Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Γέροντα, νιώθω μιὰ ἀνασφάλεια, ἔχω ἄγχος.
– Ἀσφαλίσου, βρὲ παιδάκι μου, στὸν Θεό. Μόνον τὴν ἀσφάλεια τοῦ αὐτοκινήτου ξέρεις; Τὴν ἀσφάλεια τοῦ Θεοῦ δὲν τὴν ξέρεις; Κάνε τὸν σταυρό σου καί, πρὶν κάνης ὁτιδήποτε, πές: «Χριστέ μου, Παναγία μου, βοήθησέ με». Ὑπάρχει μεγαλύτερη ἀσφάλεια ἀπὸ τὴν ἐμπιστοσύνη στὸν Θεό; Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἐμπιστεύεται τὸν ἑαυτό του στὸν Θεό, δέχεται συνέχεια ἀπὸ τὸν Θεὸ βενζίνη «σοῦπερ» καὶ τὸ πνευματικό του ὄχημα δὲν σταματάει ποτέ· τρέχει συνέχεια.
Ὅσο μπορεῖς, νὰ προσέχης, νὰ προσεύχεσαι καὶ νὰ ἐμπιστεύεσαι στὸν Θεό, καὶ Ἐκεῖνος θὰ σὲ βοηθήση σὲ κάθε σου δυσκολία. Ἁπλοποίησε τὴν ζωή σου μὲ τὴν ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στὸν Θεό, γιὰ νὰ ἐλευθερωθῆς ἀπὸ τὸ ἄγχος καὶ τὴν ἀγωνία.
Αγίου Παΐσιου Αγιορείτου..!!!

Ὁ Ἐλεήμων Κύριος μᾶς ἔδωσε τή μετάνοια καί μέ τή μετάνοια διορθώνονται όλα.
Μέ τή μετάνοια παίρνομε ἄφεση ἁμαρτιῶν· μέ τή μετάνοια ἔρχεται ἡ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος κι ἔτσι γνωρίζομε τό Θεό.
Ἄν κάποιος ἔχασε τήν εἰρήνη καί ὑποφέρη, ἄς μετανοήση καί ὁ Κύριος θά τοῦ δώση ἐκείνη τήν ἅγια εἰρήνη πού ἔδωσε στούς Ἀποστόλους Του

Νά ζητάμε ταπεινά τό έλεος τον Θεού γιά τήν διόρθωση μας
-Γέροντα, όταν οί Πατέρες λένε ότι μετάνοια είναι νά άποφασίση κανείς νά μήν ξανακάνη τά προηγούμενα αμαρτήματα καί νά λυπάται γι' αυτά, σημαίνει ότι διαρκώς πρέπει νά τά Θυμάται;
-Όχι, δέν θυμάται κάθε αμαρτία χωριστά, άλλά έχει συνέχεια τήν συναίσθηση της άμαρτωλότητός του. Μέχρις ενός σημείου πρέπει νά σκέφτεται κανείς ένα σφάλμα του καί ύστερα νά ζητά ταπεινά τό έλεος τοΰ Θεού καί, άν δέν ύπάρχη υπερηφάνεια, ό Θεός θά βοηθήση. Ιδίως όταν κάποιος εΐναι ευαίσθητος, καλύτερα είναι νά ξεχνά παλιές αμαρτίες του, αφού έχουν τακτοποιηθή μέ τήν μετάνοια καί τήν εξομολόγηση. Μπορεί τό ταγκαλάκι νά τοϋ θυμίζη παλιές του αμαρτίες καί νά τόν ζαλίζη μέ λογισμούς, γιά νά τού τρώη τήν ώρα καί νά τόν περισπά άπό τήν προσευχή. Ένας όμωςπού δέν είναι ευαίσθητος καί βλέπει νά γεννιέται μέσα του υπερηφάνεια, τότε καλά είναι νά φέρνη στον νοΰ του τις αμαρτίες του, γιά νά ταπεινώνεται.
-Γέροντα, μπορεί κάποιος νά έχη συναίσθηση της άμαρτωλότητός του καί νά μήν έχη μετάνοια;
-Ναί, άν δέν έχη ταπείνωση. Όταν στήν μετάνοια ανακατεύεται ό εγωισμός, συνέχεια ό άνθρωπος σκέφτεται: ¨πώς τό έκανα αυτό, πώς τό είδαν οί άλλοι, τί ιδέα θά σχηματίσουν;³, καί βασανίζεται. Τό ¨πώς τό έκανα πάλι³ καί τό ¨πώς κατήντησα³ έχει εγωισμό δέν έχει μετάνοια. Πρέπει νά καταλάβη ότι έσφαλε καί νάζητήση ταπεινά τό έλεος του Θεοϋ. ¨Θεέ μου, νά πή, έσφαλα, συγχώρεσε με. Τέτοιος παλιάνθρωπος είμαι. Λυπήσου με. Αν δέν μέ βοηθήσης, χειρότερος μπορώ νά γίνω, καλύτερος δέν μπορώ νά γίνω. Μόνος μου δέν πρόκειται νά διορθωθώ³,και νά προσπαθήση νά μήν τό ξανακάνη. Πολλοί άνθρωποι πού έσφαλαν και πόνεσαν, γιατί πλήγωσαν τόν Θεό και όχι γιατί ξέπεσαν στά μάτια τών ανθρώπων, άγιασαν.

Αγιου Παϊσίου Ἁγιορείτου.

Ένας γέροντας, δέχονταν σφοδρό πόλεμο από τον διάβολο, παρότι προσευχόταν συνεχώς με το: - Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με! Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με!...
Ένας γέροντας, δέχονταν σφοδρό πόλεμο από τον διάβολο, παρότι προσευχόταν συνεχώς με το:
- Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με! Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με!...
''Καλά, το όνομα του Ιησού Χριστού, δεν διώχνει τον διάβολο...;'' αναρωτήθηκε.
Κατάλαβε όμως, ότι η προσευχή πρέπει να συνοδεύεται από ταπείνωση. Προφανώς έλεγε την ευχή χωρίς ταπείνωση. Διότι ο εχθρός δεν είναι βλάκας. Γνωρίζει ποιά προσευχή γίνεται με ταπείνωση και ποιά όχι...
Θυμήθηκε τότε τα λόγια κάποιου άλλου γέροντα, που του είχε πει κάποτε:
- Το να προσεύχεται κάποιος γονατιστός, ταπεινώνεται και η προσευχή αυτή φέρνει αποτελέσματα!
Γονάτισε λοιπόν, προσευχήθηκε θερμά και ο πόλεμος αμέσως υποχώρησε! Πράγματι, το να γονατίσει κάποιος και να προσευχηθεί, αυτό είναι μια μορφή ταπεινώσεως, διότι το σώμα παίρνει ένα ταπεινό σχήμα. Και επειδή η ψυχή παίρνει το σχήμα του σώματος, ταπεινώνεται μαζί μ' αυτό.
Η ταπείνωση αυτή ενεργεί υποστατικά στο νου του διαβόλου και τον καίει και μη αντέχοντας αυτό το ''κάψιμο'', υποχωρεί....

Γέροντας Εφραίμ της Σκήτης του Αγίου Ανδρέα

"Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με τόν ἀμαρτωλόν".
Μέ τήν βοεράν κραυγήν "Κύριε", δοξολογοῦμεν τόν Θεόν, τήν ἔνδοξον μεγαλειότητά Του, τόν Δημιουργόν τῆς ὁρατῆς καί ἀοράτου κτίσεως, ὅν φρίττουσει τά Σεραφείμ καί τά Χερουβείμ.
Μέ τήν γλυκυτάτην ἐπίκλησιν καί πρόσκλησιν "Ἰησοῦ", μαρτυροῦμεν, ὅτι εἶναι παρών ὁ Χριστός, ὁ Σωτήρ ἡμῶν καί εὐγνωμόνως Τόν ἐυχαριστοῦμεν, διότι μᾶς ἡτοίμασε ζωήν αἰώνιον.
Μέ τήν τρίτην λέξιν "Χριστέ", θεολογοῦμεν, ὁμολογοῦντες ὅτι ὁ Χριστός εἶναι αὐτός ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ καί Θεός. Δέν μᾶς ἔσωσε κάποιος ἄνθρωπος, οὔτε Ἄγγελος, ἀλλά ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Ἀληθινός Θεός.
Ἐν συνεχείᾳ, μέ τήν ἐνδόμυχον αἴτησιν "ἐλέησόν με", προσκυνοῦμεν καί παρακαλοῦμεν νά γίνη ἵλεως ὁ Θεός, ἐκπληρῶν τά σωτήρια αἰτήματά μας, τούς πόθους καί τάς ἀνάγκας τῶν καρδιῶν μας.
Καί ἐκεῖνο τό "με", τί εὖρος ἔχει! Δέν εἶναι μόνο ὁ ἑαυτός μου-εἶναι ἅπαντες οἱ πολιτογραφηθέντες εἰς τό κράτος τοῦ Χριστοῦ, εἰς τήν Ἁγίαν Ἐκκλησίαν, εἶναι ὅλοι αὐτοί που ἀποτελοῦν μέλος τοῦ ἰδικοῦ μου σώματος.
Καί, τέλος, διά νά εἶναι πληρεστάτη ἡ προσευχή μας, κατακλείομεν μέ τήν λέξιν "τόν ἁμαρτωλόν", ἐξομολογούμενοι-πάντες γάρ ἁμαρατωλοί ἐσμέν-καθώς ἐξωμολογοῦντο καί ὅλοι οἱ Ἅγιοι καί ἐγίνοντο διά ταύτης τῆς φωνῆς υἱοί φωτός καί ἡμέρας.
Ἐξ αὐτῶν ἀντιλαμβανόμεθα, ὅτι ἡ εὐχή ἐμπεριέχει δοξολογίαν, εὐχαριστίαν, θεολογίαν, παράκλησιν καί ἐξομολόγησιν"

Γέροντας Αἰμιλιανός Σιμωνοπετρίτης
(Ἀρχιμ. Αἰμιλιανοῦ, Ἡ προσευχή τοῦ Ἁγίου Ὄρους χθές καί σήμερον, Κατηχήσεις καί Λόγοι 1, ἔκδ. Ὁρμύλια, 1995, σελ. 353).

Ναί Κύριε Ο Θεός ημών,
φείσαι του πλάσματός σου και σώσον τον δούλον σου από πάσης βλάβης και επηρείας της εκ βασκανίας γινομένης και ανωτέρον αυτόν παντός κακού διαφύλαξον' πρεσβείαις της υπερευλογημένης ενδόξου Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας, των φωτοειδών Αρχαγγέλων και παντών σου των αγίων.
Αμήν"

Μά , Παππούλη μου,
{Ο Γέροντας πορφύριος είναι ο παππούλης }
εγώ ούτε απαιτητικά το ζήτησα, ούτε χρονικά όρια έθεσα. Αυτό το γνωρίζετε πολύ καλά. Γιατί το θέμα μου χρονίζει...
- Ακριβώς αυτό σου εξηγώ και εγώ.
Την αιτία που χρονίζει. Όταν ζητάμε κάτι από το Θεό, το ζητάμε παρακλητικά και ευγενικά, για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα. Εάν δούμε, ότι ο Θεός μας το αρνείται, τότε σταματούμε και εμείς να τον ενοχλούμε. Διότι, όσο επιζητούμε κάτι, τόσο απομακρύνεται. Γι' αυτό παύουμε να το ζητάμε. Και όταν πλέον, εμείς θα το έχουμε ξεχάσει, αυτό θα έλθει, χωρίς να το καταλάβουμε.
Γιατί ο Θεός δεν ξεχνά.
Έλαβε το μήνυμά μας! Το συγκρατεί και, όταν Εκείνος κρίνει ότι επέστη ο καιρός, μας το χορηγεί! Γι' αυτό, δεν πρέπει να επιμένουμε στο Θεό, ντε και καλά, να μας κάνει αυτό που θέλουμε εμείς, και μάλιστα όποτε εμείς το θέλουμε. Η επιμονή σε αυτές τις περιπτώσεις αντενδείκνυται. Γιατί κάνει κακό, αντί για καλό.
.Και όταν μάλιστα η επιμονή είναι έντονη και προέρχεται από άτομο ανυποχώρητο, όπως λ.χ. είσαι εσύ, τότε μόνο καλό δε φέρνει. Γενικά, παιδί μου, θέλω να καταλάβεις ότι δεν πρέπει να επιμένουμε να αλλάξουμε την θέληση του Θεού, γιατί έτσι μας αρέσει εμάς, και μάλιστα, όποτε θέλουμε εμείς. Όταν θέλουμε κάτι να αποκτήσουμε, δεν πρέπει να το κυνηγάμε, άλλα να το αφήνουμε στη θέληση του Θεού. Διαφορετικά, όσο κυνηγάμε κάτι, τόσο απομακρύνεται! Αυτό το κάτι να το παρομοιάσεις με τη σκιά σου. Όσο και να τρέξεις, δεν πρόκειται να την πιάσεις ποτέ. Γιατί όσο τρέχεις εσύ, τρέχει κι αυτή!

Άγιος Πορφύριος καυσοκαλυβίτης.

Ζήτα από τον Κύριο να σου δώσει τη χάρη να εκπληρώνεις τις θείες Εντολές Του, όπως μπορείς, ακόμη και αν φαίνονται πολύ δύσκολες να τηρηθούν.
Όταν έχεις κάνει μια καλή πράξη, να μην περιμένεις ευγνωμοσύνη, αλλά πειρασμό. Επειδή η αγάπη προς το Θεό δοκιμάζεται από τα εμπόδια. Μην ελπίζεις να αποκτήσεις καμιά αρετή χωρίς να υπομένεις θλίψεις Περικυκλωμένος από τους πειρασμούς μην απελπίζεσαι, αλλά να απευθύνεσαι στο Θεό με σύντομες προσευχές: «Κύριε, βοήθησέ με… Δίδαξέ με να… Μη με εγκαταλείπεις… Προστάτεψέ με…».
Ο Κύριος επιτρέπει πειρασμούς και δοκιμασίες. Επίσης δίνει τη δύναμη για να τις ξεπερνάμε.
Του Αρχιεπισκόπου Κοστρομά Πλάτωνος