Γέροντα, μερικὲς φορὲς καὶ οἱ μεγάλοι τὸ βράδυ εἶναι τόσο κουρασμένοι, ποὺ δὲν μποροῦν οὔτε τὸ ἀπόδειπνο νὰ κάνουν.
–Ὅταν εἶναι πολὺ κουρασμένοι ἢ ἄρρωστοι, ἂς ποῦν τὸ μισὸ ἀπόδειπνο ἢ ἔστω ἕνα
«Πάτερ ἡμῶν».
Νὰ μὴν παραλείψουν τελείως τὴν προσευχή.
Ὅπωςστὸν πόλεμο,
ἂν βρεθῆς βράδυ σὲ ἕνα ὕψωμα μόνος καὶ περικυκλωμένος ἀπὸ ἐχθρούς, ρίχνεις καμμιὰ τουφεκιά, γιὰ νὰ φοβηθοῦν οἱ ἐχθροὶ καὶ νὰ μὴν κάνουν ἔφοδο, ἔτσι καὶ αὐτοὶ ἂς ρίχνουν καμμιὰ τουφεκιά, γιὰ νὰ φοβᾶται τὸ ταγκαλάκι καὶ νὰ φεύγη.Ἡ προσευχὴ ἔχει μεγάλη δύναμη μέσα στὴν οἰκογένεια.
Γνωρίζω δύο ἀδέλφια ποὺ κατάφεραν μὲ τὴν προσευχή τους ὄχι μόνο νὰ μὴ χωρίσουν οἱ γονεῖς τους, ποὺ εἶχαν πρόβλημα μεταξύ τους, ἀλλὰ νὰ τοὺς κάνουν καὶ πιὸ ἀγαπημένους. Ἐμᾶς ὁ πατέρας μου μᾶς ἔλεγε: «Δὲν ξέρω τί θὰ κάνετε, δυὸ φορὲς τὴν ἡμέρα θὰ πρέπη νὰ δίνετε τὸ παρὸν στὸν Θεό, γιὰ νὰ ξέρη ποῦ βρίσκεστε».
Κάθε πρωὶ καὶ κάθε βράδυ κάναμε προσευχὴ μπροστὰ στὸ εἰκονοστάσι ὅλοι μαζί, ὁ πατέρας, ἡ μητέρα καὶ τὰ παιδιά, καὶ στὸ τέλος βάζαμε μετάνοια στὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ. Ὅταν πάλι εἴχαμε κάποιο πρόβλημα στὴν οἰκογένεια, κάναμε προσευχή, γιὰ νὰ τακτοποιηθῆ.
Θυμᾶμαι, μιὰ φορὰ ποὺ ἀρρώστησε ὁ μικρότερος ἀδελφός μας, εἶπε ὁ πατέρας μου: «Ἐλᾶτε νὰ παρακαλέσουμε τὸν Θεὸ ἢ νὰ τὸν κάνη καλὰ ἢ νὰ τὸν πάρη, γιὰ νὰ μὴν ὑποφέρη». Προσευχηθήκαμε ὅλοι καὶ ἔγινε καλά. Ἀλλὰ καὶ στὸ τραπέζι καθόμασταν ὅλοι μαζί. Κάναμε πρῶτα προσευχὴ καὶ ὕστερα ἀρχίζαμε νὰ τρῶμε. Ἂν ἄρχιζε κανεὶς νὰ τρώη, πρὶν εὐλογηθῆ τὸ τραπέζι, λέγαμε:
«αὐτὸς ἐπόρνευσε».
Τὴν ἔλλειψη ἐγκρατείας τὴν θεωρούσαμε πορνεία.
Εἶναι διάλυση τῆς οἰκογενείας νὰ ἔρχεται ὁ καθένας στὸ σπίτι, ὅποια ὥρα θέλει, καὶ νὰ τρώη μόνος του χωρὶς νὰ ὑπάρχη λόγος.
–Ὅταν εἶναι πολὺ κουρασμένοι ἢ ἄρρωστοι, ἂς ποῦν τὸ μισὸ ἀπόδειπνο ἢ ἔστω ἕνα
«Πάτερ ἡμῶν».
Νὰ μὴν παραλείψουν τελείως τὴν προσευχή.
Ὅπωςστὸν πόλεμο,
ἂν βρεθῆς βράδυ σὲ ἕνα ὕψωμα μόνος καὶ περικυκλωμένος ἀπὸ ἐχθρούς, ρίχνεις καμμιὰ τουφεκιά, γιὰ νὰ φοβηθοῦν οἱ ἐχθροὶ καὶ νὰ μὴν κάνουν ἔφοδο, ἔτσι καὶ αὐτοὶ ἂς ρίχνουν καμμιὰ τουφεκιά, γιὰ νὰ φοβᾶται τὸ ταγκαλάκι καὶ νὰ φεύγη.Ἡ προσευχὴ ἔχει μεγάλη δύναμη μέσα στὴν οἰκογένεια.
Γνωρίζω δύο ἀδέλφια ποὺ κατάφεραν μὲ τὴν προσευχή τους ὄχι μόνο νὰ μὴ χωρίσουν οἱ γονεῖς τους, ποὺ εἶχαν πρόβλημα μεταξύ τους, ἀλλὰ νὰ τοὺς κάνουν καὶ πιὸ ἀγαπημένους. Ἐμᾶς ὁ πατέρας μου μᾶς ἔλεγε: «Δὲν ξέρω τί θὰ κάνετε, δυὸ φορὲς τὴν ἡμέρα θὰ πρέπη νὰ δίνετε τὸ παρὸν στὸν Θεό, γιὰ νὰ ξέρη ποῦ βρίσκεστε».
Κάθε πρωὶ καὶ κάθε βράδυ κάναμε προσευχὴ μπροστὰ στὸ εἰκονοστάσι ὅλοι μαζί, ὁ πατέρας, ἡ μητέρα καὶ τὰ παιδιά, καὶ στὸ τέλος βάζαμε μετάνοια στὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ. Ὅταν πάλι εἴχαμε κάποιο πρόβλημα στὴν οἰκογένεια, κάναμε προσευχή, γιὰ νὰ τακτοποιηθῆ.
Θυμᾶμαι, μιὰ φορὰ ποὺ ἀρρώστησε ὁ μικρότερος ἀδελφός μας, εἶπε ὁ πατέρας μου: «Ἐλᾶτε νὰ παρακαλέσουμε τὸν Θεὸ ἢ νὰ τὸν κάνη καλὰ ἢ νὰ τὸν πάρη, γιὰ νὰ μὴν ὑποφέρη». Προσευχηθήκαμε ὅλοι καὶ ἔγινε καλά. Ἀλλὰ καὶ στὸ τραπέζι καθόμασταν ὅλοι μαζί. Κάναμε πρῶτα προσευχὴ καὶ ὕστερα ἀρχίζαμε νὰ τρῶμε. Ἂν ἄρχιζε κανεὶς νὰ τρώη, πρὶν εὐλογηθῆ τὸ τραπέζι, λέγαμε:
«αὐτὸς ἐπόρνευσε».
Τὴν ἔλλειψη ἐγκρατείας τὴν θεωρούσαμε πορνεία.
Εἶναι διάλυση τῆς οἰκογενείας νὰ ἔρχεται ὁ καθένας στὸ σπίτι, ὅποια ὥρα θέλει, καὶ νὰ τρώη μόνος του χωρὶς νὰ ὑπάρχη λόγος.
Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Δ’ «Οἰκογενειακή Ζωή» -84-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου