Σοφία Κανλή

 

 

 

 

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Γέροντα, πώς θα φύγη η μεγάλη ιδέα που έχω για τον εαυτό μου;
– Αν στραφής μέσα σου και γνωρίσης τον εαυτό σου, θα δής τόση ασχήμια,
που θα σιχαθής τον εαυτό σου.
Αν ο άνθρωπος δεν γνωρίση τον εαυτό του για να ταπεινωθή φυσιολογικά, η ταπείνωση δεν μπορεί να του γίνη κατάσταση, για να παραμένη μέσα του η θεία Χάρις. Τότε είναι σε θέση ο διάβολος να του φάη όλα τα χρόνια της ζωής του – ακόμη και τα χρόνια του
Μαθουσάλα να του δώση ο Θεός
–, παίζοντας το παιχνίδι της κολοκυθιάς. Δηλαδή μια θα του φέρνη ο διάβολος τον λογισμό ότι κάτι είναι, μια θα φέρνη αυτός έναν ταπεινό λογισμό ότι δεν είναι τίποτε· μια ο διάβολος, μια ο άνθρωπος, μια θα κερδίζη ο ένας μια ο άλλος, και θα συνεχίζεται το ίδιο βιολί.
– Βλέπω, Γέροντα, ότι όλες οι αδελφές με έχουν ξεπεράσει στην αρετή, ακόμη και οι νεώτερες.
– Αφού δεν ταπεινώθηκες μόνη σου, ταπεινώθηκες από τους άλλους. Ξέρεις τί κάνουν, όταν θέλουν να στείλουν έναν πύραυλο στο διάστημα;
Μετρούν κατεβαίνοντας από τους μεγάλους αριθμούς στους μικρούς: «δέκα, εννιά, οκτώ, επτά..., ένα, μηδέν!». Μόλις φθάσουν στο μηδέν, εκτοξεύεται. Έτσι κι εσύ, τώρα που έφθασες στο μηδέν, θα εκτοξευθής και θα πάς ψηλά. Εσύ φυσική δεν σπούδασες;

Αγ. Παϊσίου Αγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Ε’ «Πάθη και Αρετές»

 

 

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Ο άνθρωπος,
Γέροντα, καταλαβαίνει πάντοτε αν ένας λογισμός είναι βλάσφημος;
– Αν το μυαλό που του έδωσε ο Θεός το δουλεύη, τότε καταλαβαίνει. Π.χ. μου λένε μερικοί: «Γέροντα, πώς είναι δυνατόν να υπάρχη κόλαση;
Εμείς στενοχωριόμαστε να υπάρχη άνθρωπος στην φυλακή, πόσο μάλλον στην κόλαση».
Αυτό όμως είναι βλασφημία, γιατί έτσι παρουσιάζονται ότι είναι πιο δίκαιοι από τον Θεό. Ο Θεός ξέρει τί κάνει.
Θυμάστε ένα περιστατικό που αναφέρει ο Άγιος Γρηγόριος ο Διάλογος;
Κάποτε ο επίσκοπος Φουρτουνάτος έδιωξε ένα δαιμόνιο από μια δαιμονισμένη. Το δαιμόνιο μετά γύριζε μέσα στην πόλη σαν ένας φτωχός άνθρωπος και κατηγορούσε τον επίσκοπο. «Ο άσπλαχνος με έδιωξε», φώναζε. «Βρέ, να πάρη η ευχή, του λέει κάποιος, γιατί σε έδιωξε;
Πώς το έκανε αυτό;
Πέρνα μέσα στο δικό μου σπίτι». Πέρασε μέσα ο διάβολος. Σε λίγο του λέει: «Κρυώνω· ρίξε ξύλα στο τζάκι».
Ρίχνει εκείνος ξύλα στο τζάκι, βάζει κούτσουρα, δώσ᾿ του φωτιά. Και τελικά, αφού έγινε καλό καμίνι, μπαίνει ο διάβολος στο παιδί του και το καημένο δαιμονίσθηκε και πήδηξε στην φωτιά και κάηκε.
Τότε κατάλαβε εκείνος τί έδιωξε ο επίσκοπος και τί δέχτηκε αυτός. Για να τον διώξη ο επίσκοπος Φουρτουνάτος, κάτι ήξερε3.

Αγ. Παϊσίου Αγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Γ’ «Πνευματικός Αγώνας»
3 Βλ. Αγίου Γρηγορίου του Διαλόγου, Ευεργετινός, τόμος Α´, Υπόθεσις ΛΕ´, έκδ. Ματθ. Λαγγή, Αθήναι 1980, σ. 510.

 

 

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Η σκληρότητα στην ζωή μας για την αγάπη του Χριστού φέρνει στην καρδιά την τρυφεράδα του Χριστού.
Οι θείες ηδονές γεννιούνται από τις σωματικές οδύνες. Οι Πατέρες έδωσαν αίμα και έλαβαν πνεύμα.
Με ιδρώτα και κόπο πήραν την Χάρη. Πέταξαν τον εαυτό τους και τον βρήκαν στα χέρια του Θεού.
Πολύ με συγκίνησε το συναξάρι των Αγίων Ασκητών του Σινά. Πέντε χιλιάδες ασκητές έζησαν στο Σινά και πόσοι άλλοι στο Άγιον Όρος!
Χίλια χρόνια πόσοι Πατέρες αγίασαν!
Αλλά και οι Ομολογητές και οι Μάρτυρες τί τράβηξαν! Και εμείς γκρινιάζουμε για την παραμικρή ταλαιπωρία.
Ζητάμε να αποκτήσουμε χωρίς κόπο την αγιότητα.
Σπανίζει η αυταπάρνηση. Ούτε εμείς οι μοναχοί δεν καταλάβαμε ότι «τά καλά κόποις κτώνται»3 και έχουμε την επιείκεια στον εαυτό μας· δικαιολογούμε τον εαυτό μας και βρίσκουμε ελαφρυντικά για το καθετί.
Από ᾿κεί ξεκινάει το κακό. Και ο διάβολος βρίσκει δικαιολογίες για τον κάθε άνθρωπο, αλλά τα χρόνια περνάνε. Γι᾿ αυτό να μην ξεχνιώμαστε· να θυμώμαστε και λίγο ότι υπάρχει και θάνατος. Μια που θα πεθάνουμε, να μην προσέχουμε και τόσο πολύ το σώμα· όχι να μην προσέχουμε και να παθαίνουμε ζημιές, αλλά να μην προσκυνούμε την ανάπαυση.

Αγ. Παϊσίου Αγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Ε’ «Πάθη και Αρετές» ‐ 29
3 Αρχαίο γνωμικό. Πρβλ. και Ευχολόγιον το Μέγα, Ακολουθία του Μεγάλου και
Αγγελικού Σχήματος, εκδ. «Αστήρ», Αθήναι 1992, σ. 207.