Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Γέροντα, μερικὲς φορὲς δὲν μπορῶ νὰ χαρῶ, καὶ τότε σκέφτομαι μήπως ἡ χαρὰ δὲν εἶναι γιὰ μένα.
–Τί λές; Δὲν εἶναι ἡ χαρὰ γιὰ σένα; Καὶ γιὰ ποιόν εἶναι; γιὰ τὸ ταγκαλάκι;
Χαμένο τὄχεις; Γιὰ τὸν ἄνθρωπο εἶναι ἡ χαρά. Ὁ Θεὸς δὲν ἔδωσε λύπη· ἔδωσε μόνο χαρά.
–Γιατί ὅμως, Γέροντα, δὲν ἔχω πάντοτε μέσα μου χαρά;
–Ὅταν ὁ νοῦς σου δὲν εἶναι στὸν Θεό, πῶς θὰ νιώσης τὴν χαρὰ τοῦ Θεοῦ; Ἐσὺ ξεχνᾶς τὸν Χριστὸ καὶ ὁ νοῦς σου γυρίζει συνέχεια στὶς δουλειὲς καὶ στὶς μηχανές, καὶ ἔτσι σταματάει ἡ πνευματική σου μηχανή. Βάλε λοιπὸν μπρὸς τὴν εὐχὴ καὶ τὴν σιγανὴ ψαλμωδία, καὶ μετὰ θὰ τρέχης καὶ θὰ γυρίζης σὰν σβούρα γύρω ἀπὸ τὸν Χριστό. Μόνον κοντὰ στὸν Χριστὸ βρίσκει κανεὶς τὴν πραγματική, τὴν γνήσια χαρά, γιατὶ μόνον ὁ Χριστὸς δίνει χαρὰ καὶ παρηγοριὰ πραγματική. Ὅπου Χριστός,ἐκεῖ χαρὰ ἀληθινὴ καὶ ἀγαλλίαση παραδεισένια. Ὅσοι εἶναι μακριὰ ἀπὸ τὸν Χριστό, δὲν ἔχουν πραγματικὴ χαρά. Μπορεῖ νὰ κάνουν ὄνειρα: «θὰ φτιάξω αὐτό, θὰ φτιάξω τὸ ἄλλο, θὰ πάω ἐδῶ, θὰ πάω ἐκεῖ», μπορεῖ νὰ ἀπολαμβάνουν τιμὲς ἢ νὰ τρέχουν στὶς διασκεδάσεις καὶ νὰ χαίρωνται, ἀλλὰ ἡ χαρὰ ποὺ νιώθουν δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ γεμίση τὴν ψυχή τους.
Αὐτὴ ἡ χαρὰ εἶναι ὑλική, κοσμικὴ χαρά, ἀλλὰ ἀπὸ ὑλικὲς χαρὲς δὲν γεμίζει ἡ ψυχή, καὶ ὁ ἄνθρωπος μένει μ ̓ ἕνα κενὸ στὴν καρδιά του. Εἶδες τί λέει ὁ Σολομών; «Ἔχτισα σπίτια, φύτεψα ἀμπέλια, ἔκανα κήπους, μάζεψα χρυσάφι, ἀπέκτησα ὅ,τι πόθησε ἡ καρδιά μου, ἀλλὰ στὸ τέλος κατάλαβα ὅτι ὅλα αὐτὰ εἶναι μάταια».
Ἡ κοσμικὴ χαρὰ δίνει κάτι τὸ πρόσκαιρο, κάτι γιὰ ἐκείνη τὴν στιγμή, δὲν δίνει αὐτὸ ποὺ δίνει ἡ πνευματικὴ χαρά.
Ἡ πνευματικὴ χαρὰ εἶναι ζωὴ παραδεισένια. Ὅσοι πέρασαν πρῶτα ἀπὸ τὴν Σταύρωση καὶ ἀναστήθηκαν πνευματικά, ζοῦν τὴν πασχαλινὴ χαρά. «Πάσχα, Κυρίου Πάσχα»
Καὶ μετὰ ἔρχεται ἡ Πεντηκοστή!... Καὶ ὅταν φθάσουν πιὰ στὴν Πεντηκοστὴ καὶ δεχθοῦν τὴν πύρινη γλῶσσα, τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, τότε ὅλα τελειώνουν.

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Ε’ «Πάθη καὶ Ἀρετὲς» -155-