλέπεις, ένας μπορεί να έχη καλή διάθεση· αν όμως δεν βοηθηθή από μικρός και παρασυρθή στο κακό, είναι δύσκολο μετά να σηκωθή. Κάνει μια προσπάθεια, πάλι πέφτει, πάλι σηκώνεται· παλεύει δηλαδή. Ο Θεός αυτόν τον άνθρωπο δεν θα τον αφήση, γιατί ο καημένος κάνει την μικρή του προσπάθεια, ζητάει και την θεία βοήθεια και δεν αμαρτάνει εν ψυχρώ.
Κάποιος λ.χ. ξεκινάει να πάη κάπου, χωρίς να έχη σκοπό να αμαρτήση, αλλά πηγαίνοντας του συμβαίνει ένας πειρασμός και πέφτει σε κάποια αμαρτία. Μετανοεί, κάνει μια προσπάθεια, του στήνουν πάλι μια παγίδα καί, ενώ δεν έχει διάθεση να κάνη κάτι κακό, ο καημένος ξαναπέφτει και πάλι μετανοεί.
Αυτός έχει ελαφρυντικά, γιατί δεν θέλει να κάνη το κακό, αλλά παρασύρεται στο κακό και ύστερα μετανοεί.
Όποιος όμως λέει: «γιά να πετύχω εκείνο, πρέπει να κάνω αυτήν την αδικία· για να πετύχω το άλλο, πρέπει να κάνω εκείνη την πονηριά» κ.λπ., αυτός αμαρτάνει εσκεμμένως και εν γνώσει του.
Καταστρώνει δηλαδή το αμαρτωλό του σχέδιο και βάζει πρόγραμμα με τον διάβολο τί αμαρτία θα κάνη. Αυτό είναι πολύ κακό, επειδή είναι προμελετημένο.
Δεν είναι ότι πέφτει σε πειρασμό, αλλά ξεκινάει να κάνη κάτι μαζί με τον πειρασμό. Ένας τέτοιος άνθρωπος δεν πρόκειται ποτέ να βοηθηθή, γιατί δεν δικαιούται την θεία βοήθεια, και τελικά πεθαίνει αμετανόητος.
Αγ. Παϊσίου Αγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Γ’ «Πνευματικός Αγώνας» ‐ 69 ‐
3 Βλ. Ευεργετινός, τόμος Α´, Υπόθεσις Α´, σ. 34 κ.ε.
Σε κάθε πνευματική χειμωνιά να περιμένουμε με υπομονή και ελπίδα την πνευματική άνοιξη.
Οι μεγαλύτεροι πειρασμοί είναι συνήθως στιγμιαίοι καί, εάν εκείνη την στιγμή τους ξεφύγουμε, περνάει και φεύγει η φάλαγγα των δαιμόνων και γλυτώνουμε. Όταν ενωθή ο άνθρωπος με τον Θεό, δεν έχει πια πειρασμούς.
Μπορεί ο διάβολος να κάνη κακό στον Άγγελο; Όχι, καίγεται.
Η πνευματική ζωή είναι πολύ απλή και εύκολη· εμείς την κάνουμε δύσκολη, γιατί δεν αγωνιζόμαστε σωστά.
Με λίγη προσπάθεια και πολλή ταπείνωση και εμπιστοσύνη στον Θεό, μπορεί κανείς να προχωρήση πολύ. Γιατί, όπου υπάρχει ταπείνωση, δεν έχει θέση ο διάβολος· καί, όπου δεν υπάρχει διάβολος, επόμενο είναι να μην υπάρχουν και πειρασμοί.
Όταν,
Γέροντα, η καρδιά μου είναι σκληρή, θυμάμαι τις διάφορες δυσκολίες που έχω περάσει και ζητώ από τον Θεό να βοηθήση όσους περνούν παρόμοιες δυσκολίες.
– Καλό είναι αυτό. Να το κάνης, αφού έτσι καταλαβαίνεις περισσότερο τον άλλον και συμπάσχεις μαζί του. «Θεέ μου, να λές, όπως ευεργέτησες εμένα τόσο πολύ, βοήθησε και τον αδελφό μου, που είναι καλύτερος από μένα».
– Όταν, Γέροντα, προσεύχωμαι για την σωτηρία μιας ψυχής και παράλληλα παρακαλώ τον Θεό να μην επιτρέψη να κακοπαθήση, μήπως δεν είναι σωστό;
– Όχι, ευλογημένη, και αυτό μέσα στον πόνο είναι.
Ο Θεός συγκινείται, όταν αυτός που προσεύχεται έχη μέσα του αγάπη για τον πλησίον, αλλά τελικά ο Θεός θα κάνη αυτό που συμφέρει στην ψυχή.
Αγ. Παϊσίου Αγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Γ’ «Πνευματικός Αγώνας» ‐ 7‐
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου