Γέροντα, αυτοί που έχουν πεθάνει πρόσφατα έχουν μεγαλύτερη ανάγκη από προσευχή;
- Εμ ,όταν μπαίνει κάποιος στη φυλακή, στην αρχή δεν δυσκολεύεται πιο
πολύ; Να κάνουμε προσευχή για τους κεκοιμημένους που δεν ευαρέστησαν
στον Θεό, για να κάνει κάτι και γι’ αυτούς ο Θεός.
Ιδίως, όταν
ξέρουμε ότι κάποιος ήταν σκληρός, γιατί μπορεί να ΝΟΜΙΖΟΥΜΕ ΟΤΙ ΗΤΑΝ
ΣΚΛΗΡΟΣ, αλλά στη πραγματικότητα να μην ήταν - και είχε αμαρτωλή ζωή,
τότε να κάνουμε
ΠΟΛΛΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ,
Θείες Λειτουργίες,
Σαρανταλείτουργα για τη ψυχή του και
να δίνουμε ελεημοσύνη σε φτωχούς για τη σωτηρία της ψυχής του, για να
ευχηθούν οι φτωχοί “να αγιάσουν τα κόκκαλά του”, ώστε να καμθεί ο Θεός
και να τον ελεήσει.
Έτσι ότι δεν έκανε εκείνος, το κάνουμε εμείς γι’ αυτόν.
Ενώ ένας άνθρωπος που είχε καλοσύνη, ακόμα και αν η ζωή του δεν ήταν
καλή, επειδή είχε καλή διάθεση, με λίγη προσευχή πολύ βοηθιέται.
Έχω υπόψιν μου γεγονότα που μαρτυρούν πόσο οι κεκοιμημένοι βοηθιούνται με την προσευχή πνευματικών ανθρώπων.
Κάποιος ήρθε στο Καλύβι και μου είπε με κλάματα: Γέροντα, δεν έκανα
προσευχή για κάποιο γνωστό μου κεκοιμημένο και μου παρουσιάστηκε στον
ύπνο μου. Είκοσι μέρες, μου είπε, έχεις να με βοηθήσεις, με ξέχασες και
υποφέρω! Πράγματι, μου λέει (ο προσκηνυτής) εδώ και 20 μέρες είχα
ξεχαστεί με διάφορες μέριμνες και ούτε για τον εαυτό μου δεν
προσευχόμουν.
- Όταν, Γέροντα, πεθάνει κάποιος και μας ζητήσουν
να προσευχηθούμε γι’ αυτόν, είναι καλό να κάνουμε κάθε μέρα ένα
κομποσχοίνι μέχρι τα σαράντα;
- Άμα κάνεις κομποσχοίνι
γι’αυτόν,βάλε και άλλους κεκοιμημένους. Γιατί να πάει η αμαξοστοιχία
στον προορισμό της με έναν μόνο επιβάτη, ενώ χωράει και άλλους; Πόσοι
κεκοιμημένοι έχουν ανάγκη οι καημένοι και ζητούν βοήθεια και ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ
ΚΑΝΕΝΑΝ ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΕΙ ΓΙ’ ΑΥΤΟΥΣ! Μερικοί, κάθε τόσο, κάνουν μνημόσυνο
μόνο για κάποιον δικό τους. Με αυτό το τρόπο δεν βοηθιέται ούτε ο δικός
τους, γιατί η προσευχή τους δεν είναι τόσο ευάρεστη στο Θεό. Αφού τόσα
μνημόσυνα έκαναν γι’ αυτόν, ας κάνουν συγχρόνως και για τους ξένους.
- Γέροντα, οι νεκροί που δεν έχουν ανθρώπους να προσεύχονται γι' αυτούς
βοηθιούνται από τις προσευχές εκείνων που προσεύχονται γενικά για τους
κεκοιμημένους;
- Και βέβαια βοηθιούνται. Εγώ, όταν προσεύχομαι
για όλους τους κεκοιμημένους, βλέπω στον ύπνο μου τους γονείς μου, γιατί
αναπαύονται από την προσευχή που κάνω. Κάθε φορά που έχω Θεία
Λειτουργία, κάνω γενικό μνημόσυνο για όλους τους κεκοιμημένους… Αν καμιά
φορά δεν κάνω ευχή για τους κεκοιμημένους, παρουσιάζονται γνωστοί
κεκοιμημένοι μπροστά μου. Έναν συγγενή μου, που είχε σκοτωθεί στο
πόλεμο, τον είδα μπροστά μου μετά τη Θεία Λειτουργία, την ώρα του
μνημοσύνου, γιατί αυτόν δεν τον είχα γραμμένο με τα ονόματα των
κεκοιμημένων, επειδή μνημονεύονταν στη Προσκομιδή με τους ηρωικώς
πεσόντες. Κι εσείς στην Αγία Πρόθεση να μη δίνετε να μνημονευθούν μόνο
ονόματα ασθενών, αλλά και ονόματα κεκοιμημένων, γιατί μεγαλύτερη ανάγκη
έχουν οι κεκοιμημένοι.
–Όταν, Γέροντα, παρακαλούμε τον Θεό να βοηθήσει κάποιον κεκοιμημένο που δεν έχει ανάγκη, πάει χαμένη αυτή η προσευχή;
–Πώς να πάει χαμένη; Όταν λέμε «ανάπαυσον τον τάδε» και αυτός είναι σε
καλή θέση στην άλλη ζωή, δεν παρεξηγείται· ίσα-ίσα συγκινείται. «Για
δές, λέει, εγώ είμαι σε καλή θέση και εκείνοι αγωνιούν», οπότε
φιλοτιμιέται και μας βοηθάει πιο πολύ, πρεσβεύοντας στον Θεό για μας.
Αλλά που να ξέρεις σε τι κατάσταση βρίσκεται ο άλλος; Φυσιολογικά κάνεις
ευχή πρώτα γι' αυτούς που γνωρίζεις ότι με την ζωή τους λύπησαν τον Θεό
και εύχεσαι και για άλλες ανάλογες περιπτώσεις και ύστερα εύχεσαι και
για όλους τους κεκοιμημένους.
- Ποιο είναι το καλύτερο μνημόσυνο για τους κεκοιμημένους;
- Το καλύτερο απ' όλα τα μνημόσυνα που μπορούμε να κάνουμε για τους
κεκοιμημένους είναι η προσεκτική ζωή μας, ο αγώνας που θα κάνουμε, για
να κόψουμε τα ελαττώματά μας και να λαμπικάρουμε την ψυχή μας. Γιατί η
δική μας ελευθερία από τα υλικά πράγματα και από τα ψυχικά πάθη, εκτός
από την δική μας ανακούφιση, έχει ως αποτέλεσμα και την ανακούφιση των
κεκοιμημένων προπάππων όλης της γενιάς μας. Οι κεκοιμημένοι νιώθουν
χαρά, όταν ένας απόγονός τους είναι κοντά στον Θεό. Αν εμείς δεν είμαστε
σε καλή πνευματική κατάσταση, τότε υποφέρουν οι κεκοιμημένοι γονείς
μας, ο παππούς μας, ο προπάππος μας, όλες οι γενεές. «Δες τι απογόνους
κάναμε!», λένε και στενοχωριούνται. Αν όμως είμαστε σε καλή πνευματική
κατάσταση, ευφραίνονται, γιατί και αυτοί έγιναν συνεργοί να γεννηθούμε
και ο Θεός κατά κάποιον τρόπο υποχρεώνεται να τους βοηθήσει.
Αυτό
δηλαδή που θα δώσει χαρά στους κεκοιμημένους είναι να αγωνισθούμε να
ευαρεστήσουμε στον Θεό με την ζωή μας, ώστε να τους συναντήσουμε στον
Παράδεισο και να ζήσουμε όλοι μαζί στην αιώνια ζωή.
Επομένως,
αξίζει τον κόπο να χτυπήσουμε τον παλαιό μας άνθρωπο, για να γίνει
καινός και να μη βλάπτει πια ούτε τον εαυτό του ούτε άλλους ανθρώπους,
αλλά να βοηθάει και τον εαυτό του και τους άλλους, είτε ζώντες είναι
είτε κεκοιμημένοι.
(Αποσπάσματα από τον Δ’ τόμο,
Οικογενειακή Ζωή, Λόγοι του π. Παισίου,
