ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ

 










Παλιὰ ὑπῆρχαν Πατέρες ποὺ ἔκαναν ἀκόμη καὶ τὸν δαιμονισμένο, γιὰ νὰ κρύψουν τὴν ἀρετή τους καὶ νὰ χαλάσουν οἱ ἄλλοι τὸν καλὸ λογισμὸ ποὺ εἶχαν γι᾿ αὐτούς. Ὅταν ἤμουν στὴν Μονὴ Φιλοθέου , ποὺ ἦταν τότε ἰδιόρρυθμο, ἦταν ἕνας Πατέρας ποὺ ἀσκήτευε προηγουμένως στὴν 
Βίγλα . Αὐτός, μόλις κατάλαβε ὅτι οἱ Πατέρες ἐκεῖ εἶχαν πάρει μυρωδιὰ τὴν ἄσκησή του καὶ τὴν πνευματική του προκοπή, ἔφυγε μὲ τὴν εὐλογία τοῦ πνευματικοῦ του. «Ἄντε, τοὺς εἶπε, βαρέθηκα νὰ τρώω ἐδῶ μουχλιασμένο παξιμάδι. Θὰ πάω σὲ κανένα ἰδιόρρυθμο, νὰ τρώω καὶ κρέας, νὰ ζήσω σὰν ἄνθρωπος! Χαμένο τὄχω νὰ μείνω ἐδῶ;». Καὶ ἦρθε στὴν Μονὴ Φιλοθέου καὶ ἔκανε τὸν δαιμονισμένο. Ἄκουσαν οἱ παραδελφοί του ὅτι δαιμονίσθηκε καὶ ἔλεγε ὁ ἕνας στὸν ἄλλον: «Κρίμα, ὁ καημένος δαιμονίσθηκε. Ἔμ, ἑπόμενο ἦταν νὰ δαιμονισθῆ. Ἔφυγε ἀπὸ ᾿δῶ, γιατὶ βαρέθηκε τὸ μουχλιασμένο παξιμάδι, καὶ πῆγε σὲ ἰδιόρρυθμο, γιὰ νὰ τρώη κρέας». Αὐτὸς τί ἔκανε; Παραπάνω ἀπὸ εἴκοσι πέντε χρόνια οὔτε μαγείρευε οὔτε κοιμόταν. Ὅλη τὴν νύχτα γύριζε στοὺς διαδρόμους μὲ ἕνα φανάρι, γιὰ νὰ μὴν κοιμᾶται. Ὅταν κουραζόταν, ἀκουμποῦσε λίγο στὸν τοῖχο καί, μόλις τὸν ἔπαιρνε ὁ ὕπνος, πετιόταν, ἔλεγε γιὰ λίγο ψιθυριστὰ τὴν εὐχὴ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ...» καὶ μετὰ τὴν συνέχιζε νοερά. Καμμιὰ φορὰ τοῦ ξέφευγε καὶ ἀκουγόταν ἡ εὐχή. Ὅταν συναντοῦσε κανέναν ἀδελφό, τοῦ ἔλεγε: «Εὔχου, εὔχου νὰ φύγη τὸ δαιμόνιο». Ἔτσι ὅλοι τὸν εἶχαν γιὰ δαιμονισμένο. Ἕνα μικρὸ καλογέρι, δεκαπέντε χρόνων, μοῦ εἶπε μιὰ μέρα: «Ἄντε τὸν δαιμονισμένο!». «Μὴν τὸ λὲς αὐτό, τοῦ εἶπα· αὐτὸς ἔχει πολλὴ ἀρετή, ἀλλὰ κάνει τὸν δαιμονισμένο». Μετὰ τὸν εἶχε σὲ εὐλάβεια. Ὅταν πέθανε, τὸν βρῆκαν οἱ Πατέρες νὰ κρατάη στὰ χέρια του ἕνα χαρτὶ στὸ ὁποῖο εἶχε γράψει τὸ ὄνομα κάθε ἀδελφοῦ καὶ δίπλα ἕνα παρατσούκλι, γιὰ νὰ διώξη, καὶ πεθαμένος ἀκόμη, καὶ τὸν παραμικρὸ καλὸ λογισμὸ ποὺ μπορεῖ νὰ εἶχε κάποιος γι᾿ αὐτόν. Τελικὰ εὐωδίασε. Βλέπεις, αὐτὸς πῆγε νὰ κρυφθῆ, ἀλλὰ ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ τὸν πρόδωσε.
Γι᾿ αὐτὸ δὲν πρέπει νὰ βγάζη κανεὶς συμπεράσματα γιὰ ἕναν ἄνθρωπο ἀπὸ αὐτὸ ποὺ φαίνεται, ἐὰν δὲν μπορῆ νὰ διακρίνη αὐτὸ ποὺ κρύβεται.