Διῶξτε τὴν κακομοιριὰ μὲ τὴν πνευματικὴ λεβεντιὰ.
–Γέροντα, ὅταν μοῦ ἔρχωνται ἐπανωτὲς δυσκολίες στὸν ἀγώνα μου, γογγύζω καὶ μὲ πιάνει λύπη.
–Ἔ, στὴν δύσκολη στιγμὴ φαίνεται ἡ δύναμη τοῦ ἀνθρώπου. Μὴ φοβᾶσαι, μὴν πανικοβάλλεσαι, ὅταν συναντᾶς κάποια δυσκολία. Νὰ ζητᾶς ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ σοῦ δίνη πνευματικὸ ἀνδρισμό, γιὰ νὰ ἀντιμετωπίζης τὶς δυσκολίες στὴν πνευματική σου πορεία μὲ θάρρος καὶ νὰ ἀγωνίζεσαι μὲ λεβεντιά.
–Γέροντα, ἡ λύπη ποὺ νιώθω αὐτὸν τὸν καιρὸ γιὰ τὴν ἄσχημη πνευματική μου κατάσταση μὲ παραλύει πνευματικά.
–Πάντως ἐκεῖ ποὺ ἤσουν, δὲν εἶσαι
–δόξα τῷ Θεῷ –, ἀλλὰ καὶ ἐκεῖ ποὺ ἔπρεπε νὰ βρίσκεσαι, δὲν βρίσκεσαι. Πιστεύω ὅμως σύντομα νὰ δείξης τὴν παλληκαριά σου καὶ νὰ ξεγαντζωθῆς ἀπὸ τὰ ὑπόλοιπα σχοινιὰ τῆς κακομοιριᾶς, τὰ ὁποῖα μπορεῖς νὰ κόψης μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ, ὅπως τὸ λιοντάρι κόβει τὴν κλωστὴ τῆς ἀράχνης. Διῶξε τὴν κακομοιριὰ μὲ τὴν πνευματικὴ λεβεντιά. Περιμένω, εὔχομαι καὶ ἐλπίζω νὰ δῶ τὴν πρόοδό σου καὶ νὰ χαρῶ πολύ.–Γέροντα, ὅταν παραλείπω τὰ πνευματικά μου καθήκοντα, μὲ πιάνει λύπη.–Ἡ λύπη γιὰ ὅ,τι παραλείψαμε νὰ κάνουμε ἢ ἡ χαρὰ γιὰ ὅ,τι κάναμε, εἶναι κάτι φυσικό, ἀλλὰ μπορεῖ νὰ μπαίνη μέσα καὶ ὁ ἐγωισμός· γι ̓ αὐτὸ νὰ προσέχης. Νὰ βάλης τώρα μιὰ καλὴ ἀρχὴ καὶ ἕνα πρόγραμμα στὸν ἀγώνα σου καὶ σιγὰ-σιγὰ θὰ προχωρᾶς. Ἔτσι θὰ σταθεροποιήσης κατάσταση καὶ θὰ σταματήσουν τὰ ἀνεβοκατεβάσματα ποὺ σοῦ προκαλεῖ ὁ καμουφλαρισμένος ἐχθρός. Ἐὰν ἀξιοποιήσης τὶς δυνάμεις σου μὲ πνευματικὴ λεβεντιὰ στὴν καλογερική, θὰ κάνης πολλὴ προκοπή. Ἐὰν ὅμως ἀφήσης τὸν ἑαυτό σου στὴν κακομοιριά, ἐσὺ θὰ μοιρολογᾶς καὶ τὸ ταγκαλάκι θὰ χτυπάη παλαμάκια. –Γέροντα, ἡ βία μοῦ λείπει;–Ἐπίθεση χρειάζεται, βρὲ παιδί!–Ἡ ἐπίθεση πῶς γίνεται;–Μὲ λεβεντιά! Ἐγὼ δὲν θέλω κακομοῖρες ἀδελφές, ἀλλὰ Σουλιώτισσες πνευματικές, νὰ πολεμοῦν τὸ ταγκαλάκι μὲ λεβεντιὰ πνευματική, δοξολογώντας τὸν Θεό.
Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Ε’ «Πάθη καὶ Ἀρετὲς» -76-
Ο άνθρωπος,
Γέροντα, καταλαβαίνει πάντοτε αν ένας λογισμός είναι βλάσφημος;
– Αν το μυαλό που του έδωσε ο Θεός το δουλεύη, τότε καταλαβαίνει. Π.χ. μου λένε μερικοί: «Γέροντα, πώς είναι δυνατόν να υπάρχη κόλαση;
Εμείς στενοχωριόμαστε να υπάρχη άνθρωπος στην φυλακή, πόσο μάλλον στην κόλαση».
Αυτό όμως είναι βλασφημία, γιατί έτσι παρουσιάζονται ότι είναι πιο δίκαιοι από τον Θεό. Ο Θεός ξέρει τί κάνει.
Θυμάστε ένα περιστατικό που αναφέρει ο Άγιος Γρηγόριος ο Διάλογος;
Κάποτε ο επίσκοπος Φουρτουνάτος έδιωξε ένα δαιμόνιο από μια δαιμονισμένη. Το δαιμόνιο μετά γύριζε μέσα στην πόλη σαν ένας φτωχός άνθρωπος και κατηγορούσε τον επίσκοπο. «Ο άσπλαχνος με έδιωξε», φώναζε. «Βρέ, να πάρη η ευχή, του λέει κάποιος, γιατί σε έδιωξε; Πώς το έκανε αυτό;
Πέρνα μέσα στο δικό μου σπίτι». Πέρασε μέσα ο διάβολος. Σε λίγο του λέει: «Κρυώνω· ρίξε ξύλα στο τζάκι».
Ρίχνει εκείνος ξύλα στο τζάκι, βάζει κούτσουρα, δώσ᾿ του φωτιά. Και τελικά, αφού έγινε καλό καμίνι, μπαίνει ο διάβολος στο παιδί του και το καημένο δαιμονίσθηκε και πήδηξε στην φωτιά και κάηκε.
Τότε κατάλαβε εκείνος τί έδιωξε ο επίσκοπος και τί δέχτηκε αυτός. Για να τον διώξη ο επίσκοπος Φουρτουνάτος, κάτι ήξερε3.
Αγ. Παϊσίου Αγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Γ’ «Πνευματικός Αγώνας»
3 Βλ. Αγίου Γρηγορίου του Διαλόγου, Ευεργετινός, τόμος Α´, Υπόθεσις ΛΕ´, έκδ. Ματθ. Λαγγή, Αθήναι 1980, σ. 510.
Η σκληρότητα στην ζωή μας για την αγάπη του Χριστού φέρνει στην καρδιά την τρυφεράδα του Χριστού.
Οι θείες ηδονές γεννιούνται από τις σωματικές οδύνες. Οι Πατέρες έδωσαν αίμα και έλαβαν πνεύμα.
Με ιδρώτα και κόπο πήραν την Χάρη. Πέταξαν τον εαυτό τους και τον βρήκαν στα χέρια του Θεού.
Πολύ με συγκίνησε το συναξάρι των Αγίων Ασκητών του Σινά. Πέντε χιλιάδες ασκητές έζησαν στο Σινά και πόσοι άλλοι στο Άγιον Όρος!
Χίλια χρόνια πόσοι Πατέρες αγίασαν!
Αλλά και οι Ομολογητές και οι Μάρτυρες τί τράβηξαν! Και εμείς γκρινιάζουμε για την παραμικρή ταλαιπωρία.
Ζητάμε να αποκτήσουμε χωρίς κόπο την αγιότητα.
Σπανίζει η αυταπάρνηση. Ούτε εμείς οι μοναχοί δεν καταλάβαμε ότι «τά καλά κόποις κτώνται»3 και έχουμε την επιείκεια στον εαυτό μας· δικαιολογούμε τον εαυτό μας και βρίσκουμε ελαφρυντικά για το καθετί.
Από ᾿κεί ξεκινάει το κακό. Και ο διάβολος βρίσκει δικαιολογίες για τον κάθε άνθρωπο, αλλά τα χρόνια περνάνε. Γι᾿ αυτό να μην ξεχνιώμαστε· να θυμώμαστε και λίγο ότι υπάρχει και θάνατος. Μια που θα πεθάνουμε, να μην προσέχουμε και τόσο πολύ το σώμα· όχι να μην προσέχουμε και να παθαίνουμε ζημιές, αλλά να μην προσκυνούμε την ανάπαυση.
Αγ. Παϊσίου Αγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Ε’ «Πάθη και Αρετές» ‐ 29
3 Αρχαίο γνωμικό. Πρβλ. και Ευχολόγιον το Μέγα, Ακολουθία του Μεγάλου και
Αγγελικού Σχήματος, εκδ. «Αστήρ», Αθήναι 1992, σ. 207.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου