Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

– Γέροντα, ὅταν ἕνας ἄνθρωπος ἔχη δώσει δικαιώματα στὸν πειρασμό,
ἐπειδή ἔζησε μὲ ἀμέλεια, καὶ θέλη νὰ βάλη μία σειρά, νὰ ἀρχίσει νὰ ζῆ προσεκτικά, τὸν πολεμάει τὸ ταγκαλάκι;
– Ὅταν παίρνη τὴν στροφή, παίρνη μία δύναμη ἀπὸ τὸν Θεό, ἕναν φωτισμό καὶ θεία παρηγοριά, γιὰ νὰ ἀρχίση. Ἀλλά, μόλις ἀρχίση τὸν ἀγώνα, ὁ ἐχθρός του κάνει σφοδρό πόλεμο. Τότε χρειάζεται λίγη καρτερία. Ἀλλιῶς, πῶς θὰ ξερριζωθοῦν τὰ πάθη; Πῶς θὰ γίνη ἡ ἀπέκδυση τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου; Πῶς θὰ φύγη ἡ ὑπερηφάνεια; Ἔτσι καταλαβαίνει ὅτι μόνος του δὲν μπορεῖ νὰ κάνη τίποτε καὶ ζητάει ταπεινά τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ καὶ ἔρχεται ἡ ταπείνωση.
Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ ὅταν κάποιος πάη νὰ κόψη μία κακή συνήθεια, π.χ τσιγάρο κλπ .
Στὴν ἀρχή νιώθει μία χαρὰ καὶ τὰ πετάει. Μετά βλέπει τούς ἄλλους νὰ καπνίζουν κ.λπ. καὶ ἔχει πόλεμο σφοδρό. Ἄν τὸ ξεπεράση, γυρίζει τὶς πλάτες χωρίς νὰ δυσκολεύεται. Πρέπει νὰ ἀγωνισθοῦμε λίγο. Τὸ ταγκαλάκι κάνει τὴν δουλειά του. Ἐμεῖς νὰ μήν κάνουμε τὴν δουλειά μας;

Αγίου Παΐσιου Αγιορείτου..!!!

Γιατί, Γέροντα, νιώθω μέσα μου ἕνα κενό;
– Ἀπὸ τὴν κενοδοξία εἶναι.
Ὅταν ἐπιδιώκουμε νὰ ἀνεβαίνουμε στὰ μάτια τῶν ἀνθρώπων, νιώθουμε μέσα μας κενὸ τὸν καρπὸ τῆς κενοδοξίας , γιατὶ ὁ Χριστὸς δὲν ἔρχεται στὸ κενό, ἀλλὰ στὴν καρδιὰ τοῦ καινοῦ ἀνθρώπου.
Δυστυχῶς, πολλὲς φορὲς οἱ πνευματικοὶ ἄνθρωποι θέλουν τὴν ἀρετή, ἀλλὰ θέλουν καὶ κάτι ποὺ νὰ τρέφη τὴν ὑπερηφάνειά τους, δηλαδὴ ἀναγνώριση, πρωτεῖα κ.λπ., κι ἔτσι μένουν μὲ ἕνα κενὸ στὴν ψυχή τους, τὸ κενὸ τῆς κενοδοξίας· δὲν ὑπάρχει τὸ πλήρωμα, τὸ φτερούγισμα τῆς καρδιᾶς. Καὶ ὅσο μεγαλώνει ἡ κενοδοξία τους, τόσο μεγαλώνει καὶ τὸ κενὸ μέσα τους καὶ τόσο περισσότερο ὑποφέρουν.
Ὅλοι ἔχουμε πάθη κληρονομικά,
ἀλλὰ αὐτὰ δὲν μᾶς βλάπτουν.
Εἶναι ὅπως ἕνας γεννιέται λ.χ. Μὲ μία ἐλιά στὸ πρόσωπο. Αὐτή καὶ ὀμορφιά τοῦ δίνει, ἄν ὅμως τὴν ξεσκαλίση, μπορεῖ νὰ δημιουργηθῆ καρκίνος.
Νὰ μήν ἀφήνουμε τὸν διάβολο νὰ ξεσκαλίζη τὰ πάθη.
Ἄν τὸν ἀφήσουμε νὰ ξεσκαλίζη τὴν ἀδυναμία μας, δημιουργεῖται «καρκίνος».
Πρέπει νὰ ἔχουμε τὴν πνευματική λεβεντιά, νὰ περιφρονοῦμε τὸν διάβολο καὶ ὅλα τὰ πονηρά του τηλεγραφήματα –τούς λογισμούς – καὶ νὰ μήν ἀνοίγουμε συζήτηση μαζί του.
Ὅλοι οἱ δικηγόροι νὰ μαζευτοῦν, δὲν μποροῦν νὰ τὰ βγάλουν πέρα !!!

Αγίου Παΐσιου Αγιορείτου..!!!!

Και τι την πέρασες την προσευχή,"Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησόν με"
για φαγητό που προσφέρεται κατά παραγγελιών ή φάρμακο που χορηγείται με συνταγή;
Εγώ σου έχω πει να ζητάς μόνο τη σωτηρία της ψυχής. Να ζητάς δηλαδή να καταστείς κληρονόμος της αιωνίου Βασιλείας των Ουρανών.
Και όλα τ’ άλλα να τ’ αφήνεις στην κρίση του Θεού.

Αγιου Πορφυριου .

Ετσι θα το λες και εσύ: "Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησόν με"
Τον παρακάλεσα τον Γέροντα πορφύριο μία ημέρα να μου υποδείξει ένα τρόπο προσευχής και, εάν ήταν δυνατόν, να μου εμπιστευθεί το δικό του τρόπο προσευχής. Και η απάντηση ήταν άμεση και πληρωμένη…
- Και τι την πέρασες την προσευχή, για φαγητό που προσφέρεται κατά παραγγελιών ή φάρμακο που χορηγείται με συνταγή;
Εγώ σου έχω πει να ζητάς μόνο τη σωτηρία της ψυχής. Να ζητάς δηλαδή να καταστείς κληρονόμος της αιωνίου Βασιλείας των Ουρανών. Και όλα τ’ άλλα να τ’ αφήνεις στην κρίση του Θεού.
Σου υπενθυμίζω, για μία ακόμη φορά, το«Ζητείτε πρώτον την Βασιλείαν των Ουρανών».
Αυτό δεν σου αρκεί; Εάν δε σου αρκεί;
Εάν δεν σου αρκεί αυτό ή δε σε ικανοποιεί απόλυτα περιορίσου στη νοερά προσευχή. Για μένα το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με» τα λέει όλα.
Θεολογία και Θαύματα της Νοεράς Προσευχής
«Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με»

Γέροντας Παΐσιος: «Η αγάπη του Χριστού μας διαλύει όλα τα προβλήματα»...
- Γέροντα ποιο είναι το μέτρο της αγάπης;
- Το «αγαπάτε αλλήλους, καθώς εγώ ηγάπησα υμάς».
Με αυτό ο Χριστός εννοεί ότι πρέπει πάντοτε να θυσιαζόμαστε για τους άλλους, όπως Εκείνος θυσιάστηκε για μας.
- Μπορεί Γέροντα, μέσα στην θυσία να υπάρχει θέλημα;
- Ναι, μπορεί. Θυμάμαι -λαϊκός ήμουν ακόμη- κάποιος Κονιτσιώτης, αμέσως μετά την Ανάσταση έλεγε εις επήκοον πάντων: «Θα πάω πάνω στο Μοναστήρι, στην Παναγία, να ανάψω τα καντήλια».
Με τον τρόπο όμως που το έλεγε, έβλεπες ότι είχε υπερηφάνεια, θέλημα.
Πήγαινε λοιπόν την νύχτα στο μοναστήρι, για να ανάψη τα καντήλια, δύο ώρες δρόμο να πάη και δύο να γυρίση.
Και τι δρόμο; κακόδρομο. Και στο εκκλησάκι ήταν όλα εγκαταλελειμμένα, πετάμενα εδώ κι εκεί που να βρή καντηλήθρα και φιτίλο. Και τελικά, έκανε όλον αυτόν τον κόπο και όλα πήγαιναν χαμένα.
Αν του έλεγε κανείς «τώρα που θα πάς στο σπίτι σου άναψε το καντήλι», μπορεί και να μην το άναβε.
Αν ήθελε πραγματικά να κάνη θυσία, έπρεπε να πάη απλά, αθόρυβα, στο μοναστήρι και να ανάψη τα καντήλια.
- Δηλαδή, Γέροντα, μπορεί κάποιος να κάνη μια θυσία από υπερηφάνεια;
- Πως δεν μπορεί; Μπορεί να θυσιάσει, όπως λέει ο Απόστολος Παύλος την ζωή του και αγάπη να μην έχη.
- Έχει αξία αυτή η θυσία;
- Δεν θυμάσαι τι λέει πάλι ο Απόστολος Παύλος;
«Αγάπην δε μη έχων, ουδέν ειμί». Η θυσία, για να είναι κατά Θεόν, πρέπει να μην έχει ανθρώπινα στοιχεία, ιδιοτέλεια, υπερηφάνεια κ.λ.π.
Όταν θυσιάζεται κανείς ταπεινά, τότε έχει αγάπη και τότε συγκινεί τον Θεό.
Όταν μιλάω για αγάπη μιλάω για την αληθινή, την γνήσια αγάπη που έχει αρχοντιά.
Γιατί μπορεί κανείς να αναπαύεται με τον λογισμό του ότι έχει αγάπη, επειδή τα δίνει όλα, και όμως αγάπη να μην έχει, επειδή μέσα στην αγάπη του αυτή, έχει τον εαυτό του, επειδή δηλαδή αποβλέπει σε ατομικό του συμφέρον.
Για να είναι γνήσια η αγάπη μας, πρέπει να την εξαγνίσουμε, να βγάλουμε τον εαυτό μας από την αγάπη μας. Και όταν όλοι βγάζουν τον εαυτό τους από την αγάπη τους, τότε ο ένας είναι μέσα στον άλλο και όλοι είναι ένα και είναι πια ενωμένοι από την μία αγάπη του Χριστού. Και μέσα στον Χριστό είναι όλα τα προβλήματα λυμένα, διότι η αγάπη του Χριστού μας διαλύει όλα τα προβλήματα.

Από το βιβλίο: «Πάθη και Αρετές

Μεταβολὴ τῶν θλιβομένων, ἀπαλλαγὴ τῶν ἀσθενούντων ὑπάρχουσα,
Θεοτόκε Παρθένε,
σῷζε πόλιν καὶ λαόν, τῶν πολεμουμένων ἡ εἰρήνη, τῶν χειμαζομένων ἡ γαλήνη,
ἡ μόνη προστασία τῶν πιστῶν

Γνωρίζω ότι ο φύλακας Άγγελος που έχουμε, μας προστατεύει και μας οδηγεί.
Όταν προσευχόμαστε για κάποιον, ο Άγγελός μας αστραπιαία μπορεί να βοηθήσει, να πληροφορήσει, να φυλάξει αυτόν για τον οποίο προσευχόμαστε.
Ο Χριστιανός σώζεται μόνον με την πρακτική εφαρμογή των εντολών του Θεού και όχι με τη θεωρητική ενασχόληση περί τα θεία.
Όταν ένας άνθρωπος ή ένα σύνολο ανθρώπων έχη αγωνιστικό πνεύμα, αυτό πολύ βοηθάει.
Γιατί.
Οταν ένας προχωράη πνευματικά, δεν ωφελεί μόνον τον εαυτό του, αλλά βοηθάει και τον άλλον που τον βλέπει.
.. Στην πνευματική ζωή δεν θα βάλη κανείς για πρότυπο τους κοσμικούς αλλά τους αγίους…
Σήμερα μέσα στους τόσους κινδύνους που ζή ο άνθρωπος, ο Θεός τον φυλάει όπως η μάνα το μικρό παιδί, όταν αρχίζει να περπατάει.
Τώρα μας βοηθούν πιο πολύ ο Χριστός, η Παναγία, οι Άγιοι, αλλά δεν το καταλαβαίνουμε.
Πού θα ήταν ο κόσμος, άν δεν βοηθούσαν!..

Αγιου Παϊσίου Ἁγιορείτου.

Ὁ πόνος τοῦ Θεοῦ γιὰ τὶς δοκιμασίες τῶν ἀνθρώπων Πόσα βάσανα ἔχει ὁ κόσμος!
Πόσα προβλήματα! Καὶ ἔρχονται μερικοὶ ἐδῶ νὰ μοῦ τὰ ποῦν σὲ δυὸ λεπτὰ στὸ πόδι, γιὰ νὰ παρηγορηθοῦν λίγο. Μιὰ βασανισμένη μάνα μοῦ ἔλεγε: «Γέροντα, ἔρχονται στιγμὲς ποὺ δὲν ἀντέχω ἄλλο καὶ τότε λέω: "Χριστέ μου, κάνε μιὰ μικρὴ διακοπὴ καὶ ὕστερα ἂς ξαναρχίσουν τὰ βάσανα"».
Πόση ἀνάγκη ἀπὸ προσευχὴ ἔχουν οἱ ἄνθρωποι!
Ἀλλὰ καὶ κάθε δοκιμασία εἶναι δῶρο ἀπὸ τὸν Θεό, εἶναι ἕνας βαθμὸς γιὰ τὴν ἄλλη ζωή. Αὐτὴ ἡ ἐλπίδα τῆς ἀνταμοιβῆς στὴν ἄλλη ζωὴ μοῦ δίνει χαρά, παρηγοριὰ καὶ κουράγιο, καὶ μπορῶ νὰ ἀντέξω τὸν πόνο γιὰ τὶς δοκιμασίες ποὺ περνοῦν πολλοὶ ἄνθρωποι. Ὁ Θεός μας δὲν εἶναι Βάαλ, ἀλλὰ Θεὸς ἀγάπης.
Εἶναι Πατέρας ποὺ βλέπει τὴν ταλαιπωρία τῶν παιδιῶν Του ἀπὸ τοὺς διάφορους πειρασμοὺς καὶ τὶς δοκιμασίες ποὺ περνοῦν καὶ θὰ μᾶς ἀνταμείψη, φθάνει νὰ κάνουμε ὑπομονὴ στὸ μικρὸ μαρτύριο τῆς δοκιμασίας ἢ μᾶλλον τῆς εὐλογίας.
–Γέροντα, μερικοὶ λένε: «Δὲν εἶναι σκληρὸ αὐτὸ ποὺ ἐπέτρεψε ὁ Θεός;
Δὲν πονάει ὁ Θεός;».
–Ὁ πόνος τοῦ Θεοῦ γιὰ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ βασανίζονται ἀπὸ ἀρρώστιες, ἀπὸ δαίμονες, ἀπὸ βαρβάρους κ.λπ. ἔχει συγχρόνως καὶ χαρὰ γιὰ τὴν οὐράνια ἀμοιβὴ ποὺ τοὺς ἔχει ἑτοιμάσει. Ἔχοντας δηλαδὴ ὑπ ̓ ὄψιν Του ὁ Θεὸς τὴν ἀνταπόδοση ποὺ θὰ λάβη στὸν Οὐρανὸ ὅποιος περνάει δοκιμασίες καὶ γνωρίζοντας τί τὸν περιμένει στὴν ἄλλη ζωή, αὐτὸ Τὸν κάνει νὰ μπορῆ νὰ «ἀντέχη» τὸν πόνο. Ἐδῶ ἐπέτρεψε νὰ κάνη τόσα ἐγκλήματα ὁ Ἡρώδης8.
Δεκατέσσερις χιλιάδες νήπια ἔσφαξε καὶ πόσους γονεῖς, ποὺ δὲν ἄφηναν τοὺς στρατιῶτες νὰ σκοτώσουν τὰ παιδιά τους, τοὺς σκότωναν κι ἐκείνους! Οἱ βάρβαροι στρατιῶτες, γιὰ νὰ φανοῦν στοὺς ἀρχηγούς τους καλύτεροι, ἔκοβαν τὰ παιδάκια κομματάκια. Ὅσο πιὸ πολὺ βασανίζονταν τὰ παιδάκια, τόσο περισσότερο πονοῦσε ὁ Θεός,ἀλλὰ καὶ τόσο περισσότερο χαιρόταν γιὰ τὴν μεγαλύτερη δόξα ποὺ θὰ εἶχαν νὰ ἀπολαύσουν στὸν Οὐρανό. Χαιρόταν γιὰ τὰ Ἀγγελουδάκια αὐτά, ποὺ θὰ ἀποτελοῦσαν τὸ ἀγγελικὸ μαρτυρικὸ τάγμα. Ἄγγελοι ἀπὸ Μάρτυρες!

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Δ’ «Οἰκογενειακή Ζωή» -107
8.Βλ. Ματθ. 2, 16.