Πέμπτη 19 Σεπτεμβρίου 2019



Η συμμετοχὴ στὸν πόνο τῶν ἄλλων.
Ὅταν ὁ ἄνθρωπος πονάη γιὰ τὸν συνάνθρωπό του, ὁ Θεὸς κατὰ κάποιον τρόπο συγκινεῖται, χαίρεται, γιατὶ ὁ ἄνθρωπος αὐτός, μὲ τὴν ἀγάπη ποὺ ἔχει, συγγενεύει μαζί Του, καὶ τοῦ δίνει θεία παρηγοριά. Ἀλλιῶς δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ἀντέξη τὸν πόνο γιὰ τὸν συνάνθρωπό του.
–Γέροντα, πῶς μπορεῖς νὰ νιώσης τὸν πόνο τῶν ἄλλων;
–Ὅταν ἔχης κι ἐσὺ κάποιον πόνο, σκέφτεσαι τὸν πόνο τοῦ ἄλλου, ἔρχεσαι στὴν θέση του καὶ πονᾶς πιὸ πολὺ γιὰ ̓κεῖνον. Ὁ πόνος ὁ δικός σου δηλαδὴ σὲ βοηθάει νὰ καταλάβης τὸν πόνο τῶν ἄλλων. Καὶ ὅταν δέχεσαι μὲ χαρὰ τὸν δικό σου πόνο, δίνεις στοὺς πονεμένους παρηγοριά. Πάντως ἄλλο εἶναι νὰ μαθαίνης ὅτι ἀρρώστησε κάποιος καὶ ἄλλο εἶναι νὰ ἀρρωσταίνης ὁ ἴδιος. Τότε καταλαβαίνεις τὸν ἄρρωστο. Ἄκουγα «χημειοθεραπεῖες» καὶ νόμιζα ὅτι εἶναι «χυμοθεραπεῖες», δηλαδὴ ὅτι κάνουν στοὺς καρκινοπαθεῖς θεραπεία μὲ χυμούς, μὲ φυσικὲς τροφές! Ποῦ νὰ ξέρω; Τώρα ὅμως κατάλαβα τί ταλαιπωρία εἶναι.
–Οἱ χημειοθεραπεῖες, Γέροντα, εἶναι πιὸ δύσκολες ἀπὸ τὶς ἀκτινοβολίες;
–Πιὸ δύσκολες; Ὅλα, καὶ οἱ ἀκτινοβολίες καὶ οἱ χημειοθεραπεῖες εἶναι...
Τὸ χειρότερο εἶναι ποὺ σοῦ κόβουν τὴν ὄρεξη· ἐνῶ πρέπει νὰ φᾶς καλά, δὲν μπορεῖς νὰ φᾶς καθόλου. Καὶ οἱ γιατροὶ σοῦ λένε: «Πρέπει νὰ τρῶς». Ἔμ, πῶς νὰ φᾶς, ἀφοῦ ὅλα αὐτὰ σοῦ κόβουν τὴν ὄρεξη καὶ σὲ κάνουν πτῶμα! Ὅταν ἔκανα ἀκτινοβολίες, ἐνῶ καιγόμουν, δὲν μποροῦσα νὰ πιῶ καθόλου νερό. Μοῦ ἐρχόταν νὰ κάνω ἐμετό, αἰσθανόμουν ἀπέχθεια ἀκόμη καὶ γιὰ τὸ νερό.
–Γέροντα, ἂν κάνατε λίγο νωρίτερα τὴν ἐγχείρηση...
–Τί νωρίτερα;
Ἐγὼ δὲν κάνω προσευχὴ νὰ περάση, γιατὶ ἔτσι συμπάσχω μὲ τὸν κόσμο ποὺ ὑποφέρει. Καταλαβαίνω πιὸ πολὺ τοὺς πονεμένους καὶ συμμετέχω στὸν πόνο τους. Ἄλλωστε καὶ ἐμένα μὲ ὠφελεῖ πνευματικά. Ζητάω μόνο νὰ μπορῶ λίγο νὰ ἐξυπηρετοῦμαι καὶ νὰ ἐξυπηρετῶ. Ὅ,τι θέλει ὅμως ὁ Θεός.Ὅταν ἔχης κάποιο πρόβλημα στὴν ὑγεία σου καὶ δὲν σὲ ἀπασχολῆ αὐτό, τότε ἔχεις κατὰ κάποιον τρόπο τὸ δικαίωμα νὰ παρακαλῆς τὸν Θεὸ νὰ βελτιώση τὴν κατάσταση τῆς ὑγείας τῶν ἄλλων. Ἀλλὰ καὶ ὅποιος δὲν ἔχει δικό του πόνο, ἂς πονάη τοὐλάχιστον γι ̓ αὐτοὺς ποὺ πονοῦν. «Νὰ πάρω τὸν γαταδόκκο σου», ἔλεγαν οἱ Φαρασιῶτες, δηλαδὴ τὸν πόνο σου, τὸ βάσανό σου, τὸ φαρμάκι σου.
–Γέροντα, μὲ τί τρόπο τὸν ἔπαιρναν;
–Μὲ τὴν ἀγάπη. Ὅταν μὲ ἀγάπη λέη κανεὶς «νὰ πάρω τὸν πόνο σου», τὸν παίρνει.Ἀλλά, ἂν τὸν πάρη, μετὰ θέλει πολλὴ ὑπομονή, πολλὴ παλληκαριά, πολλὴ δύναμη, γιὰ νὰ τὸν ἀντιμετωπίση.
Ἔρχονται μερικοὶ καὶ μοῦ λένε: «Γέροντα, θέλω νὰ-πάρω τὸν πόνο σου». 11
Μερικοὶ τὸ λένε ἀπὸ παλληκαριά, μερικοὶ ὅμως φοβητσιάρηδες δὲν ξέρουν τί λένε. Αὐτοὶ μὲ τὸ παραμικρὸ τρέχουν στὸν γιατρὸ καὶ εὔκολα ἀπογοητεύονται. Τὸν λίγο πόνο τὸν δικό τους δὲν μποροῦν νὰ σηκώσουν καὶ λένε νὰ πάρουν τὸν δικό μου πόνο! Καλύτερα νὰ κάνουν ὑπομονὴ στὸν δικό τους πόνο, νὰ δέχωνται μὲ χαρὰ ὅ,τι ἐπιτρέπει γι ̓ αὐτοὺς ὁ Θεὸς καὶ νὰ μὴ ζητοῦν δῆθεν ἀπὸ ἀγάπη νὰ πάρουν τὴν ἀρρώστια τοῦ ἄλλου. Γιατί, ἂν τυχὸν ὁ Θεὸς ἐκπληρώση τὸ αἴτημά τους καὶ ξεχάσουν ὅτι οἱ ἴδιοι τὸ ζήτησαν, θὰ γογγύσουν καὶ μπορεῖ νὰ τὰ βάλουν καὶ μὲ τὸν Θεό
Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Δ’ «Οἰκογενειακή Ζωή» -118
11Εἰπώθηκαν τὸν Ἰούνιο τοῦ 1994, ἕναν μήνα πρὶν ἀπὸ τὴν κοίμηση τοῦ Γέροντα, μετὰ ἀπὸ τὴν ὀκτάμηνη ταλαιπωρία ἀπὸ τὸν καρκίνο.


Ἀντιμετώπιση τοῦ πόνου.
–Γέροντα, ποιόν πόνο λέτε ἀνυπόφορο;
–Τὸν πόνο ποὺ κάνει νὰ τρέχουν δάκρυα ἀπὸ τὰ μάτια! Αὐτὰ τὰ δάκρυα δὲν εἶναι οὔτε μετανοίας οὔτε ἀγαλλιάσεως· ποῦ ὑπάγονται; τί λέτε;
–Μαρτύριο δὲν εἶναι, Γέροντα;
–Ἔμ, μαρτύριο εἶναι!
–Γέροντα, ὅταν ἔχω δυνατὸ πόνο, δυσκολεύομαι νὰ πῶ «δόξα Σοι ὁ Θεός».
–Γιατί δυσκολεύεσαι; Νὰ σκέφτεσαι τί τράβηξε ὁ Χριστός. Ξύλο, ὀνειδισμούς, φραγγέλωμα, σταύρωση8! Καὶ ὅλα τὰ ὑπέμεινε, «ἀναμάρτητος ὤν», γιὰ τὴν σωτηρία μας. Καὶ ἐσύ, ὅταν πονᾶς, νὰ λές: «Γιὰ τὴν ἀγάπη Σου, Χριστέ μου, θὰ ὑπομείνω».–Γέροντα, τί χρειάζεται γιὰ νὰ ξεπεράσης τὸν πόνο;
–Παλληκαριά, βία χρειάζεται.
–Καὶ τὸν ἀνυπόφορο πόνο πῶς τὸν ἀντιμετωπίζει κανείς;
–Ἂν εἶναι κοσμικός, μὲ τὸ τραγούδι, ἂν εἶναι πνευματικὸς ἄνθρωπος, μὲ τὴν ψαλμωδία... Ὁ πατέρας μου μιὰ φορὰ εἶχε πυρετὸ καὶ πολὺ πονοκέφαλο. Τί κάνει λοιπόν; Παίρνει καὶ τρώει μιὰ ἁλμυρὴ σαρδέλα, πίνει καὶ ἕνα ποτήρι κρασὶ καὶ ἄρχισε νὰ τραγουδάη τὸ «Ξύπνα, καημένε μου ραγιᾶ» καὶ ἄλλα τραγούδια τῆς κλεφτουριᾶς καὶ ἔγινε καλά! Ἔτσι καὶ ἐμεῖς νὰ ψέλνουμε, γιὰ νὰ διασκεδάζεται ὁ πόνος! Κι ἐγὼ μιὰ μέρα κρύωσα καὶ εἶχα ἕναν πονοκέφαλο, ποὺ πήγαινε νὰ σπάση τὸ κεφάλι μου.
Ἄρχισα λοιπὸν μιὰ πολὺ ὡραία ψαλμωδία καὶ μοῦ ἔφυγε ὁ πονοκέφαλος.
-ψαλμωδία μαζὶ μὲ τὴν εὐχὴ πολὺ βοηθάει σ ̓ αὐτὲς τὶς περιπτώσεις· ἁπαλαίνει τὴν ψυχή, τὴν γλυκαίνει, γιατὶ οἱ συνεχεῖς θλίψεις καὶ οἱ πόνοι τὴν καταβάλλουν καὶ τῆς δημιουργοῦν ψύξη. Καὶ χθὲς βράδυ δὲν μποροῦσα νὰ κοιμηθῶ ἀπὸ τὸν πόνο. Εἶπα πώς, ἂν δὲν ξημερώσω καὶ πεθάνω, τότε θὰ ἔχω ...μεγάλη μέρα. Στὴν ἄλλη ζωὴ δὲν θὰ βραδιάζη ποτέ, οὔτε θὰ ξημερώνη... Ἔπειτα πῆρα ἕνα... χάπι· ἔψαλα «Τὰς ἀλγηδόνας τῶν Ἁγίων...». Αὐτὸ τὸ ...χάπι διαρκεῖ ὅλη τὴν νύχτα! Ἔχουν τέτοιο χάπι ἐδῶ οἱ γιατροί;
–Γέροντα, λένε ὅτι τὴν νύχτα οἱ πόνοι δυναμώνουν.
–Ναί, βαραίνει τὴν νύχτα ὁ ἄνθρωπος. Ὕστερα τὴν ἡμέρα οἱ ἄρρωστοι, ἐπειδὴ ἔχουν συντροφιά, συζητοῦν κ.λπ., ξεχνοῦν τὸν πόνο. Τὸ βράδυ ποὺ εἶναι μόνοι τους, πάει ὁ νοῦς τους στὸν πόνο καὶ νομίζουν ὅτι πονοῦν περισσότερο. Στὴν ἀρρώστια πόνοι θὰ ὑπάρχουν, ἀλλὰ σκοπὸς εἶναι νὰ γυρίζουμε τὸ κουμπὶ σὲ ἄλλη συχνότητα, γιὰ νὰ ξεχνιοῦνται. Γιατί, ἂν δὲν ἀντιμετωπίζης σωστὰ τὸν πόνο, θὰ πονᾶς δυὸ φορές. Ἂν σκέφτεσαι τὸν πόνο, θὰ διπλασιάζεται ὁ πόνος. Ἐνῶ μὲ ἕναν καλὸ λογισμό, ἂν λ.χ. θυμᾶσαι αὐτοὺς ποὺ πονοῦν πιὸ πολὺ ἀπὸ σένα ἢ ἂν ψάλης λίγο, ὁ πόνος ξεχνιέται. –Γέροντα, ὁ πόνος συνήθως σὲ προειδοποιεῖ ὅτι κάτι συμβαίνει στὸν ὀργανισμό. Στὴν συνέχεια πόση προσοχὴ πρέπει νὰ τοῦ δίνης; –Πρέπει νὰ δοκιμάζη κανεὶς τὴν ἀντοχή του καὶ ἀνάλογα νὰ προσέχη. Ἰδίως, ὅταν περάση ἡ ἡλικία, χρειάζεται προσοχή, γιατὶ ἕνα παλιὸ αὐτοκίνητο, ἂν συνεχίση νὰ τρέχη μὲ τὴν ἴδια ταχύτητα ποὺ ἔτρεχε, ὅταν ἦταν καινούργιο, θὰ φύγουν οἱ ρόδες ἀπὸ ̓δῶ, τὸ καρμπιρατὲρ ἀπὸ ̓κεῖ... Τὸ διάστημα ποὺ μοῦ πονοῦσε ἡ μέση, δὲν μποροῦσα νὰ κάνω κομποσχοίνι ὄρθιος. Ὅταν εἶδα ὅτι λιγάκι βελτιώθηκε, σηκώθηκα καὶ ἔκανα τὰ κομποσχοίνια ὄρθιος καὶ μεγάλες μετάνοιες, ὁπότε μὲ ξαναπόνεσε. Κάθησα λίγο. Μετὰ εἶπα: «Ἄντε νὰ ξαναδοκιμάσω». Πάλι τὰ ἴδια· πονοῦσα. Ὕστερα δὲν συνέχισα, ἀλλὰ εἶχα ἀναπαυμένο τὸν λογισμό μου.
–Ἕνας πόνος, Γέροντα, ποὺ ξέρω ὅτι δὲν ἔχει ἄλλη ἐπίπτωση στὸν ὀργανισμό, δὲν μὲ ἀνησυχεῖ. Ὅταν ὅμως δείχνη ὅτι ὑπάρχει μιὰ σοβαρὴ βλάβη, μὲ ἀνησυχεῖ.
–Κοίταξε, ὁ πόνος λ.χ. τῆς μέσης μπορεῖ νὰ μὴν ἔχη καμμιὰ ἐπίπτωση στὸν ὀργανισμό, ἀλλὰ καθηλώνει τὸ σῶμα, ἐνῶ τοὺς ἄλλους πόνους τοὺς ὑποφέρειτὸ σῶμα.
–Γέροντα, ὅταν ὑποφέρη τὸ σῶμα, ὑποφέρει συγχρόνως καὶ ἡ ψυχή;
Ὅταν ὁ ὁδηγὸς εἶναι ἄρρωστος, δὲν μπορεῖ νὰ τρέξη τὸ αὐτοκίνητο. Ἡ ψυχὴ ὑποφέρει, ὅταν πονάη τὸ σῶμα. Κατάλαβες; Τῆς λείπει ἡ διάθεση ποὺ ἔχει, ὅταν τὸ σῶμα εἶναι καλά. Ἀδιαθετεῖ καὶ ἡ ψυχὴ κατὰ κάποιον τρόπο.
–Γέροντα, ὁ πόνος ἀγριεύει τὸν ἄνθρωπο;
–Ὅταν ὁ ἄνθρωπος δὲν ἀντιμετωπίση πνευματικὰ τὸν πόνο, μπορεῖ νὰ ἀγριέψη. Ὅταν ὅμως τὸν ἀντιμετωπίση πνευματικά, ἠρεμεῖ καὶ παρηγοριέται θεϊκά. Εἶναι πανηγύρι μετὰ ἡ ἀρρώστια. Χαίρεται, γιατὶ θὰ πάη μὲ τοὺς Ὁμολογητὲς καὶ τοὺς Μάρτυρες. Οἱ ἅγιοι Μάρτυρες ξεχνοῦσαν τὸν πόνο, γιατὶ ἡ ἀγάπη τους πρὸς τὸν Χριστὸ ἦταν μεγαλύτερη ἀπὸ τὸν πόνο καὶ τὸν ἐξουδετέρωνε.
-–Αὐτὸς ποὺ πονάει καὶ δὲν ἀντιμετωπίζει πνευματικὰ τὸν πόνο, δὲν ἐξαγνίζεται;
–Ὁ κοσμικὸς ἐξαγνίζεται, ὄχι ὅμως καὶ ὁ μοναχός.
Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Δ’ «Οἰκογενειακή Ζωή» -117-–


Η ωφέλεια από την καλή συναναστροφή
Η αδελφοσύνη
Γέροντα, ανησυχώ όταν λέτε ότι θα περάσουμε δύσκολα χρόνια.
- Να είστε αγαπημένες , μονιασμένες , καταρτισμένες πνευματικά, να έχετε παλληκαριά, να είστε ένα σώμα, και μη φοβάσθε τίποτε. Βοηθάει μετά ο Θεός. Να καλλιεργήσετε την αγάπη την πνευματική. Να έχετε την αγάπη που έχει η μάνα για το παιδί. Να υπάρχη η αδελφοσύνη, η θυσία. Θα περάσουμε σιγά-σιγά δύσκολες μέρες. Φυσικά εμείς οι μοναχοί φεύγουμε από τον κόσμο και αφήνουμε γνωστούς και συγγενείς , για να μπούμε στην μεγάλη οικογένεια του Αδάμ- του Θεού. Οι λαϊκοί όμως επιβάλλεται να έχουν σχέσεις με γνωστούς και συγγενείς που ζουν πνευματικά ,για να βοηθιούνται.
Ο Χριστιανός που αγωνίζεται μέσα στον κόσμο βοηθιέται, όταν έχη σχέσεις με πνευματικούς ανθρώπους.
Όσο πνευματικά και να ζη κανείς, έχει ανάγκη
– ιδίως στην εποχή που ζούμε
– από την καλή συντροφιά.
Η επαφή με πνευματικούς ανθρώπους πολύ τον βοηθάει- περισσότερο κι από την πνευματική μελέτη
– διότι αυτή η χαρά του πνευματικού συνδέσμου του δίνει όρεξη μεγάλη, για να αγωνίζεται πνευματικά. Ακόμα και στην εργασία, σε μια δημόσια υπηρεσία κ.λ.π. ,καλά είναι να γνωρίζονται μεταξύ τους οι πνευματικοί άνθρωποι , για να αλληλοβοηθούνται. Μπορεί, ας υποθέσουμε , να παρουσιασθή ένα πρόβλημα μεταξύ συναδέλφων, να χρειάζωνται αλληλοσυμπαράσταση και να διστάζη ο ένας να μιλήση στον άλλον , αν δεν γνωρίζωνται......
Αγ. Παϊσίου Αγιορείτου

ηλιας Στεφανου χαιντουτη
Προσοχή « οἱ μικρὲς ἁμαρτίες»,

 Ἐπίσης ὁ ἄνθρωπος θά πρέπει νά μήν ὑποχωρεῖ καί στίς λεγόμενες «μικρές» ἁμαρτίες. «Καὶ οἱ μικρὲς ἁμαρτίες», δίδασκε ὁ Γέρων Παΐσιος, «ἔχουν καὶ αὐτὲς βάρος. Ὅταν πήγαινα στὸν πάπα-Τύχωνα νὰ ἐξομολογηθῶ, δὲν εἶχα τίποτε σοβαρὸ νὰ πῶ καὶ μοῦ ἔλεγε: Ἀμμούδα, παιδάκι μου, ἀμμούδα! Οἱ μικρὲς ἁμαρτίες μαζεύονται καὶ κάνουν ἕναν σωρὸ ἀμμούδα, ποὺ εἶναι ὅμως βαρύτερη ἀπὸ μία μεγάλη πέτρα. Ὁ ἄλλος ποὺ ἔχει κάνει ἕνα ἁμάρτημα μεγάλο, τὸ σκέφτεται συνέχεια, μετανοεῖ καὶ ταπεινώνεται. Ἐσὺ ἔχεις πολλὰ μικρά. Ἐὰν ὅμως ἐξετάσεις τὶς συνθῆκες μὲ τὶς ὁποῖες ἐσὺ μεγάλωσες καὶ τὶς συνθῆκες μὲ τὶς ὁποῖες μεγάλωσε ὁ ἄλλος, θὰ δεῖς ὅτι εἶσαι χειρότερη ἀπὸ ἐκεῖνον»
Τά «μικρά» γιά αὐτούς πού ἔχουν γνώση τῆς Πνευματικῆς ζωῆς δέν εἶναι μικρά.
Μπορεί , Γέροντα, να γνωρίζω τον εαυτό μου λανθασμένα;
- Μα δεν μιλάμε για λανθασμένη κατάσταση.
Αυτός που γνωρίζει σωστά τον εαυτό του έχει ταπείνωση. Και όταν ο άνθρωπος ταπεινωθή, θα έρθη οπωσδήποτε η Χάρις του Θεού.
Αυτός που κάνει την εργασία που χρειάζεται , για να γνωρίση τον εαυτό του, μοιάζει με αυτόν που σκάβει βαθιά και βρίσκει μέταλλα στο βάθος της γης.
Όσο βαθύτερα προχωράει στην γνώση του εαυτού του , τόσο χαμηλότερα βλέπει τον εαυτό του και ταπεινώνεται , αλλά το χέρι του Θεού τον ανεβάζει συνέχεια.
Και όταν πια γνωρίση τον εαυτό του , η ταπείνωση του γίνεται κατάσταση και την Χάρη του Θεού την πιάνει το
« ενοικιοστάσιο»,
οπότε δεν κινδυνεύει από την υπερηφάνεια.
Ενώ αυτός που δεν κάνει αυτήν την εργασία, καλύπτει συνέχεια τα σκουπίδια του, μεγαλώνει την κορυφή του, κάθεται για λίγο ψηλά με την υπερηφάνεια του και τελικά σωριά.
Αγ. Παϊσίου Αγιορείτου..
291
1 σχόλιο22 κοινοποιήσεις

Μου αρέσει!
ΣχόλιοΚοινοποιήστε
Σχόλια
Πιο σχετικά
Γράψτε ένα σχόλιο...



  • Μαυρα Κλαμπανη Μακαρι να το εφαρμοσουν αυτο ενας στους πενηντα αλλα δεν το βλεπω!!!!


ηλιας Στεφανου χαιντουτη
Αν πής «Δι᾿ ευχών των Αγίων Πατέρων ημών», τόσοι Άγιοι είναι, ένας από αυτούς δεν θα σε βοηθήση ; Να μη χάνης ποτέ την εμπιστοσύνη σου στον Θεό.
Αγ. Παϊσίου Αγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Β’ «Πνευματική Αφύπνιση» - 152



Posted by at
Labels:

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)