«Μόνο αν βρεθεί κανείς με πολύ αγάπη, μαζεύει το άδικο, σηκώνοντας και τον δικό μας σταυρό. Βλέπεις, για τα ορφανά, για τους αρρώστους, για τους γέρους, για όλα υπάρχουν ιδρύματα.

Για το καημένο το άδικο, δεν έγινε ποτέ κανένα ίδρυμα. Καθένας το παίρνει και το πετά στην πλάτη του άλλου, γιατί το βλέπουν βαρύ και άσχημο...

Και όμως είναι τόσο γλυκό το άδικο, όσο τίποτε άλλο! Οι ωραιότερες στιγμές που έζησα ήταν της αδικίας».... ~ Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης