Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

 

Γέροντας Παΐσιος: Το παν είναι η Χάρις του Θεού.

«Αυτοί που δεν είναι καλά πνευματικά, είναι μερικοί ιερωμένοι που σπουδάζουν ψυχολογία, για να βοηθήσουν τις ψυχές (με ανθρώπινες τέχνες). Και το παράξενο είναι που οι δάσκαλοί τους οι ψυχολόγοι δεν πιστεύουν στον Θεό και δεν παραδέχονται ούτε ψυχή, ή την παραδέχονται με ένα δικό τους τρόπο (σχεδόν όλοι). Από αυτήν την πράξη τους οι κληρικοί αυτοί φανερώνουν ότι πνευματικά είναι άρρωστοι και έχουν ανάγκη από Αγιοπατερικές εξετάσεις, και, αφού θεραπευθούν, τότε θα διακρίνουν και μόνοι τους το άρρωστο αυτό πνεύμα και θα γνωρίσουν παράλληλα και τη θεία Χάρη, για να χρησιμοποιούν στο εξής τις ψυχές που πάσχουν την θεία ενέργεια και όχι τις ανθρώπινες τέχνες. Όταν ο άνθρωπος βοηθηθεί να πιστέψει στο Θεό και στη μέλλουσα ζωή, την αιώνιο – συλλάβει δηλαδή το βαθύτερο νόημα της ζωής – και μετανοήσει, αλλάξει ζωή, έρχεται αμέσως η θεία παρηγοριά με τη Χάρη του Θεού, η οποία αλλοιώνει τον άνθρωπο, διώχνοντας και όλα τα κληρονομικά του. Έτσι έγινε σε πολλούς ανθρώπους που μετανόησαν, αγωνίστηκαν με φιλότιμο ταπεινά, χαριτώθηκαν, έγιναν και Άγιοι και τους προσκυνάμε τώρα με ευλάβεια και ζητάμε και τις πρεσβείες τους, ενώ πριν είχαν πολλά πάθη και κληρονομικά. Επί παραδείγματι, ο Όσιος Μωυσής ο Αιθίοψ, ενώ πριν ήταν ο πιο αιμοβόρος ληστής, με κληρονομική κακία, μόλις πίστεψε στον Θεό, μετανόησε, ασκήθηκε, έφυγαν όλα τα πάθη, τον επισκέφθηκε η Χάρις του Θεού και αξιώθηκε να λάβει ακόμα και το προφητικό χάρισμα. Πέρασε δε στην ευαισθησία ακόμα και το Μέγα Αρσένιο, ο οποίος ήταν από τη μεγαλύτερη αρχοντική οικογένεια της Ρώμης, με κληρονομικές αρετές και επιστημονική μεγάλη μόρφωση. Επομένως, το παν είναι η Χάρις του Θεού και την ψυχή μπορεί να την βοηθήσει μόνο χαριτωμένος Πνευματικός, με πίστη, που αγαπάει την ψυχή και την πονάει, γιατί γνωρίζει τη μεγάλη της αξία, την βοηθάει στη μετάνοια, την ξαλαφρώνει με την εξομολόγηση, την ελευθερώνει από το άγχος και την οδηγεί στον Παράδεισο ή πετάει το λογισμό με τον οποίο βασανίζει την ευαίσθητη ψυχή ο πονηρός, και θεραπεύεται. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αρρώστια στον κόσμο από το λογισμό, όταν δηλαδή πείσει ο διάβολος τον άνθρωπο με λογισμούς ότι δεν είναι καλά. Όπως δεν υπάρχει και ανώτερος γιατρός σ’ αυτές τις περιπτώσεις από τον έμπειρο Πνευματικό, που εμπνέει εμπιστοσύνη με την αγιότητά του και πετάει αυτούς τους λογισμούς από τα ευαίσθητα πλάσματα του Θεού και θεραπεύει ψυχές και σώματα δίχως φάρμακα, με τη Χάρη του Θεού, και τις εξασφαλίζει και τον Παράδεισο».

Γέροντος Παϊσίου ‘’Επιστολές’’ α’ έκδοση 1994, σελ. 102-103. Σημειώνω, εδώ, ότι πρόκειται για κείμενα που ο ίδιος ο γέροντας έγραψε με το χέρι του, κι αυτό έχει σημασία.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Σωτήρη Αδαμίδη*: "Θεραπευτική των πατέρων & ψυχανάλυση" πηγή:εδώ

129

 

Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Νὰ ἀποκτήσουμε αἰσθητήριο πνευματικὸ.

Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι ἕνα καὶ ἔχει πολλὰ χαρίσματα.

Δὲν εἶναι ἄλλο ἐδῶ καὶ ἄλλο ἐκεῖ. Δὲν εἶναι πνεῦμα συγχύσεως, ἀλλὰ ἀγάπης, εἰρήνης... Ὅταν οἱ πνευματικοὶ ἄνθρωποι χτυπιοῦνται, αὐτὸ σημαίνει ὅτι βρίσκονται ὑπὸ τὴν ἐπίδραση πολλῶν ἄλλων πνευμάτων, ποὺ δὲν ἔχουν καμμιὰ σχέση μὲ τὸ ἕνα Ἅγιο Πνεῦμα.Παλιὰ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα φώτιζε, ὑπαγόρευε. Μεγάλη ὑπόθεση! Σήμερα δὲν βρίσκει προϋποθέσεις, γιὰ νὰ κατεβῆ. Ἡ βαβυλωνία στὴν Παλαιὰ Διαθήκη ἦταν ἀθώα.Ζητοῦσες λ.χ. λάσπη καὶ σοῦ ἔφερναν ἄχυρα. Τώρα ἔχουμε βαβυλωνία μὲ πάθη.Ζητᾶς λάσπη καὶ σοῦ ρίχνουν τοῦβλο στὸ κεφάλι. Ἂν ὅμως ὁ ἄνθρωπος βγάζη τὸν ἑαυτό του ἀπὸ κάθε ἐνέργειά του καὶ κόβη τὸ θέλημά του, τότε δουλεύει σωστά, καὶ τότε θὰ ἔχη ὁπωσδήποτε θεῖο φωτισμὸ καὶ θὰ ὑπάρχη πνεῦμα συνεννοήσεως. Γιατί,ὅταν βγάζη τὴν δική του ἰδέα, ἔρχονται θεῖες ἰδέες.

Πρέπει νὰ ἀποκτήση κανεὶς αἰσθητήριο πνευματικό, γιὰ νὰ ἔχη καὶ τὸν θεῖο φωτισμό. Εἶναι βασικὸ νὰ γίνη αὐτὴ ἡ δουλειά, γιὰ νὰ καταλάβουν οἱ ἄνθρωποι μερικὰ πράγματα. Ἰδίως στὴν ἐποχή μας αὐτὸ μᾶς τὸ ἐπιβάλλουν οἱ περιστάσεις.Βλέπετε, καὶ στὴν Μικρὰ Ἀσία, τότε σʹ ἐκεῖνα τὰ δύσκολα χρόνια, τοὺς ἀνάγκαζε ἡ κατάσταση καὶ ἔπαιρνε στροφὲς τὸ μυαλό τους. Μπορεῖ δύο Ἕλληνες νὰ ἦταν μπροστὰ σὲ Ἀρμενίους καὶ Τούρκους καὶ συνεννοοῦνταν, χωρὶς νὰ καταλάβουν τίποτε οὔτε οἱ Ἀρμένιοι οὔτε οἱ Τοῦρκοι.

Γιὰ ἕναν λόγο παραπάνω σήμερα ποὺ βλέπεις σὲ τί κατάσταση ζοῦμε, εἶναι ἀνάγκη οἱ πνευματικοὶ ἄνθρωποι νὰ συνεννοοῦνται. Θὰ ἔρθουν δύσκολα χρόνια. Πρέπει νὰ παίρνη στροφὲς τὸ μυαλό. Ἂ ν δὲν παίρνη στροφὲς τὸ μυαλὸ τοῦ ἀνθρώπου καὶ δὲν ὑπάρχη καὶ θεῖος φωτισμός, τότε σὲ κάθε περίπτωση πρέπει νὰ παίρνη ἐντολὴ πῶς νὰ κινηθῆ. Μὴν περιμένετε νὰ σᾶς τὰ ποῦν ὅλα. Μερικὰ πράγματα, χωρὶς νὰ σᾶς τὰ ποῦν, μόνες σας πρέπει νὰ τὰ καταλαβαίνετε. Θυμᾶμαι, μιὰ φορὰ στὴν Κόνιτσα, πρὶν πάω στρατιώτης, εἴχαμε μάθει ὅτι ἔρχονταν οἱ ἀντάρτες.

Ἤμασταν τέσσερις – οἱ τρεῖς ἦταν Μουσουλμάνοι –καὶ κρυφτήκαμε σὲ ἕνα τούρκικο σπίτι ποὺ ἦταν στὴν ἄκρη τῆς πόλης.

Ἕνα Τουρκάκι πέντε χρονῶν κατάλαβε καὶ μᾶς λέει:«Πᾶτε μαγειγειό, βγῶ ἔτσω ̓γώ». Μπήκαμε λοιπὸν στὸ μαγειρειό, βγήκαμε πίσω ἀπὸ τὸ σπίτι καὶ ἔτσι προλάβαμε νὰ κρυφτοῦμε σὲ κάτι ἀποθῆκες πιὸ κάτω.

Αὐτὸ βγῆκε ἔξω καὶ εἶπε στοὺς ἀντάρτες ὅτι δὲν εἶναι κανεὶς μέσα καὶ ἔφυγαν. Παιδάκι πέντε χρονῶν, τόσο δά, νὰ μὴν ξέρη νὰ μιλήση, καὶ εἴδατε πόσο συνετὰ φέρθηκε! Πά, πά, σπίρτο ἦταν! Βλέπεις, παρατηροῦσε, ἀγαποῦσε,ἐνῶ ἕνας μεγάλος μπορεῖ ἀπὸ ἀπερισκεψία νὰ ἔκανε κακό. Ἐμεῖς βαπτισμένοι,μυρωμένοι, μὲ κατηχήσεις, μὲ μελέτες, νὰ μὴ μένουμε σὲ ὑπανάπτυκτη, νηπιώδη κατάσταση. Νὰ εἶστε ξεφτέρια. Ξέρετε ποιά εἶναι ξεφτέρια; Τὰ Ἑξαπτέρυγα. Ἔχουν ἕξι φτερὰ καὶ τὰ χτυποῦν ψάλλοντας τὸ «Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος». Νὰ πετᾶτε, νὰ ἔχετε ἕξι φτερά!

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Β’«Πνευματικὴ Ἀφύπνιση» ‐ 48

118

 

 

Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Ἡ συνεργασία τοῦ νοῦ καὶ τῆς καρδιᾶς

–Γέροντα, μερικὲς φορὲς μὲ τὸν νοῦ μου καταλαβαίνω ὅτι πρέπει νὰ ἀγαπήσω τὸν ἄλλον, ἀλλὰ δὲν νιώθω μέσα μου ἀγάπη.

–Σιγὰ-σιγὰ ἀπὸ τὸν νοῦ θὰ πάη καὶ στὴν καρδιὰ καὶ θὰ νιώσης τὴν ἀγάπη. Γιὰ νὰ ἀγαπήσης τὸν ἄλλον, χρειάζεται νὰ δουλέψη καὶ ἡ καρδιά· δὲν ἀρκεῖ ὁ νοῦς. Μὲ τὸν νοῦ φθάνεις στὸ σημεῖονὰ πῆς: «Τώρα πρέπει αὐτὸν νὰ τὸν ἀνεχθῶ» ἢ «πρέπει νὰ προσέξω νὰ μὴν τοῦ πῶ αὐτό, νὰ μὴν τοῦ κάνω ἐκεῖνο» κ.λπ. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι τὸν ἄλλον δὲν τὸν ἀγαπᾶς. Τὸν βλέπεις σὰν ξένο· δὲν τὸν βλέπεις σὰν ἀδελφό, γιὰ νὰ τὸν πονέσης καὶ νὰ σκιρτήση ἡ καρδιά.

–Ὅταν, Γέροντα, ὑπάρχη ἀπόσταση μεταξὺ νοῦ καὶ καρδιᾶς, μπορεῖ μὲ μιὰ λογικὴ τοποθέτηση ποὺ θὰ κάνω νὰ ἀκολουθήση ἡ καρδιὰ τὸν νοῦ;–Πόσο ἀπέχει ἡ καρδιὰ ἀπὸ τὸν νοῦ; Γιατί νὰ ὑπάρχη ἀπόσταση; –Γιατί, ἐνῶ μὲ τὸν νοῦ τοποθετοῦμαι σωστά, ἡ καρδιὰ δὲν μπορεῖ νὰ ἀκολουθήση, ἐπειδὴ εἶναι κυριευμένη ἀπὸ τὰ πάθη.–Καλὴ εἶναι ἡ διάγνωση ποὺ κάνεις, ἀλλὰ δὲν φθάνει· χρειάζεται καὶ προσπάθεια γιὰ θεραπεία. Ὅλη τὴν πνευματικὴ δουλειὰ τὴν κάνει ὁ νοῦς μὲ τὴν καρδιά. Ὁ νοῦς εἶναι ὁ πομπὸς καὶ ἡ καρδιὰ ὁ δέκτης. Ὅπου γυρίση κανεὶς τὸν πομπό, σ ̓ αὐτὴν τὴν συχνότητα δουλεύει καὶ ὁ δέκτης. Ἂν ὁ νοῦς δουλεύη κοσμικά, στέλνει κοσμικὰ τηλεγραφήματα στὴν καρδιά· ἂν δουλεύη πνευματικά, συγκινεῖται καὶ πονάει ἡ καρδιὰ πνευματικά. Πῶς νὰ φᾶς λ.χ. πολύ, ὅταν σκεφθῆς ὅτι ἀλλοῦ οἱ ἄνθρωποι πεθαίνουν ἀπὸ τὴν πεῖνα ἢ ὅτι οἱ Βεδουΐνοι τρῶνε τὴν κοπριὰ ἀπὸ τὶς καμῆλες10;

–Πρόσεξα, Γέροντα, ὅτι ἐγὼ δὲν ἀγαπῶ μὲ τὴν καρδιά, ἀλλὰ μὲ τὸ μυαλό.

Πῶς θὰ δουλέψη ἡ καρδιά;

–Δὲν ξέρεις; Τώρα οἱ γιατροί, γιὰ νὰ δουλέψη ἡ καρδιά, τρυποῦν τὸ στῆθος καὶ βάζουν μέσα ...μπαταρία. Κι ἐμεῖς πρέπει νὰ δουλεύουμε τὸ μυαλό μας, γιὰ νὰ τρυπήση τὴν καρδιά, νὰ πάρη μπρὸς καὶ νὰ ἀρχίση νὰ δουλεύη.

–Πῶς θὰ γίνη αὐτό, Γέροντα;

–Αὐτὸ κατ ̓ ἐμὲ γίνεται μὲ τρεῖς τρόπους: Ἢ νιώθει κανεὶς πολλὴ εὐγνωμοσύνη γιὰ τὶς εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ, ὁπότε λειώνει καὶ δοξολογεῖ τὸν Θεό, ἢ νιώθει τὸ βάρος τῶν ἁμαρτιῶν του καὶ ζητᾶ μὲ πόνο ἀπὸ τὸν Θεὸ συγχώρηση, ἢ ἔρχεται στὴν θέση τοῦ ἄλλου ποὺ ἔχει κάποια δυσκολία καὶ τὸν πονάει φυσιολογικά.

–Γέροντα, ἐγὼ φέρομαι αὐθόρμητα, ὅπως νιώθω· αὐτὸ εἶναι καλό;

–Κοίταξε, ὅταν ὑπάρχη στὴν καρδιὰ ἡ καθαρή, ἡ ὁλοκληρωμένη ἀγάπη πρὸς τὸν Θεό, τότε κάθε αὐθόρμητη ἐκδήλωση τῆς καρδιᾶς εἶναι καθαρή. Ὅταν ὅμως δὲν ὑπάρχη στὴν καρδιὰ ἡ καθαρὴ ἀγάπη, τότε χρειάζεται φρένο στὸν αὐθορμητισμό, γιατὶ αὐτὴ ἡ αὐθόρμητη ἐκδήλωση εἶναι γεμάτη ἀπὸ κοσμικὲς τοξίνες.–Τί θὰ μὲ βοηθήση, Γέροντα, νὰ περιορίσω τὸν αὐθορμητισμό μου;

–Ἐσὺ δὲν ὁδηγοῦσες αὐτοκίνητο;

φρένο δὲν εἶχε; Γιά πές μου λοιπὸν τώρα ποὺ εἶσαι... ἔξω φρενῶν, τί πρέπει νὰ κάνης;

–Πρέπει νὰ βάλω φρένο στὴν καρδιά.

–Ναί, πρέπει ὁ νοῦς νὰ φρενάρη τὴν καρδιά, γιατί, ὅταν προπορεύεται ἡ καρδιά, χαραμίζεται. Σ ̓ ἐσένα ὁ Θεὸς ἔδωσε καὶ πολὺ μυαλὸ καὶ πολλὴ καρδιά, ἀλλὰ δὲν χρησιμοποιεῖς τὸ μυαλό σου γιὰ φρένο στὴν καρδιά σου καὶ τὴν χαραμίζεις. Νὰ σκέφτεσαι πρὶν ἀπὸ τὴν κάθε σου ἐνέργεια, γιὰ νὰ δουλεύης τὴν καρδιὰ ποὺ σοῦ ἔδωσε ὁ Θεὸς σωστά, ἁπλὰ καὶ φιλότιμα.

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Ε’ «Πάθη καὶ Ἀρετὲς» -115-

10.Ὁ Γέροντας ἀναφέρεται στὴν δεκαετία τοῦ 1960.