Ἡ λύπη ἐξαντλεῖ τὶς ψυχικὲς καὶ σωματικές μας δυνάμεις.
– Γέροντα, συχνὰ μοῦ πονάει τὸ στομάχι καὶ δυσκολεύομαι νὰ ἀνταποκριθῶ στὰ πνευματικά μου καθήκοντα.
– Ἐσὺ κάθεσαι καὶ συζητᾶς μὲ τοὺς λογισμούς σου, τὰ βλέπεις ὅλα μαῦρα καὶ βασανίζεσαι χωρὶς λόγο· ἔτσι τσακίζεσαι ψυχικὰ καὶ σωματικά.
Ἔπειτα ἀπὸ ἕνα τέτοιο τσάκισμα πονάει καὶ τὸ στομάχι, καὶ ποῦ νὰ βρεθῆ μετὰ κουράγιο γιὰ πνευματικά; Μπορεῖ νὰ πάρης κάτι καὶ νὰ σοῦ περάση τὸ στομάχι, ἀλλά, ἂν δὲν λείψη ἡ στενοχώρια, πάλι θὰ πονέση. Μὴ δέχεσαι τοὺς λογισμοὺς ποὺ σὲ ἀπογοητεύουν, γιὰ νὰ μὴν ἀχρηστέψης τὰ δῶρα ποὺ σοῦ ἔχει δώσει ὁ Θεός. Ὅσο θὰ τοποθετῆσαι σωστά, τόσο θὰ γαληνεύης καὶ θὰ ἠρεμῆς, καὶ τόσο ἡ ὑγεία σου θὰ καλυτερεύη καὶ δὲν θὰ ἔχης ἀνάγκη ἀπὸ φάρμακα. Ἡ στενοχώρια ἀφοπλίζει τὸν ἄνθρωπο. Τοῦ ρουφάει ὅλο τὸ μεδούλι τῶν ψυχικῶν καὶ σωματικῶν του δυνάμεων καὶ δὲν τὸν ἀφήνει νὰ κάνη τίποτε. Δηλητηριάζει τὴν ψυχὴ καὶ φέρνει ἀνωμαλίες καὶ στὸ σῶμα. Χτυπάει στὰ πιὸ εὐαίσθητα μέρη τοῦ σώματος καὶ ἐξασθενεῖ τὸν ἄνθρωπο μὲ τὸ ἄγχος ποὺ δημιουργεῖ. Τὸ δηλητηρίασμα ἀπὸ τὴν πίκρα μπορεῖ νὰ καταβάλη τελείως ὄχι μόνον ἕναν εὐαίσθητο ὀργανισμὸ ἀλλὰ καὶ γεροὺς ὀργανισμούς.
Μιὰ ἀδελφὴ ἐδῶ ξέρετε τί δυνατότητες ἔχει; Μπορεῖ νὰ κάνη πολὺ καλὴ πνευματικὴ ἐργασία, καὶ στὶς δουλειὲς εἶναι σπίρτο! Ὅλο τὸ μοναστήρι μπορεῖ νὰ τὸ φέρη βόλτα, ἀλλά, ἐπειδὴ τὴν πιάνει αὐτὸ τὸ τσάκισμα ἀπὸ τὴν στενοχώρια, δὲν μπορεῖ νὰ κάνη τίποτε· χαραμίζεται. Κι ἔτσι ἀχρηστεύεται μιὰ γερὴ μηχανή.
– Γέροντα, συχνὰ μοῦ πονάει τὸ στομάχι καὶ δυσκολεύομαι νὰ ἀνταποκριθῶ στὰ πνευματικά μου καθήκοντα.
– Ἐσὺ κάθεσαι καὶ συζητᾶς μὲ τοὺς λογισμούς σου, τὰ βλέπεις ὅλα μαῦρα καὶ βασανίζεσαι χωρὶς λόγο· ἔτσι τσακίζεσαι ψυχικὰ καὶ σωματικά.
Ἔπειτα ἀπὸ ἕνα τέτοιο τσάκισμα πονάει καὶ τὸ στομάχι, καὶ ποῦ νὰ βρεθῆ μετὰ κουράγιο γιὰ πνευματικά; Μπορεῖ νὰ πάρης κάτι καὶ νὰ σοῦ περάση τὸ στομάχι, ἀλλά, ἂν δὲν λείψη ἡ στενοχώρια, πάλι θὰ πονέση. Μὴ δέχεσαι τοὺς λογισμοὺς ποὺ σὲ ἀπογοητεύουν, γιὰ νὰ μὴν ἀχρηστέψης τὰ δῶρα ποὺ σοῦ ἔχει δώσει ὁ Θεός. Ὅσο θὰ τοποθετῆσαι σωστά, τόσο θὰ γαληνεύης καὶ θὰ ἠρεμῆς, καὶ τόσο ἡ ὑγεία σου θὰ καλυτερεύη καὶ δὲν θὰ ἔχης ἀνάγκη ἀπὸ φάρμακα. Ἡ στενοχώρια ἀφοπλίζει τὸν ἄνθρωπο. Τοῦ ρουφάει ὅλο τὸ μεδούλι τῶν ψυχικῶν καὶ σωματικῶν του δυνάμεων καὶ δὲν τὸν ἀφήνει νὰ κάνη τίποτε. Δηλητηριάζει τὴν ψυχὴ καὶ φέρνει ἀνωμαλίες καὶ στὸ σῶμα. Χτυπάει στὰ πιὸ εὐαίσθητα μέρη τοῦ σώματος καὶ ἐξασθενεῖ τὸν ἄνθρωπο μὲ τὸ ἄγχος ποὺ δημιουργεῖ. Τὸ δηλητηρίασμα ἀπὸ τὴν πίκρα μπορεῖ νὰ καταβάλη τελείως ὄχι μόνον ἕναν εὐαίσθητο ὀργανισμὸ ἀλλὰ καὶ γεροὺς ὀργανισμούς.
Μιὰ ἀδελφὴ ἐδῶ ξέρετε τί δυνατότητες ἔχει; Μπορεῖ νὰ κάνη πολὺ καλὴ πνευματικὴ ἐργασία, καὶ στὶς δουλειὲς εἶναι σπίρτο! Ὅλο τὸ μοναστήρι μπορεῖ νὰ τὸ φέρη βόλτα, ἀλλά, ἐπειδὴ τὴν πιάνει αὐτὸ τὸ τσάκισμα ἀπὸ τὴν στενοχώρια, δὲν μπορεῖ νὰ κάνη τίποτε· χαραμίζεται. Κι ἔτσι ἀχρηστεύεται μιὰ γερὴ μηχανή.
Αγ. Παϊσίου Αγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Γ’ «Πνευματικός Αγώνας» - 87 -
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου