Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου
–Γέροντα, ὅταν βλέπω νὰ ἔχουμε πολλὴ δουλειά, ἐμένα μὲ πιάνει πανικὸς καὶ ζορίζομαι.
–Ἐγώ, ἂν ἤμουν στὴν θέση σου, θὰ ζόριζα τὸν ἑαυτό μου νὰ βγάλω καὶ τὴν δουλειὰ τῆς ἄλλης. Ὅταν μάθαινα μαραγκός, τὸ ἀφεντικὸ εἶχε πάρει καὶ ἕνα ἄλλο παιδὶ γιὰ βοηθὸ ποὺ ἦταν μεγαλύτερο ἀπὸ μένα καὶπιὸ γεμάτο, ἀλλὰ ἦταν τεμπέλικο. Μᾶς ἔδινε δουλειὰ τὸ ἀφεντικὸ καὶ ἐκεῖνο καθόταν.
«Τί; ἐγὼ θὰ κάνω πλούσιο τὸν μάστορα;», ἔλεγε καὶ δὲν ἔκανε τίποτε! «Βρέ, κοίταξε, τοῦ ἔλεγα, ἂν θέλης νὰ μάθης τὴν τέχνη, δούλεψε!».
Τίποτε ἐκεῖνο!
Ὁπότε ἔβγαζα καὶ τὴν δική του τὴν δουλειά. «Τοὐλάχιστον, τοῦ ἔλεγα, κάθησε ἐπάνω στὸν πάγκο νὰ πατᾶς τὰ σανίδια, κι ἐγὼ νὰ τὰ σχίζω, γιατὶ εἶναι χασομέρι νὰ τὰ σφίγγω καὶ νὰ τὰ ξεσφίγγω μὲ τὸν σφιγκτήρα». Μποροῦσα νὰ πῶ: «Ἔβγαλα τὴν δουλειά μου, εἶμαι ἐντάξει» καὶ νὰ ̓ρθῆ τὸ ἀφεντικὸ νὰ τοῦ πῆ: «Τί ἔκανες ἐσύ; Πῶς αὐτὸς ποὺ εἶναι καὶ πιὸ ἀδύνατος ἀπὸ σένα ἔβγαλε τόση δουλειά;». Ἂν τὸν μάλωνε, δὲν θὰ στενοχωριόμουν;
Νὰ καμάρωνα ποὺ θὰ ἔπαιρνα ἐγὼ ἕναν ἔπαινο καὶ ἐκεῖνος ἕνα μάλωμα;
αὐτὸ ἐμένα θὰ μὲ βοηθοῦσε;
Καὶ τελικὰ ἀδίκησε τὸν ἑαυτό του, γιατὶ δὲν ἔμαθε τὴν τέχνη καὶ μετὰ δούλευε μὲ τὸν κασμᾶ. Ὁ φιλότιμος ἄνθρωπος, ὅπου κι ἂν βρεθῆ, θὰ κάνη προκοπή, γιατὶ θὰ ἐργασθῆ φιλότιμα.
Ἐνῶ ὁ ἄνθρωπος ποὺ δὲν καλλιεργεῖ τὸ φιλότιμο ποὺ τοῦ χάρισε ὁ Θεός, ὅ,τι κι ἂν κάνη, ἀνεπρόκοπος θὰ εἶναι.
Βλέπαμε παλιὰ τὰ καημένα τὰ ζῶα, καὶ τὰ βόδια καὶ τὰ ἄλογα, ὅταν στὸ ζευγάρι τὸ ἕνα ἦταν φιλότιμο καὶ τὸ ἄλλο δὲν τραβοῦσε, ζοριζόταν τὸ φιλότιμο καὶ ἔσερνε καὶ τὸ ἄλλο. Καὶ τελικὰ ἐκεῖνο ποὺ δὲν εἶχε φιλότιμο κατέληγε στὸν χασάπη. Ἕνα βουβάλι ξέρετε πόσο τὸ εἶχα πονέσει!
Ζεύαμε τρία ζῶα μαζί, κι ἐκεῖνο τὸ καημένο, παρόλο ποὺ δὲν ἦταν καὶ τόσο δυνατό, ζοριζόταν νὰ προχωρήση καὶ τραβοῦσε καὶ τὰ ἄλλα δύο. Ὅσο ζοριζόταν, τόσο γινόταν μούσκεμα στὸν ἱδρώτα.
Ἂν μᾶς παρουσιάση κανένα τέτοιο ζῶο ὁ Χριστὸς μεθαύριο καὶ μᾶς πῆ: «δῆτε αὐτό, σβάρνιζε καὶ τὰ ἄλλα δύο· ἐσεῖς τί κάνατε;», τί θὰ ποῦμε;
Ἂχ μωρέ, πάρτε το στὰ ζεστά! Ἡ πνευματικὴ ζωὴ εἶναι λεβεντιά. Σᾶς δίνονται τόσες δυνατότητες!
–Ἐγώ, ἂν ἤμουν στὴν θέση σου, θὰ ζόριζα τὸν ἑαυτό μου νὰ βγάλω καὶ τὴν δουλειὰ τῆς ἄλλης. Ὅταν μάθαινα μαραγκός, τὸ ἀφεντικὸ εἶχε πάρει καὶ ἕνα ἄλλο παιδὶ γιὰ βοηθὸ ποὺ ἦταν μεγαλύτερο ἀπὸ μένα καὶπιὸ γεμάτο, ἀλλὰ ἦταν τεμπέλικο. Μᾶς ἔδινε δουλειὰ τὸ ἀφεντικὸ καὶ ἐκεῖνο καθόταν.
«Τί; ἐγὼ θὰ κάνω πλούσιο τὸν μάστορα;», ἔλεγε καὶ δὲν ἔκανε τίποτε! «Βρέ, κοίταξε, τοῦ ἔλεγα, ἂν θέλης νὰ μάθης τὴν τέχνη, δούλεψε!».
Τίποτε ἐκεῖνο!
Ὁπότε ἔβγαζα καὶ τὴν δική του τὴν δουλειά. «Τοὐλάχιστον, τοῦ ἔλεγα, κάθησε ἐπάνω στὸν πάγκο νὰ πατᾶς τὰ σανίδια, κι ἐγὼ νὰ τὰ σχίζω, γιατὶ εἶναι χασομέρι νὰ τὰ σφίγγω καὶ νὰ τὰ ξεσφίγγω μὲ τὸν σφιγκτήρα». Μποροῦσα νὰ πῶ: «Ἔβγαλα τὴν δουλειά μου, εἶμαι ἐντάξει» καὶ νὰ ̓ρθῆ τὸ ἀφεντικὸ νὰ τοῦ πῆ: «Τί ἔκανες ἐσύ; Πῶς αὐτὸς ποὺ εἶναι καὶ πιὸ ἀδύνατος ἀπὸ σένα ἔβγαλε τόση δουλειά;». Ἂν τὸν μάλωνε, δὲν θὰ στενοχωριόμουν;
Νὰ καμάρωνα ποὺ θὰ ἔπαιρνα ἐγὼ ἕναν ἔπαινο καὶ ἐκεῖνος ἕνα μάλωμα;
αὐτὸ ἐμένα θὰ μὲ βοηθοῦσε;
Καὶ τελικὰ ἀδίκησε τὸν ἑαυτό του, γιατὶ δὲν ἔμαθε τὴν τέχνη καὶ μετὰ δούλευε μὲ τὸν κασμᾶ. Ὁ φιλότιμος ἄνθρωπος, ὅπου κι ἂν βρεθῆ, θὰ κάνη προκοπή, γιατὶ θὰ ἐργασθῆ φιλότιμα.
Ἐνῶ ὁ ἄνθρωπος ποὺ δὲν καλλιεργεῖ τὸ φιλότιμο ποὺ τοῦ χάρισε ὁ Θεός, ὅ,τι κι ἂν κάνη, ἀνεπρόκοπος θὰ εἶναι.
Βλέπαμε παλιὰ τὰ καημένα τὰ ζῶα, καὶ τὰ βόδια καὶ τὰ ἄλογα, ὅταν στὸ ζευγάρι τὸ ἕνα ἦταν φιλότιμο καὶ τὸ ἄλλο δὲν τραβοῦσε, ζοριζόταν τὸ φιλότιμο καὶ ἔσερνε καὶ τὸ ἄλλο. Καὶ τελικὰ ἐκεῖνο ποὺ δὲν εἶχε φιλότιμο κατέληγε στὸν χασάπη. Ἕνα βουβάλι ξέρετε πόσο τὸ εἶχα πονέσει!
Ζεύαμε τρία ζῶα μαζί, κι ἐκεῖνο τὸ καημένο, παρόλο ποὺ δὲν ἦταν καὶ τόσο δυνατό, ζοριζόταν νὰ προχωρήση καὶ τραβοῦσε καὶ τὰ ἄλλα δύο. Ὅσο ζοριζόταν, τόσο γινόταν μούσκεμα στὸν ἱδρώτα.
Ἂν μᾶς παρουσιάση κανένα τέτοιο ζῶο ὁ Χριστὸς μεθαύριο καὶ μᾶς πῆ: «δῆτε αὐτό, σβάρνιζε καὶ τὰ ἄλλα δύο· ἐσεῖς τί κάνατε;», τί θὰ ποῦμε;
Ἂχ μωρέ, πάρτε το στὰ ζεστά! Ἡ πνευματικὴ ζωὴ εἶναι λεβεντιά. Σᾶς δίνονται τόσες δυνατότητες!
Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Ε’ «Πάθη καὶ Ἀρετὲς» -135-
Σοφία Κανλή
«Ό διάβολος προσπαθεί να άχρηστέψη τον αγωνιστή»
- Γέροντα, μερικές φορές οι πειρασμοί έρχονται ό ένας πάνω στον άλλον και δεν αντέχω.
- Να σου πω μια λύση, για να τους αποφυγής; Θα την δεχθης;
- Ναι.
- Η μόνη λύση για να αποφυγής τους πειρασμούς είναι να... συμμαχήσης με τον διάβολο!... Τι γελάς; Δεν σου αρέσει αύτη η λύση; Κοίταξε να σου πω. Όσο κανείς αγωνίζεται, θα έχη πειρασμούς και δυσκολίες. Και όσο προσπαθεί να άποφύγη τον πειρασμό, τόσο κόντρα τοϋ πάει ό διάβολος. Άλλα με τους πειρασμούς - αν τους αξιοποιήσουμε σωστά -, δίνεται η ευκαιρία, επειδή μερικές φορές η ζωή μας είναι άντιευαγγελική, να γίνη «ευαγγελική».
- Γέροντα, μερικές φορές οι πειρασμοί έρχονται ό ένας πάνω στον άλλον και δεν αντέχω.
- Να σου πω μια λύση, για να τους αποφυγής; Θα την δεχθης;
- Ναι.
- Η μόνη λύση για να αποφυγής τους πειρασμούς είναι να... συμμαχήσης με τον διάβολο!... Τι γελάς; Δεν σου αρέσει αύτη η λύση; Κοίταξε να σου πω. Όσο κανείς αγωνίζεται, θα έχη πειρασμούς και δυσκολίες. Και όσο προσπαθεί να άποφύγη τον πειρασμό, τόσο κόντρα τοϋ πάει ό διάβολος. Άλλα με τους πειρασμούς - αν τους αξιοποιήσουμε σωστά -, δίνεται η ευκαιρία, επειδή μερικές φορές η ζωή μας είναι άντιευαγγελική, να γίνη «ευαγγελική».
Άγιος Παϊσιος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου