Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου 

Ἡ δύναμη τῆς πίστεως.
–Γέροντα, ποιό εἶναι τὸ σφράγισμα τοῦ Ἀρνίου;–Τὸ Ἀρνίο ποιό εἶναι;
–Ὁ Χριστός.
–Τὸ σφράγισμά Του ποιό εἶναι;
Ὅταν ὁ Χριστιανὸς βαπτίζεται, τὸν σφραγίζει ὁ ἱερεὺς σταυρωτὰ στὸ μέτωπο μὲ τὸ ἅγιο Μύρο λέγοντας: «Σφραγὶς δωρεᾶς Πνεύματος Ἁγίου».
Ὕστερα, κάθε φορὰ ποὺ κάνει τὸν σταυρό του ὁ Χριστιανός, προσκυνάει τὸ σωτήριο Πάθος τοῦ Κυρίου καὶ ἐπικαλεῖται τὴν δύναμη τοῦ Σταυροῦ, ποὺ εἶναι ἡ δύναμη τοῦ σταυρικοῦ θανάτου τοῦ Χριστοῦ μας.

Ὅταν λέμε «Σταυρὲ τοῦ Χριστοῦ, σῶσον ἡμᾶς τῇ δυνάμει σου», ἐπικαλούμαστε τὴν δύναμη τῆς σταυρικῆς θυσίας τοῦ Κυρίου. Γι ̓ αὐτὸ ἔχει μεγάλη δύναμη ὁ Σταυρός. Ἂν λ.χ. βρέχη καὶ πέφτουν κεραυνοί, μπορεῖ ἕναν μεγάλο σιδερένιο σταυρὸ σὲ ἕνα καμπαναριὸ νὰ τὸν χτυπήση ὁ κεραυνός. Ἂν ὅμως εἶναι ἐκεῖ κάτω ἕνας Χριστιανὸς ποὺ ἔχει ἕνα τόσο μικρὸ σταυρουδάκι καὶ πῆ «Σταυρὲ τοῦ Χριστοῦ, σῶσόν με τῇ δυνάμει σου», δὲν τὸν χτυπάει ὁ κεραυνός. Ἐκεῖ λειτουργοῦν οἱ φυσικοὶ νόμοι καὶ πέφτει ὁ κεραυνὸς πάνω στὸν σταυρὸ καὶ τὸν ρίχνει κάτω. Ἐδῶ φυλάει τὸν πιστὸ ἕνα τόσο δὰ σταυρουδάκι, γιατὶ ἐπικαλέσθηκε τὴν δύναμη τοῦ Σταυροῦ
.–Γέροντα, γιατί, ἐνῶ ζητῶ κάτι μὲ πίστη, δὲν τὸ δίνει ὁ Θεός;
–Πιστεύεις, ζητᾶς, ἀλλά, ἂν δὲν ἔχης ταπείνωση ἢ ἔχης προδιάθεση ὑπερηφανείας, δὲν δίνει ὁ Θεός. Μπορεῖ νὰ ἔχη κανεὶς πίστη ὄχι μόνο σὰν ἕναν «κόκκον σινάπεως»10ἀλλὰ καὶ σὰν ἕνα κιλὸ σινάπι.
Ἐὰν ὅμως δὲν ἔχη καὶ ἀνάλογη ταπείνωση, δὲν ἐνεργεῖ ὁ Θεός, γιατὶ δὲν θὰ τὸν ὠφελήση. Ὅταν ὑπάρχη ὑπερηφάνεια, δὲν ἐνεργεῖ ἡπίστη.Ὅταν κανεὶς πορεύεται στὴν ζωή του μὲ πίστη, χωρὶς ἀμφιβολία, καὶ ζητάη τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, θὰ ἔχη σιγὰ-σιγὰ στὴν ἀρχὴ γεγονότα μικρὰ καὶ ὕστερα μεγαλύτερα, καὶ θὰ γίνη πιὸ πιστός. Ζώντας τὰ θεῖα μυστήρια ἀπὸ κοντά, γίνεται θεολόγος, διότι δὲν τὰ πιάνει μὲ τὸ μυαλό, ἀλλὰ τὰ ζῆ στὴν πραγματικότητα. Ἡ πίστη του συνέχεια αὐξάνει, γιατὶ κινεῖται σὲ ἄλλοχῶρο, μὲ θεῖα γεγονότα. Γιὰ νὰ ζήση ὅμως κανεὶς τὰ μυστήρια τοῦ Θεοῦ, πρέπει νὰ ἀπεκδυθῆ τὸν παλαιό του ἄνθρωπο, νὰ ἐπανέλθη κατὰ κάποιον τρόπο στὴν κατάσταση πρὸ τῆς πτώσεως. Νὰ ἔχη ἀθωότητα καὶ ἁπλότητα, γιὰ νὰ εἶναι ἡπίστη του ἀκλόνητη καὶ νὰ πιστεύη ἀπόλυτα ὅτι δὲν ὑπάρχει τίποτε ποὺ νὰ μὴν μπορῆ νὰ τὸ κάνη ὁ Θεός. Τότε, ὅταν ἀκούη γιὰ ἕναν ἄνθρωπο ποὺδὲν πιστεύει ἢ ἀμφιβάλλει γιὰ μερικὰ πράγματα ποὺἔχουν σχέση μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, ξέρετε πόσο ὑποφέρει;

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Β’ «Πνευματικὴ Ἀφύπνιση» -151-