Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου
Γέροντα, πότε ένας άνθρωπος μπορεί να λέγεται δίκαιος;
– Δίκαιος κατά κόσμον είναι εκείνος που κρίνει με βάση το ανθρώπινο δίκαιο.
Το τέλειο όμως είναι ο άνθρωπος να είναι δίκαιος όχι σύμφωνα με την ανθρώπινη δικαιοσύνη, αλλά με την θεία δικαιοσύνη, και τότε τον ευλογεί ο Θεός.
Όταν στις ενέργειές μου δεν βάζω ποτέ το εγώ και το συμφέρον μου, εκβιάζω, μπορώ να πώ, τον Θεό να μου στείλη την θεία Χάρη.
Οποιαδήποτε ανθρώπινη δικαιοσύνη, ακόμη και η πιο τέλεια, έχει πάντα ανθρώπινα στοιχεία.
Και όσο υπάρχει η ανθρώπινη δικαιοσύνη στον πνευματικο άνθρωπο, το Πνεύμα προσπαθεί να την αποβάλη ως ξένο σώμα, και ο άνθρωπος παλεύει με ανεβοκατεβάσματα και κουράζεται ψυχικά.
Όταν αποκτήση την θεϊκή δικαιοσύνη, έρχεται το λαμπικάρισμα και ο θείος φωτισμός.
– Αν πώ, Γέροντα, σε κάποιον που λέει ότι αδικήθηκε: «υπάρχει θεία δικαιοσύνη», θα τον βοηθήσω;
– Όχι, καλύτερα πές του: «εξέτασε τα πράγματα πνευματικά, σύμφωνα με το Ευαγγέλιο».
Γιατί, αν του πής: «υπάρχει θεία δικαιοσύνη», θα πιστέψη ότι αδικήθηκε, ενώ μπορεί να έχη αδικήσει κιόλας.
– Δίκαιος κατά κόσμον είναι εκείνος που κρίνει με βάση το ανθρώπινο δίκαιο.
Το τέλειο όμως είναι ο άνθρωπος να είναι δίκαιος όχι σύμφωνα με την ανθρώπινη δικαιοσύνη, αλλά με την θεία δικαιοσύνη, και τότε τον ευλογεί ο Θεός.
Όταν στις ενέργειές μου δεν βάζω ποτέ το εγώ και το συμφέρον μου, εκβιάζω, μπορώ να πώ, τον Θεό να μου στείλη την θεία Χάρη.
Οποιαδήποτε ανθρώπινη δικαιοσύνη, ακόμη και η πιο τέλεια, έχει πάντα ανθρώπινα στοιχεία.
Και όσο υπάρχει η ανθρώπινη δικαιοσύνη στον πνευματικο άνθρωπο, το Πνεύμα προσπαθεί να την αποβάλη ως ξένο σώμα, και ο άνθρωπος παλεύει με ανεβοκατεβάσματα και κουράζεται ψυχικά.
Όταν αποκτήση την θεϊκή δικαιοσύνη, έρχεται το λαμπικάρισμα και ο θείος φωτισμός.
– Αν πώ, Γέροντα, σε κάποιον που λέει ότι αδικήθηκε: «υπάρχει θεία δικαιοσύνη», θα τον βοηθήσω;
– Όχι, καλύτερα πές του: «εξέτασε τα πράγματα πνευματικά, σύμφωνα με το Ευαγγέλιο».
Γιατί, αν του πής: «υπάρχει θεία δικαιοσύνη», θα πιστέψη ότι αδικήθηκε, ενώ μπορεί να έχη αδικήσει κιόλας.
Αγ. Παϊσίου Αγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Γ’ «Πνευματικός Αγώνας» ‐ 63 ‐
– Όχι, είναι βαρύ να πούμε ότι παραχωρεί ο Θεός να αμαρτήσουμε. Ο Θεός ποτέ δεν παραχωρεί να αμαρτήσουμε
Εμείς κάνουμε παραχωρήσεις και έρχεται ο διάβολος και μας πειράζει.
Όταν λ.χ. υπερηφανεύωμαι, διώχνω την θεία Χάρη, φεύγει ο Φύλακας Άγγελός μου, έρχεται ο άλλος ...άγγελος, ο διάβολος, και σπάζω τα μούτρα μου. Αυτή είναι δική μου παραχώρηση, και όχι του Θεού.
– Είναι σωστό, Γέροντα, όταν έχουμε μια πτώση να λέμε:
«Ο πειρασμός με έρριξε»;
– Πολλές φορές ακούω κι εγώ μερικούς ανθρώπους να λένε ότι φταίει ο πειρασμός, όταν ταλαιπωρούνται, ενώ φταίνε οι ίδιοι που δεν αντιμετωπίζουν σωστά τα πράγματα.
Έπειτα ο πειρασμός, πειρασμός είναι. Μπορεί να μας εμποδίση από το κακό; Την δουλειά του κάνει.
Να μην τα φορτώνουμε και όλα στον πειρασμό.
Ένας υποτακτικός, που ζούσε σε μια Καλύβη με τον Γέροντά του, μια φορά που έμεινε για λίγο μόνος του, πήρε ένα αυγό, το έβαλε πάνω σε ένα κλειδί
– ήταν από εκείνα τα μεγάλα, τα παλιά κλειδιά – και άναψε από κάτω ένα κερί, για να το ψήση! Μπαίνει ξαφνικά ο Γέροντας και τον βλέπει. «Τί κάνεις εκεί;»,
του λέει.
«Νά, Γέροντα, ο πειρασμός με έβαλε να ψήσω εδώ ένα αυγό», του λέει ο υποτακτικός του.
Και τότε ακούσθηκε μια άγρια φωνή: «Αυτήν την τέχνη εγώ δεν την ήξερα· από αυτόν την έμαθα»!
Ο διάβολος μερικές φορές κοιμάται, και εμείς τον προκαλούμε.
Αγ. Παϊσίου Αγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Γ’ «Πνευματικός Αγώνας» ‐ 72 ‐
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου