Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου 

Γέροντα, κινδυνεύσατε καμμιὰ φορὰ στὸν πόλεμο;
–Ὤ, μιὰ καὶ δυό;
Τὰ σκέφτομαι τώρα πῶς βοηθοῦσε ὁ Θεὸς καὶ συγκλονίζομαι.
Τότε δὲν τὰ σκεφτόμουν.
Εἰδικὰ τὸν θάνατο δὲν τὸν σκεφτόμουν καθόλου. Ὅταν εἶσαι ἀποφασισμένος γιὰ τὸν θάνατο, δὲν φοβᾶσαι τίποτε. Ἡ ἀπόφαση γιὰ τὸν θάνατο ἰσοδυναμεῖ μὲ χίλιους φύλακες. Ὁ θάνατος εἶναι ἀσφάλεια. Στὸν πόλεμο οἱ ἱεροὶ λόχοι ἔχουν τὴν νεκροκεφαλή· εἶναι ἀποφασισμένοι νὰ πεθάνουν. Ὅποιος δὲν ὑπολογίζει τὸν ἑαυτό του γιὰ τὸ καλὸ τοῦ ἄλλου ἢ γιὰ τὸ κοινὸ καλό, δέχεται μέσα του θεϊκὴ δύναμη.
Καὶ νὰ δῆτε, ἂν κινηθῆ κανεὶς μὲ θυσία, ὁ Θεὸς τὸν σκεπάζει.Θυμᾶμαι, μιὰ φορὰ εἴχαμε ὀχυρωθῆ πίσω ἀπὸ ἕναν βράχο.
. Ἐγὼ εἶχα σκάψει ἕνα λακκάκι καὶ εἶχα κρυφτῆ λίγο.
Ἔρχεται ὁ ἕνας καὶ μοῦ λέει «νὰ μπῶ κι ἐγώ»· ἔρχεται ὁ ἄλλος, μοῦ λέει «νὰ μπῶ κι ἐγώ». Τοὺς ἄφησα νὰ μποῦν, ἀφοῦ μοῦ τὸ ζητοῦσαν καὶ ἔμεινα ἐγὼ ἔξω.
Τὸ βράδυ, ὅταν ἔπεφταν τὰ πολλὰ βλήματα, μὲ παίρνει ἕνα βλῆμα ξυστὰ στὸ κεφάλι. Φοροῦσα κουκούλα· δὲν φοροῦσα κράνος. «Παιδιά, φωνάζω, μὲ χτύπησε βλῆμα!». Πιάνω μὲ τὸ χέρι μου τὸ κεφάλι, δὲν βλέπω αἵματα· τὸ ξαναπιάνω, τίποτε. Τὸ βλῆμα εἶχε περάσει ξυστὰ ἀπὸ τὸ κεφάλι μου καὶ εἶχε κουρέψει μόνον ἀπὸ μπρὸς πρὸς τὰ πίσω τὰ μαλλιά μου καὶ εἶχε σχηματισθῆ μιὰ λωρίδα ἕξι πόντους φάρδος χωρὶς μαλλιά!
Ἐσεῖς δὲν περάσατε δύσκολα χρόνια, κατοχές, δὲν εἴδατε πόλεμο, ἐχθροὺς κ.λπ. –εὔχομαι νὰ μὴ δῆτε
–καὶ οὔτε καταλαβαίνετε ἀπὸ αὐτά.
Τὰ χρόνια ὅμως αὐτὰ εἶναι σὰν μιὰ χύτρα ποὺ βράζει καὶ σφυρίζει. Θέλει μιὰ σκληραγωγία, μιὰ παλληκαριὰ καὶ ἕναν ἀνδρισμό.
Ἂν τυχὸν γίνη κάτι, κοιτάξτε μὴ βρεθῆτε τελείως ἀπροετοίμαστες. Νὰ ἑτοιμασθῆτε ἀπὸ τώρα, γιὰ νὰ μπορέσετε νὰ ἀντιμετωπίσετε μιὰ δυσκολία. Καὶ ὁ Χριστὸς τί εἶπε; «Γίνεσθε ἕτοιμοι»
δὲν εἶπε; Σήμερα ποὺ ζοῦμε σὲ τέτοια δύσκολα χρόνια, γιὰ ἕναν λόγο παραπάνω, τρεῖς φορὲς πρέπει νὰ εἴμαστε ἕτοιμοι. Δὲν εἶναι μόνον ὁ αἰφνίδιος θάνατος ποὺ μπορεῖ νὰ ἀντιμετωπίσουμε, εἶναι καὶἄλλοι κίνδυνοι. Νὰ φύγη λοιπὸν τὸ βόλεμα τοῦ ἑαυτοῦ μας.
Νὰ δουλεύη τὸ φιλότιμο. Νὰ ὑπάρχη τὸ πνεῦμα τῆς θυσίας.Τώρα βλέπω σὰν νὰ εἶναι κάτι ποὺ πάει νὰ γίνη καὶ συνέχεια ἀναβάλλεται. Ὅλο ἀναβολὲς μικρές. Ποιός τὶς κάνει Ὁ Θεὸς σπρώχνει;
Ἄντε ἀκόμη ἕνανμήνα, δύο μῆνες!... Ἡὑπόθεση ἔτσι πάει.Ἀλλά, ἐπειδὴ δὲν ξέρουμε τί μᾶς περιμένει, ὅσο μπορεῖτε, νὰ καλλιεργήσετε τὴν ἀγάπη.
Αὐτὸ εἶναι τὸ κυριώτερο ἀπ ̓ ὅλα: νὰ ἔχετε μεταξύ σας ἀγάπη ἀληθινή, ἀδελφική, ὄχι ψεύτικη. Πάντα, ὅταν ὑπάρχη τὸ καλὸ ἐνδιαφέρον, ὁ πόνος, ἡἀγάπη, ἐνεργεῖ κανεὶς σωστά. Ἡκαλωσύνη, ἡἀγάπη, εἶναι δύναμη.

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Β’ «Πνευματικὴ Ἀφύπνιση» -116-