ΑΒΥΣΣΟΣ Η ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ. ΓΕΡΩΝ ΠΑΙΣΙΟΣ, ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ Η ΚΟΛΑΣΗ.

ΑΒΥΣΣΟΣ Η ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ. ΓΕΡΩΝ ΠΑΙΣΙΟΣ, ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ Η ΚΟΛΑΣΗ.

 

 

Τελικά αγαπητοί μας φίλοι ξέρουμε άν θέλουμε να σωθούμε; Κι άν θέλουμε πάλι, πώς θα το επιτύχουμε; Κοινότυπο αλλά πολύ βασικό το ερώτημα. Συζητούσα χθές με ένα πρόσωπο για την εξομολόγηση και την μετάνοια. Ένα αγαπημένο πρόσωπο του ατόμου αυτού έφυγε απο την ζωή. Να κάνεις ένα σαρανταλλείτουργο είπα, ελεημοσύνες για την ψυχή του κι άν κάτι άσχημο έκανε και το ξέρεις μίλα με έναν καλό πνευματικό. Δεν ξέρεις, μπορεί και να βοηθήσει κι αυτό, ίσως να μπορούμε να ζητήσουμε το έλεος του Κυρίου, εξομολογούμενοι κάποιο αμάρτημά του που γνωρίζουμε!!  - Σώπα τώρα καημένε, μου λέει, τι κακό έκανε και ήθελε εξομολόγηση!! Σκότωσε κανέναν; Άνθρωπο δεν αδίκησε, βοηθούσε κόσμο, δεν έκανε κάτι σοβαρό!!! Τώρα τι να πείς, κυριολεκτικά τα έχασα!! Λές και μόνο άν σκοτώσεις πρέπει να εξομολογείσαι! Με αυτην την λογική αφήνονται τόσοι άνθρωποι αμετανόητοι, γιατί δεν θεωρούνται αμαρτία κατά την κρίση μας, ούτε τα ψεματάκια μας τα καθημερινά, ούτε οι ειρωνείες μας, ούτε η πολυφαγία μας, ούτε τα κουτσομπολιά μας, ούτε οι βρισιές μας κυρίως όταν οδηγούμε στους δρόμους, ούτε κάθε λαγνεία μας, ούτε , ούτε, ούτε... Πόσοι κεκοιμημένοι άνθρωποι ζητάνε την βοήθειά μας εδώ στην γή, γιατί κι αυτοί όταν ζούσαν με την ίδια λογική πορευόταν! Κι ο π. Παίσιος κι ο π. Πορφύριος και άλλοι σύγχρονοι πατέρες, μας μίλησαν για το πώς ζούνε οι ψυχές μας όταν αποβιώσουμε. Δώσανε ζωντανές εικόνες και της κόλασης και του Παραδείσου. Είχα επισκεφτεί τον π. Παίσιο, άγιο της εκκλησίας μας σήμερα, Δεκέμβρη του 1992 στην Παναγούδα, με δύο άλλα πρόσωπα. Ήταν πρωινές ώρες και δεν είχε κόσμο. Είπαμε τί είπαμε κι αναφερθήκαμε και για την μετά θάνατον ζωή. Μας λέει σε κάποια φάση ο π. Παίσιος: - Ξέρετε πώς είναι η κόλαση; -Όχι, απαντάμε. -Ήμουν μαθητής του δημοτικού, μας είπε. Σε μια γωνία της τάξης ήταν θρανία το ένα πάνω στο άλλο. Δεν τα χρειαζόμασταν και τα είχαν βολέψει εκεί οι δάσκαλοι. Παίζαμε τόπι σε ένα διάλλειμα. Παλιές μπάλες απο κύστη γουρουνιού. Με μια κλωτσιά πήγε η μπάλα και σφηνώθηκε κάτω απο τα θρανία. Ήμουν μικροκαμωμένος κι αδύνατος κι έβαλαν εμένα να βγάλω την μπάλα απο εκεί κάτω. Όπως μπήκα εκεί κάτω έσπρωξα ένα θρανίο κι έπεσαν το ένα πάνω στο άλλο. Σφηνώθηκα και δεν μπορούσα να βγώ. Και τα άλλα παιδιά ήταν μικρά και δεν μπορούσαν να βοηθήσουν. Τρόμος, πανικός. Ίδρωνα απο φόβο και αγωνία. Παλεύαμε ώρα να βρούμε διέξοδο, αλλά τίποτα. Φοβόμασταν να φωνάξουμε και τους δασκάλους γιατί θα μας τιμωρούσαν. Είχα απελπιστεί κι έτρεμα απο φόβο. Τα λεπτά περνούσαν  και το διάλλειμα τελείωνε κι εγώ σφηνωμένος. Ο χρόνος είχε γίνει αιώνας. Τελικά λίγο απο δώ, λίγο απο κεί, με βοήθησαν και τα άλλα παιδιά και βγήκα! Λύτρωση! Όμως μέχρι να βγώ είχα περάσει μια κόλαση. Αυτήν την αγωνία περνάνε οι ψυχές των κολασμένων. Κι όχι λίγα λεπτά! Αιώνια!!! Ας μην αφήνουμε τον εαυτό μας ανεξομολόγητο παιδιά μου, γιατί δεν είναι παραμύθια η άλλη ζωή. Νά είμαστε πάντα έτοιμοι και καθαροί. Φανταστείτε λίγα λεπτά υπέφερα και δεν τελείωναν. Η κόλαση ειναι αιώνια όμως και ποιος να μας βοηθήσει άν πάμε εκεί;
 Έτσι καλοί μου φίλοι μην θεωρούμε την άλλη ζωή σαν παραμύθι ή άν όντως πιστεύουμε μήν λέμε: Έ! τώρα εξομολόγηση! λές και τί κακό κάναμε. Δεν σκοτώσαμε κιόλας. Δεν αδικήσαμε, δεν το ένα , δεν το άλλο, κι όταν πάμε στην άλλη ζωή δεν θα ξέρουμε τι απολογία να δώσουμε. Διότι τα δαιμόνια κατά τον τελωνισμό της ψυχής μας, θα μας φέρουν μερικούς τόμους μικροαμαρτήματα απο εκείνα που λέγαμε,  έ! αυτό δεν πειράζει, το άλλο είναι παραπτωματάκι και το άλλο σχωρνάει ο Θεός ,που λέγανε κι οι παλιότεροι! Και θα είναι τόσο το βάρος απο τις αμαρτιούλες μας που πιο εύκολα θα περάσουν στον Παράδεισο οι μεγαλοοφειλέτες αμαρτιών, παρά εμείς με τα μικροπαραπτωματάκια μας!!!!

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΠΑΛΙΟΤΕΡΩΝ ΜΑΡΤΥΡΙΩΝ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ

ΑΝΑΡΤΟΥΜΕ ΠΑΛΙΟΤΕΡΕΣ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΦΙΛΩΝ. ΟΠΟΙΟΣ ΦΙΛΟΣ Ή ΦΙΛΗ ΕΠΙΘΥΜΕΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΣΤΕΙΛΕΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΕΠΩΝΥΜΩΣ Ή ΜΕ ΤΑ ΑΡΧΙΚΑ ΤΟΥ ΜΟΝΟ  ΚΑΙ ΠΟΛΗ Ή ΧΩΡΙΟΉ ΧΩΡΑ ΑΝ ΜΕΝΕΙ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ.

https://logixaritoskaisofias.blogspot.com

 

 

ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

I.N. Εκπαιδευτικός, Νάουσα

Μία ξαδέλφη της γυναίκας μου πήγε στη Σουρωτή 
για να δεί τον γέροντα Πα'ί'σιο, γιατί δεν είχε 
αποκτήσει παιδιά.

Είχε πολύ κόσμο στο μοναστήρι.

Οι μοναχές της είπαν δύσκολα να σας δεί ο γέροντας.

Όμως μετά την ειδοποίησαν να πάει στον γέροντα,
 ο οποίος την περίμενε.

<<Με τόσο άγχος που να κάνεις παιδιά>>,όχι ένα 
αλλα τρία παιδιά θα κάνεις της είπε.

Εξομολογήθηκε και μετάλαβε και μετά απο λίγο καιρό
 έμεινε έγκυος.

'Οταν γέννησε το πρώτο της παιδί, ο σύζυγος της
 ξαδέλφης μου, επισκέφθηκε τον γέροντα Πα'ί'σιο
 στην Σουρωτή.

Μόλις τον είδε ο γέροντας τον ρώτησε: << Τι κάνει 
ο λεβέντης; >>.
Έπειτα απέκτησαν και δύο κορίτσια.

ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

Μαρτυρία του Τσιού 
Χρήστου,
 Εκπαιδευτικoύ.

            Τον Ιούνιο του 2010 συνάντησα συνταξιούχο 
αρχιλοχία 33 ετών στο Άγιο Όρος, ο οποίος μου ανέφερε 
σχετικά με την επίσκεψη του στον γέροντα Παΐσιο:
 Θα πάρουμε την Πόλη μου είπε και όταν ρώτησα πότε,
 μου είπε ότι θα είναι η εποχή για τα σπανάκια.

ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΑΝΘΡΩΠΩΝ, ΑΓΙΟΣ (ΓΕΡΩΝ) ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ

Μαρτυρία Β.Α., Εκπαιδευτικός Αθήνα

            Στην Αθήνα στο Λύκειο που υπηρετώ είχε έρθει ένας νέος Θεολόγος.

            Επρόκειτο για έναν καλόκαρδο συνάδελφο, που αγαπούσαν ιδιαίτερα τα παιδιά.

            Όταν γνωριστήκαμε και διαπίστωσε ότι είχα από την πλευρά μου πνευματικές αναζητήσεις, μου διηγήθηκε τα παρακάτω:

            Όταν έδωσε εξετάσεις για το πανεπιστήμιο δεν πέρασε και από ‘κεί και πέρα είχε άστατη ζωή και δούλευε στα μαγαζιά της νύχτας.

            Ένας φίλος του του είπε να πάει σε έναν καλό γέροντα εκεί κοντά στην Αθήνα (ήταν ο Γέροντας Πορφύριος). Όταν τους αντίκρυσε, είπε στον νεαρό «Καλώς τον Αντωνάκη».

Κάτι άλλαξε μέσα του αμέσως και αναρωτήθηκε, βέβαια, πως ήξερε το όνομά του.

Θα δώσεις Θεολογία, του είπε.

Ο Αντώνης δεν είχε πλέον σχέση με Αρχαία Ιστορία κ.λ.π.

Μα πως, Γέροντα, του είπε.

Θα δώσεις…

Μα δουλεύω…

Να είσαι προσεκτικός και να είσαι ευλογημένος, του είπε ο Γέροντας Πορφύριος.

Αρχίζει να διαβάζει, όπως του είπε ο Γέροντας και προσπαθούσε…

Αρχίζουν οι εξετάσεις.

Πρώτο μάθημα έκθεση.

Τις τελευταίες ημέρες συνέχεια είχε στο μυαλό του ένα θέμα.

Πριν ανακοινωθεί το θέμα στις εξετάσεις, λέει στον διπλανό του για το θέμα ότι αυτό θα πέσει.

Πού το ξέρεις; Από το φροντιστήριο;

Άλλος μου το είπε…

Όταν διάβαζε Ιστορία, κουράστηκε και κάποια στιγμή πετάει το βιβλίο στον αέρα και διαβάζει τα θέματα εκεί που άνοιξε το βιβλίο.

Την άλλη μέρα λέει πάλι στον διπλανό του, «Να δεις που θα πέσουν αυτά».

Διαβάζει τα θέματα ο εκφωνητής:

Ζήτημα 1^ον:…….. .

Ζήτημα 2^ον:…….. .

Και ήταν τα θέματα που άνοιξε στο βιβλίο, όταν το έριξε στον αέρα.

Έγινε Θεολόγος και πρόκειται για έναν εξαιρετικό συνάδελφο, που όταν έκανε θρησκευτικά τα παιδιά κάθονταν στην τάξη και μετά το κουδούνι και τ’ άλλα στο διάλειμμα άκουγαν από τα παράθυρα.

ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

Κοροσίδης Κωνσταντίνος, 
Εκπαιδευτικός Πτολεμαΐδα.

            Το Καλοκαίρι του 2008 πήγαμε με τη σύζυγό μου και δύο ακόμη σχολικές οικογένειες στο Μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης να προσκυνήσουμε το λείψανο του Αγίου Αρσενίου και τον τάφο του Γέροντος Παϊσίου.

            Όταν φτάσαμε στον τάφο του γέροντα, οι φίλοι με τις οικογένειές τους και η σύζυγός μου, προσκυνούσαν τον Γέροντα Παΐσιο και εγώ ακριβώς απέναντι τους έβγαζα φωτογραφίες.

            Σκεφτόμουν εκείνη την ώρα, ότι ο Γέροντας δεν ήθελε κάτι τέτοιο. Πέρασε αστραπιαία μέσα μου ο λογισμός, ότι «εγώ θα βγάλω φωτογραφίες τώρα και ας μην τα ήθελε αυτά ο Γέροντας Παΐσιος».

            Την αμέσως επόμενη στιγμή η φωτογραφική μηχανή σταμάτησε να βγάζει φωτογραφίες. Εγώ τα έχασα και γυρνούσα τη μηχανή δεξιά-αριστερά, βγάζοντας φωτογραφίες σ’ οτιδήποτε άλλο εκτός από τον τάφο του γέροντα.

            Παρακάλεσα τότε τον Γέροντα Παΐσιο να μου επιτρέψει να βγάζω φωτογραφίες στον τάφο του, γιατί είχε μείνει ένας φίλος-συνάδελφος, ο οποίος ευλαβείται πολύ τον γέροντα Παΐσιο και ήθελε να βγει φωτογραφία στον τάφο του.

            Ο Γέροντας μας επέτρεψε και συνεχίσαμε για λίγο ακόμη.

ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΑΝΘΡΩΠΩΝ, ΓΕΡΩΝ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ ΛΑΖΑΡΗΣ

ΓΕΡΩΝ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ ΛΑΖΑΡΗΣ


ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΦΙΛΙΚΟΥ ΖΕΥΓΑΡΙΟΥ ΑΠΟ ΑΘΗΝΑ

Θα ήταν το 2002 αν θυμόμαστε καλά, όταν ο γέροντας Αμβρόσιος κατέβηκε στην Αθήνα για ένα πρόβλημα υγείας με την καρδιά του. Φιλοξενούνταν σε ενα σπίτι γνωστών μας και μας είπανε να πάμε να τον δούμε, να πάρουμε και την ευχή του. Πράγματι πήγαμε και μας δέχτηκε με χαρά. Αφου μας έδωσε την ευχή του συζητούσαμε διάφορα θέματα. Κάποια στιγμή μας μίλησε και για τα μελλούμενα να γίνουν στην ανθρωπότητα και στην Ελλάδα. Να ξέρετε μας είπε, θα γίνουν μεγάλες αλλαγές στην ζωή μας εδω στην Ελλάδα  και σε όλη την ανθρωπότητα. Θα γίνει πόλεμος μεγάλος και φτώχεια παντού. Εσεις που κατοικείτε στις πόλεις να φύγετε να πάτε στα χωριά σας, θα έρθει τέτοια πείνα που δεν ξανάγινε ποτέ, ούτε και στην κατοχή ακόμη. Να πάτε στα χωριά σας να καλλιεργήσετε την γή σας, να βάζετε κανα κήπο, να σπέρνετε τα χωραφάκια σας, να έχετε να πορεύεστε εκείνες τις δύσκολες μέρες. Αυτά μας είπε και εμεις, όταν δούμε τα δύσκολα να έρχονται, αυτό θα κάνουμε.

ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

Κατσιαμάνης Σπυρίδων,
 Καλαμπάκα.

            Το καλοκαίρι του 1992 επισκεφθήκαμε τον Γέροντα Παΐσιο στην Παναγούδα μαζί με τον πατέρα Χαρίτωνα, από τα Τρίκαλα και μια παρέα φίλων. Η ασκητική ζωή του Γέροντα ήταν αποτυπωμένη στο πρόσωπό του.

Είχε πολλούς προσκυνητές καθήμενους στα κούτσουρα.

Κάποιον που είχε πονοκεφάλους, του έπιασε το κεφάλι και έγινε καλά, ενώ έναν υποψήφιο για την Ιατρική, ο οποίος είχε δώσει εξετάσεις και δεν πέρασε του είπε «ξαναδώσε» και πέρασε στην Ιατρική.

Ακούσαμε τον Γέροντα να μας λέει:

- Θα κλονισθούν τα έθνη.

- Δεν θα τα βρουν οι μεγάλοι.

- Θα υπάρξει ακαταστασία και σπατάλη στην Ελλάδα.

- Να έχετε πάντα αναμμένη την Ελλάδα.

- Θα γίνουν επιθέσεις λαών και μεταναστεύσεις.

ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

Κατσαρός Γεώργιος, Γυμναστής,
 Θεσσαλονίκη

Το 1984 επισκέφτηκα τον Γέροντα Παΐσιο στην Παναγούδα.

Ήμουν δευτεροετής φοιτητής στο Τμήμα Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού Θεσσαλονίκης.

Σε ερώτησή μου: αν κάποιος γίνει μοναχός ή παντρευτεί «κατά λάθος» τι γίνεται; Μου απάντησε: Παιδάκι μου, όταν κάνεις υπακοή είτε μέσα στον γάμο είτε μέσα στον Μοναχισμό, δεν υπάρχει περίπτωση να μην γίνεις προκομμένος.

Σε άλλη ερώτησή μου γιατί έχουμε τόσο άγχος, μου απάντησε: Αν έχεις τον Χριστό μέσα σου, δεν υπάρχει περίπτωση να έχεις άγχος. Άγχος έχουν αυτοί που δεν έχουν τον Χριστό μέσα τους.

Του ανέφερα, επίσης, τον λογισμό μου να πάω να υπηρετήσω στις Ειδικές Δυνάμεις. Ο Γέροντας με ευλόγησε και με τα δύο του χέρια.

Όταν τον ρώτησα πότε σε πείραξε ο δαίμονας, μου απάντησε: Όταν καλλιεργείς την καρδιακή προσευχή και δουλεύεις το κομποσχοίνι και ακολουθείς τα πρέποντα, είσαι σαν πυρωμένο σίδερο. Όταν θα χαλαρώσεις πνευματικά, τότε επιτίθεται.

Μου είπε, επίσης, ότι θα παντρευτείς την ανηψιά του Πατρός Γρηγορίου (με την οποία απέκτησαν 6 παιδιά).

ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ

Αρχιμανδρίτης π. Ιγνάτιος
Ι. Μ. Αγ. Παρασκευής, Πτολεμαΐδα

Στις αρχές του 2007 σκεφτήκαμε να πραγματοποιήσουμε στην Πτολεμαΐδα μία εκδήλωση για τον Γέροντα Παΐσιο. Κρίναμε, λοιπόν, απαραίτητο να πάμε νωρίτερα στην Σουρωτή, ώστε να πάρουμε και την σχετική ευλογία.

Ξεκινήσαμε από την Πτολεμαΐδα μια παρέα: ο Κωνσταντίνος Μανώλας (υπάλληλος Δ.Ε.Η.), ο Κωνσταντίνος Κοροσίδης (Καθηγητής Φυσικής Αγωγής), ο Παύλος Σισμανίδης (Καθηγητής Φυσικής Αγωγής) κι εγώ. Φτάνοντας, προσκυνήσαμε στον ναό και στον τάφο του Γέροντα. Κατόπιν, στο αρχονταρίκι όπου πήραμε κέρασμα, πιάσαμε κουβέντα για τον Γέροντα με την αδελφή Π.. «Άγιοι σαν τον π. Παΐσιο εμφανίζονται κάθε χίλια χρόνια», δήλωσε χαρακτηριστικά. Μας είπε επίσης πως ο ίδιος είχε διαισθανθεί την επικείμενη κοίμησή του και είχε διευθετήσει εγκαίρως τα πάντα, μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, ενώ παράλληλα ζήτησε να μην κοινοποιηθεί το γεγονός πριν περάσουν τρεις μέρες.

Τις τελευταίες μέρες κοίταζε διαρκώς στον ουρανό. Όταν ρωτήθηκε τι κοίταζε, απάντησε: «αεροπλάνα! – αεροπλάνα!» Και διευκρίνισε αμέσως: «Όταν θα γίνουν τα γεγονότα με την Τουρκία, το Αιγαίο θα γεμίσει αεροπλάνα.»

ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ

                            ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΦΙΛΩΝ ΜΑΣ:



                            Αλεξάνδρα, Νηπιαγωγός, Φλώρινα    

 Τον Γέροντα Παΐσιο δυστυχώς δεν τον συνάντησα όσο ζούσε. Τον γνώρισα, όμως, αργότερα, μέσα από ένα βιβλίο με τίτλο «Λόγοι Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου-Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο», την χρονιά που ήμουν αναπληρώτρια νηπιαγωγός στην Μήλο.

            Στην καθιερωμένη σχολική γιορτή που κάνω πάντοτε πριν από τα Χριστούγεννα, στις 20/12/2000, μία από τις μητέρες μου χάρισε το βιβλίο αυτό. Ήταν η πρώτη φορά που μου χάριζαν κάτι τέτοιο. Ως τότε δεν γνώριζα τίποτε από πνευματική ζωή και, πολύ περισσότερο, για τον Άγιο Γέροντά μας. Φεύγοντας από το νησί για τις διακοπές των Χριστουγέννων, δεν ξέρω πως, πήρα μαζί μου και το βιβλίο αυτό. Τις πρώτες μέρες το είχα παρατήσει σε μιαν άκρη, χωρίς διάθεση να το διαβάσω. Κάποια στιγμή ξεκίνησα να το διαβάζω από περιέργεια και ήδη από τις πρώτες σελίδες του με συνεπήρε. Ξαφνικά, σαν κάτι να άρχιζε να αλλάζει μέσα μου. Ο σύζυγός μου, βλέποντάς με, με ρωτούσε ειρωνικά: «Από πότε άρχισες να διαβάζεις τέτοια βιβλία;». εγώ, όμως, δεν πτοήθηκα, συνέχισα να το διαβάζω καθημερινά, μέχρι που πλέον το έκανα κτήμα μου. Πάνε πια έξι χρόνια από τότε που το βιβλίο αυτό άλλαξε ριζικά την ζωή μου.

            Δύο μήνες μετά την απόκτηση του βιβλίου, αρρώστησε ο σύζυγός μου από κακοήθη όγκο στην παρεγκεφαλίδα. Εισήχθη στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης., καθώς έπρεπε να χειρουργηθεί άμεσα. Τον ένα μήνα της παραμονής μας εκεί, η ταλαιπωρία, οι δυσκολίες και η αγωνία μας ήταν πολύ μεγάλες. Στην συνέχεια, ο γιατρός μας έδωσε εντολή για μεταφορά του συζύγου μου στο Θεαγένειο, προκειμένου να υποβληθεί σε ακτινοβολίες. Καθ’ οδόν προς το Θεαγένειο, ο σύζυγός μου, με παρακάλεσε να του διαβάσω από το βιβλίο του παππούλη, το οποίο λίγο καιρό πριν ειρωνευόταν. Άρχισα να του διαβάζω και από εκείνη την στιγμή αγάπησε τόσο πολύ τον παππούλη, που ζητούσε να του διαβάζω καθημερινά, αφού ο ίδιος αδυνατούσε. Κι όταν του το διάβαζα, το πρόσωπό του έλαμπε. Είχε γίνει άλλος άνθρωπος.

            Ξυπνώντας στο Νοσοκομείο ένα πρωινό του Μαρτίου του 2001 (γύρω στις 06:00), είδα έκπληκτη τον σύζυγό μου να έχει κάνει μπάνιο, να έχει ξυριστεί και να έχει αλλάξει πιτζάμα, ενώ το δωμάτιο μοσχοβολούσε (κολώνια, νόμισα τότε). Ξέροντας, ωστόσο, πως ήταν αδύνατο να έχουν γίνει αυτά χωρίς την βοήθεια τρίτου, αναρωτήθηκα ποιος τον είχε βοηθήσει, αλλά και πως εγώ δεν είχα καταλάβει τίποτα. Έτσι τον ρώτησα: «Παύλε, ποιος σε βοήθησε να ντυθείς, αλλά και προς τι τόση κολώνια; Γιορτάζουμε σήμερα κάτι και δεν το ξέρω;» «Με βοήθησε ο παππούλης να ντυθώ», απάντησε. «Και δεν είναι κολώνια αυτό που μυρίζεις. Για μύρισε καλύτερα. Ήρθε πολύ πρωί ο παππούλης!». Τότε συνειδητοποίησα πως η διάχυτη εκείνη ευωδία δεν έμοιαζε τελικά με κολώνια. Ωστόσο, ως άλλος «άπιστος Θωμάς», πήγα και ρώτησα το νοσηλευτικό προσωπικό αν τον είχαν βοηθήσει εκείνοι ή αν γνώριζαν κάτι σχετικά. Φυσικά, κανείς δεν γνώριζε τίποτα.

            Από τότε ο Παύλος συνομιλούσε καθημερινά με τον Γέροντα Παΐσιο, ενώ, μάλιστα, κατέγραφε και κάποια πράγματα, τα οποία έχω κρατήσει. Καθημερινά γνώριζε τα αποτελέσματα των εξετάσεων. «Ο παππούλης με ενημερώνει!», έλεγε, όταν τον ρωτούσε σχετικά.

            Ήρθε η Μεγάλη Εβδομάδα. Όλος ο κόσμος θα έκανε Πάσχα με τους δικούς του, κι εμείς στο Θεαγένειο… Νωρίς το πρωί της Μεγάλης Τρίτης, ο σύζυγός μου μού είπε πως στις 11:00, μετά την επίσκεψη των γιατρών, θα φεύγαμε για Φλώρινα και πως θα κάναμε Πάσχα στο σπίτι μας! Φυσικά, εγώ για μιαν ακόμη φορά ήμουν δύσπιστη. Σκεφτόμουν πως έχει παραισθήσεις από το πρόβλημα στο κεφάλι… Αλλά όντως: στις 11:00 η κ. Δεστούνη, Διευθύντρια του Ακτινοθεραπευτικού, του είπε: «Παύλε, σήμερα δεν θα σου κάνουνε ακτινοβολίες, γιατί θα φύγεις  και θα γιορτάσεις το Πάσχα στο χωριό με την οικογένειά σου».

            Πράγματι, το Πάσχα το γιορτάσαμε οικογενειακώς στο χωριό. Περάσαμε πολύ όμορφα. Μετά από τόσα χρόνια, αρχίσαμε και πάλι να πηγαίνουμε εκκλησία την Μεγάλη Εβδομάδα, ενώ ο σύζυγός μου δεν παρέλειπε να μιλά για τον Γέροντα, με κάθε ευκαιρία. Φίλοι και γνωστοί απορούσαν, αλλά και χαίρονταν για την αλλαγή του.

            Μετά το Πάσχα φύγαμε από το χωριό για το Θεαγένειο, προκειμένου ο Παύλος να συνεχίσει τις ακτινοβολίες στην σπονδυλική στήλη, καθώς ο καρκίνος είχε προχωρήσει πλέον στα οστά

            Σε όλο αυτό το διάστημα, βίωνα θαυμαστά γεγονότα. Κάποια νύχτα θέλησα να παραφυλάξω, για να δω και μόνη μου αν όντως συνομιλούσε με τον Γέροντα, όπως έλεγε. Όταν εκείνος αποκοιμήθηκε, εγώ συνέχισα να πιέζω τον εαυτό μου μέχρι τις 03:00 να μείνω ξύπνια. Ωστόσο δεν τα κατάφερα. Όταν ξύπνησα κατά τις 06:00, μου είπε: «Πονηρούλα, ήθελες να δεις και ν’ ακούσεις, αν πράγματι μιλάω με τον Γέροντα! Δεν με πιστεύεις. Ο παππούλης, όμως, μου είπε πως αυτά που συζητάμε δεν πρέπει να τα’ ακούς. Γι’ αυτό εσύ να πέφτεις και να κοιμάσαι». Πως το γνώριζε; Πως ήξερε τι σκεφτόμουν και τι ήθελα να κάνω;

            Μετά από δύο μέρες, ο Παύλος μου ζήτησε να τον πάω στην Σουρωτή, στο Ησυχαστήριο του Αγ. Ιωάννου του Θεολόγου, για να προσκυνήσει στον τάφο του παππούλη. Αντέδρασα αρνητικά, θυμάμαι, γιατί κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο, κυρίως λόγω της κατάστασή του, αλλά και γιατί δεν γνώριζα καν που βρισκόταν το μοναστήρι. Κι ακόμα, πως θα τον έβγαζα από το Νοσοκομείο χωρία άδεια;… Ο παππούλης, όμως, τα είχε κανονίσει όλα. Αποβραδίς, ήρθε να μας επισκεφθεί η κα Ουρανία, την οποία είχαμε γνωρίσει στο Νοσοκομείο. Μόλις εξέφρασα την επιθυμία του Παύλου, λύθηκαν όλα. Την επόμενη μέρα έστειλα τον γιο και τον γαμπρό της να μας πάνε στο Μοναστήρι με το αυτοκίνητό του. Το απόγευμα, χωρίς κανείς στο Νοσοκομείο να το γνωρίζει, φύγαμε για την Σουρωτή. Εκείνη την ημέρα έκανε πολύ κρύο, φυσούσε και έβρεχε. Εγώ, βλέποντας τον άσχημο αυτό καιρό, φοβήθηκα τυχόν επιπλοκές στην υγεία του Παύλου. Ο ίδιος, ωστόσο, με καθησύχασε γι’ ακόμη μια φορά, λέγοντας ότι όλα θα πάνε καλά.

Φτάνοντας στην Σουρωτή, ο σύζυγός μου βγήκε από το αυτοκίνητο και κατέβηκε τα σκαλοπάτια προς τον τάφο του παππούλη, χωρίς καμία βοήθεια. Εκεί ήταν το αποκορύφωμα. Έπεσε στα γόνατα, αγκάλιασε τον τάφο κι έκλεγε γι’ αρκετή ώρα, κάνοντας δημόσια εξομολόγηση, όχι μόνο μπροστά μας αλλά και σε πολλούς άλλους προσκυνητές. Δεν μπορούσα να τον σταματήσω. Μόνο μετά από πολλή ώρα κατάφερα να το πείσω να σηκωθεί, όταν του πρότεινα να πάμε στον Ναό, να προσκυνήσουμε την κάρα του Αγίου Αρσενίου. Το ίδιο έγινε κι εκεί. Φιλούσε την κάρα και έκλεγε και δεν εννοούσε να φύγει. Η κα Ουρανία ρώτησε τις μοναχές αν ήταν δυνατό να μια Παράκληση υπέρ υγεία του συζύγου μου. Πραγματικά, η Παράκληση έγινε και μάλιστα με μία κατάνυξη μοναδική. Σε όλη την διάρκειά της, ενώ εγώ καθόμουν στο στασίδι, ο σύζυγός μου ήταν όρθιος  και έκλεγε συνεχώς. Τελειώνοντας, τον ρώτησα γιατί έκλεγε. Μου απάντησε: «Αλέκα, πρώτη μου φορά βλέπω τόσο όμορφο τον Χριστό!», δείχνοντάς μου την εικόνα του Χριστού μπροστά μας. Μου είπε, μάλιστα, πως θα ήθελε μία ίδια εικόνα για το σπίτι μας, να την βλέπει κάθε μέρα και να παίρνει δύναμη. Εκ των υστέρων μάθαμε πως η εικόνα αυτή είχε αγιογραφηθεί σύμφωνα με τις υποδείξεις του ίδιου του παππούλη. Την ώρα που συνέβαιναν αυτά, ήρθε μία μοναχή και έδωσε στον Παύλο, όχι μόνο το βιβλίο του Αγίου Αρσενίου του Καππαδόκη (με την προτροπή να το διαβάσει οπωσδήποτε, γιατί ήταν γραμμένο από τον παππούλη), αλλά και ένα μεγάλο χάρτινο ρολό, που ξετυλίγοντάς το είδαμε με έκπληξη πως ήταν μία φωτογραφία της εικόνας του Χριστού, για την οποία έγινε λόγος πριν λίγο. Ο σύζυγός μου αγκάλιασε την εικόνα με το πρόσωπό του φωτισμένο κλαίγοντας από χαρά. Η εικόνα αυτή βρίσκεται στο σπίτι μου σε κεντρικό σημείο-κατά την επιθυμία του συζύγου μου-ώστε να την βλέπουν όλοι.

Δύο μέρες αργότερα, ήρθε στον θάλαμό μας, η οποία είχε λείψει με άδεια. Μεταξύ άλλων, μας είπε πως ο σύζυγός μου είχε μεγάλη ευλογία, γιατί στο ίδιο κρεβάτι είχε νοσηλευτεί ο παππούλης γι’ αρκετό διάστημα, όταν ήταν στο Θεαγένειο και πως το συγκεκριμένο δωμάτιο είχε γίνει τότε τόπος προσκυνήματος…

Ο καρκίνος δεν νικήθηκε, τελικά. Έτσι ήθελε ο Θεός. Όμως, ξέρω βαθιά μέσα μου, πως η ψυχή του Παύλου βρίσκεται τώρα κοντά στον Γέροντα, τον οποίο αγάπησε τόσο πολύ. Ακόμη προσπαθώ να συλλάβω την αγάπη που μας έδειξε ο Θεός και επέτρεψε να συμβούν όλα αυτά. Τον Δοξάζω καθημερινά, που με αξίωσε, μέσα από όλα όσα συνέβησαν, να Τον γνωρίσω και να Τον αγαπήσω.

Ιωάννης Βλάχος, Δικηγόρος, Θεσσαλονίκη

Γύρω στα 1975 επισκέφθηκα τον Γέροντα Παΐσιο.

Τον βρήκα στην Μονή Σταυρονικήτα στο Άγιο Όρος και μεταξύ άλλων μου είπε ότι: οι Σέρβοι μια μέρα θα βουτηχθούν στο αίμα τους.

Λίγο καιρό πριν την κοίμηση του Γέροντος Παϊσίου, δύο φίλοι μου διοικητικοί υπάλληλοι στις Καρυές του Αγίου Όρους, πήγαν στην Σουρωτή να επισκεφθούν τον Γέροντα.

Τα άτομα που περίμεναν να επισκεφθούν τον Γέροντα Παΐσιο ήταν γύρω στα 100 και τους πλησίασε μια γερόντισσα, η οποία μετέφερε την επιθυμία του Γέροντα να τους δει άμεσα.

Όταν τους συνάντησε, τους νουθέτησε για την διοίκηση του Αγίου Όρους.

ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ, ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ

ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΦΙΛΩΝ ΜΑΣ:  

Α.Κ. Ιερέας, Πτολεμαΐδα

            Το Καλοκαίρι του 1992, μαθητής του Εκκλησιαστικού Λυκείου, επισκεφθήκαμε με την τάξη μου τον Γέροντα Παΐσιο στο κελί του στο Άγιο Όρος. Μαζί μας ήταν ο σημερινός Μητροπολίτης Φλωρίνης Πρεσπών και Εορδαίας.

            Αφού καθίσαμε στην αυλή και πέρασε λίγη ώρα μας είπε συγκεκριμένα: Η δική σας η γενιά θα δει την Κωνσταντινούπολη ελεύθερη.

            Εύλογη ήταν η απορία μας, πως θα γίνει αυτό το γεγονός και ο παππούλης μας απάντησε: Ένα κράτος μεγάλο θα χτυπήσει τους Τούρκους και μετά η Τουρκία θα διαλυθεί ολοκληρωτικά και η Κωνσταντινούπολη θα παραχωρηθεί στα Ελληνικά χέρια, όχι γιατί μας συμπαθούν, αλλά γιατί θα συμπλέει η απόφαση αυτή με τα συμφέροντά τους.

            Όταν ρωτήσαμε τον παππούλη ποιο θα είναι αυτό το κράτος, που θα χτυπήσει και θα καταστρέψει την Τουρκία, μας είπε θα τα δείτε.

            Κατόπιν μας είπε να έχουμε Πνευματικό για να μην δίνουμε δικαιώματα στον πονηρό.

MAΡΤΥΡΙΕΣ, ΓΕΡΩΝ ΠΑΪΣΙΟΣ

                
                                       ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΦΙΛΩΝ ΜΑΣ


                                              Κ.Κ. Πτολεμαΐδα

            Το 1982 είχαμε πάει με έναν φίλο Α.Δ. στο Άγιον Όρος. Ο φίλος είχε ανησυχίες όχι θεολογικές, αλλά μεταφυσικές και είχε αρκετό εγωισμό, λόγος για τον οποίο πιστεύω σήμερα ότι δεν μπορούσαμε να γνωρίσουμε τον γέροντα Παΐσιο, πήγαμε συγκεκριμένα στο κελί ενός Σέρβου μοναχού στις Καρυές σε μία σκήτη Σέρβικη, κάτω από την Αθωνιάδα Σχολή.

            Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι ο Σέρβος γέροντας που μας φιλοξενούσε ήταν πνευματικός με προορατικό χάρισμα. Όταν μας ρώτησε εάν θα διανυκτερεύσουμε στο κελί του, απαντήσαμε ότι αν συναντούσαμε τον γέροντα Παΐσιο δεν θα έρθουμε, σε αντίθετη περίπτωση θα μέναμε εκεί το βράδυ.

            Ο γέροντας μας είπε ότι θα τον συναντούσαμε.

            Ξεκινήσαμε για το κελί του γέροντα Παΐσιου και ο φίλος μου ήταν μπροστά μου περίπου 25 μ., ενώ εγώ μόλις πέρασα έναν κορμό από το ρυάκι αντικρίζουμε έναν μοναχό στο ύψωμα πάνω από το λιβάδι πριν φθάσουμε στο καλύβι του γέροντα Παΐσιου.

            Μας ρωτάει ο μοναχός:

-          Ποιόν ψάχνετε;

-          Τον γέροντα Παΐσιο του απαντώ.

-          Τι να τον κάνεις αυτόν;

-          Θέλω να τον συναντήσω, για να πάρω την ευχή του, ότι πήρα του πάτερ Πορφυρίου και να του πω κάποια πράγματα.

-          Αφού πήρες του πάτερ Πορφυρίου τι θέλεις να πάρεις την ευχή του γέροντα Παΐσιου, αφού μπροστά του δεν αξίζει τίποτα;

-          Δεν πειράζει του λέω, εγώ θέλω να τον δω, και να πάρω και την δική του ευχή και να του πω και ορισμένα πράγματα.

-          Θέλεις να τα πεις σε ‘μένα, μου λέει, και να τα μεταφέρω, γιατί τον συναντάω;

-          Ευχαρίστως του λέω.

Πότε βρέθηκε πάνω από το ύψωμα των 7-8 μ. και από απόσταση 15-20 μ. δίπλα μου δεν το καταλάβαμε.

Αφού του είπα αυτά που ήθελα να του πω, μου είπε τα ίδια πράγματα που μου είπε και η μητέρα μου στον ύπνο μου, η οποία θα πρέπει να αναφέρω ότι είχε κοιμηθεί και επιπλέον ορισμένα πνευματικά.

Μου είπε για τα βιβλία που διάβαζα και ότι πρέπει να βρω έναν Πνευματικό.

Μετά ασπάσθηκα το χέρι του και αισθάνθηκα ένα χτύπημα στο κεφάλι (ευλογία).

Κατόπιν ξαφνικά χάθηκε μέσα στο δάσος.

Φεύγοντας συναντήσαμε έναν κύριο που ήταν πνευματικό παιδί του γέροντα Παΐσιου στον δρόμο που κουβαλούσε κάποια πράγματα για τον γέροντα.

Του είπα να μην πάει στο καλύβι του γέροντα, γιατί συναντήσαμε έναν μοναχό που μας είπε ότι λείπει. Ο κύριος μας ρώτησε πως ήταν ο μοναχός και όταν τον περιέγραψα, μου είπε ότι αυτός ήταν ο γέροντας Παΐσιος.

Το ίδιο μου είπε αργότερα και ο πατήρ Νικόλαος στο Κουτλουμούσι.

Όταν, βέβαια, αργότερα είδα την φωτογραφία του γέροντα Παΐσιου δεν μου έμεινε καμία αμφιβολία, ότι ο μοναχός που συνάντησα ήταν ο γέροντας Παΐσιος.

ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ, ΑΓΙΟΣ ΓΕΡΩΝ ΠΑΪΣΙΟΣ

ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΦΙΛΩΝ ΜΑΣ:

Κ.Χ., Πτολεμαΐδα

            Καλοκαίρι του 2010 ήμουν στο Νοσοκομείο για δυόμισι μήνες. Νοσηλεύτηκα για ένα σπάνιο αυτοάνοσο νόσημα. Οι γιατροί είπαν στους δικούς μου πως μόνον ο Θεός θα μπορούσε να με βοηθήσει ουσιαστικά.

            Η κατάστασή μου ήταν τραγική. Το σώμα μου ήταν γεμάτο ανοιχτές πληγές, το ίδιο το στόμα και τα μάτια μου. Ήμουν κατάκοιτη με το ανοσοποιητικό μου σχεδόν να μην λειτουργεί. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, μία λοίμωξη επιβάρυνε την ήδη δύσκολη κατάσταση. Τίποτα δεν έφερνε αποτέλεσμα: ούτε οι οροί, ούτε οι αντιβιώσεις, ούτε τα ισχυρά αναλγητικά, ούτε ακόμη και το αίμα που μου μετάγγιζαν.

            Μιά μέρα, ένας ξάδερφός μου που με επισκέφθηκε μου έφερε μία εικόνα του π. Παϊσίου και ένα σταυρουδάκι και τα έβαλε στο προσκεφάλι μου. Δεν ήξερα πολλά για τον Γέροντα μέχρι τότε. Είχα, όμως, ακούσει για τα θαύματα που είχε κάνει.

            Νύχτωσε και όπως κάθε βράδυ έκανα προσπάθεια να κοιμηθώ., καθώς μου ήταν δύσκολο από τους πόνους. Γύρω στα μεσάνυχτα ένοιωσα κάποιον να μου ψιθυρίζει στο αυτί: “Θα γίνεις  καλά, δεν έχεις τίποτα. Σύντομα θα φύγεις από 'δω. Είσαι καλά...”.

            Ένοιωσα, τότε μιά γαλήνη, μιάν ανέλπιστη δύναμη να με διακατέχει και άρχισα ήδη να αισθάνομαι καλύτερα. Αμέσως το μυαλό μου πήγε στον Γέροντα και σκέφτηκα ότι ήταν εκείνος που μου μίλησε, μεταδίδοντάς μου αυτήν την δύναμη. Από εκείνη την ημέρα η κατάστασή μου άρχισε να βελτιώνεται αισθητά, κάτι που επιβεβαίωναν και οι εξετάσεις μου. Άρχισα να τρώω και να περπατάω. Αισθανόμουν ότι είχα επιστρέψει στην ζωή.  Οι γιατροί στις καθημερινές τους επισκέψεις δεν πίστευαν στα μάτια τους. “Έγινε θαύμα”, μου έλεγαν. “Δεν είναι δυνατόν. Μας διέψευσες.”. Πήρα εξιτήριο στις 5 Αυγούστου, ύστερα από δυόμιση μήνες νοσηλείας.

            Τον π. Παΐσιο τον έχω σε ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Διαβάζω γι' αυτόν και προσεύχομαι, γνωρίζοντας πως σήμερα ζω από θαύμα που το οφείλω σ' εκείνον. Τον θεωρώ προστάτη μου και πιστεύω, ότι βρίσκεται πάντα δίπλα μου, όπως και δίπλα σε όποιον άλλο ζητήσει την συνδρομή του.

 https://logixaritoskaisofias.blogspot.com