Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Έχω παρατηρήσει ότι, όταν ό άνθρωπος αδικηθή καί εφαρμόση την θεία δικαιοσύνη, ό Θεός τον δικαιώνει ακόμη καί σ' αυτήν τήν ζωή.
Θυμάμαι, στον στρατό, μετά τόν πόλεμο, είχε έρθει ό στρατηγός νά δώση παράσημα.
Εγώ εκείνη τήν ήμερα έλειπα.
Όταν φώναξε τό όνομα μου, βγήκε ένας πού ήταν από τήν Θεσσαλία καί πήρε εκείνος τό παράσημο.
Οι άλλοι στρατιώτες δέν μίλησαν, γιατί τότε είχε φυλάκιση, αν έλεγες ψέματα. Όταν έφυγε ό στρατηγός, εκείνος κρύφτηκε, γιατί οι άλλοι θά τόν σκότωναν στό ξύλο.
Όταν επέστρεψα, φοβόταν καί άπό μένα. Ήρθε από εδώ-από εκεί, οπότε μου είπε: «Νά μέ συγχώρεσης, έκανα αυτό κι αυτό». «Καλά έκανες καί τό πήρες, του είπα· τί νά τό έκανα εγώ;». Τό φορούσε ύστερα στίς παρελάσεις.
Μετά από σαράντα χρόνια έρχεται εδώ στό Μοναστήρι ό στρατάρχης της Πρώτης Στρατιάς από τήν Θεσσαλία καί μου φέρνει ένα παράσημο του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Όταν τό είδα, μου ήρθε νά γελάσω. Μετά από σαράντα χρόνια!
Μου έκανε εντύπωση: από τήν Θεσσαλία ήταν εκείνος ό στρατιώτης, από τήν Θεσσαλία ήρθε καί ό στρατάρχης! Βλέπετε πώς γίνεται! Ενώ, όταν ζητάμε νά δικαιωθούμε, χάνουμε τελικά καί αυτά εδώ, άλλα καί εκείνα πού μάς ετοιμάζει ό Χριστός γιά τήν άλλη ζωή, αν αδικηθούμε.
Γιά χαμένα πράγματα δηλαδή χάνουμε τά σπουδαιότερα, τά αιώνια. Γιατί αυτά εδώ έτσι κι αλλιώς χαμένα είναι, τί νά τά κάνουμε;

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου