Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Το Άγιο Πνεύμα είναι ένα και έχει πολλά χαρίσματα.
Δεν είναι άλλο εδώ και άλλο εκεί. Δεν είναι πνεύμα συγχύσεως, αλλά αγάπης, ειρήνης...
Όταν οι πνευματικοί άνθρωποι χτυπιούνται, αυτό σημαίνει ότι βρίσκονται υπό την επίδραση πολλών άλλων πνευμάτων, που δεν έχουν καμμιά σχέση με το ένα Άγιο Πνεύμα. Παλιά το Άγιο Πνεύμα φώτιζε, υπαγόρευε.
Μεγάλη υπόθεση! Σήμερα δεν βρίσκει προϋποθέσεις, για να κατεβή.
Η βαβυλωνία στην Παλαιά Διαθήκη ήταν αθώα. Ζητούσες λ.χ. λάσπη και σού έφερναν άχυρα.
Τώρα έχουμε βαβυλωνία με πάθη. Ζητάς λάσπη και σού ρίχνουν τούβλο στο κεφάλι.
Αν όμως ο άνθρωπος βγάζη τον εαυτό του από κάθε ενέργειά του και κόβη το θέλημά του, τότε δουλεύει σωστά, και τότε θα έχη οπωσδήποτε θείο φωτισμό και θα υπάρχη πνεύμα συνεννοήσεως. Γιατί, όταν βγάζη την δική του ιδέα, έρχονται θείες ιδέες.
Πρέπει να αποκτήση κανείς αισθητήριο πνευματικό, για να έχη και τον θείο φωτισμό. Είναι βασικό να γίνη αυτή η δουλειά, για να καταλάβουν οι άνθρωποι μερικά πράγματα.
Γέροντα, μπορεί κανείς να πειραχθή από την εκδήλωση της ευλαβείας του άλλου;
– Να σού πώ, όταν κάνη κανείς μεγάλο σταυρό, αλλά τον κάνη απλά, ταπεινά, δεν πειράζει τον άλλον. Αλλά, όταν κοιτάη αν τον βλέπουν οι άλλοι και κάνη συνέχεια σταυρούς, τότε θα αρχίσουν να τον κοροϊδεύουν. Ή, όταν περνάη έξω από έναν Ναό και κοιτάη αν έχη κόσμο, ή κάνη καί... υπομονή να μαζευθή λίγος κόσμος, και τότε αρχίζη να κάνη σταυρούς και μετάνοιες, για να τον δούν, έχουν δίκιο να τον κοροϊδεύουν. Βλέπεις, το κοσμικό πνεύμα αποδοκιμάζεται. Η πραγματική ευλάβεια, όταν υπάρχη, φαίνεται. Το «ευσχημόνως»6 γίνεται «ασχημόνως» χωρίς πραγματική ευλάβεια.

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου.
6 Ρωμ. 13, 13·
Α´ Κορ. 14, 40 και Α´ Θεσ. 4, 12.