Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Εγώ δεν έγινα παπάς,
για να μην έχω να κάνω με κόσμο, και τελικά περισσότερο ασχολούμαι με τον κόσμο.
Αλλά ο Θεός ξέρει την διάθεσή μου και μου δίνει περισσότερα από όσα θα μου έδινε αν έκανα αυτό που με ανέπαυε. Πόσες φορές παρακαλώ την Παναγία να μου οικονομήση έναν τόπο μακρινό, ήσυχο, να μη βλέπω, να μην ακούω τίποτε, να κάνω προσευχή για όλον τον κόσμο, αλλά δεν μ᾿ ακούει· σε άλλα τιποτένια μʹ ακούει. Βλέπω ότι τώρα ο Θεός, όταν πρόκειται να έχω κόσμο, με βιδώνει στο κρεββάτι με κάποια αρρώστια, για να ξεκουρασθώ.
Δεν μου δίνει την γλυκύτητα πουπαλιότερα στην προσευχή, γιατί δεν θα μπορούσα να αποχωρισθώ από αυτήν. Τότε, όταν ερχόταν κανείς στο Καλύβι, ζοριζόμουν να βγώ από εκείνη την κατάσταση την πνευματική7

Αγ. Παϊσίου Αγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Β’ «Πνευματική Αφύπνιση» ‐ 16
7 Ο Γέροντας μετά από μια έντονη πνευματική κατάσταση που έζησε – ένιωθε να λειώνη από την αγάπη προς τον Θεό και τον άνθρωπο σαν την λαμπάδα που βρίσκεται σε θερμό χώρο – έλαβε την πληροφορία ότι δεν πρέπει να αρνηθή την βοήθειά του προς τους ανθρώπους. Από τότε διέθετε την ημέρα στους ανθρώπους που τον επισκέπτονταν και την νύχτα προσευχόταν για τα ποικίλα προβλήματα του κόσμου.
Όταν όμως το πλήθος των προσκυνητών αυξήθηκε κατά πολύ, είχε τον λογισμό να απομακρυνθή σε άγνωστο τόπο, για να διαθέτη όλον τον χρόνο του στην πρ
οσευχή. Τότε για δεύτερη φορά είχε πληροφορία να παραμείνη στο Κελλί του, στην «Παναγούδα», και να αναπαύη τον κόσμο.