Η οσιακή του κοίμηση.

Η έξοδός του από τον παρόντα κόσμο πλησίαζε. Το ένιωθε όλο και πιο έντονα. Κάποια, λοιπόν, ημέρα είπε στον γιατρό του ότι έπρεπε να σταματήσει την θεραπευτική αγωγή, κάνοντας πλέον εκείνος υπακοή, όπως ως τώρα υπάκουε αυτός στις υποδείξεις του γιατρού. Και πρόσθεσε: «Τώρα δεν μπορώ να κάνω τίποτε. Χθες θέλησα να προσευχηθώ γονατιστός και δεν μπόρεσα. Δεν μπόρεσα να δω κανένα. Έληξε η αποστολή μου...». Όταν λίγες μέρες αργότερα ο γιατρός του είπε ότι θα πρέπει να πονά πολύ επειδή είχε πρηστεί το συκώτι, ο όσιος του απάντησε χαμογελώντας πως αυτό είναι η καύχησή του, αφού τον κράτησε ως τα 70, «και αυτό τώρα με στέλνει, όσο πιο γρήγορα μπορεί, εκεί που πρέπει να πάω».

Οι τελευταίες του ημέρες ήταν πολύ δύσκολες. Είχε δύσπνοια, έντονους πόνους, χρησιμοποιούσε συσκευή οξυγόνου. Δεν ήθελε να του κάνουν παυσίπονες ενέσεις, επειδή δεν επιθυμούσε να του λείψει ο πόνος. Το μόνο που παρακαλούσε ήταν να μπορεί να αυτοεξυπηρετείται, ώστε να μην επιβαρύνει τις Μοναχές του Ησυχαστηρίου. Η επιθυμία του να μεταφερθεί ώστε να κοιμηθεί και να ενταφιαστεί στο αγαπημένο του Άγιον Όρος δεν έγινε δεκτή, παρόλο ότι ο πολιτικός Διοικητής προθυμοποιήθηκε να τον μεταφέρει με ελικόπτερο. Ο γιατρός το απαγόρευσε, αφού υπήρχε κίνδυνος να πεθάνει κατά την μεταφορά.

Αποφάσισε να μείνει στο Ησυχαστήριο, όπου είχε ανακοιμήσει και το τίμιο λείψανο του δικού του Αγίου, Αρσενίου του Καππαδόκη. Άρχιζε να ρυθμίζει τα της κηδείας του, δίνοντας τις σχετικές οδηγίες. Ζήτησε από δύο επισκόπους, γνωστούς του, που πέρασαν να τον δουν, και του διάβασαν την συγχωρητική ευχή, την «Ακολουθία εις ψυχορραγούντα», ακόμη και την Νεκρώσιμη, ενώ συνέψαλλε και ο ίδιος! Παρά την μεγάλη δυσκολία στις μετακινήσεις του, πήγαινε στον Ιερό Ναό του Ησυχαστηρίου και κοινωνούσε, μη δεχόμενος να του μεταφέρει στο κρεββάτι του την Θεία Μετάληψη ο Ιερέας. Έλεγε: «Εγώ πρέπει να πάω στον Χριστό, όχι ο Χριστός σε μένα».

Ήταν τόσο σφοδροί οι πόνοι του που θύμιζαν μαρτύρια αγίων. Ο Άγιος Παΐσιος, όμως, τους υπέμενε με καρτερία, χωρίς γογγυσμούς και έλεγε: «Όσο με ωφέλησαν οι αρρώστιες, δεν με ωφέλησε η άσκηση που σαν Μοναχός έκανα τόσα χρόνια». Για να μην του ξεφύγει αθέλητα κάποιος αναστεναγμός, σιγόψαλλε, προσευχόταν, έμενε μόνος, αλλά ειρηνικός. Στις 11 Ιουλίου 1994 κοινώνησε για τελευταία φορά. Η νύχτα ήταν ιδιαίτερα επώδυνη. Ο σφυγμός του σχεδόν ανύπαρκτος. Ανάσαινε με δυσκολία. Αλλά προσευχόταν. Για δύο ώρες έχασε τις αισθήσεις του. Συνήλθε λίγο και είπε, μόλις ακουόμενος: «Μαρτύριο, πραγματικό μαρτύριο». Και λέγοντας αυτά η ψυχή του πέταξε από τα επίγεια στα επουράνια.

Ήταν η 12η Ιουλίου 1994, Τρίτη και ώρα 11 π.μ. (δηλαδή η 29η Ιουνίου, των Πρωτοκορυφαίων Πέτρου και Παύλου, με το παλαιό ημερολόγιο που τηρείται στο Άγιον Όρος). Και σύμφωνα με την επιθυμία που είχε εκφράσει, ενταφιάστηκε πίσω από τον ιερό ναό του οσίου Αρσενίου, στο Ησυχαστήριο της Σουρωτής, χωρίς να κληθεί κόσμος. Τρείς ημέρες μετά που μαθεύτηκε το γεγονός, έσπευσαν εκεί χιλιάδες χριστιανών και πολλοί αγιορείτες πατέρες για να αποτίσουν φόρο τιμής και αγάπης προς τον σύγχρονο αυτόν άγιο, που τόσες ψυχές στήριξε και συνεχίζει να καθοδηγεί με το άγιο παράδειγμά του.

Με τις αρετές αυτές και τα χαρίσματα με τα οποία προικίσθηκε από τον Θεό, αναδείχτηκε σε έναν σύγχρονο Γέροντα-Καθηγητή της ερήμου, που μας θυμίζει αρχαίους ασκητές, με ανυπολόγιστη προσφορά στους ανθρώπους, την Εκκλησία και την Πατρίδα. Και η προσφορά του  αυτή συνεχίζεται χάρη και στα βιβλία που κυκλοφορούν ευρύτατα και περιέχουν είτε εκτενή τον βίο του, είτε τα θαυμαστά έργα του, είτε τους λόγους και τις ομιλίες του.

Ο Κύριος και Θεός μας ύψωσε τον ταπεινό όσιο Γέροντα Παΐσιο (πρβλ. Ματθ. 23, 12), διότι σε όλη την ζωή του ένιωθε μικρός και αμαρτωλός ενώπιον του Θεού, όπως σημείωνε και σε ιδιόγραφο κείμενό του που βρέθηκε στην «Παναγούδα» μετά την κοίμησή του:

«Του λόγου μου ο Μοναχός Παΐσιος, όπως εξέτασα τον εαυτόν μου, είδα ότι όλες τις εντολές του Κυρίου τις παρέβην. Όλες τις αμαρτίες τις έχω κάνει. Δεν έχει σημασία εάν ορισμένες έχουν γίνει σε μικρότερο βαθμό, διότι δεν έχω καθόλου ελαφρυντικά, επειδή με έχει ευεργετήσει πολύ ο Κύριος. Εύχεσθε να με ελεήσει ο Χριστός. Συγχωρέστε με, και συγχωρημένοι να είναι όσοι νομίζουν ότι με λύπησαν.

Ευχαριστώ πολύ,

Και πάλιν εύχεσθε.

Μοναχός Παΐσιος»

Αυτός, με λίγα λόγια, υπήρξε ο Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης. Η σύντομη έκθεση της ζωής του, χωρίς την παράθεση και των όσων είπε, που είναι γεμάτα από αληθινή σοφία, ασφαλώς αδικούν την παρουσίαση της αγίας προσωπικότητάς του. Αν, όμως, το παρόν αποτελέσει αφορμή για κάποιους να θελήσουν να διαβάσουν περισσότερα και να ωφεληθούν πνευματικά, θα έχει εκπληρωθεί ο σκοπός για τον οποίο γράφτηκε και εκδόθηκε.